diamonds55
9th March 2009, 08:58 AM
-رابطه منجمان آماتور با رصدخانه ملی چیست؟ تاکنون در چه زمینه هایی همکاری داشته اند و پس از احداث رصدخانه چه خدماتی را می توانند دریافت کنند؟
در زمینه مکان یابی، صد نفر انتخاب شدند که پس از گذراندن دوره های آموزشی در نهایت ۲۰ نفر انتخاب شدند و عمده کار مکان یابی را انجام دادند و استفاده از منجمان آماتور در این زمینه، تجربه بسیار خوبی است. در ادامه به طراحی و ساخت تلسکوپ می رسیم. در اینجا منجمان آماتور نمی توانند کمکی بکنند، زیرا کار حرفه یی است. یکی از مسائل عمده، آلودگی نوری است و رفع آن کار بسیار پیچیده و فرهنگی است و ما به تعداد زیادی سرباز نیازمندیم تا در این جبهه بجنگند. این سربازها، منجمان آماتور هستند و نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند.
این پروژه از نظر بودجه های کشوری، بودجه بزرگی نیست ولی در ایران تجربه هزینه کردن این پول ها را در پروژه های بزرگ علمی نداریم، بنابراین بسیاری در سطوح مختلف دولتی باید متقاعد شوند و منجمان آماتور در متقاعد ساختن آنها می توانند موثر واقع شوند تا اعتقاد به پروژه افزایش یابد. پس از راه اندازی نیز به منجمان آماتوری نیاز داریم که در نگهداری تلسکوپ و رصدخانه بتوانند کمک کنند.
-تاکنون چه مقدار از کار رصدخانه پیش رفته و در حال حاضر چه مشکلاتی وجود دارد؟
مشکل عمده، عدم شناخت بخش های دولتی از پروژه است و به همین دلیل متقاعد کردن آنها کار سختی است. این طرح در عرف دولت یک پروژه عمرانی است ولی نوع آن کاملاً متفاوت است، به طوری که هر مرحله آن یک کار تحقیقاتی است. تلسکوپ، تلسکوپ بزرگی نیست ولی در هر حال خود طرح به همراه طراحی ابزار و... یک کار تحقیقاتی است.
-به نظر می رسد سایر طرح ها در زمینه های مختلف برای مثال سلول های بنیادی یا فناوری فضایی راحت تر به انجام می رسند، چرا برای نجوم این گونه نیست؟
به جز سلول های بنیادی، پروژه های مرتبط با فناوری فضایی یا انرژی هسته یی، طرح هایی هستند که یا به نیاز انرژی کشور وابسته اند، یا مانند هوا فضا دفاعی هستند و برای ارتباطات و مخابرات مورد استفاده قرار می گیرند، بنابراین در این زمینه هزینه های کلانی می شود، اما نجوم یک کار بنیادی است و می توان گفت تصویب آن در دولت، خود کار مهمی بود. دولت علاقه مند است، ولی این علاقه حد و حدودی دارد و ممکن است به محض اینکه با مشکلی مواجه شویم، مانعی ایجاد شود. از طرف دیگر ایران به منظور رشد علمی خود نیاز به پروژه های کلان علمی دارد. در سال ۱۳۷۷ تصویب شد که دو پروژه کلان علمی در علوم بنیادی کشور باید انجام شود؛طرح شتابگر ملی و رصدخانه ملی که تاکنون خوشبختانه طرح رصدخانه ملی تصویب شده است.
-به غیر از طرح رصدخانه ملی، چه کارهایی در جهت پیشرفت نجوم حرفه یی کشور می توان انجام داد؟
تعداد رصدگران حرفه یی که بتوانند با ابزار مدرن کار کنند، در کشور ما انگشت شمارند و باید به آنها آموزش های لازم داده شود. البته این کار نیز شروع شده است. کار با ابزار و داده ها پیچیده است، بنابراین روش های داده پردازی به منظور تحلیل داده ها باید آموزش داده شود و از دو سال پیش حدود چهار کارگاه بین المللی برگزار شد که در آن تحلیل داده ها به تعدادی از دانشجویان آموزش داده شد. اما این کار باید ادامه یابد و امیدوارم زمانی که رصدخانه به بهره برداری می رسد، حداقل ۱۰ رصدگر حرفه یی داشته باشیم که توانایی کار با ابزار مدرن را داشته باشند.
-با توجه به شرایط کنونی به نظر شما تا چند سال دیگر رصدخانه ملی به بهره برداری می رسد؟
اگر تا نیمه اول سال آینده موفق به وضع کردن قرارداد شیشه خام رصدخانه بشویم، پس از آن حداقل تا چهار سال دیگر کار به ثمر می رسد. البته ممکن است این زمان به هفت یا هشت سال نیز افزایش یابد، اما نباید اجازه داد بیش از این بهره برداری به طول انجامد.
