پیش از قهر، آشتی کن!

[*samira69*]

اختلاف نظر، اختلاف رأی و عقیده، همه جا وجود دارد و انکار هم نمی شود، بین هردسته و اجتماعی با هر شیوه و طرز فکر و عقیده ای، بالأخره یک سری اختلافات وجوددارد یا به وجود می آید .چند صباحی این اختلافات، ذهن و وقت دو طرف را به خود معطوف و مشغول می دارد؛ تلاش های منفی، برداشت و قضاوت، گاه مغرضانه، جملات دردآور و تأسف بار و سرانجام، یک اتفاق، ما را بر سر یک میز می نشاند. دو طرف دعوا (دو نفر، دو حزب، دو طرز فکر، دو گروه و حتی دو کشور) چندین و چندبار می نشینند، به حرف هم گوش می دهند، دلیل و برهان برای رد دیگری و اثبات خویش ارائه می دهند (یک حرف مشترک با دو برداشت کاملاً متضاد) کمی گلایه، کمی چاشنی عذرخواهی و سرانجام، پس از کشمکشی کاملاً آرام و دلپذیر، این مجادله، سوءتفاهم یا اختلاف، ختم به خیر می شود.
بیایید پیش از قهر، آشتی کنیم تا نیازی به قهر نباشد.بیایید پیش از هر کاری، بنشینیم، آرام و معقول به حرف هم گوش فرادهیم، برای اثبات و یا رد عقاید طرفین، دلیل و برهان بیاوریم، پیشاپیش برای مشکلات ریز و درشت غیرقابل پیش بینی، از هم عذرخواهی کنیم و در یک کلام، آماده ی آشتی و همراهی شویم. این جا دیگر به فرمول زشت قهر، نیازی نیست چراکه قبلاً آشتی کرده ایم و چون در سلسله مراتب وجودی، قهر پیش از آشتی ست، نوبت به قهر نخواهد رسید.آشتی بدون قهر، یعنی کاری که قراراست بعدها با هزاران خواهش، التماس و انواع و اقسام واسطه ها در یک محیط سراسر خجلت و شرم انجامش دهیم، بیایید صاف و پوست کنده، روبه روی هم بنشینیم و مشکل را پیش از بروز، حل کنیم. می شود سخت نگیرید، حتماً ممکن است پیش از قهر، آشتی کرد.