نارون1
30th September 2012, 04:35 PM
http://www.siop.ir/thumbnail.php?file=/employee_1_620004200.jpg&size=article_medium
کارکنان بی انگیزه اند: چنین گلایه ای واقعی است اما بیش از آنکه متوجه کارکنان باشد، متوجه مدیران است.
گلایه برخی از مدیران را شنیده اید :
کارکنان بی انگیزه اند: چنین گلایه ای واقعی است اما بیش از آنکه متوجه کارکنان باشد، متوجه مدیران است.
نخست به خودنگاه کنید و سپس به کارکنان.
سازمان، شرکت، کارگاه و کارخانه بازتابی است از روحیه مدیران با انگیزه، اثر گذارند؛ بی انگزه ها را انگیزه می بخشند و حتی تنبلها را بر سر شوق می آورند.
مدیران کم انگیزه ها، با انگیزه ها را از کار می اندازند و آنها را که با اشتیاق در پی نتیجه اند، به کنج عزلت اداری می نشانند. از این رو انتظار آنان از کارکنان برای انگیزه عالی نابجاست.
مدیری که صرفا برای گذراندن دوره کاری، دریافت حقوق مادی، یا بر خورداری از تسهیلات و امکانات مادی برصندلی مدیریت جلوس می کند. بدون تردید، کارکنان او را سر مشق خود می گیرند.
کارکنان شاید بیش از بازرسان تیزبین قادرند رفتار مدیران را ارزیابی کنند. رفتار آنان نیز برهمین مبنا در محیط کاری بروز و جلوه می کند. مدیران با انگیزه، انرژی بخشند، روحیه آفرینند، تک تک کارکنان را برای تلاش بیشتر یاری می دهند، ترغیب می کنند، فرصت می دهند تا کارکنان نیز طعم شیرین تلاش و کوشش را بچشند.
مدیران کم انگیزه، حداکثر و در اوج، تلاش خود را برای اجرای فعالیتها کافی می دانند، توجه کمتری به تک تک کارکنان دارند، به کارکنانی توجه دارند که فعالیت های اجرایی را به پایان می رسانند، زحمت مدیر را کم می کنند و بار او را به سرمنزل می رسانند!
ضرب المثل رایجی در بین ما ایرانیان است هر که را می خواهی بشناسی، از اطرافیان و دوستانش بشناس. شاید بر همین قیاس، اگر وارد سازمان و شرکتی شدید ، با دیدن رفتار کارکنان می توانید ویژگیهای مدیر آن سازمان یا شرکت را شناسایی و ارزیابی کنید.
سازمانهای پر جنب وجوش ، دارای مدیران پرشور و انگیزه اند، سازمانهای لخت و کند، دارای مدیرانی کند و لخت اند. اگر به سازمانی مراجعه کردید و کارکنان را مدام در رفت و آمدهای بی هدف نظاره کردید، به احتمال مدیرانی در آن سازمان حضور دارند که هدفهای متفرق و متفاوت را پی می گیرند.
اگر دیدید کارکنان در نهایت خوش اخلاقی، پاسخگوی مراجعان هستند به احتمال قوی، مدیران با انضباط ، مسوول و پاسخگو در راس اداره امورند.
کافی است به سازمانی مراجعه کنید، کارکنانی را ببینید که از ابتدای روز تا پایان وقت اداری، کارتابلها را مداوم و مکرر بازبینی می کنند. پرونده ها و نامه ها را از میزی به میز دیگر برداشته و تا پایان روز جابه جا می کنند، ظاهرا می توان حدس زد مدیران این سازمان نیز برنامه های خود را از روزی به روزی دیگر تغییر می دهند. امروز برنامه ای را سرلوحه فعالیتها قرار می دهند و فردا برنامه ای دیگر در فهرست اولویتهای کاری آنان است.
به کوتاه سخن، نخست به خود نگاه کنید و سپس به کارکنان، با این توجه، گروهی از مدیران، همچنان از حرکت غافلگیرانه برای ایجاد انگیزه استفاده می کنند. حرکت غافلگیرانه این مدیران، جایزه و پاداش است.
جایزه و پاداش حرکتی غافلگیرانه برای ایجاد انگیزه
مدیران وظایفی دارند و کارکنان وظایفی متفاوت از مدیران. ایجاد انگیزه شاید مهمترین وظیفه مدیران است. وظیفه ای که مدیران گاه آن را به بوته فراموشی سپرده اند و گاه با بی توجهی آن را دنبال می کنند.
ایجاد انگیزه، این وظیفه اصلی مدیران، باید در لحظه لحظه فعالیتها، ساری و جاری باشد. نمی توان ایجاد انگیزه را صرفا در شرایط دشوار کاری یا در حضور بحرانها پی گرفت، کاری که بسیاری از مدیران انجام می دهند.
