نارون1
14th August 2012, 01:11 PM
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910523_When_Can_You_Trust.jpg [واشینگتن پست - پژوهشکده علوم شناختی:]
مقاله زیر توسط دانشمند علوم شناختی دانیل لوینگهم، استاد و مدیر مطالعات ارشد روان شناسی در دانشگاه ویرجینیا [آمریکا]، و نویسنده "چرا دانش آموزان مدرسه را دوست دارند؟" نگارش شده است
. عنوان آخرین کتاب او چنین است: "چه هنگام می توانید به کارشناسان اعتماد کنید؟ چگونه می توانید میان علم خوب و بد در آموزش و پرورش تفاوت بگذارید؟"
دانشمندان در کار توصیف (و در نتیجه قادر سازی ما به پیش بینی) در دنیای طبیعت هستند. یکی از چنین مجموعه ی پدیده هایی به این موضوع ارتباط دارد که در چه هنگام دانش آموزان تلاش می کنند و در چه هنگام نمی کنند.
آموزش و پرورش یک امر علمی نیست. هدفش این نیست که جهان را توصیف کند، بلکه می خواهد که تغییرش دهد و آن را به آرمان هایی که ما در ذهن داریم نزدیکتر نماید. (من درباره این تفکیک به تفصیل در کتاب تازه ام نوشته ام. همچنین آن را در این ویدیوی کوتاه (http://www.youtube.com/watch?v=wJrqM7Rx_FY&feature=player_embedded#%21) بحث کرده ام.)
بنا بر این، در حالت آرمانی علم از نظر ارزشی خنثی است. درست است، دانشمندان به ندرت به این آرمان پایبند می مانند؛ آنها دیدگاهی دارند که چگونگی تفسیر داده ها توسط آنها را شکل می دهد، نظریه می سازد، و غیره، اما بیطرفی یک هدف پذیرفته شده است، و نبود بیطرفی یک انتقاد بجا از طرز کار علمی یک فرد به شمار می آید.
در مقابل، آموزش و پرورش می بایست ارزش هایی را در خود داشته باشد، چرا که گزینش هدف هایی را در پی خود دارد. ما می خواهیم جهان را تغییر دهیم. ما می خواهیم کودکان چیزهایی را بیاموزند – واقعیت ها، مهارت ها، ارزش ها. اما، کدام ها؟ از دیدگاه علمی هیچ پاسخ بهتر یا بدتری برای این پرسش وجود ندارد.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910523_Dan_Willingham.jpg هنگامی که هدف آموزش و پرورش تعیین شود، در آن صورت یک دانشمند ممکن است بتواند مطلب قابل استفاده ای برای دست اندرکاران و سیاستگذاران آموزش داشته باشد؛ به این معنا که دانشمند ممکن است اطلاعاتی درباره جهان طبیعت بداند که حرکت به سوی آن هدف تعیین شده را آسانتر نماید.
(برای نمونه، اگر هدف این باشد که کودکان بتوانند در پایان دوره پیش دبستانی تا شمارگان 100 را بشمارند، در آن صورت دانشمند ممکن است دانشی در مورد این که کودکان چگونه شمارگان اصلی را می آموزند به شما ارایه دهد.)
آنچه دانشمندان نمی توانند انجام دهند این است که حکمت آن هدف های اعلام شده را با استفاده از علم ارزیابی کنند.
من گمان دارم که بیشتر مردم، به همان دلیلی که من دوست ندارم، علاقه ای به ایده پاداش دهی [به دانش آموز در برابر در یادگیری] ندارند. من می خواهم کودکانم یادگیری را به عنوان فرایندی بشناسند که پاداش را در درون خود نهفته دارد.
من می خواهم کودکانم تلاش و کوشش را به عنوان بازتابی از شخصیت خود ببننند، باور کنند که برای هر هدفی می بایست بیشترین تلاش خود را بنمایند و این وظیفه آنهاست، حتی اگر آن هدف آنها را جلب نمی کند.
