ریپورتر
30th March 2009, 05:51 PM
روزي 1800 کالري: 150 سال زندگي
اگر جهان را تقسيم کنيم به مردمي که زندگي مي کنند تا بخورند و آنها که مي خورند تا زندگي کنند شايد بهتر باشد دسته بندي سومي را هم براي افرادي مثل برايان دلاني 40ساله که يک مترو 8 سانتي متر قد و 63 کيلوگرم وزن دارد و واقعا لاغر اندام است به گروههاي قبلي افزود.
امثال اين افراد کالري هايشان را به 1800 در روز رسانده و فقط 2 وعده غذا مي خورند و معتقدند از تمامي بيماري ها خود را مصون نگه داشته اند.
http://www.iranmania.com/nutrition/dietrecipes/images/nutrition2.jpg آنها اعضاي جنبشي هستند که معتقدند بايد کالري را محدود کرد و هدف آنها افزايش طول عمر انسان به وسيله محدود کردن غذا به حدي است که بتوانند زندگي کنند.
اين جنبش ، هواداران فراواني دارد که معتقدند محروميت بيش از حد غذايي مي تواند توليد تغييرات بيوشيميايي خاصي در بدن کند که فرآيند پيري را کند ساخته و به اين ترتيب طول عمر گونه انسان در درازمدت افزايش خواهد يافت.
گفتني است ، اعضاي اين جنبش ورزش را در دستور کاري روزانه خود قرار داده اند تا اگر هم کالري اضافي به بدنشان وارد مي شود از سوزاندن و از ميان رفتن آن اطمينان حاصل کنند.
سالها پيش متخصصان تغذيه دانشگاه کورنل کشف کرده بودند موشهايي که در محروميت غذايي به سر مي برند طول عمر بيشتري دارند و جوان تر از آنهايي هستند که به صورت طبيعي تغذيه کرده اند.
به عبارت ديگر کاهش مصرف غذا تا حد يک سوم ، در حالي که غذاي کافي به بدن مي رساند، طول عمر را نيز تا 30درصد افزايش مي دهد.
بشر مي تواند تا 120 سال عمر کند، بنابراين اگر چنين چيزي درباره بدن صدق کند مي تواند عمري معادل 150 سال هم داشته باشد؛ البته بيشترين اثر وقتي به دست مي آيد که محدود کردن کالري هايتان را از کودکي آغاز کرده باشيد.
از آنجا که اين روش رشد را متوقف مي کند و بلوغ را به تاخير مي اندازد در ميان مردم محبوبيت زيادي ندارد. نظريه اي که در اين مورد مطرح شده است عنوان مي کند با محدود کردن کالري ، متابوليسم يعني سوختن گلوکز براي توليد انرژي نيز کند مي شود.
متابوليسم که فرآيند ضروري است مي تواند عامل مخربي هم براي بدن باشد زيرا راديکال هاي آزادي توليد مي کند که ملکول هاي ناپايداري هستند و مي توانند ساختار سلولهاي زنده را به کمک فرآيندي به نام اکسيداسيون تخريب کنند؛ بنابراين از آنجا که رژيمهاي محدودکننده کالري ، ترکيبات اکسيژنه را کاهش مي دهند مي توانند سبب طولاني تر شدن حيات شوند.
برخي ديگر از دانشمندان نيز معتقدند اين نوع رژيم اثرات دقيق تر ديگري هم دارد؛ مثلا باعث مي شود مکانيسم هاي محافظتي درون سلولها کار خود را بهتر انجام دهد.
مشخص شده است که ميمون هايي که از اين رژيم پيروي کرده اند در آنها با افزايش سن ، تغييرات هورموني مشابه ميمون هايي که تغذيه طبيعي داشته اند، رخ نمي دهد؛ البته هنوز اين تحقيقات به حد کافي و طولاني مدت انجام نشده است و نمي توان به طور قطعي عنوان کرد اين موجودات واقعا به مدت طولاني تري زندگي کرده اند؛ همچنين در اين حيوانات ميزان قند خون پايين تر است که بر اثر آن خطر ابتلا به ديابت کاهش مي يابد.
به نظر مي رسد با افزايش سن حيوانات ، ژنهاي خاصي در بدن آنها تغيير مي کنند و ژنهايي هم فعال تر مي شوند. دانشمندان دريافته اند اين رژيم مي تواند اين فرآيند را در سلول هاي موشها تا 70 درصد متوقف کند.