یعنی زمانی به یاد انگیزه آفرینی می افتند که مهلت قراردادی روبه اتمام است، بر پایه قرارداد نیز باید کالاهای تولید شده را به موقع تحویل سفارش دهنده داد. اکنون این انگیزه آفرینی های مقطعی در قالب جایزه پاداش مادی، مرخصی های تشویقی و... بروز می کند، اما با تحویل کالا به سفارش دهنده ، انگیزه آفرینی ها در سازمان و کارخانه به یکباره ناپدید می شود، خبری از جایزه، پاداش، اضافه کاری و مرخصی های تشویقی نیست و این چنین، فرهنگی نامطلوب در محیط کار جا می افتد.
مدیران خوش فکر دریافته اند که همواره باید انگیزه های کارکنان را تازه سازند. درک این مدیران، محدود و وابسته به جایزه، پاداش و مرخصی تشویقی نیست. چه، می دانند برای برخی از کارکنان، گاه حضور در صحنه های بحرانی و پر تلاطم کار، بیش از برترین جایزه ها و پاداشها انگیزه آفرینند. مرخصی تشویقی برای برخی از کارکنان هیجان فکری را دریغ می ورزد. از این رو حاضرند تا ساعت های متمادی و فراتر از ساعات کاری و اضافه کاری همچنان سخت مشغول کار باشند.
غافلگیر شدید. همیشه جوایز، انگیزه آفرین نیستند. مدیران با درک دقیق از تک تک کارکنان می دانند چه زمانی و چه ابزاری را برای ایجاد انگیزه به کار گیرند.
مهمترین تکنیک و روشی که این سالها از سوی مدیران به کار گرفته شده، غافلگیری کارکنان در هنگام فعالیت است. تعجب نکنید این بار نیز غافلگیر می شوید.
غافلگیری؛ روشی برای اخطار یا ایجاد انگیزه
مدیر شما چه زمانی را برای غافلگیری انتخاب می کند: زمانی که کار با نقص و خطا پیش می رود یا زمانی که در اوج کمال و پیشرفت قراردارد؟!
مدیران برای نشان دادن ضرب شست، از حرکت غالفگیری استفاده می کنند. به یکباره کارمندی را به دفتر خود احضار کرده و مورد پرسش قرار می دهند. این چنین رفتاری انگیزه ای است تا کارکنان مراقب باشند و فعالیتها را انجام دهند با این تفاوت که انگیزه آنان از کار، رهایی از مواخذه مدیر است.
حتما، مدیرانی را می شناسید که در طول ماه، یک یا دو روز به طور کاملا اتفاقی، آغاز روز و قبل از ساعت اداری در محل کار حضور پیدا می کنند تا بتوانند کارمندی را غافلگیر کنند که دیر به محل کار می آید. از دید این مدیران، با این غافلگیری می توان کارکنان را متوجه کرد که همیشه به موقع سرکار حاضر شوند.
درست به عکس ، مدیرانی هستند که زمان غافلگیری را برای کارکنان، زمانی میدانند که کاری در اوج کمال و پیشرفت می رود. برای مثال، اگر کارمندی بیشتر اوقات، با تاخیر به محل کار می آید، این مدیران مترصد زمانی هستند که کارمند به موقع سرکار بیایید، اکنون نوبت حضور مدیر است که رفتار مناسب کارمند را تحسین کند.
مدیران برتر مبتنی بر منش و رفتار خود، اعتماد به نفس بالایی دارند. از این رو در صددند، اعتماد به نفس دیگران را افزایش دهند. چنین مدیرانی ، مداوم و مکرر، فرصتهایی را جستجو می کنند تا کارکنان را در وضعیت مطلوب غافلگیر کنند.
اگر بدانند کارکنان، فعالیت مورد نظر را باکمال دقت و سرعت به اتمام رساندند، سرزده وارد مجموعه می شوند و تقاضای گزارش کار می کنند تا از نزدیک شاهد موفقیتهای آنان باشند و به تحسین آنان بپردازد.
غافلگیر شدید. مدیران و ظیفه دارند، انگیزه ایجاد کنند. شما از کدام دسته مدیران هستید؟
سازمان، شركت و كارخانه بازتابی است از روحیه مدیران، مدیران با انگیزه، اثرگذارنده، مدیران كم انگیزه، با انگیزه ها را از كار می اندازند.
