عرفان سلیم زاده
8th November 2012, 01:34 PM
سلام.
من خودم فیزیک نخوندم ولی بهش خیلی علاقه دارم و مباحث رو دنبال می کنم.
یه ایده ای به ذهنم زد که برام خیلی جالب بود گفتم بزارم اینجا همه نظرشون رو بگن شاید درست از اب دراومد.
امروزه انبساط فضازمان رو با یه بادکنک در حال باد شدن توصیف می کنند.
البته نکته این توصیف اینجاست که ما رو پوسته این بادکنک و در فضای دو بعدی قرار داریم.
و به جای بعد سوم نیز بعد زمان رو گذاشتن که یک بعد دینامیک هستش.
داشتم فکر می کردم که یه نکته دیگه هم هست
هم زمان دینامیک هست و هم انبساط فضازمان!
در واقع یک وجه مشترک و جالب که بهش توجه ای نشده شاید؟!
رو این موضوع فقل کردم و یه سری بررسی های بیشتر منو بیشتر متعجب کرد.
اگر انبساط فضازمان وجود داشته باشه بنابراین میشه این فرض رو گذاشت که در تمام دامنه ها وجود داشته باشه.
از کهکشان ها بگیرین تا زمین و مولکول ها و اتم ها و ذرات ریز اتمی!
توجه داشته باشین که در فضای سه بعدی اجرام فضازمان را جمع می کنند نه خمیده.
اگر همه این ها در حال دور شدن از همدیگه باشند چی؟
در واقع اگر انبساط فضازمان چنان قدرت مند باشه که حتی نیروی هسته ای قوی هم نتونه جلوی اون رو بگیره چه اتفاقی میوفته؟
اولین نشونه اینجا منو متعجب کرد! زوال رادیواکتیو! و واپاشی آلفا در عناصر سنگین.
ایا ممکنه دلیل واپاشی آلفا غلبه انبساط فضا زمان بر نیروی هسته ای قوی باشه؟
خود ذره الفا که هسته های هلیم هست پایدارترین عنصر جدول تناوبی هم هست و هسته چاره ای جز پرتاب این هسته نداره چون برای پرتاب عناصر سبک تر، اول باید به نیروی همبستگی هسته آلفا غلبه کنه! 28 مگا الکترون ولت!!!!!
در این فرض نیروی همبستگی اتمی که ان را نیروی هسته ای قوی مینامیم به صورت ذرات زیر اتمی در نظر گرفتیم
و تعداد انها بیش از نیمی از تعداد پروتون های درون هسته است.
مثلا برای اورانیم که 92 پروتون داره فعلا تعداد 46 عدد ذره را در نظر گرفتیم که اگر همه انها را از اتم بگیریم
هسته کاملا دچار واپاشی شده و به 92 اتم هیدروژن و 146 نوترون تبدیل خواهد شد.
و البته نیرویی فاجعه بار که حدسش واقعا از عهده من خارجه! شاید چند ترا الکترون ولت انرژی...
تنها عاملی که میتواند وسیله ای جهت گرفتن این ذرات از هسته باشد کشیدگی فضازمان است.
درواقع اگر فضازمان را به اندازه بکشیم که به این نیروی عظیم غلبه کند خواهیم توانست آزادش کنیم.(جالبه که در اینجا یاد هسته زمین می افتیم.)
ایا ممکنه نیمه عمر عناصر ناپایدار گواهی بر این موضوع باشه که تمام عناصر واحد در یک حجم(مثلا 1 گرم بیسموت) در زمان های مختلف ولی نزدیک به هم به وجود امده باشند؟اگر این فرض درست باشد انبساط فضازمان به هیچ عنصری رحم نخواهد کرد
احتمالا در چند میلیارد سال اینده شاهد رادیواکتیو شدن سرب پایدار خواهیم شد
چون نشاندهنده این موضوع است که نیروی هسته ای قوی در حال از بین رفتن است و من به شخصه نام این موضوع را "زوال بزرگ" نامیده ام.
نوع دیگر واپاشی که بتا نام دارد پرتاب نوترون از هسته و تبدیل ان به الکترون و پروتون و پاد نوترینو می باشد.
در اینجا نیز میتوان به کم بودن انرژی همبستگی بین الکترون و پروتون به دلیل اختلاف جرمی که دارند دلیل واپاشی نوترون اشاره کرد.
در واقع این نیرو انقدر کم است که نیمه عمر نوترون تقریبا 918 ثانیه می باشد.
نظرتون چیه؟
ازمایشاتی که میتونه نظریه رو تا حدی ثابت کنه اینهاست:
1- اثر کشیدگی فضا زمان بر میزان اکتیویته(و نیمه عمر) عناصر ناپایدار جدول تناوبی.
پیش بینی من اینه که هر چقدر فضازمان کشیده تر بشه میزان اکتیویته افزایش پیدا می کنه و نیمه عمر کاهش.
2- حجیم تر شدن ماده در اثر انبساط طبیعی فضازمان و کاهش چگالی ماده.
زمین و تمامی اتم های موجود در ان در گذشته چگال تر و جاذبه نیز بیشتر بوده.
پیشبینی میشه که عامل کاهش گرانش زمین در طول زمان حجیم تر شدن کره زمین و کاهش چگالی ان می باشد.
که در اثر انبساط فضازمان می باشد.
