Non-Existent
5th October 2008, 06:17 PM
بيماري بيش فعالي- كم توجهي
مادري پسر 8 ساله خود را پس از محروم شدن از سرويس مدرسه به علت پريدن از روي صندلي خود، آزار ديگر كودكان و عدم پيروي از دستورات، براي ارزيابي آورده است. او شب ها 2 تا 3 ساعت را به انجام تكاليف خود اختصاص مي دهد كه هيچ گاه آنها را كامل نمي كند. مادر او مي خواهد بداند كه وي مبتلا به بيماري بيش فعالي- كم توجهي است يا خير.
مسأله باليني
بيماري بيش فعالي- كم توجهي (adhd) با عدم توانايي در مرتب بودن و ادامه توجه به موضوعات مشخص مي شود. نتيجه آن رفتارهاي غيرتطابقي است كه با سن و سطح نمو او ناهماهنگ است. شواهد بدست آمده از مطالعات نوروسايكولوژي، فارماكولوژي و تصويربرداري از مغز، سيستم نروترانسميتري دوپامين و نوراپي نفرين مغز را در ايجاد آن دخيل مي دانند.
به نظر مي رسد عوامل ژنتيكي نقش مهمي را در اين زمينه بازي مي كنند. وزن تولد بيش از حد پائين (كمتر از 1000 گرم) و شرايط محيطي مثل ضربه به سر يا مواجهه با سرب نيز با نشانه هاي adhd مرتبط دانسته شده اند.
معيارهاي تشخيصي adhd شامل موارد ذيل است:
(تشخيص نيازمند وجود شواهد بي توجهي يا بيش فعالي يا هر 2 است)
a- بي توجهي، تداوم وجود 6 يا تعداد بيشتري از علائم بي توجهي زير براي حداقل 6 ماه تا مرحله اي كه ناسازگار و مخالف با سطح رشد باشد:
- اغلب اختلال در توجه دقيق بر جزئيات و اشتباهات ناشي از بي دقتي دارند.
- اغلب اشكال در توجه مداوم دارند.
- اغلب به نظر مي رسد كه گوش نمي دهند.
- اغلب به نظر مي رسد كه موضوع را پيوسته دنبال نمي كنند.
- اغلب اشكال در كارهاي مرتب كردن دارند.
- اغلب از كارهايي كه نيازمند توجه مداوم است اجتناب مي كنند.
- اغلب وسايل لازم براي كارهايشان را كم مي كنند.
- اغلب به آساني آشفته مي شوند.
- اغلب فراموشكار هستند.
B- بيش فعالي (تداوم وجود 6 يا تعداد بيشتري از علائم بيش فعالي زير براي حداقل 6 ماه تا مرحله اي كه ناسازگار و مخالف با سطح رشد باشند)
- اغلب بي قرارند.
- اغلب از صندلي خود بلند مي شوند.
- اغلب زياد اين طرف و آن طرف مي دوند يا از در و ديوار بالا مي روند.
- اغلب با فعاليت هاي فراغتي بي سر و صدا مشكل دارند.
- اغلب در حركت يا در حال موتورسواري هستند.
- اغلب زياد حرف مي زنند.
- اغلب بدون فكر كردن پاسخ مي دهند.
- اغلب اشكال در چرخش هوشيارانه به هر چيزي دارند.
- اغلب گستاخ و فضول هستند.
شيوع اين بيماري در حدود 3 تا 7 درصد در بين كودكان تخمين زده شده است. پسرها بيشتر از دخترها درگير مي شوند (نسبت ها بسته به جوامع مورد مطالعه از 9 به 1 تا 5/2 به يك متغير است) ولي به صورت فزاينده اي بر تعداد موارد دختران تشخيص داده شده افزوده مي شود. Adhd يك وضعيت مزمن است كه نشانه هاي آن در طول زندگي تجربه مي شوند. اين بيماري ممكن است با ساير شرايط سلامت رواني هم پوشاني داشته باشند يا همراه آنها وجود داشته باشند.
درمان بيمار
درمان بيماران مبتلا به adhd بر روي كنترل نشانه ها (كه با تكامل بيمار تغيير مي كند)، آموزش كلاس درس، روابط بين فردي و عبور به سوي بزرگسالي متمركز است. درمان با استفاده از هدف هاي قابل اندازه گيري مانند تعداد موارد تماس معلم در هفته براي گزارش انجام كارهاي منظم، مقدار زماني كه براي انجام تكاليف صرف مي شود و شركت در ساير فعاليت ها بدون رها كردن آنها هدايت مي شود. درمان هاي داروئي مثل فنيرات و دكستروآمفتامين وجود دارد كه با تجويز پزشك انجام مي شود.
