داداشی
27th August 2012, 12:22 PM
کد خبر: ۴۰۶۹۶۹۱
تاریخ انتشار: ۰۶ شهريور ۱۳۹۱ - ۱۱:۵۳
به گزارش باشگاه خبرنگاران، (http://www.yjc.ir/fa/services/4) «سینا رازانی» بازیگر نمایش «کلمه، سکوت، کلمه» در گفت‌وگو با روابط عمومی و امور بین‌الملل مجموعه تماشاخانه ایرانشهر درباره حضورش در این نمایش به کارگردانی «مائده طهماسبی» گفت: همکاری من با این گروه نمایشی به کارگردانی خانم طهماسبی، پیش از خواندن متن نمایشنامه آغاز شد. من پس از شنیدن نام هنرمندانی که قرار بود در این اثر بازی کنند، مشتاقانه و بدون اینکه متن را بخوانم پذیرفتم در این گروه باشم چون حضور هر کدام از این عزیزان در یک نمایش، به تنهایی انگیزه کار برای هنرمندان جوان است.
وی ادامه داد: پس از خواندن نمایشنامه از انتخابم پشیمان نشدم چراکه محتوای آن را پسندیدم و نقشم را هم بسیار دوست دارم. من نقش میمونی را بازی می‌کنم که در عین حال «فرانتس کافکا»ی نمایشنامه نویس نیز هست. این ویژگی شرایط خاصی را برای نقش به‌وجود آورده که از فانتزی بالایی برخوردار است.
بازیگر نمایش «ماکاندو» در توضیح کاراکتر خود در نمایش «کلمه، سکوت، کلمه» گفت: این نوع تخیلی که من از آن صحبت می‌کنم در هر نمایشنامه و درامی وجود ندارد و از آنجایی که این آدم- میمون، مابه‌ازای بیرونی ندارد، بازی آن موقعیت فوق‌العاده‌ای را از نظر بروز خلاقیت برای یک بازیگر فراهم می‌سازد.
رازانی تصریح کرد: ایفای این نقش از یک طرف جذاب و از طرفی دیگر بسیار دشوار است. این کاراکتر از سویی نماد روشنفکری و از سویی دیگر یک حیوان است که این دو جنبه همواره ناقض یکدیگرند. من باید ترکیبی از عناصر متضاد را در کنار یکدیگر قرار می‌دادم تا بتوانم کاراکترم را بسازم که بخش جذاب کار نیز در همین جا بود.
بازیگر نمایش «خواستگاری و خرس» درباره بهره‌گیری از عوامل بیرونی برای ساخت و پرداخت نقش خود گفت: اولین منبع برای کمک به بازیگر، خود نمایشنامه است اما من در این اثر با وجود کمک‌هایی که از متن گرفتم هم‌زمان با گره‌هایی هم مواجه شدم و بیشتر با کارگردان مشورت کردم. تحقیقات میدانی بخش دیگری از راه‌های درک یک نقش برای بازیگر است که در این مورد دست من کاملا بسته بود چون همانطور که اشاره کردم این کاراکتر مابه‌ازای بیرونی نداشت.
رازانی در پایان خاطرنشان کرد: در ادامه تلاش برای کشف نقشم، نوشه‌های کافکا را خواندم و با دراماتورژ نمایشنامه آقای «آییش» مشورت کردم. در نهایت به این نتیجه رسیدم که روش «بیرونی» را انتخاب کنم. روش بیرونی روشی است که از پوسته و جنبه‌های ظاهری و رفتاری نقش به آن می‌رسد. این روش در ایجاد هماهنگی بین وجه حیوانی و جنبه انسانی کاراکتر کمکم کرد که امیدوارم نظر مثبت مخاطبان را نیز جلب کند.
تاریخ انتشار: ۰۶ شهريور ۱۳۹۱ - ۱۱:۵۳
به گزارش باشگاه خبرنگاران، (http://www.yjc.ir/fa/services/4) «سینا رازانی» بازیگر نمایش «کلمه، سکوت، کلمه» در گفت‌وگو با روابط عمومی و امور بین‌الملل مجموعه تماشاخانه ایرانشهر درباره حضورش در این نمایش به کارگردانی «مائده طهماسبی» گفت: همکاری من با این گروه نمایشی به کارگردانی خانم طهماسبی، پیش از خواندن متن نمایشنامه آغاز شد. من پس از شنیدن نام هنرمندانی که قرار بود در این اثر بازی کنند، مشتاقانه و بدون اینکه متن را بخوانم پذیرفتم در این گروه باشم چون حضور هر کدام از این عزیزان در یک نمایش، به تنهایی انگیزه کار برای هنرمندان جوان است.
وی ادامه داد: پس از خواندن نمایشنامه از انتخابم پشیمان نشدم چراکه محتوای آن را پسندیدم و نقشم را هم بسیار دوست دارم. من نقش میمونی را بازی می‌کنم که در عین حال «فرانتس کافکا»ی نمایشنامه نویس نیز هست. این ویژگی شرایط خاصی را برای نقش به‌وجود آورده که از فانتزی بالایی برخوردار است.
بازیگر نمایش «ماکاندو» در توضیح کاراکتر خود در نمایش «کلمه، سکوت، کلمه» گفت: این نوع تخیلی که من از آن صحبت می‌کنم در هر نمایشنامه و درامی وجود ندارد و از آنجایی که این آدم- میمون، مابه‌ازای بیرونی ندارد، بازی آن موقعیت فوق‌العاده‌ای را از نظر بروز خلاقیت برای یک بازیگر فراهم می‌سازد.
رازانی تصریح کرد: ایفای این نقش از یک طرف جذاب و از طرفی دیگر بسیار دشوار است. این کاراکتر از سویی نماد روشنفکری و از سویی دیگر یک حیوان است که این دو جنبه همواره ناقض یکدیگرند. من باید ترکیبی از عناصر متضاد را در کنار یکدیگر قرار می‌دادم تا بتوانم کاراکترم را بسازم که بخش جذاب کار نیز در همین جا بود.
بازیگر نمایش «خواستگاری و خرس» درباره بهره‌گیری از عوامل بیرونی برای ساخت و پرداخت نقش خود گفت: اولین منبع برای کمک به بازیگر، خود نمایشنامه است اما من در این اثر با وجود کمک‌هایی که از متن گرفتم هم‌زمان با گره‌هایی هم مواجه شدم و بیشتر با کارگردان مشورت کردم. تحقیقات میدانی بخش دیگری از راه‌های درک یک نقش برای بازیگر است که در این مورد دست من کاملا بسته بود چون همانطور که اشاره کردم این کاراکتر مابه‌ازای بیرونی نداشت.
رازانی در پایان خاطرنشان کرد: در ادامه تلاش برای کشف نقشم، نوشه‌های کافکا را خواندم و با دراماتورژ نمایشنامه آقای «آییش» مشورت کردم. در نهایت به این نتیجه رسیدم که روش «بیرونی» را انتخاب کنم. روش بیرونی روشی است که از پوسته و جنبه‌های ظاهری و رفتاری نقش به آن می‌رسد. این روش در ایجاد هماهنگی بین وجه حیوانی و جنبه انسانی کاراکتر کمکم کرد که امیدوارم نظر مثبت مخاطبان را نیز جلب کند.