نارون1
9th July 2012, 07:21 PM
[ساینس دیلی - پژوهشکده علوم شناختی:]
مطالعه ای توسط پژوهشگران دانشگاه کارلوس سوم مادرید و دانشگاه زاراگزا انجام گرفت روشن ساخته است هنگامی که افراد درباره همکاری با دیگران تصمیم می گیرند، بر خلاف باور تا امروز، به پاداش خودشان فکر نمی کنند، بلکه افراد بیشتر تحت تاثیر حال و هوای خود در آن هنگام و نیز شمار کسانی که در گذشته با آنها همکاری کرده بودند قرار دارند.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910418_Prisoners_Dilemma-1.gif این مطالعه، که بزرگترین پژوهش زنده (در زمان وقوع) درباره ی همکاری در اجتماع است، علاوه بر مطالعه های پیشین بر آزمایش هایی که توسط ... این دو دانشگاه انجام گرفت استناد دارد.
این تحقیق در دسامبر گذشته با شرکت 1,200 دانش آموز دبیرستان اراگون انجام گرفت که به صورت زنده و الکترونیکی در یک نمونه اولیه ی تنازع های اجتماعی که با عنوان "پریزنرز دیلما / معمای زندانی" نامیده می شود با یکدیگر تعامل نمودند.
این بازی نشان می دهد که بیشترین سود برای افرادی که تعامل می کنند هنگامی تولید می شود که هر دوی آنها با یکدیگر همکاری کنند، اما اگر یکی همکاری کند و دیگری نه، دومی بیشتر از اولی سود خواهد برد.
در موردهایی، این وضعیت به فرد امکان می دهد تا از همکاری دیگران استفاده بد نماید، اما اگر این تمایل ادامه یابد، در نهایت، هیچکس همکاری نخواهد کرد، و هیچکس پاداشی نخواهد داشت.
نتیجه گیری اصلی این پژوهشگران پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات این است که در موقعیتی که همکاری با دیگران سودمند می باشد، شکلی که افراد درگیر در یک ساختار اجتماعی سازماندهی می شوند بی ارتباط است.
این از اولین تجزیه و تحلیل هایی است که در تضاد با باور بیشتر پژوهشگران، بر پایه مطالعه های نظری آنها [درباره معمای زندانی]، قرار دارد.
در این آزمایش، میزان همکاری در یک شبکه که در آن هر آزمودنی با چهار نفر دیگر تعامل می نماید قابل مقایسه با شبکه ای است که در آن شمار پیوندها میان 2 تا 16 متفاوت است، این بدان معنا است که خیلی بیشتر با یک شبکه اجتماعی همسانی دارد. مشاهده ها نشان داد که نتایج در دو شبکه کاملا همسان بود.
به گفته پژوهشگران یادشده "این از آنجا رخ می دهد که بر خلاف آنچه که توسط بیشتر پژوهش ها پیشنهاد شده است، مردم تصمیم های خود را بر پایه پاداشی (که خودشان یا همسایگانشان) به دست می آورند نمی گیرند، بلکه بیشتر بر این مبنا تصمیم می گیرند که چه شمار از افراد به تازگی با آنها همکاری کرده [بوده] است، و نیز این که حال و هوایشان در آن زمان چگونه بوده است."
مطالعه ای توسط پژوهشگران دانشگاه کارلوس سوم مادرید و دانشگاه زاراگزا انجام گرفت روشن ساخته است هنگامی که افراد درباره همکاری با دیگران تصمیم می گیرند، بر خلاف باور تا امروز، به پاداش خودشان فکر نمی کنند، بلکه افراد بیشتر تحت تاثیر حال و هوای خود در آن هنگام و نیز شمار کسانی که در گذشته با آنها همکاری کرده بودند قرار دارند.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910418_Prisoners_Dilemma-1.gif این مطالعه، که بزرگترین پژوهش زنده (در زمان وقوع) درباره ی همکاری در اجتماع است، علاوه بر مطالعه های پیشین بر آزمایش هایی که توسط ... این دو دانشگاه انجام گرفت استناد دارد.
این تحقیق در دسامبر گذشته با شرکت 1,200 دانش آموز دبیرستان اراگون انجام گرفت که به صورت زنده و الکترونیکی در یک نمونه اولیه ی تنازع های اجتماعی که با عنوان "پریزنرز دیلما / معمای زندانی" نامیده می شود با یکدیگر تعامل نمودند.
این بازی نشان می دهد که بیشترین سود برای افرادی که تعامل می کنند هنگامی تولید می شود که هر دوی آنها با یکدیگر همکاری کنند، اما اگر یکی همکاری کند و دیگری نه، دومی بیشتر از اولی سود خواهد برد.
در موردهایی، این وضعیت به فرد امکان می دهد تا از همکاری دیگران استفاده بد نماید، اما اگر این تمایل ادامه یابد، در نهایت، هیچکس همکاری نخواهد کرد، و هیچکس پاداشی نخواهد داشت.
نتیجه گیری اصلی این پژوهشگران پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات این است که در موقعیتی که همکاری با دیگران سودمند می باشد، شکلی که افراد درگیر در یک ساختار اجتماعی سازماندهی می شوند بی ارتباط است.
این از اولین تجزیه و تحلیل هایی است که در تضاد با باور بیشتر پژوهشگران، بر پایه مطالعه های نظری آنها [درباره معمای زندانی]، قرار دارد.
در این آزمایش، میزان همکاری در یک شبکه که در آن هر آزمودنی با چهار نفر دیگر تعامل می نماید قابل مقایسه با شبکه ای است که در آن شمار پیوندها میان 2 تا 16 متفاوت است، این بدان معنا است که خیلی بیشتر با یک شبکه اجتماعی همسانی دارد. مشاهده ها نشان داد که نتایج در دو شبکه کاملا همسان بود.
به گفته پژوهشگران یادشده "این از آنجا رخ می دهد که بر خلاف آنچه که توسط بیشتر پژوهش ها پیشنهاد شده است، مردم تصمیم های خود را بر پایه پاداشی (که خودشان یا همسایگانشان) به دست می آورند نمی گیرند، بلکه بیشتر بر این مبنا تصمیم می گیرند که چه شمار از افراد به تازگی با آنها همکاری کرده [بوده] است، و نیز این که حال و هوایشان در آن زمان چگونه بوده است."