سازمان های پرجنب و جوش، دارای مدیران پرشور و انگیزه اند، سازمانهای لخت و كند، دارای مدیرانی كند و لخت
منبع :
ماهنامه بهداشت و روان جامعه
سال سوم ، شماره 18، تیر 1386، صفحه 6
کارکنان بی انگیزه اند: چنین گلایه ای واقعی است اما بیش از آنکه متوجه کارکنان باشد، متوجه مدیران است.
گلایه برخی از مدیران را شنیده اید :
کارکنان بی انگیزه اند: چنین گلایه ای واقعی است اما بیش از آنکه متوجه کارکنان باشد، متوجه مدیران است.
نخست به خودنگاه کنید و سپس به کارکنان.
سازمان، شرکت، کارگاه و کارخانه بازتابی است از روحیه مدیران با انگیزه، اثر گذارند؛ بی انگزه ها را انگیزه می بخشند و حتی تنبلها را بر سر شوق می آورند.
مدیران کم انگیزه ها، با انگیزه ها را از کار می اندازند و آنها را که با اشتیاق در پی نتیجه اند، به کنج عزلت اداری می نشانند. از این رو انتظار آنان از کارکنان برای انگیزه عالی نابجاست.
مدیری که صرفا برای گذراندن دوره کاری، دریافت حقوق مادی، یا بر خورداری از تسهیلات و امکانات مادی برصندلی مدیریت جلوس می کند. بدون تردید، کارکنان او را سر مشق خود می گیرند.
کارکنان شاید بیش از بازرسان تیزبین قادرند رفتار مدیران را ارزیابی کنند. رفتار آنان نیز برهمین مبنا در محیط کاری بروز و جلوه می کند. مدیران با انگیزه، انرژی بخشند، روحیه آفرینند، تک تک کارکنان را برای تلاش بیشتر یاری می دهند، ترغیب می کنند، فرصت می دهند تا کارکنان نیز طعم شیرین تلاش و کوشش را بچشند.
مدیران کم انگیزه، حداکثر و در اوج، تلاش خود را برای اجرای فعالیتها کافی می دانند، توجه کمتری به تک تک کارکنان دارند، به کارکنانی توجه دارند که فعالیت های اجرایی را به پایان می رسانند، زحمت مدیر را کم می کنند و بار او را به سرمنزل می رسانند!
ضرب المثل رایجی در بین ما ایرانیان است هر که را می خواهی بشناسی، از اطرافیان و دوستانش بشناس. شاید بر همین قیاس، اگر وارد سازمان و شرکتی شدید ، با دیدن رفتار کارکنان می توانید ویژگیهای مدیر آن سازمان یا شرکت را شناسایی و ارزیابی کنید.
سازمانهای پر جنب وجوش ، دارای مدیران پرشور و انگیزه اند، سازمانهای لخت و کند، دارای مدیرانی کند و لخت اند. اگر به سازمانی مراجعه کردید و کارکنان را مدام در رفت و آمدهای بی هدف نظاره کردید، به احتمال مدیرانی در آن سازمان حضور دارند که هدفهای متفرق و متفاوت را پی می گیرند.
اگر دیدید کارکنان در نهایت خوش اخلاقی، پاسخگوی مراجعان هستند به احتمال قوی، مدیران با انضباط ، مسوول و پاسخگو در راس اداره امورند.
کافی است به سازمانی مراجعه کنید، کارکنانی را ببینید که از ابتدای روز تا پایان وقت اداری، کارتابلها را مداوم و مکرر بازبینی می کنند. پرونده ها و نامه ها را از میزی به میز دیگر برداشته و تا پایان روز جابه جا می کنند، ظاهرا می توان حدس زد مدیران این سازمان نیز برنامه های خود را از روزی به روزی دیگر تغییر می دهند. امروز برنامه ای را سرلوحه فعالیتها قرار می دهند و فردا برنامه ای دیگر در فهرست اولویتهای کاری آنان است.
به کوتاه سخن، نخست به خود نگاه کنید و سپس به کارکنان، با این توجه، گروهی از مدیران، همچنان از حرکت غافلگیرانه برای ایجاد انگیزه استفاده می کنند. حرکت غافلگیرانه این مدیران، جایزه و پاداش است.
جایزه و پاداش حرکتی غافلگیرانه برای ایجاد انگیزه
مدیران وظایفی دارند و کارکنان وظایفی متفاوت از مدیران. ایجاد انگیزه شاید مهمترین وظیفه مدیران است. وظیفه ای که مدیران گاه آن را به بوته فراموشی سپرده اند و گاه با بی توجهی آن را دنبال می کنند.
ایجاد انگیزه، این وظیفه اصلی مدیران، باید در لحظه لحظه فعالیتها، ساری و جاری باشد. نمی توان ایجاد انگیزه را صرفا در شرایط دشوار کاری یا در حضور بحرانها پی گرفت، کاری که بسیاری از مدیران انجام می دهند.