منبع: سایت علمی نخبگان جوان.[golrooz]
من خودم فیزیک نخوندم ولی بهش خیلی علاقه دارم و مباحث رو دنبال می کنم.
یه ایده ای به ذهنم زد که برام خیلی جالب بود گفتم بزارم اینجا همه نظرشون رو بگن شاید درست از اب دراومد.
امروزه انبساط فضازمان رو با یه بادکنک در حال باد شدن توصیف می کنند.
البته نکته این توصیف اینجاست که ما رو پوسته این بادکنک و در فضای دو بعدی قرار داریم.
و به جای بعد سوم نیز بعد زمان رو گذاشتن که یک بعد دینامیک هستش.
داشتم فکر می کردم که یه نکته دیگه هم هست
هم زمان دینامیک هست و هم انبساط فضازمان!
در واقع یک وجه مشترک و جالب که بهش توجه ای نشده شاید؟!
رو این موضوع فقل کردم و یه سری بررسی های بیشتر منو بیشتر متعجب کرد.
اگر انبساط فضازمان وجود داشته باشه بنابراین میشه این فرض رو گذاشت که در تمام دامنه ها وجود داشته باشه.
از کهکشان ها بگیرین تا زمین و مولکول ها و اتم ها و ذرات ریز اتمی!
توجه داشته باشین که در فضای سه بعدی اجرام فضازمان را جمع می کنند نه خمیده.
اگر همه این ها در حال دور شدن از همدیگه باشند چی؟
در واقع اگر انبساط فضازمان چنان قدرت مند باشه که حتی نیروی هسته ای قوی هم نتونه جلوی اون رو بگیره چه اتفاقی میوفته؟
اولین نشونه اینجا منو متعجب کرد! زوال رادیواکتیو! و واپاشی آلفا در عناصر سنگین.
ایا ممکنه دلیل واپاشی آلفا غلبه انبساط فضا زمان بر نیروی هسته ای قوی باشه؟
خود ذره الفا که هسته های هلیم هست پایدارترین عنصر جدول تناوبی هم هست و هسته چاره ای جز پرتاب این هسته نداره چون برای پرتاب عناصر سبک تر، اول باید به نیروی همبستگی هسته آلفا غلبه کنه! 28 مگا الکترون ولت!!!!!
در این فرض نیروی همبستگی اتمی که ان را نیروی هسته ای قوی مینامیم به صورت ذرات زیر اتمی در نظر گرفتیم
و تعداد انها بیش از نیمی از تعداد پروتون های درون هسته است.
مثلا برای اورانیم که 92 پروتون داره فعلا تعداد 46 عدد ذره را در نظر گرفتیم که اگر همه انها را از اتم بگیریم
هسته کاملا دچار واپاشی شده و به 92 اتم هیدروژن و 146 نوترون تبدیل خواهد شد.
و البته نیرویی فاجعه بار که حدسش واقعا از عهده من خارجه! شاید چند ترا الکترون ولت انرژی...
تنها عاملی که میتواند وسیله ای جهت گرفتن این ذرات از هسته باشد کشیدگی فضازمان است.
درواقع اگر فضازمان را به اندازه بکشیم که به این نیروی عظیم غلبه کند خواهیم توانست آزادش کنیم.(جالبه که در اینجا یاد هسته زمین می افتیم.)
ایا ممکنه نیمه عمر عناصر ناپایدار گواهی بر این موضوع باشه که تمام عناصر واحد در یک حجم(مثلا 1 گرم بیسموت) در زمان های مختلف ولی نزدیک به هم به وجود امده باشند؟اگر این فرض درست باشد انبساط فضازمان به هیچ عنصری رحم نخواهد کرد
احتمالا در چند میلیارد سال اینده شاهد رادیواکتیو شدن سرب پایدار خواهیم شد
چون نشاندهنده این موضوع است که نیروی هسته ای قوی در حال از بین رفتن است و من به شخصه نام این موضوع را "زوال بزرگ" نامیده ام.
نوع دیگر واپاشی که بتا نام دارد پرتاب نوترون از هسته و تبدیل ان به الکترون و پروتون و پاد نوترینو می باشد.
در اینجا نیز میتوان به کم بودن انرژی همبستگی بین الکترون و پروتون به دلیل اختلاف جرمی که دارند دلیل واپاشی نوترون اشاره کرد.
در واقع این نیرو انقدر کم است که نیمه عمر نوترون تقریبا 918 ثانیه می باشد.
نظرتون چیه؟
ازمایشاتی که میتونه نظریه رو تا حدی ثابت کنه اینهاست:
1- اثر کشیدگی فضا زمان بر میزان اکتیویته(و نیمه عمر) عناصر ناپایدار جدول تناوبی.
پیش بینی من اینه که هر چقدر فضازمان کشیده تر بشه میزان اکتیویته افزایش پیدا می کنه و نیمه عمر کاهش.
2- حجیم تر شدن ماده در اثر انبساط طبیعی فضازمان و کاهش چگالی ماده.
زمین و تمامی اتم های موجود در ان در گذشته چگال تر و جاذبه نیز بیشتر بوده.
پیشبینی میشه که عامل کاهش گرانش زمین در طول زمان حجیم تر شدن کره زمین و کاهش چگالی ان می باشد.
که در اثر انبساط فضازمان می باشد.
منبع: سایت علمی نخبگان جوان.[golrooz]