مادري پسر 8 ساله خود را پس از محروم شدن از سرويس مدرسه به علت پريدن از روي صندلي خود، آزار ديگر كودكان و عدم پيروي از دستورات، براي ارزيابي آورده است. او شب ها 2 تا 3 ساعت را به انجام تكاليف خود اختصاص مي دهد كه هيچ گاه آنها را كامل نمي كند. مادر او مي خواهد بداند كه وي مبتلا به بيماري بيش فعالي- كم توجهي است يا خير.
مسأله باليني
بيماري بيش فعالي- كم توجهي (adhd) با عدم توانايي در مرتب بودن و ادامه توجه به موضوعات مشخص مي شود. نتيجه آن رفتارهاي غيرتطابقي است كه با سن و سطح نمو او ناهماهنگ است. شواهد بدست آمده از مطالعات نوروسايكولوژي، فارماكولوژي و تصويربرداري از مغز، سيستم نروترانسميتري دوپامين و نوراپي نفرين مغز را در ايجاد آن دخيل مي دانند.
به نظر مي رسد عوامل ژنتيكي نقش مهمي را در اين زمينه بازي مي كنند. وزن تولد بيش از حد پائين (كمتر از 1000 گرم) و شرايط محيطي مثل ضربه به سر يا مواجهه با سرب نيز با نشانه هاي adhd مرتبط دانسته شده اند.
معيارهاي تشخيصي adhd شامل موارد ذيل است:
(تشخيص نيازمند وجود شواهد بي توجهي يا بيش فعالي يا هر 2 است)
a- بي توجهي، تداوم وجود 6 يا تعداد بيشتري از علائم بي توجهي زير براي حداقل 6 ماه تا مرحله اي كه ناسازگار و مخالف با سطح رشد باشد:
- اغلب اختلال در توجه دقيق بر جزئيات و اشتباهات ناشي از بي دقتي دارند.
- اغلب اشكال در توجه مداوم دارند.
- اغلب به نظر مي رسد كه گوش نمي دهند.
- اغلب به نظر مي رسد كه موضوع را پيوسته دنبال نمي كنند.
- اغلب اشكال در كارهاي مرتب كردن دارند.
- اغلب از كارهايي كه نيازمند توجه مداوم است اجتناب مي كنند.
- اغلب وسايل لازم براي كارهايشان را كم مي كنند.
- اغلب به آساني آشفته مي شوند.
- اغلب فراموشكار هستند.
B- بيش فعالي (تداوم وجود 6 يا تعداد بيشتري از علائم بيش فعالي زير براي حداقل 6 ماه تا مرحله اي كه ناسازگار و مخالف با سطح رشد باشند)
- اغلب بي قرارند.
- اغلب از صندلي خود بلند مي شوند.
- اغلب زياد اين طرف و آن طرف مي دوند يا از در و ديوار بالا مي روند.
- اغلب با فعاليت هاي فراغتي بي سر و صدا مشكل دارند.
- اغلب در حركت يا در حال موتورسواري هستند.
- اغلب زياد حرف مي زنند.
- اغلب بدون فكر كردن پاسخ مي دهند.
- اغلب اشكال در چرخش هوشيارانه به هر چيزي دارند.
- اغلب گستاخ و فضول هستند.
شيوع اين بيماري در حدود 3 تا 7 درصد در بين كودكان تخمين زده شده است. پسرها بيشتر از دخترها درگير مي شوند (نسبت ها بسته به جوامع مورد مطالعه از 9 به 1 تا 5/2 به يك متغير است) ولي به صورت فزاينده اي بر تعداد موارد دختران تشخيص داده شده افزوده مي شود. Adhd يك وضعيت مزمن است كه نشانه هاي آن در طول زندگي تجربه مي شوند. اين بيماري ممكن است با ساير شرايط سلامت رواني هم پوشاني داشته باشند يا همراه آنها وجود داشته باشند.
درمان بيمار
درمان بيماران مبتلا به adhd بر روي كنترل نشانه ها (كه با تكامل بيمار تغيير مي كند)، آموزش كلاس درس، روابط بين فردي و عبور به سوي بزرگسالي متمركز است. درمان با استفاده از هدف هاي قابل اندازه گيري مانند تعداد موارد تماس معلم در هفته براي گزارش انجام كارهاي منظم، مقدار زماني كه براي انجام تكاليف صرف مي شود و شركت در ساير فعاليت ها بدون رها كردن آنها هدايت مي شود. درمان هاي داروئي مثل فنيرات و دكستروآمفتامين وجود دارد كه با تجويز پزشك انجام مي شود.