یعنی زمانی به یاد انگیزه آفرینی می افتند که مهلت قراردادی روبه اتمام است، بر پایه قرارداد نیز باید کالاهای تولید شده را به موقع تحویل سفارش دهنده داد. اکنون این انگیزه آفرینی های مقطعی در قالب جایزه پاداش مادی، مرخصی های تشویقی و... بروز می کند، اما با تحویل کالا به سفارش دهنده ، انگیزه آفرینی ها در سازمان و کارخانه به یکباره ناپدید می شود، خبری از جایزه، پاداش، اضافه کاری و مرخصی های تشویقی نیست و این چنین، فرهنگی نامطلوب در محیط کار جا می افتد.
مدیران خوش فکر دریافته اند که همواره باید انگیزه های کارکنان را تازه سازند. درک این مدیران، محدود و وابسته به جایزه، پاداش و مرخصی تشویقی نیست. چه، می دانند برای برخی از کارکنان، گاه حضور در صحنه های بحرانی و پر تلاطم کار، بیش از برترین جایزه ها و پاداشها انگیزه آفرینند. مرخصی تشویقی برای برخی از کارکنان هیجان فکری را دریغ می ورزد. از این رو حاضرند تا ساعت های متمادی و فراتر از ساعات کاری و اضافه کاری همچنان سخت مشغول کار باشند.
غافلگیر شدید. همیشه جوایز، انگیزه آفرین نیستند. مدیران با درک دقیق از تک تک کارکنان می دانند چه زمانی و چه ابزاری را برای ایجاد انگیزه به کار گیرند.
مهمترین تکنیک و روشی که این سالها از سوی مدیران به کار گرفته شده، غافلگیری کارکنان در هنگام فعالیت است. تعجب نکنید این بار نیز غافلگیر می شوید.
غافلگیری؛ روشی برای اخطار یا ایجاد انگیزه
مدیر شما چه زمانی را برای غافلگیری انتخاب می کند: زمانی که کار با نقص و خطا پیش می رود یا زمانی که در اوج کمال و پیشرفت قراردارد؟!
مدیران برای نشان دادن ضرب شست، از حرکت غالفگیری استفاده می کنند. به یکباره کارمندی را به دفتر خود احضار کرده و مورد پرسش قرار می دهند. این چنین رفتاری انگیزه ای است تا کارکنان مراقب باشند و فعالیتها را انجام دهند با این تفاوت که انگیزه آنان از کار، رهایی از مواخذه مدیر است.
حتما، مدیرانی را می شناسید که در طول ماه، یک یا دو روز به طور کاملا اتفاقی، آغاز روز و قبل از ساعت اداری در محل کار حضور پیدا می کنند تا بتوانند کارمندی را غافلگیر کنند که دیر به محل کار می آید. از دید این مدیران، با این غافلگیری می توان کارکنان را متوجه کرد که همیشه به موقع سرکار حاضر شوند.
درست به عکس ، مدیرانی هستند که زمان غافلگیری را برای کارکنان، زمانی میدانند که کاری در اوج کمال و پیشرفت می رود. برای مثال، اگر کارمندی بیشتر اوقات، با تاخیر به محل کار می آید، این مدیران مترصد زمانی هستند که کارمند به موقع سرکار بیایید، اکنون نوبت حضور مدیر است که رفتار مناسب کارمند را تحسین کند.
مدیران برتر مبتنی بر منش و رفتار خود، اعتماد به نفس بالایی دارند. از این رو در صددند، اعتماد به نفس دیگران را افزایش دهند. چنین مدیرانی ، مداوم و مکرر، فرصتهایی را جستجو می کنند تا کارکنان را در وضعیت مطلوب غافلگیر کنند.
اگر بدانند کارکنان، فعالیت مورد نظر را باکمال دقت و سرعت به اتمام رساندند، سرزده وارد مجموعه می شوند و تقاضای گزارش کار می کنند تا از نزدیک شاهد موفقیتهای آنان باشند و به تحسین آنان بپردازد.
غافلگیر شدید. مدیران و ظیفه دارند، انگیزه ایجاد کنند. شما از کدام دسته مدیران هستید؟
سازمان، شركت و كارخانه بازتابی است از روحیه مدیران، مدیران با انگیزه، اثرگذارنده، مدیران كم انگیزه، با انگیزه ها را از كار می اندازند.
سازمان های پرجنب و جوش، دارای مدیران پرشور و انگیزه اند، سازمانهای لخت و كند، دارای مدیرانی كند و لخت
منبع :
ماهنامه بهداشت و روان جامعه
سال سوم ، شماره 18، تیر 1386، صفحه 6