h.jabbari
13th October 2012, 08:29 AM
تفاوت استانداردهاي صورت جريان وجه نقد ایران با استاندارد بین الملل و آمریکا
الف) تفاوت بين استاندارد صورت جريان وجه نقد بين المللي و آمريكا
1- در استاندارد بين المللي طبق بند 34 داريم، سود سهام پرداخت شده به عنوان گردش وجوه نقدي تامين مالي دسته بندي مي شوند زيرا يك هزينه دستيابي به منابع مالي هستند. به طور جايگزين، سود سهام پرداخت شده به عنوان يك مولفه گردش وجوه نقدي از فعاليت هاي عملياتي دسته بندي مي شوند تا به كاربران در تعيين توانايي يك واحد مستقل و پرداخت سود سهام خارج از گردش وجوه نقدي عملياتي كمك كند. بعبارتي استانداد بين المللي سود پرداخت شده را در طبقه تامين مالي و يا عملياتي طبقه بندي مي كند ولي در استاندارد آمريكا طبق بند 20- a داريم، پرداخت سود سهام يا ساير پرداخت سود واحد تجاري به مالكان به شكل سود سهام از جمله هزينه ها و بازخريد اسناد صاحبان حقوق سهام شركت در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
2- طبق بند 36 استاندارد هاي بين المللي داريم، ماليات بر درآمد برگرفته از معاملات موجب بالا رفتن گردش وجوه نقدي مي شود كه به عنوان فعاليت هاي عملياتي، سرمايه گذاري يا مالي در يك صورت حساب گردش وجوه نقدي دسته بندي مي شوند. در حالي كه هزينه مالياتي به آساني با فعاليت هاي سرمايه گذاري يا مالي قابل شناسايي باشد، گردش وجوه نقدي ماليات هاي مرتبط اغلب با شناسايي نامربوط هستند و در يك دوره متفاوت از گردش هاي وجوه نقدي معامله شناسايي مي باشند. بنابراين ماليات هاي پرداخت شده معمولاً به عنوان گردش هاي وجوه نقدي از فعاليت هاي عملياتي دسته بندي مي شوند. هرچند، وقتي براي شناسايي گردش وجوه نقدي ماليات با يك معامله انفرادي عملي باشد شناسايي مي شود و موجب افزايش گردش هاي وجوه نقدي مي شود كه به عنوان فعاليت هاي سرمايه گذاري يا مالي وجوه نقدي ماليات به عنوان يك فعاليت سرمايه گذاري يا مالي به شكل متناسب دسته بندي مي شوند. زماني كه گردش وجوه نقدي ماليات بيش از يك طبقه از فعاليت تخصيص داده شود، مبالغ كل ماليات هاي پرداخت شده متوقف مي شود. بعبارتي طبق استاندارد هاي بين المللي ماليات بر درآمد در يكي از طبقات عملياتي،سرمايه گذاري و تامين مالي قرار مي گيرد. اما طبق استاندارد آمريكا ( بند 27- f ) داريم ماليات بردرآمد پرداخت شده در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
3- در استاندارد آمريكا اشاره اي به موارد افشاء بصورت مجزا و تفكيك شده نشده است ولي در استاندارد بين المللي بند 50 الي 52 به شرح زير موارد افشاء ذكر شده است:
بند 50- اطلاعات بيش تر با كاربران در شناخت وضعيت مالي و نقدينگي يك واحد مستقل در ارتباط هستند. افشاء اين اطلاعات، به همراه يك گزارشي از مديريت، به شكل زير ترغيب و ايجاد مي شود :
(a) مبالغ تسهيلات استقراض شده بیرونی كه در دسترس فعاليت هاي عملياتي آتي هستند و تعهدات سرمايه اي را با نشان دادن هرگونه محدوديت در استفاده از اين تسهيلات نشان مي دهند.
(b) تراكم مبالغ گردش وجوه نقدي از هر عمليات، سرمايه گذاري و فعاليت هاي مالي مرتبط با سودهايي در سهام مشاركتي گزارش شده با استفاده از مغايرت نسبي
(c) تراكم مبالغ گردش وجوه نقدي كه افزايش را در ظرفيت عملياتي به طور مجزا از همان گردش وجوه نقدي نشان مي دهد كه براي حفظ ظرفيت عملياتي مناسب هستند.
(d) مبالغ گردش وجوه نقدي برگرفته از فعاليت هاي عملياتي، سرمايه گذاري، مالي و هر صفت گزارش شده و بخش جغرافيايي (رجوع شود به IAS 14 بخش گزارشگري).
بند 51- افشاهاي مجزاي هر گردش وجوه نقدي كه در افزايش ظرفيت عملياتي و گردش وجه نقدي ارائه مي شود با حفظ ظرفيت عملياتي مناسب است.
