ماری مریم
22nd August 2012, 12:28 PM
http://www.aftabir.com/lifestyle/images/3b676b1d5fa1e6108bff0ce5f403de98.jpg
امروزه زندگی در جوامع شهری خیلی کسالت بار شده است. هم کسالت جسمی هم کسالت روانی و روحی. لذت ها، هر قدر پیشتر می آییم، آنی تر و دردسترس تر اما سطحی تر می شوند.
یک نسل پیش از ما با رادیو مانوس بودند و لذت گوش سپردن به رادیو عمیق تر از تلویزیون دیدن است. دو نسل پیش از ما برای سرگرم شدن کتاب می خواندند و لذت کتاب بیش از رادیو است.
سه نسل پیش از ما هر کتابی را می خواندند زیرا این همه کتاب نبود تا انتخاب درست از میان این همه رنگ کتاب، خود به یک مشکل تبدیل شود.
سه نسل پیش از ما با مثنوی مولوی و کلیات سعدی و شاهنامه فردوسی و ... سرگرم می شدند. این فقط یک مثال بود و به همین سیاق ده ها مثال دیگر می شود پیدا کرد.
شیوه زندگی مرسوم ، کسالت آور است و آدم کسل نمی تواند حق زندگی را آنطور که باید ادا کند.
این کسالت ها روی هم انباشته می شوند و ناخرسندی و آزردگی و برآشفتگی به همراه می آورند.
زیرا تو همواره از خودت و از زندگی عقب می مانی و نمی فهمی چرا به هر دری می زنی، نمی شود واین کلافه ترت می کند و توان خویشتن داری را از تو می گیرد.
این چرخه باطل ادامه می یابد: هرقدر کسل تر، کم حوصله تر و هر قدر کم حوصله تر، کسل تر و این دو مدام در هر ضرب می شوند.
به نظر می رسد که قدم اول را باید از اصلاح شیوه زندگی شروع کنیم.
نویسنده: زهیر توکلی
امروزه زندگی در جوامع شهری خیلی کسالت بار شده است. هم کسالت جسمی هم کسالت روانی و روحی. لذت ها، هر قدر پیشتر می آییم، آنی تر و دردسترس تر اما سطحی تر می شوند.
یک نسل پیش از ما با رادیو مانوس بودند و لذت گوش سپردن به رادیو عمیق تر از تلویزیون دیدن است. دو نسل پیش از ما برای سرگرم شدن کتاب می خواندند و لذت کتاب بیش از رادیو است.
سه نسل پیش از ما هر کتابی را می خواندند زیرا این همه کتاب نبود تا انتخاب درست از میان این همه رنگ کتاب، خود به یک مشکل تبدیل شود.
سه نسل پیش از ما با مثنوی مولوی و کلیات سعدی و شاهنامه فردوسی و ... سرگرم می شدند. این فقط یک مثال بود و به همین سیاق ده ها مثال دیگر می شود پیدا کرد.
شیوه زندگی مرسوم ، کسالت آور است و آدم کسل نمی تواند حق زندگی را آنطور که باید ادا کند.
این کسالت ها روی هم انباشته می شوند و ناخرسندی و آزردگی و برآشفتگی به همراه می آورند.
زیرا تو همواره از خودت و از زندگی عقب می مانی و نمی فهمی چرا به هر دری می زنی، نمی شود واین کلافه ترت می کند و توان خویشتن داری را از تو می گیرد.
این چرخه باطل ادامه می یابد: هرقدر کسل تر، کم حوصله تر و هر قدر کم حوصله تر، کسل تر و این دو مدام در هر ضرب می شوند.
به نظر می رسد که قدم اول را باید از اصلاح شیوه زندگی شروع کنیم.
نویسنده: زهیر توکلی