محسن بختیار www.ParsSky.com
در زمینه مکان یابی، صد نفر انتخاب شدند که پس از گذراندن دوره های آموزشی در نهایت ۲۰ نفر انتخاب شدند و عمده کار مکان یابی را انجام دادند و استفاده از منجمان آماتور در این زمینه، تجربه بسیار خوبی است. در ادامه به طراحی و ساخت تلسکوپ می رسیم. در اینجا منجمان آماتور نمی توانند کمکی بکنند، زیرا کار حرفه یی است. یکی از مسائل عمده، آلودگی نوری است و رفع آن کار بسیار پیچیده و فرهنگی است و ما به تعداد زیادی سرباز نیازمندیم تا در این جبهه بجنگند. این سربازها، منجمان آماتور هستند و نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند.
این پروژه از نظر بودجه های کشوری، بودجه بزرگی نیست ولی در ایران تجربه هزینه کردن این پول ها را در پروژه های بزرگ علمی نداریم، بنابراین بسیاری در سطوح مختلف دولتی باید متقاعد شوند و منجمان آماتور در متقاعد ساختن آنها می توانند موثر واقع شوند تا اعتقاد به پروژه افزایش یابد. پس از راه اندازی نیز به منجمان آماتوری نیاز داریم که در نگهداری تلسکوپ و رصدخانه بتوانند کمک کنند.
-تاکنون چه مقدار از کار رصدخانه پیش رفته و در حال حاضر چه مشکلاتی وجود دارد؟
مشکل عمده، عدم شناخت بخش های دولتی از پروژه است و به همین دلیل متقاعد کردن آنها کار سختی است. این طرح در عرف دولت یک پروژه عمرانی است ولی نوع آن کاملاً متفاوت است، به طوری که هر مرحله آن یک کار تحقیقاتی است. تلسکوپ، تلسکوپ بزرگی نیست ولی در هر حال خود طرح به همراه طراحی ابزار و... یک کار تحقیقاتی است.
-به نظر می رسد سایر طرح ها در زمینه های مختلف برای مثال سلول های بنیادی یا فناوری فضایی راحت تر به انجام می رسند، چرا برای نجوم این گونه نیست؟
به جز سلول های بنیادی، پروژه های مرتبط با فناوری فضایی یا انرژی هسته یی، طرح هایی هستند که یا به نیاز انرژی کشور وابسته اند، یا مانند هوا فضا دفاعی هستند و برای ارتباطات و مخابرات مورد استفاده قرار می گیرند، بنابراین در این زمینه هزینه های کلانی می شود، اما نجوم یک کار بنیادی است و می توان گفت تصویب آن در دولت، خود کار مهمی بود. دولت علاقه مند است، ولی این علاقه حد و حدودی دارد و ممکن است به محض اینکه با مشکلی مواجه شویم، مانعی ایجاد شود. از طرف دیگر ایران به منظور رشد علمی خود نیاز به پروژه های کلان علمی دارد. در سال ۱۳۷۷ تصویب شد که دو پروژه کلان علمی در علوم بنیادی کشور باید انجام شود؛طرح شتابگر ملی و رصدخانه ملی که تاکنون خوشبختانه طرح رصدخانه ملی تصویب شده است.
-به غیر از طرح رصدخانه ملی، چه کارهایی در جهت پیشرفت نجوم حرفه یی کشور می توان انجام داد؟
تعداد رصدگران حرفه یی که بتوانند با ابزار مدرن کار کنند، در کشور ما انگشت شمارند و باید به آنها آموزش های لازم داده شود. البته این کار نیز شروع شده است. کار با ابزار و داده ها پیچیده است، بنابراین روش های داده پردازی به منظور تحلیل داده ها باید آموزش داده شود و از دو سال پیش حدود چهار کارگاه بین المللی برگزار شد که در آن تحلیل داده ها به تعدادی از دانشجویان آموزش داده شد. اما این کار باید ادامه یابد و امیدوارم زمانی که رصدخانه به بهره برداری می رسد، حداقل ۱۰ رصدگر حرفه یی داشته باشیم که توانایی کار با ابزار مدرن را داشته باشند.
-با توجه به شرایط کنونی به نظر شما تا چند سال دیگر رصدخانه ملی به بهره برداری می رسد؟
اگر تا نیمه اول سال آینده موفق به وضع کردن قرارداد شیشه خام رصدخانه بشویم، پس از آن حداقل تا چهار سال دیگر کار به ثمر می رسد. البته ممکن است این زمان به هفت یا هشت سال نیز افزایش یابد، اما نباید اجازه داد بیش از این بهره برداری به طول انجامد.
محسن بختیار www.ParsSky.com