نارون1
16th June 2012, 07:02 PM
[ساینس دیلی - پژوهشکده علوم شناختی:] محبت پدری به همان اندازه – و در برخی موردها بیشتر – از محبت مادری به رشد یک کودک کمک می کند. این یکی از یافته های یک تجزیه و تحلیل گسترده از پژوهش ها درباره تاثیر توان پذیرش و وازنی (طرد) پدر/مادر در شکل گیری شخصیت انسان ها در گذار از کودکی به بزرگسالی است.
رونالد روهنر از دانشگاه کنکتیکت و هم-نویسنده این مطالعه تازه در "پرسنالیتی اند سایکالژی ریویو" (مرور شخصیت و روان شناسی) اظهار داشت: "در نیم قرن مطالعات بین المللی، ما هیچ طبقه ی دیگری از تجربه ها را نیافته ایم که به اندازه تجربه دفع، به ویژه توسط پدر و مادر در دوران کودکی، تاثیر محکم و ادامه داری بر شخصیت و رشد شخصیت فرد داشته باشد. کودکان و بزرگسالان در همه جا – بدون توجه به تفاوت های نژادی، فرهنگی و جنسیتی – تمایل دارند تا دقیقا به همان روشی واکنش نشان دهند که خود را در هنگامی که توسط سرپرستان و دیگر شخصیت هایی که به آنها وابسته بودند وازده می شدند می دیدند."
روهنر و هم-نویسنده اش، عبد الخالق، با بررسی 36 مطالعه از گوشه و کنار جهان با مجموع بیش از 10,000 شرکت کننده دریافتند که در واکنش نسبت به طرد توسط والدین خود، کودکان تمایل دارند تا بیشتر احساس دل نگرانی و ناامنی داشته، و نیز نسبت به دیگران حس پرخاشگری افزونتری داشته باشند. آثار درد وازنی – به ویژه هنگامی که برای مدتی طولانی در دوران کودکی رخ دهد – تمایل دارد تا در بزرگسالی ادامه یابد، به گونه ای که برای بزرگسالانی که در کودکی طرد شده بوده اند بیشتر مشکل است تا روابط امن و مبتنی بر اعتماد با شریکان نزدیک خود در زندگی داشته باشند.
به اضافه، روهنر می گوید، مستندهایی که از پژوهش های روان شناسانه و عصب شناسانه ی یک دهه گذشته در حال پدیدار شدن است نشان می دهد هنگامی که فرد احساس عدم پذیرش می کند همان بخش هایی از مغز وی فعال می شود که در هنگام تجربه درد فعال است. روهنر افزود: "با این حال، بر خلاف درد جسمی، افراد می توانند از نظر روانی درد احساسی مطرود شدن را بارها و بارها در طول سالیان باز-تجربه کنند."
هنگامی که پای مقایسه عشق پدر در برابر عشق مادر به میان می آید، نتایج بیش از 500 مطالعه چنین القا می نماید که در حالی که کودکان و بزرگسالان اغلب حدودا به یک اندازه پذیرش یا وازنی از سوی پدر یا مادر را تجربه می کنند، تاثیر طرد توسط یکی از والدین – بیشتر هنگام ها پدر – می تواند تاثیر عمیق تری نسبت به آن دیگری داشته باشد
پژوهشکده علوم شناختی
رونالد روهنر از دانشگاه کنکتیکت و هم-نویسنده این مطالعه تازه در "پرسنالیتی اند سایکالژی ریویو" (مرور شخصیت و روان شناسی) اظهار داشت: "در نیم قرن مطالعات بین المللی، ما هیچ طبقه ی دیگری از تجربه ها را نیافته ایم که به اندازه تجربه دفع، به ویژه توسط پدر و مادر در دوران کودکی، تاثیر محکم و ادامه داری بر شخصیت و رشد شخصیت فرد داشته باشد. کودکان و بزرگسالان در همه جا – بدون توجه به تفاوت های نژادی، فرهنگی و جنسیتی – تمایل دارند تا دقیقا به همان روشی واکنش نشان دهند که خود را در هنگامی که توسط سرپرستان و دیگر شخصیت هایی که به آنها وابسته بودند وازده می شدند می دیدند."
روهنر و هم-نویسنده اش، عبد الخالق، با بررسی 36 مطالعه از گوشه و کنار جهان با مجموع بیش از 10,000 شرکت کننده دریافتند که در واکنش نسبت به طرد توسط والدین خود، کودکان تمایل دارند تا بیشتر احساس دل نگرانی و ناامنی داشته، و نیز نسبت به دیگران حس پرخاشگری افزونتری داشته باشند. آثار درد وازنی – به ویژه هنگامی که برای مدتی طولانی در دوران کودکی رخ دهد – تمایل دارد تا در بزرگسالی ادامه یابد، به گونه ای که برای بزرگسالانی که در کودکی طرد شده بوده اند بیشتر مشکل است تا روابط امن و مبتنی بر اعتماد با شریکان نزدیک خود در زندگی داشته باشند.
به اضافه، روهنر می گوید، مستندهایی که از پژوهش های روان شناسانه و عصب شناسانه ی یک دهه گذشته در حال پدیدار شدن است نشان می دهد هنگامی که فرد احساس عدم پذیرش می کند همان بخش هایی از مغز وی فعال می شود که در هنگام تجربه درد فعال است. روهنر افزود: "با این حال، بر خلاف درد جسمی، افراد می توانند از نظر روانی درد احساسی مطرود شدن را بارها و بارها در طول سالیان باز-تجربه کنند."
هنگامی که پای مقایسه عشق پدر در برابر عشق مادر به میان می آید، نتایج بیش از 500 مطالعه چنین القا می نماید که در حالی که کودکان و بزرگسالان اغلب حدودا به یک اندازه پذیرش یا وازنی از سوی پدر یا مادر را تجربه می کنند، تاثیر طرد توسط یکی از والدین – بیشتر هنگام ها پدر – می تواند تاثیر عمیق تری نسبت به آن دیگری داشته باشد
پژوهشکده علوم شناختی