البته هنوز کسي نتوانسته است اثبات کند که اين رژيم مي تواند طول عمر انسان را افزايش دهد. مخالفان آن هم معتقدند اين رژيم مي تواند سبب پوکي استخوان و عوارض ديگري شود؛ مثلا مطالعه اي که در همين زمينه روي 20 جوان سالم که به مدت 6 ماه مصرف غذاي خود را نصف کرده بودند، انجام شده است نشان مي دهد، اثرات منفي از قبيل افسردگي و زودرنجي در آنها به وجود مي آيد.
اين افراد محزون بوده و انرژي خيلي کمي داشته اند و قريحه خود را در انجام دادن کارها و تقريبا يک چهارم وزن بدن خود را از دست داده بودند.
دانشمندان درصدد هستند اين نوع رژيم را البته به گونه اي که افراد را اذيت نکند، براي دست يافتن به مزاياي احتمالي ، تجويز کنند.
يک راه حل ساده اين است که مردم طوري غذا بخورند که به بدنشان آسيب نرساند، مثلا مي توانند روزه هاي متناوب بگيرند.
وقتي روي موشهايي که يک روز در ميان هيچ غذايي نمي خوردند و بقيه اوقات جيره غذايي آنها 2 برابر مي شد، آزمايش کردند، دريافتند آنها وزن کم نمي کنند، اما تغييراتي در فشار خون و ضربان قلبشان ديده شد که حاکي از کمتر شدن خطر امراض قلبي در آنها بود.
راه حل ديگر هم مي تواند مصرف قرصهاي خاصي باشد که برخي اثرات بيوشيميايي رژيمهاي محدود کننده کالري را تقليد مي کنند.
چنين کاري در موشها با تجويز ترکيبي با نام 2DG انجام گرفته است.
اين ترکيب به سلولها حقه مي زند، به طوري که آنها فکر مي کنند کالري محدود شده است ؛ بنابراين انرژي کمتري هم متابوليسم مي شود.
متاسفانه اين کار گاهي اوقات به حدي متابوليسم را کند مي کند که سبب ايست قلبي مي شود. به هر حال هواداران جنبش محدود کردن کالري مي گويند با انتخاب صحيح غذاهاي کم کالري و پرفيبر مي توانيد هيچ وقت گرسنه نمانيد.
گرچه چنين افرادي هميشه احساس سرما مي کنند، اما مي توانند به جاي پوشيدن يک دست بلوز و شلوار، تعداد آنها را بيشتر کنند و بيشتر هم بپوشند.
شايد مزيت پوشيدن لباس بيشتر اين باشد که ديگران متوجه نشوند اين فرد چقدر لاغر و استخواني است.
__________________
اگر جهان را تقسيم کنيم به مردمي که زندگي مي کنند تا بخورند و آنها که مي خورند تا زندگي کنند شايد بهتر باشد دسته بندي سومي را هم براي افرادي مثل برايان دلاني 40ساله که يک مترو 8 سانتي متر قد و 63 کيلوگرم وزن دارد و واقعا لاغر اندام است به گروههاي قبلي افزود.
امثال اين افراد کالري هايشان را به 1800 در روز رسانده و فقط 2 وعده غذا مي خورند و معتقدند از تمامي بيماري ها خود را مصون نگه داشته اند.
http://www.iranmania.com/nutrition/dietrecipes/images/nutrition2.jpg آنها اعضاي جنبشي هستند که معتقدند بايد کالري را محدود کرد و هدف آنها افزايش طول عمر انسان به وسيله محدود کردن غذا به حدي است که بتوانند زندگي کنند.
اين جنبش ، هواداران فراواني دارد که معتقدند محروميت بيش از حد غذايي مي تواند توليد تغييرات بيوشيميايي خاصي در بدن کند که فرآيند پيري را کند ساخته و به اين ترتيب طول عمر گونه انسان در درازمدت افزايش خواهد يافت.
گفتني است ، اعضاي اين جنبش ورزش را در دستور کاري روزانه خود قرار داده اند تا اگر هم کالري اضافي به بدنشان وارد مي شود از سوزاندن و از ميان رفتن آن اطمينان حاصل کنند.
سالها پيش متخصصان تغذيه دانشگاه کورنل کشف کرده بودند موشهايي که در محروميت غذايي به سر مي برند طول عمر بيشتري دارند و جوان تر از آنهايي هستند که به صورت طبيعي تغذيه کرده اند.
به عبارت ديگر کاهش مصرف غذا تا حد يک سوم ، در حالي که غذاي کافي به بدن مي رساند، طول عمر را نيز تا 30درصد افزايش مي دهد.
بشر مي تواند تا 120 سال عمر کند، بنابراين اگر چنين چيزي درباره بدن صدق کند مي تواند عمري معادل 150 سال هم داشته باشد؛ البته بيشترين اثر وقتي به دست مي آيد که محدود کردن کالري هايتان را از کودکي آغاز کرده باشيد.
