نارون1
11th July 2012, 07:45 PM
[لس آنجلس تایمز - پژوهشکده علوم شناختی:] درد چیزی دشوار برای اندازه گیری است و در عین حال اسرارامیز: دو نفر ممکن است زخم های کاملا مشابهی و میزان دردهای همسانی در آغاز را تجربه کنند ، اما در جایی که یک نفر ممکن است التیام بیابد فرد دیگر احتمال دارد در ادامه دچار حالت دردی فلج کننده و مزمن شود.
چرا برای برخی ها درد پایدار می ماند و برای دیگران نه؟
دانشمندان دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورثوسترن نگاه جالبی به این موضوع انداختند. پژوهش آنها، که اخیرا در مجله علمی نیچر نوروساینس انتشار یافت، فعالیت های مغزی 40 نفر که به تازگی دچار آسیب های کمر شده بودند را پیگیری نمود و الگوی کنشی را یافت که بر پایه آن می توانست با 85 درصد دقت پیش بینی نماید که کدام ها از بیماران محتوم به ابتلا به درد مزمن بودند و کدام ها نه.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910420_chronic-pain-1.jpg آزمودنی های این مطالعه، که همگی دوره هایی از درد کمر داشتند که بین چهار تا 16 هفته ادامه یافته بود، برای یکسال مورد پیگیری قرار گرفتند.
تصویرهایی از مغز آنها در ابتدا و سپس چندین بار در طول یکسال برداشته شد. پس از یکسال، آنها به دو گروه تقسیم شدند: یکی کسانی که به نظر می رسید درد آنها در حال التیام بود، و دیگری کسانی که دردشان پایدار می ماند.
در آغاز تفاوت چندانی میان میزان های دردی که توسط دو گروه گزارش می شد وجود نداشت. با اینحال، گروه درد پایدار از نظر احساسات هیجانی خود درباره درد از گروه در حال بهبودی تفاوت داشت.
هنگامی که ای. وانیا اپاکاریان، عصب شناس و نویسنده اصلی گزارش، و همکارانش الگوهای مغزی این دو گروه را بررسی کردند متوجه شدند که از همان آغاز تفاوت هایی میان دو گروه وجود داشت.
دو بخش مغز – نوکلیس اکیومبنز و قشر مخ پیش پیشانی میانی – در این الگوها نقش های کلیدی داشتند. نویسندگاه مطالعه دریافتند، هر آن اندازه که این دو ناحیه بیشتر با هم مرتبط بودند، احتمال بیشتری وجود داشت که بعدا فرد مورد مطالعه به درد مزمن دچار گردد.
اپاکاریان در یک گفتگوی تلفنی [به لس آنجلس تایمز] گفت که نیوکلیس اکیومبنز "تمامی قسمت های دیگر مغز را در مورد ارزش ها، قضاوت ها و انگیزه ها آموزش می دهد." قشر مخ پیش پیشانی میانی شامل ناحیه هایی می شود که دانسته است هم در دردهای شدید و هم مزمن درگیر هستند.
این دانشمندان حدس می زنند که ارتباط های قوی میان نیوکلیس اکیومبنز و قشر مخ پیش پیشانی میانی ممکن است به گونه ای به مغز آموزش دهد تا حس درد مزمن را ایجاد نماید – و این فرایندی است که شایسته است پژوهشگرانی که تلاش دارند تا درمان های بهتری برای درد بیابند به آن توجه نمایند
چرا برای برخی ها درد پایدار می ماند و برای دیگران نه؟
دانشمندان دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورثوسترن نگاه جالبی به این موضوع انداختند. پژوهش آنها، که اخیرا در مجله علمی نیچر نوروساینس انتشار یافت، فعالیت های مغزی 40 نفر که به تازگی دچار آسیب های کمر شده بودند را پیگیری نمود و الگوی کنشی را یافت که بر پایه آن می توانست با 85 درصد دقت پیش بینی نماید که کدام ها از بیماران محتوم به ابتلا به درد مزمن بودند و کدام ها نه.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910420_chronic-pain-1.jpg آزمودنی های این مطالعه، که همگی دوره هایی از درد کمر داشتند که بین چهار تا 16 هفته ادامه یافته بود، برای یکسال مورد پیگیری قرار گرفتند.
تصویرهایی از مغز آنها در ابتدا و سپس چندین بار در طول یکسال برداشته شد. پس از یکسال، آنها به دو گروه تقسیم شدند: یکی کسانی که به نظر می رسید درد آنها در حال التیام بود، و دیگری کسانی که دردشان پایدار می ماند.
در آغاز تفاوت چندانی میان میزان های دردی که توسط دو گروه گزارش می شد وجود نداشت. با اینحال، گروه درد پایدار از نظر احساسات هیجانی خود درباره درد از گروه در حال بهبودی تفاوت داشت.
هنگامی که ای. وانیا اپاکاریان، عصب شناس و نویسنده اصلی گزارش، و همکارانش الگوهای مغزی این دو گروه را بررسی کردند متوجه شدند که از همان آغاز تفاوت هایی میان دو گروه وجود داشت.
دو بخش مغز – نوکلیس اکیومبنز و قشر مخ پیش پیشانی میانی – در این الگوها نقش های کلیدی داشتند. نویسندگاه مطالعه دریافتند، هر آن اندازه که این دو ناحیه بیشتر با هم مرتبط بودند، احتمال بیشتری وجود داشت که بعدا فرد مورد مطالعه به درد مزمن دچار گردد.
اپاکاریان در یک گفتگوی تلفنی [به لس آنجلس تایمز] گفت که نیوکلیس اکیومبنز "تمامی قسمت های دیگر مغز را در مورد ارزش ها، قضاوت ها و انگیزه ها آموزش می دهد." قشر مخ پیش پیشانی میانی شامل ناحیه هایی می شود که دانسته است هم در دردهای شدید و هم مزمن درگیر هستند.
این دانشمندان حدس می زنند که ارتباط های قوی میان نیوکلیس اکیومبنز و قشر مخ پیش پیشانی میانی ممکن است به گونه ای به مغز آموزش دهد تا حس درد مزمن را ایجاد نماید – و این فرایندی است که شایسته است پژوهشگرانی که تلاش دارند تا درمان های بهتری برای درد بیابند به آن توجه نمایند