توانايي كاربران جهت تعيين اين كه آيا واحدهاي مستقل در حفظ ظرفيت عملياتي خود به اندازه كافي سرمايه گذاري مي كنند سودمند است. يك واحد مستقل به اندازه كافي در حفظ ظرفيت عملياتي خود سرمايه گذاري مي كند و سوددهي آتي را به خاطر نقدينگي و توزيعات متداول و صاحبان تحت تأثير قرار مي دهد.
بند 52- افشاء گردش وجوه نقدي بخش بندي شده به كاربران امكان رسيدن به شناخت بهتري از روابط بين گردش هاي وجوه نقدي تجارت هايي را مي دهد كه كامل باشند و آن دسته از بخش هاي مولفه اي و در دسترس و تغييرپذيري گردش وجوه نقدي بخش بندي شده.
4- در استاندارد آمريكا طبق بند 33 داريم، صورت هاي مالي مبالغ گردش وجوه نقدي در هر سهم را گزارش نمي دهند. نه گردش وجوه نقدي و نه هيچ يك از مولفه هاي آن يك راه چاره براي درآمد خالص به عنوان شاخصي از عملكردهاي شركت نمي باشند همان طور كه در هر سهم مبالغ گزارش شده است. اما در استاندارد بين المللي اشاره اي به اين مطلب نشده است.
ب- تفاوت استاندارد هاي صورت جريان وجه نقد در ايران با استاندارد بين المللي و آمريكا:
1- در استاندارد بين المللي و آمريكا 3 طبقه به شرح زير جهت تهيه صورت جريان وجه نقد الزامي شده است:
الف- طبقه فعاليتهاي عملياتي
ب- طبقه فعاليتهاي سرمايه گذاري
ج – طبقه فعاليتهاي تامين مالي
اما در استاندارد ايران 5 طبقه به شرح ذيل مورد استفاده قرار مي گيرد:
الف- طبقه فعاليتهاي عملياتي
ب- طبقه بازده سرمايه گذاري ها و سود پرداختي بابت تامين مالي
ج – ماليات بر درآمد
د- فعاليتهاي سرمايه گذاري
ه- فعاليتهاي تامين مالي
2- سود هاي پرداختي بابت تامين مالي در استاندارد ايران در طبقه دوم قرار مي گيرد ولي در استاندارد آمريكا پرداخت سود سهام يا ساير پرداخت سود واحد تجاري به مالكان به شكل سود سهام از جمله هزينه ها و بازخريد اسناد صاحبان حقوق سهام شركت در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد و در استانداردهاي بين المللي سود پرداخت شده در طبقه فعاليتهاي تامين مالي و يا عملياتي طبقه بندي مي كند.
3- سود ناشي از سرمايه گذاري در سهام ساير شركتها طبق استاندارد ايران در طبقه دوم قرار مي گيرد اما طبق استاندارد آمريكا بند 21 – b دريافتي هاي نقدي از بازده هاي وام ها، ساير اسناد بدهي در واحدهاي جداگانه ديگر و اوراق حقوق صاحبان سهام – سود و سود سهام در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد. در استاندارد بين المللي نيز اين سود در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
4- ماليات بر درآمد پرداختي طبق استاندارد ايران در طبقه سوم (طبقه ماليات بر درآمد پرداختي) قرار مي گيرد ولي در استاندارد آمريكا در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد. در استاندارد بين المللي ماليات بر درآمد در يكي از طبقات عملياتي،سرمايه گذاري و تامين مالي قرار مي گيرد.
5- در هر سه استاندارد ايران، بين المللي و آمريكا روش مستقيم ترجيح داده شده است اما هر سه استاندارد روش غير مستقيم را نيز مجاز دانسته اند. اما آنچه مهم است نحوه تهيه صورت تطبيق در اين سه استاندارد است. در استاندارد ايران نقطه شروع صورت تطبيق سود عملياتي شركت است ولي در استاندارد بين المللي و آمريكا نقطه شروع سود خالص شركت مي باشد.