از آنجا که اين روش رشد را متوقف مي کند و بلوغ را به تاخير مي اندازد در ميان مردم محبوبيت زيادي ندارد. نظريه اي که در اين مورد مطرح شده است عنوان مي کند با محدود کردن کالري ، متابوليسم يعني سوختن گلوکز براي توليد انرژي نيز کند مي شود.
متابوليسم که فرآيند ضروري است مي تواند عامل مخربي هم براي بدن باشد زيرا راديکال هاي آزادي توليد مي کند که ملکول هاي ناپايداري هستند و مي توانند ساختار سلولهاي زنده را به کمک فرآيندي به نام اکسيداسيون تخريب کنند؛ بنابراين از آنجا که رژيمهاي محدودکننده کالري ، ترکيبات اکسيژنه را کاهش مي دهند مي توانند سبب طولاني تر شدن حيات شوند.
برخي ديگر از دانشمندان نيز معتقدند اين نوع رژيم اثرات دقيق تر ديگري هم دارد؛ مثلا باعث مي شود مکانيسم هاي محافظتي درون سلولها کار خود را بهتر انجام دهد.
مشخص شده است که ميمون هايي که از اين رژيم پيروي کرده اند در آنها با افزايش سن ، تغييرات هورموني مشابه ميمون هايي که تغذيه طبيعي داشته اند، رخ نمي دهد؛ البته هنوز اين تحقيقات به حد کافي و طولاني مدت انجام نشده است و نمي توان به طور قطعي عنوان کرد اين موجودات واقعا به مدت طولاني تري زندگي کرده اند؛ همچنين در اين حيوانات ميزان قند خون پايين تر است که بر اثر آن خطر ابتلا به ديابت کاهش مي يابد.
به نظر مي رسد با افزايش سن حيوانات ، ژنهاي خاصي در بدن آنها تغيير مي کنند و ژنهايي هم فعال تر مي شوند. دانشمندان دريافته اند اين رژيم مي تواند اين فرآيند را در سلول هاي موشها تا 70 درصد متوقف کند.
البته هنوز کسي نتوانسته است اثبات کند که اين رژيم مي تواند طول عمر انسان را افزايش دهد. مخالفان آن هم معتقدند اين رژيم مي تواند سبب پوکي استخوان و عوارض ديگري شود؛ مثلا مطالعه اي که در همين زمينه روي 20 جوان سالم که به مدت 6 ماه مصرف غذاي خود را نصف کرده بودند، انجام شده است نشان مي دهد، اثرات منفي از قبيل افسردگي و زودرنجي در آنها به وجود مي آيد.
اين افراد محزون بوده و انرژي خيلي کمي داشته اند و قريحه خود را در انجام دادن کارها و تقريبا يک چهارم وزن بدن خود را از دست داده بودند.
دانشمندان درصدد هستند اين نوع رژيم را البته به گونه اي که افراد را اذيت نکند، براي دست يافتن به مزاياي احتمالي ، تجويز کنند.
يک راه حل ساده اين است که مردم طوري غذا بخورند که به بدنشان آسيب نرساند، مثلا مي توانند روزه هاي متناوب بگيرند.
وقتي روي موشهايي که يک روز در ميان هيچ غذايي نمي خوردند و بقيه اوقات جيره غذايي آنها 2 برابر مي شد، آزمايش کردند، دريافتند آنها وزن کم نمي کنند، اما تغييراتي در فشار خون و ضربان قلبشان ديده شد که حاکي از کمتر شدن خطر امراض قلبي در آنها بود.
راه حل ديگر هم مي تواند مصرف قرصهاي خاصي باشد که برخي اثرات بيوشيميايي رژيمهاي محدود کننده کالري را تقليد مي کنند.
چنين کاري در موشها با تجويز ترکيبي با نام 2DG انجام گرفته است.
اين ترکيب به سلولها حقه مي زند، به طوري که آنها فکر مي کنند کالري محدود شده است ؛ بنابراين انرژي کمتري هم متابوليسم مي شود.
متاسفانه اين کار گاهي اوقات به حدي متابوليسم را کند مي کند که سبب ايست قلبي مي شود. به هر حال هواداران جنبش محدود کردن کالري مي گويند با انتخاب صحيح غذاهاي کم کالري و پرفيبر مي توانيد هيچ وقت گرسنه نمانيد.
گرچه چنين افرادي هميشه احساس سرما مي کنند، اما مي توانند به جاي پوشيدن يک دست بلوز و شلوار، تعداد آنها را بيشتر کنند و بيشتر هم بپوشند.
شايد مزيت پوشيدن لباس بيشتر اين باشد که ديگران متوجه نشوند اين فرد چقدر لاغر و استخواني است.
__________________