ش
البته، می دانیم که نوشته های پژوهشی فراوان و شناخته شده ای درباره ی تاثیر پاداش های بیرونی بر انگیزش وجود دارد
مقاله زیر توسط دانشمند علوم شناختی دانیل لوینگهم، استاد و مدیر مطالعات ارشد روان شناسی در دانشگاه ویرجینیا [آمریکا]، و نویسنده "چرا دانش آموزان مدرسه را دوست دارند؟" نگارش شده است
. عنوان آخرین کتاب او چنین است: "چه هنگام می توانید به کارشناسان اعتماد کنید؟ چگونه می توانید میان علم خوب و بد در آموزش و پرورش تفاوت بگذارید؟"
دانشمندان در کار توصیف (و در نتیجه قادر سازی ما به پیش بینی) در دنیای طبیعت هستند. یکی از چنین مجموعه ی پدیده هایی به این موضوع ارتباط دارد که در چه هنگام دانش آموزان تلاش می کنند و در چه هنگام نمی کنند.
آموزش و پرورش یک امر علمی نیست. هدفش این نیست که جهان را توصیف کند، بلکه می خواهد که تغییرش دهد و آن را به آرمان هایی که ما در ذهن داریم نزدیکتر نماید. (من درباره این تفکیک به تفصیل در کتاب تازه ام نوشته ام. همچنین آن را در این ویدیوی کوتاه (http://www.youtube.com/watch?v=wJrqM7Rx_FY&feature=player_embedded#%21) بحث کرده ام.)
بنا بر این، در حالت آرمانی علم از نظر ارزشی خنثی است. درست است، دانشمندان به ندرت به این آرمان پایبند می مانند؛ آنها دیدگاهی دارند که چگونگی تفسیر داده ها توسط آنها را شکل می دهد، نظریه می سازد، و غیره، اما بیطرفی یک هدف پذیرفته شده است، و نبود بیطرفی یک انتقاد بجا از طرز کار علمی یک فرد به شمار می آید.
در مقابل، آموزش و پرورش می بایست ارزش هایی را در خود داشته باشد، چرا که گزینش هدف هایی را در پی خود دارد. ما می خواهیم جهان را تغییر دهیم. ما می خواهیم کودکان چیزهایی را بیاموزند – واقعیت ها، مهارت ها، ارزش ها. اما، کدام ها؟ از دیدگاه علمی هیچ پاسخ بهتر یا بدتری برای این پرسش وجود ندارد.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910523_Dan_Willingham.jpg هنگامی که هدف آموزش و پرورش تعیین شود، در آن صورت یک دانشمند ممکن است بتواند مطلب قابل استفاده ای برای دست اندرکاران و سیاستگذاران آموزش داشته باشد؛ به این معنا که دانشمند ممکن است اطلاعاتی درباره جهان طبیعت بداند که حرکت به سوی آن هدف تعیین شده را آسانتر نماید.
(برای نمونه، اگر هدف این باشد که کودکان بتوانند در پایان دوره پیش دبستانی تا شمارگان 100 را بشمارند، در آن صورت دانشمند ممکن است دانشی در مورد این که کودکان چگونه شمارگان اصلی را می آموزند به شما ارایه دهد.)
آنچه دانشمندان نمی توانند انجام دهند این است که حکمت آن هدف های اعلام شده را با استفاده از علم ارزیابی کنند.
من گمان دارم که بیشتر مردم، به همان دلیلی که من دوست ندارم، علاقه ای به ایده پاداش دهی [به دانش آموز در برابر در یادگیری] ندارند. من می خواهم کودکانم یادگیری را به عنوان فرایندی بشناسند که پاداش را در درون خود نهفته دارد.
من می خواهم کودکانم تلاش و کوشش را به عنوان بازتابی از شخصیت خود ببننند، باور کنند که برای هر هدفی می بایست بیشترین تلاش خود را بنمایند و این وظیفه آنهاست، حتی اگر آن هدف آنها را جلب نمی کند.
ش
البته، می دانیم که نوشته های پژوهشی فراوان و شناخته شده ای درباره ی تاثیر پاداش های بیرونی بر انگیزش وجود دارد