6- در استاندارد آمريكا و بين المللي ذكر شده است كه چنانچه آيتمي در يكي از طبقات فعاليتهاي سرمايه گذاري و تامين مالي قرار نگيرد در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد ولي در استاندارد ايران شرط قرار گيري در طبقه فعاليتهاي هاي عملياتي را قرار نگرفتن يك آيتم در هيچ يك از طبقات چهار گانه زير مي داند:
الف- بازده سرمايه گذاري هاي و سود پرداختي بابت تامين مالي
ب- ماليات بر درآمد
ج– فعاليتهاي سرمايه گذاري
د- فعاليتهاي تامين مالي
الف) تفاوت بين استاندارد صورت جريان وجه نقد بين المللي و آمريكا
1- در استاندارد بين المللي طبق بند 34 داريم، سود سهام پرداخت شده به عنوان گردش وجوه نقدي تامين مالي دسته بندي مي شوند زيرا يك هزينه دستيابي به منابع مالي هستند. به طور جايگزين، سود سهام پرداخت شده به عنوان يك مولفه گردش وجوه نقدي از فعاليت هاي عملياتي دسته بندي مي شوند تا به كاربران در تعيين توانايي يك واحد مستقل و پرداخت سود سهام خارج از گردش وجوه نقدي عملياتي كمك كند. بعبارتي استانداد بين المللي سود پرداخت شده را در طبقه تامين مالي و يا عملياتي طبقه بندي مي كند ولي در استاندارد آمريكا طبق بند 20- a داريم، پرداخت سود سهام يا ساير پرداخت سود واحد تجاري به مالكان به شكل سود سهام از جمله هزينه ها و بازخريد اسناد صاحبان حقوق سهام شركت در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
2- طبق بند 36 استاندارد هاي بين المللي داريم، ماليات بر درآمد برگرفته از معاملات موجب بالا رفتن گردش وجوه نقدي مي شود كه به عنوان فعاليت هاي عملياتي، سرمايه گذاري يا مالي در يك صورت حساب گردش وجوه نقدي دسته بندي مي شوند. در حالي كه هزينه مالياتي به آساني با فعاليت هاي سرمايه گذاري يا مالي قابل شناسايي باشد، گردش وجوه نقدي ماليات هاي مرتبط اغلب با شناسايي نامربوط هستند و در يك دوره متفاوت از گردش هاي وجوه نقدي معامله شناسايي مي باشند. بنابراين ماليات هاي پرداخت شده معمولاً به عنوان گردش هاي وجوه نقدي از فعاليت هاي عملياتي دسته بندي مي شوند. هرچند، وقتي براي شناسايي گردش وجوه نقدي ماليات با يك معامله انفرادي عملي باشد شناسايي مي شود و موجب افزايش گردش هاي وجوه نقدي مي شود كه به عنوان فعاليت هاي سرمايه گذاري يا مالي وجوه نقدي ماليات به عنوان يك فعاليت سرمايه گذاري يا مالي به شكل متناسب دسته بندي مي شوند. زماني كه گردش وجوه نقدي ماليات بيش از يك طبقه از فعاليت تخصيص داده شود، مبالغ كل ماليات هاي پرداخت شده متوقف مي شود. بعبارتي طبق استاندارد هاي بين المللي ماليات بر درآمد در يكي از طبقات عملياتي،سرمايه گذاري و تامين مالي قرار مي گيرد. اما طبق استاندارد آمريكا ( بند 27- f ) داريم ماليات بردرآمد پرداخت شده در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
3- در استاندارد آمريكا اشاره اي به موارد افشاء بصورت مجزا و تفكيك شده نشده است ولي در استاندارد بين المللي بند 50 الي 52 به شرح زير موارد افشاء ذكر شده است:
بند 50- اطلاعات بيش تر با كاربران در شناخت وضعيت مالي و نقدينگي يك واحد مستقل در ارتباط هستند. افشاء اين اطلاعات، به همراه يك گزارشي از مديريت، به شكل زير ترغيب و ايجاد مي شود :
(a) مبالغ تسهيلات استقراض شده بیرونی كه در دسترس فعاليت هاي عملياتي آتي هستند و تعهدات سرمايه اي را با نشان دادن هرگونه محدوديت در استفاده از اين تسهيلات نشان مي دهند.
(b) تراكم مبالغ گردش وجوه نقدي از هر عمليات، سرمايه گذاري و فعاليت هاي مالي مرتبط با سودهايي در سهام مشاركتي گزارش شده با استفاده از مغايرت نسبي
(c) تراكم مبالغ گردش وجوه نقدي كه افزايش را در ظرفيت عملياتي به طور مجزا از همان گردش وجوه نقدي نشان مي دهد كه براي حفظ ظرفيت عملياتي مناسب هستند.
(d) مبالغ گردش وجوه نقدي برگرفته از فعاليت هاي عملياتي، سرمايه گذاري، مالي و هر صفت گزارش شده و بخش جغرافيايي (رجوع شود به IAS 14 بخش گزارشگري).
بند 51- افشاهاي مجزاي هر گردش وجوه نقدي كه در افزايش ظرفيت عملياتي و گردش وجه نقدي ارائه مي شود با حفظ ظرفيت عملياتي مناسب است.
