جوان ایرانی
3rd October 2012, 01:12 PM
بددهنی؛ اسلحه افراد فرومایه
آذر رسولی - «بدترین عذاب‌های الهی متعلق به گناه‌های زبانی است»، «زبانی که به بد گفتن عادت دارد اسلحه انسان پست است»، «سفیه‌ترین انسان‌ها کسی است که به دشنام گویی افتخار می‌کند» و « انسانی که برای خود ارزش قائل باشد هیچگاه راضی نمی‌شود زبان خود را آلوده کند.»
این عبارات، آیات و روایاتی از قرآن کریم و ائمه اطهار(ع) است در مورد بددهنان که زشتی این عمل را نشان می‌دهد. دین مبین اسلام همواره بر تربیت تمام اعضا و جوارح انسان استوار بوده و هست. همانگونه که پای انسان در دویدن مهارت کسب می‌کند، زبان نیز در «نیک کلامی» یا بددهنی کسب مهارت می‌کند. حجت الاسلام محمد سعیدی آریا- پژوهشگر مسائل دینی- با تأکید بر تربیت زبان از دیدگاه اسلام می‌گوید: تربیت زبان اکتسابی است. نفس تربیت زبان بر دو جنبه استوار است؛ اول آنکه، گاهی فرد بددهن تحت تأثیر آموزش‌های غیر‌مستقیم در اجتماع قرار می‌گیرد؛ بدین معنی که در محیط‌های ناروا و معاشرت با دوستان ناباب واقع می‌شود. انسان در محیط‌های آلوده ناخواسته پذیرای آلودگی است. در مرحله بعدی نزدیک شدن به محیط‌های زیبا‌کلامی و آشنا شدن با صحبت‌های زیبا است؛ در واقع همان «حسن‌الکلام.»
حجت‌الاسلام سعیدی‌آریا اظهار می‌دارد: زیبایی کلام، هم می‌تواند از جانب گوینده سخن‌های زیبا باشد، هم نفس کلام، زیبا باشد. کسانی که در جست‌وجوی سخنان زیبا هستند هیچ جایی را بهتر از قرآن و احادیث اهل بیت(ع) نمی‌یابند.
به گفته سعیدی آریا، در اسلام مشخصات افراد بددهن چنین توصیف شده است: آنها انسان‌هایی «لعیم»، یعنی انسان‌هایی «فرومایه» هستند که از بددهنی به عنوان سلاح استفاده می‌کنند. این اشخاص، افرادی «تهی» هستند که برای جلب توجه دیگران و شکستن هنجارها گویش‌های گوشخراش بیان می‌کنند.
آنها توان کنترل زبان خود را ندارند. بطور کلی تربیت در انسان در لایه‌های مختلف قلبش نفوذ می‌کند. در خصوص افراد بددهن، باید دید تربیت در کدامین لایه درونی او رسوخ کرده است و آیا کلاً تربیتی وجود داشته است یا خیر؟!
