پیمان هادی فرکوش
25th August 2012, 09:54 PM
دانشمندان می گویند دویدن در مسافت های طولانی احتمالا از عوامل شتاب دهنده به روند تکامل اندام انسان امروزی بوده است.
محققان آمریکایی می گویند که انسان دوی مقاومت را در حدود دو میلیون سال قبل در جستجوی شکار آغاز کرد که بر نحوه شکل گرفتن اندام او اثر گذاشته است.
مطالعه تازه که در نشریه "نیچر" منتشر شده است می گوید که شکل گرفتن باسن های بزرگ، توازن سر و پاهای بلند در جریان روند تکامل، به انسان در جمع آوری آذوقه کمک کرده است.
پروفسور دنیس برامبل، از دانشگاه یوتا و پروفسور دانیل لیبرمن از دانشگاه هاروارد در مقاله خود نوشتند که انسان های اولیه احتمالا مجبور به دویدن در فواصل طولانی برای تعقیب شکار یا جمع آوری لاشه حیوانات در دشت های آفریقا بوده اند.
این دانشمندان می گویند انسان بدون دویدن و تکامل ناشی از آن، همچنان دارای پاهای کوتاه، سر کوچکتر و حالت خمیده می بود.
درحالی که انسان ها در مقایسه با بسیاری از حیوانات دونده های سریعی نیستند، اما در مسافت های طولانی دونده های خوبی به حساب می آیند.
این دو دانشمند پس از مطالعه 26 مشخصه بدن انسان که برای دوی مقاومت ضروری است، نتیجه گیری کردند که انسان ها احتمالا به این دلیل از اجداد خود (که مانند میمون بودند) تکامل یافتند که می توانستند در فواصل طولانی بدوند.
ساختمان جمجمه برای جلوگیری از داغ شدن سر، لیگمان ها برای جهش، پاهای بلند برای افزایش طول قدم ها و حرکت آزاد سر و شانه ها برای کمک به ایجاد توازن از جمله مشخصه های مهم برای دوی مقاومت است.
دانشمندان گفتند که آن دسته از اجداد انسان موسوم به استرالوفیتکوس (Australophithecus)، که دونده های خوبی بودند در فرآیند "انتخاب طبیعی" به حیات خود ادامه دادند درحالی که انواع پا کوتاه تر آنها منقرض شدند.
پرفسور برامبل گفت: "امروز دوی مقاومت عمدتا یک نوع ورزش و تفنن به حساب می آید، اما ریشه های آن احتمالا به قدمت پیدایش نوع انسان است و شکل اندام انسان تا حدود زیادی زیر فشار نیازهای دویدن شکل گرفت."
محققان آمریکایی می گویند که انسان دوی مقاومت را در حدود دو میلیون سال قبل در جستجوی شکار آغاز کرد که بر نحوه شکل گرفتن اندام او اثر گذاشته است.
مطالعه تازه که در نشریه "نیچر" منتشر شده است می گوید که شکل گرفتن باسن های بزرگ، توازن سر و پاهای بلند در جریان روند تکامل، به انسان در جمع آوری آذوقه کمک کرده است.
پروفسور دنیس برامبل، از دانشگاه یوتا و پروفسور دانیل لیبرمن از دانشگاه هاروارد در مقاله خود نوشتند که انسان های اولیه احتمالا مجبور به دویدن در فواصل طولانی برای تعقیب شکار یا جمع آوری لاشه حیوانات در دشت های آفریقا بوده اند.
این دانشمندان می گویند انسان بدون دویدن و تکامل ناشی از آن، همچنان دارای پاهای کوتاه، سر کوچکتر و حالت خمیده می بود.
درحالی که انسان ها در مقایسه با بسیاری از حیوانات دونده های سریعی نیستند، اما در مسافت های طولانی دونده های خوبی به حساب می آیند.
این دو دانشمند پس از مطالعه 26 مشخصه بدن انسان که برای دوی مقاومت ضروری است، نتیجه گیری کردند که انسان ها احتمالا به این دلیل از اجداد خود (که مانند میمون بودند) تکامل یافتند که می توانستند در فواصل طولانی بدوند.
ساختمان جمجمه برای جلوگیری از داغ شدن سر، لیگمان ها برای جهش، پاهای بلند برای افزایش طول قدم ها و حرکت آزاد سر و شانه ها برای کمک به ایجاد توازن از جمله مشخصه های مهم برای دوی مقاومت است.
دانشمندان گفتند که آن دسته از اجداد انسان موسوم به استرالوفیتکوس (Australophithecus)، که دونده های خوبی بودند در فرآیند "انتخاب طبیعی" به حیات خود ادامه دادند درحالی که انواع پا کوتاه تر آنها منقرض شدند.
پرفسور برامبل گفت: "امروز دوی مقاومت عمدتا یک نوع ورزش و تفنن به حساب می آید، اما ریشه های آن احتمالا به قدمت پیدایش نوع انسان است و شکل اندام انسان تا حدود زیادی زیر فشار نیازهای دویدن شکل گرفت."