نارون1
9th August 2012, 09:23 AM
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910516_Sci_American_Cover.jpg [ساینتیفیک امریکن - پژوهشکده علوم شناختی:]
رابرت هیث، روان پزشک دانشگاه تولین برنامه بحث انگیزی را در دهه 1950 آغاز نمود که در آن الکترودهایی در مغز بیمارانی که به خاطر صرع، اسکیزوفرنی، افسردگی و دیگر بیماری های شدید عصب شناسانه بستری شده بودند کاشته می شد.
هدف ابتدایی او این بود که جایگاه زیست شناسانه این اختلال ها را تعیین نموده و با تحریک مصنوعی آنها احتمالا این بیماری ها را در افراد درمان نماید.
به گفته هیث، نتایج فوق العاده بود. بیمارانی را که از سر نومیدی تقریبا کاتاکونیایی بودند می شد به لبخند زدن، حرف زدن و حتی خندیدن آورد. اما، این تسکین کوتاه مدت بود. هنگامی که تحریک متوقف می شد، عارضه ها بر می گشتند.
هیث به منظور تداوم این فایده های درمانی بالقوه شمار اندکی از بیماران را با دگمه هایی مجهز نمود که می توانستند هر زمان که احساس انگیزش نمودند آنرا [برای ایجاد تحریک] فشار دهند. برخی این انگیزش را به تکرار حس می نمودند.
این آزمایش کمک کرد تا مجموعه ای از ساختارها شناسایی شوند که به عنوان "مرکز لذت" مغز نامگذاری گردیدند. آنها همچنین بذر حرکتی– هم در علم و هم در فرهنگ همگانی -- را پاشیدند که خواهان درک بهتری از پایه های زیست شناسانه لذت بود.
در طول 30 سال پس از آن زیست شناسان مواد شیمیایی را شناسایی کردند که آنها را مناطق مختلفی در مغز، که هیث و دیگران مشخص کرده اند، برای گسترش موج لذت خود می فرستند و می گیرند. مردم هم شروع به تصور دنیاهای تازه و شگفت آوری نمودند که با تحریک این مراکز می شد آرامش و سعادت آنی را تجربه نمود.
با این حال، کشف این به ظاهر مراکز لذت مغز هیچ راهگشایی در درمان بیماری های ذهنی به دنبال نیاورده است. و این ممکن است حتی دانشمندان را به بیراهه برده باشد، تا آنها گمان کنند که فهمیده اند لذت چگونه در مغز رمزگذاری و تولید می شود. اکنون، مطالعه بر روی جوندگان و انسان ها چنین القا می کند که تحریک این ساختارها با استفاده از الکترودها یا شیمیایی ها در واقع به هیچ وجه لذت تولید نمی کند. بلکه آن ممکن است تنها ویار (میل شدید) و بنا بر این آن رانش شدید برای خود-تحریکی را تسریع نماید.
اکنون با استفاده از روش های زیست شناسی مولکولی مدرن، یه همراه روش هایی برای تحریک عمقی مغز، آزمایشگاه های ما و دیگران در حال باز-تعریف مدار لذت مغز هستند. ما داریم در می یابیم که سیستم های تولید لذت در مغز بسیاز محدود تر و پیچیده تز از آنی است که ما پیش تر فکر می کردیم. با تعیین دقیق زیرساخت های عصب-زیستی لذت، ما امیدواریم راه را برای درمان های هدفمندتر و کارسازتر افسردگی، اعتیاد و دیگر اختلال ها باز کنیم و شاید هم دیدگاه های تازه ای درباره ریشه های شادی انسان فراهم آوریم.
رابرت هیث، روان پزشک دانشگاه تولین برنامه بحث انگیزی را در دهه 1950 آغاز نمود که در آن الکترودهایی در مغز بیمارانی که به خاطر صرع، اسکیزوفرنی، افسردگی و دیگر بیماری های شدید عصب شناسانه بستری شده بودند کاشته می شد.
هدف ابتدایی او این بود که جایگاه زیست شناسانه این اختلال ها را تعیین نموده و با تحریک مصنوعی آنها احتمالا این بیماری ها را در افراد درمان نماید.
به گفته هیث، نتایج فوق العاده بود. بیمارانی را که از سر نومیدی تقریبا کاتاکونیایی بودند می شد به لبخند زدن، حرف زدن و حتی خندیدن آورد. اما، این تسکین کوتاه مدت بود. هنگامی که تحریک متوقف می شد، عارضه ها بر می گشتند.
هیث به منظور تداوم این فایده های درمانی بالقوه شمار اندکی از بیماران را با دگمه هایی مجهز نمود که می توانستند هر زمان که احساس انگیزش نمودند آنرا [برای ایجاد تحریک] فشار دهند. برخی این انگیزش را به تکرار حس می نمودند.
این آزمایش کمک کرد تا مجموعه ای از ساختارها شناسایی شوند که به عنوان "مرکز لذت" مغز نامگذاری گردیدند. آنها همچنین بذر حرکتی– هم در علم و هم در فرهنگ همگانی -- را پاشیدند که خواهان درک بهتری از پایه های زیست شناسانه لذت بود.
در طول 30 سال پس از آن زیست شناسان مواد شیمیایی را شناسایی کردند که آنها را مناطق مختلفی در مغز، که هیث و دیگران مشخص کرده اند، برای گسترش موج لذت خود می فرستند و می گیرند. مردم هم شروع به تصور دنیاهای تازه و شگفت آوری نمودند که با تحریک این مراکز می شد آرامش و سعادت آنی را تجربه نمود.
با این حال، کشف این به ظاهر مراکز لذت مغز هیچ راهگشایی در درمان بیماری های ذهنی به دنبال نیاورده است. و این ممکن است حتی دانشمندان را به بیراهه برده باشد، تا آنها گمان کنند که فهمیده اند لذت چگونه در مغز رمزگذاری و تولید می شود. اکنون، مطالعه بر روی جوندگان و انسان ها چنین القا می کند که تحریک این ساختارها با استفاده از الکترودها یا شیمیایی ها در واقع به هیچ وجه لذت تولید نمی کند. بلکه آن ممکن است تنها ویار (میل شدید) و بنا بر این آن رانش شدید برای خود-تحریکی را تسریع نماید.
اکنون با استفاده از روش های زیست شناسی مولکولی مدرن، یه همراه روش هایی برای تحریک عمقی مغز، آزمایشگاه های ما و دیگران در حال باز-تعریف مدار لذت مغز هستند. ما داریم در می یابیم که سیستم های تولید لذت در مغز بسیاز محدود تر و پیچیده تز از آنی است که ما پیش تر فکر می کردیم. با تعیین دقیق زیرساخت های عصب-زیستی لذت، ما امیدواریم راه را برای درمان های هدفمندتر و کارسازتر افسردگی، اعتیاد و دیگر اختلال ها باز کنیم و شاید هم دیدگاه های تازه ای درباره ریشه های شادی انسان فراهم آوریم.