حجت الاسلام سعیدی آریا با استناد به آموزه‌های اسلامی می‌گوید: عیب و هنر یک فرد به واسطه گویش و زبان اوست و با زبان، هم دشمنی و هم دوستی افراد مشخص می‌شود. بددهنی و بدزبانی آنقدر در بین اهل بیت(ع) منفور بوده که دوستان خویش را به واسطه یک ناسزا گویی یا بددهنی به غلامانشان کنار می‌گذاشتند. از پیغمبر اکرم(ص) نقل شده که رسول خدا(ص) فرمود: آیا شما را نسبت به بدترین مردمانتان آگاه سازم؟ گفتند: آرى اى رسول خدا! حضرت فرمود: بدترین مردان شما کسى است که دروغ باف، گستاخ و بسیار « هرزه‌گو» باشد. (کافی، جلد دوم. ص291) همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است: از نشانه‌های همراهی یک فرد با شیطان این است که بددهن باشد که باکی از آنچه که گوید و از آنچه درباره او گویند نداشته باشد (کافی ج ۴ ص۱۴) و نیز رسول‌الله (ص) فرموده: از زمره بدترین بندگان خدا کسی است که برای بددهنی و دشنام گویی‌اش از همنشینی و مجالست با او کناره گیری شود. ( کافی ج ۴ ص۱۷)
گاهی با افرادی روبه‌رو می‌شویم که خواستار کلام و گویشی مدرن و متناسب با سبک امروزی هستند و به نوعی بددهن بودن را لازمه زندگی امروزی می‌دانند. در این مورد حجت‌الاسلام سعیدی‌آریا بر این عقیده است که بعضی چیزها زمان‌دار نیستند بدین معنی که دارای مقطع زمانی مشخصی نیستند که سخنان ائمه اطهار نیز از همین باب است. هزار سال پیش مردم از زبان، کلام و خط زیبا لذت می‌بردند و این مسأله فطری است. انسان‌های اولیه هم مفهوم فطرت را می‌فهمیدند. در مدرنیته هم، مدرن‌ترین متن‌های تبلیغاتی هم از آهنگین ترین کلام‌ها بهره برده‌‌اند و همانطور که زیباترین کلام‌ها گوش‌نوازترین کلام‌ها بودند؛ کلام‌های بد و بددهنان نیز منفورترین کلام‌ها و افراد بوده‌اند. اگر این پیش فرض را بپذیریم که خداوند حکیم سلامت و انسانیت انسان را در احکام دنبال کرده است پس حرمت زبان با هدف به کمال رساندن انسان تشریع شده است و اگر غیر از این بود در میان ائمه هم ناسزاگویی می‌دیدیم. نکته بسیار مهم آن است که در میان ائمه اطهار(ع) هیچگونه بددهنی، ناسزاگویی و بدزبانی نمی‌بینیم.
منبع (http://www.javanonline.ir/vdcaiunya49nwe1.k5k4.html)
انَّ الفُحشَ وَ البَذاءَ وَ السَّلاطَةَ مِنَ النِّفاق
همانا دشنام دادن و هرزه گویی و زبان درازی ناشی از نفاق و دورویی استی
(جهاد با نفس، ح 678)
امام علی( علیه السلام ): « دشنام دادن و بد دهنی ( یا دشنام شنیدن ) از اسلام بدورند ».
آذر رسولی - «بدترین عذاب‌های الهی متعلق به گناه‌های زبانی است»، «زبانی که به بد گفتن عادت دارد اسلحه انسان پست است»، «سفیه‌ترین انسان‌ها کسی است که به دشنام گویی افتخار می‌کند» و « انسانی که برای خود ارزش قائل باشد هیچگاه راضی نمی‌شود زبان خود را آلوده کند.»
این عبارات، آیات و روایاتی از قرآن کریم و ائمه اطهار(ع) است در مورد بددهنان که زشتی این عمل را نشان می‌دهد. دین مبین اسلام همواره بر تربیت تمام اعضا و جوارح انسان استوار بوده و هست. همانگونه که پای انسان در دویدن مهارت کسب می‌کند، زبان نیز در «نیک کلامی» یا بددهنی کسب مهارت می‌کند. حجت الاسلام محمد سعیدی آریا- پژوهشگر مسائل دینی- با تأکید بر تربیت زبان از دیدگاه اسلام می‌گوید: تربیت زبان اکتسابی است. نفس تربیت زبان بر دو جنبه استوار است؛ اول آنکه، گاهی فرد بددهن تحت تأثیر آموزش‌های غیر‌مستقیم در اجتماع قرار می‌گیرد؛ بدین معنی که در محیط‌های ناروا و معاشرت با دوستان ناباب واقع می‌شود. انسان در محیط‌های آلوده ناخواسته پذیرای آلودگی است. در مرحله بعدی نزدیک شدن به محیط‌های زیبا‌کلامی و آشنا شدن با صحبت‌های زیبا است؛ در واقع همان «حسن‌الکلام.»
حجت‌الاسلام سعیدی‌آریا اظهار می‌دارد: زیبایی کلام، هم می‌تواند از جانب گوینده سخن‌های زیبا باشد، هم نفس کلام، زیبا باشد. کسانی که در جست‌وجوی سخنان زیبا هستند هیچ جایی را بهتر از قرآن و احادیث اهل بیت(ع) نمی‌یابند.