توانايي كاربران جهت تعيين اين كه آيا واحدهاي مستقل در حفظ ظرفيت عملياتي خود به اندازه كافي سرمايه گذاري مي كنند سودمند است. يك واحد مستقل به اندازه كافي در حفظ ظرفيت عملياتي خود سرمايه گذاري مي كند و سوددهي آتي را به خاطر نقدينگي و توزيعات متداول و صاحبان تحت تأثير قرار مي دهد.
بند 52- افشاء گردش وجوه نقدي بخش بندي شده به كاربران امكان رسيدن به شناخت بهتري از روابط بين گردش هاي وجوه نقدي تجارت هايي را مي دهد كه كامل باشند و آن دسته از بخش هاي مولفه اي و در دسترس و تغييرپذيري گردش وجوه نقدي بخش بندي شده.
4- در استاندارد آمريكا طبق بند 33 داريم، صورت هاي مالي مبالغ گردش وجوه نقدي در هر سهم را گزارش نمي دهند. نه گردش وجوه نقدي و نه هيچ يك از مولفه هاي آن يك راه چاره براي درآمد خالص به عنوان شاخصي از عملكردهاي شركت نمي باشند همان طور كه در هر سهم مبالغ گزارش شده است. اما در استاندارد بين المللي اشاره اي به اين مطلب نشده است.
ب- تفاوت استاندارد هاي صورت جريان وجه نقد در ايران با استاندارد بين المللي و آمريكا:
1- در استاندارد بين المللي و آمريكا 3 طبقه به شرح زير جهت تهيه صورت جريان وجه نقد الزامي شده است:
الف- طبقه فعاليتهاي عملياتي
ب- طبقه فعاليتهاي سرمايه گذاري
ج – طبقه فعاليتهاي تامين مالي
اما در استاندارد ايران 5 طبقه به شرح ذيل مورد استفاده قرار مي گيرد:
الف- طبقه فعاليتهاي عملياتي
ب- طبقه بازده سرمايه گذاري ها و سود پرداختي بابت تامين مالي
ج – ماليات بر درآمد
د- فعاليتهاي سرمايه گذاري
ه- فعاليتهاي تامين مالي
2- سود هاي پرداختي بابت تامين مالي در استاندارد ايران در طبقه دوم قرار مي گيرد ولي در استاندارد آمريكا پرداخت سود سهام يا ساير پرداخت سود واحد تجاري به مالكان به شكل سود سهام از جمله هزينه ها و بازخريد اسناد صاحبان حقوق سهام شركت در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد و در استانداردهاي بين المللي سود پرداخت شده در طبقه فعاليتهاي تامين مالي و يا عملياتي طبقه بندي مي كند.
3- سود ناشي از سرمايه گذاري در سهام ساير شركتها طبق استاندارد ايران در طبقه دوم قرار مي گيرد اما طبق استاندارد آمريكا بند 21 – b دريافتي هاي نقدي از بازده هاي وام ها، ساير اسناد بدهي در واحدهاي جداگانه ديگر و اوراق حقوق صاحبان سهام – سود و سود سهام در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد. در استاندارد بين المللي نيز اين سود در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد.
4- ماليات بر درآمد پرداختي طبق استاندارد ايران در طبقه سوم (طبقه ماليات بر درآمد پرداختي) قرار مي گيرد ولي در استاندارد آمريكا در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد. در استاندارد بين المللي ماليات بر درآمد در يكي از طبقات عملياتي،سرمايه گذاري و تامين مالي قرار مي گيرد.
5- در هر سه استاندارد ايران، بين المللي و آمريكا روش مستقيم ترجيح داده شده است اما هر سه استاندارد روش غير مستقيم را نيز مجاز دانسته اند. اما آنچه مهم است نحوه تهيه صورت تطبيق در اين سه استاندارد است. در استاندارد ايران نقطه شروع صورت تطبيق سود عملياتي شركت است ولي در استاندارد بين المللي و آمريكا نقطه شروع سود خالص شركت مي باشد.
6- در استاندارد آمريكا و بين المللي ذكر شده است كه چنانچه آيتمي در يكي از طبقات فعاليتهاي سرمايه گذاري و تامين مالي قرار نگيرد در طبقه فعاليتهاي عملياتي قرار مي گيرد ولي در استاندارد ايران شرط قرار گيري در طبقه فعاليتهاي هاي عملياتي را قرار نگرفتن يك آيتم در هيچ يك از طبقات چهار گانه زير مي داند:
الف- بازده سرمايه گذاري هاي و سود پرداختي بابت تامين مالي
ب- ماليات بر درآمد
ج– فعاليتهاي سرمايه گذاري
د- فعاليتهاي تامين مالي