AvAstiN
8th February 2009, 05:10 PM
ستاره های دنباله دار که در نظر اختر شناسان و مردم عادی یکی از زیبا ترین پدیده های کیهانی به شمار می روند اجرام سرگردان و ناشناسی هستند که تا کنون منشا اصلی آنها کشف نشده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، ستاره های دنباله دار اشکال کیهانی هستند که قسمت اندکی از اجرام آسمانی را تشکیل داده و در دسته پدیده های نادر به شمار می روند. برای مثال ستاره دنباله دار زیبای هالی که برای آخرین در سال 1986 در داخل منظومه خورشیدی مشاهده شد به نظر هر هفت سال یکبار خود را نمایان می سازد.
در سال 1066 و قبل از آغاز نبرد هستینگز مشاهده یک ستاره دنباله دار نشانه ای از ناکامی و بد یمنی بود و در سال 1456 پاپ کالیکستوس سوم این پدیده کیهانی را طرد کرد.
علم مدرن هم اکنون تفاسیر دقیق تری را از این پدیده ارائه کرده است. ستاره های دنباله داری مانند ستاره هالی توده ای از غبار و ذرات یخ هستند که در مسیر مرتفع و بیضوی به دور خورشید در چرخشند و دنباله درخشان آنها ناشی از جریانهای ذرات بارداری است که از سمت خورشید نشات می گیرند.
همچنین این ستاره ها به عنوان ذراتی از کمربند کیهانی کویپر شناخته می شوند که به واسطه سیاره های نپتون و اورانوس از مدار اصلی خود جدا شده اند. با این حال به دلیل اینکه ستاره های دنباله دار به ندرت در آسمان قابل مشاهده هستند باید از مداری طولانی برخوردار باشند تا بتوان کمربند کویپر را به عنوان منشا آنها عنوان کرد.
مطالعات و حدسیات اخترشناسان نشان می دهد که منظومه خورشیدی از تمامی جهات توسط هاله رقیقی از ذرات یخی محاصره شده است. ذراتی که به واسطه مجاورت با خورشید و گرانش سیاره های عظیم به این هاله پرتاب شده اند.
http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2009/02/425493_orig.jpg
این سیبری کیهانی ابر اورت نامیده شده و در سال 1950 توسط اخترشناسی هلندی با همین نام شناسایی شد. با وجود اینکه این ابر در محدوده منظومه خورشیدی هیچگاه مشاهده نشده است اما تا کنون به عنوان مسیر حرکتی ستاره های دنباله دار شناسایی شده است.
این ابر بسیار کم فروغ بوده و در فاصله بسیار زیادی از زمین قرار گرفته است به همین دلیل مطالعه بر روی آن امری بسیار مشکل بوده و ردیابی آن به واسطه قدرتمندترین تلسکوپها بسیار پیچیده خواهد بود. به همین دلیل تا کنون تخمین قابل قبولی از اندازه و ابعاد این پدیده که می تواند در شبیه سازی مکان تولد خورشید و مواد تشکیل دهنده سیاره ها به اخترشناسان کمک کند، ارائه نشده است.
بر اساس گزارش نیوساینتیست، تمامی اطلاعاتی که امروزه از ستاره های دنباله دار در دسترس قرار گرفته است به واسطه ستاره های سرگردانی است که در منظومه خورشیدی در حال تردد هستند و راز ستاره های دنباله دار همچنان به قوت خود باقی است.
به گزارش خبرگزاری مهر، ستاره های دنباله دار اشکال کیهانی هستند که قسمت اندکی از اجرام آسمانی را تشکیل داده و در دسته پدیده های نادر به شمار می روند. برای مثال ستاره دنباله دار زیبای هالی که برای آخرین در سال 1986 در داخل منظومه خورشیدی مشاهده شد به نظر هر هفت سال یکبار خود را نمایان می سازد.
در سال 1066 و قبل از آغاز نبرد هستینگز مشاهده یک ستاره دنباله دار نشانه ای از ناکامی و بد یمنی بود و در سال 1456 پاپ کالیکستوس سوم این پدیده کیهانی را طرد کرد.
علم مدرن هم اکنون تفاسیر دقیق تری را از این پدیده ارائه کرده است. ستاره های دنباله داری مانند ستاره هالی توده ای از غبار و ذرات یخ هستند که در مسیر مرتفع و بیضوی به دور خورشید در چرخشند و دنباله درخشان آنها ناشی از جریانهای ذرات بارداری است که از سمت خورشید نشات می گیرند.
همچنین این ستاره ها به عنوان ذراتی از کمربند کیهانی کویپر شناخته می شوند که به واسطه سیاره های نپتون و اورانوس از مدار اصلی خود جدا شده اند. با این حال به دلیل اینکه ستاره های دنباله دار به ندرت در آسمان قابل مشاهده هستند باید از مداری طولانی برخوردار باشند تا بتوان کمربند کویپر را به عنوان منشا آنها عنوان کرد.
مطالعات و حدسیات اخترشناسان نشان می دهد که منظومه خورشیدی از تمامی جهات توسط هاله رقیقی از ذرات یخی محاصره شده است. ذراتی که به واسطه مجاورت با خورشید و گرانش سیاره های عظیم به این هاله پرتاب شده اند.
http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2009/02/425493_orig.jpg
این سیبری کیهانی ابر اورت نامیده شده و در سال 1950 توسط اخترشناسی هلندی با همین نام شناسایی شد. با وجود اینکه این ابر در محدوده منظومه خورشیدی هیچگاه مشاهده نشده است اما تا کنون به عنوان مسیر حرکتی ستاره های دنباله دار شناسایی شده است.
این ابر بسیار کم فروغ بوده و در فاصله بسیار زیادی از زمین قرار گرفته است به همین دلیل مطالعه بر روی آن امری بسیار مشکل بوده و ردیابی آن به واسطه قدرتمندترین تلسکوپها بسیار پیچیده خواهد بود. به همین دلیل تا کنون تخمین قابل قبولی از اندازه و ابعاد این پدیده که می تواند در شبیه سازی مکان تولد خورشید و مواد تشکیل دهنده سیاره ها به اخترشناسان کمک کند، ارائه نشده است.
بر اساس گزارش نیوساینتیست، تمامی اطلاعاتی که امروزه از ستاره های دنباله دار در دسترس قرار گرفته است به واسطه ستاره های سرگردانی است که در منظومه خورشیدی در حال تردد هستند و راز ستاره های دنباله دار همچنان به قوت خود باقی است.