به گفته سعیدی آریا، در اسلام مشخصات افراد بددهن چنین توصیف شده است: آنها انسان‌هایی «لعیم»، یعنی انسان‌هایی «فرومایه» هستند که از بددهنی به عنوان سلاح استفاده می‌کنند. این اشخاص، افرادی «تهی» هستند که برای جلب توجه دیگران و شکستن هنجارها گویش‌های گوشخراش بیان می‌کنند.
آنها توان کنترل زبان خود را ندارند. بطور کلی تربیت در انسان در لایه‌های مختلف قلبش نفوذ می‌کند. در خصوص افراد بددهن، باید دید تربیت در کدامین لایه درونی او رسوخ کرده است و آیا کلاً تربیتی وجود داشته است یا خیر؟!
حجت الاسلام سعیدی آریا با استناد به آموزه‌های اسلامی می‌گوید: عیب و هنر یک فرد به واسطه گویش و زبان اوست و با زبان، هم دشمنی و هم دوستی افراد مشخص می‌شود. بددهنی و بدزبانی آنقدر در بین اهل بیت(ع) منفور بوده که دوستان خویش را به واسطه یک ناسزا گویی یا بددهنی به غلامانشان کنار می‌گذاشتند. از پیغمبر اکرم(ص) نقل شده که رسول خدا(ص) فرمود: آیا شما را نسبت به بدترین مردمانتان آگاه سازم؟ گفتند: آرى اى رسول خدا! حضرت فرمود: بدترین مردان شما کسى است که دروغ باف، گستاخ و بسیار « هرزه‌گو» باشد. (کافی، جلد دوم. ص291) همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است: از نشانه‌های همراهی یک فرد با شیطان این است که بددهن باشد که باکی از آنچه که گوید و از آنچه درباره او گویند نداشته باشد (کافی ج ۴ ص۱۴) و نیز رسول‌الله (ص) فرموده: از زمره بدترین بندگان خدا کسی است که برای بددهنی و دشنام گویی‌اش از همنشینی و مجالست با او کناره گیری شود. ( کافی ج ۴ ص۱۷)
گاهی با افرادی روبه‌رو می‌شویم که خواستار کلام و گویشی مدرن و متناسب با سبک امروزی هستند و به نوعی بددهن بودن را لازمه زندگی امروزی می‌دانند. در این مورد حجت‌الاسلام سعیدی‌آریا بر این عقیده است که بعضی چیزها زمان‌دار نیستند بدین معنی که دارای مقطع زمانی مشخصی نیستند که سخنان ائمه اطهار نیز از همین باب است. هزار سال پیش مردم از زبان، کلام و خط زیبا لذت می‌بردند و این مسأله فطری است. انسان‌های اولیه هم مفهوم فطرت را می‌فهمیدند. در مدرنیته هم، مدرن‌ترین متن‌های تبلیغاتی هم از آهنگین ترین کلام‌ها بهره برده‌‌اند و همانطور که زیباترین کلام‌ها گوش‌نوازترین کلام‌ها بودند؛ کلام‌های بد و بددهنان نیز منفورترین کلام‌ها و افراد بوده‌اند. اگر این پیش فرض را بپذیریم که خداوند حکیم سلامت و انسانیت انسان را در احکام دنبال کرده است پس حرمت زبان با هدف به کمال رساندن انسان تشریع شده است و اگر غیر از این بود در میان ائمه هم ناسزاگویی می‌دیدیم. نکته بسیار مهم آن است که در میان ائمه اطهار(ع) هیچگونه بددهنی، ناسزاگویی و بدزبانی نمی‌بینیم.
منبع (http://www.javanonline.ir/vdcaiunya49nwe1.k5k4.html)
انَّ الفُحشَ وَ البَذاءَ وَ السَّلاطَةَ مِنَ النِّفاق
همانا دشنام دادن و هرزه گویی و زبان درازی ناشی از نفاق و دورویی استی
(جهاد با نفس، ح 678)
امام علی( علیه السلام ): « دشنام دادن و بد دهنی ( یا دشنام شنیدن ) از اسلام بدورند ».