...روز زمین پاک...

[روابط عمومی سایت]

در سال1970 مجموعه‌ای از حوادث دست به دست هم دادند

تا نخستین ر‌وز زمین پاک در 22آوریل جشن گرفته شود

اما در حقیقت بذر روز زمین پاک از چندین سال پیش‌تر کاشته شده بود.

رشد سریع صنایع در آمریکا پس از جنگ جهانی همراه شد با اثرات منفی همچون آلودگی آب و هوا.

در سال1962 کارسون با انتشار کتاب بهار خاموش آشکارا از پخش آفتکش‌های شیمیایی نظیر د.د.ت در طبیعت انتقاد کرد.

در دهه1960 آلودگی هوا در شهرهایی همچون لس‌آنجلس و نیویورک به سطوح شدیدا بحرانی رسید.
نهایتاً در سال1969 فاجعه آتش‌سوزی رودخانه کویاهوگا در اوهایو به‌دلیل تخلیه زباله‌های شیمیایی و خطرناک سبب شد که حفاظت از محیط‌زیست در اولویت قرار گیرد.

اعلام روز زمین پاک در 22آوریل سال1970 با استقبال بیشتر از 20میلیون نفر از حامیان محیط‌زیست همراه شد.

نزدیک 20سال گذشت تا در سال1990 جامعه جهانی رسما این روز را به‌نام روز زمین پاک نامگذاری کرد.

در حال حاضر متخصصان و دوستداران محیط‌زیست امیدوارند که در چنین روزی مردم جهان بتوانند با اتحاد گام‌هایی مثبت برای حفاظت از تنها محل قابل سکونت خود و فرزندانشان بردارند.

http://www.hamshahrionline.ir/images/position36/2012/4/mf1zxli4w1chj9njtri.jpg

[روابط عمومی سایت]

نفس می کشم در درد، نفس می کشم در دود، نفس می کشم در انبوه هیاهو و تاریکی.

شب، بر روز تاخته است.

زمزمه ای نیست از آب، از ابر، از پرنده، ازهوا.

صدایی نیست؛ جز مرگ، جز سیاهی، جز آهن، جز غبار، جز دود.

زمین مچاله شده است. آسمان را نای باریدن نیست. خاک، فشرده شده است؛ خاک، ترک خورده است.

و در رگ های زمین، مرگ می جوشد، سرفه می کند و نفس می کشد در گریبان خاک آلود خویش.مجالی نیست چشمه ها را برای جوشیدن.

مجالی نیست پرندگان را برای سرودن.خاک را مجالی نیست برای آغوش گشودن روبه روی بهار.
زمین آلوده، زمین مچاله، زانوانش تاب ندارد تا بگذرد، دستانش توان ندارد تا دست ببرد به سوی آبی بالادست.


دریچه های غبارین زمین، باز و بسته می شود. گلی نیست،
بهاری نیست،
جوانه ای نیست،
هیاهویی برای حیات نیست؛
تاریکی است و تاریکی.

چیزی از زمین باقی نمانده است که لگدکوب گام های فراموشی نشده باشد.


چیزی از زمین باقی نمانده؛ نه پونه ای، نه بابونه ای، نه دلخوشی به اطلسی و بهاری شکفته. زمین، در نیمه راه خویش، به زانو درآمده است؛ لباس خاکی اش را به تن کرده است و می چرخد بر مدار تباهی.

«روز زمین پاک»، نفسش به شماره افتاده است، کنارجویی خشک زانو زده و سرب می جوشد از چشم هایش.
روز زمین پاک، صدا را در مشت هایش می فشارد و به ازدحام خیابان ها می نگرد.

فاضلاب ها، زباله ها، گردها، غبارها، مرگ ها ... .فرو می ریزد در گریبان خویش.

روز زمین پاک، دست هایش را به شاخه های نافراموش بهار می آویزد و انتظار می کشد.روز زمین پاک، گام های آلوده بر پیشانی اش به شدت می تازند.
زمین، تکه تکه در خویش خاموش، فرو می پاشد.

حمیده رضایی

[محسن آزماینده]

با سلام

این اتفاق در سال 2001 در نشستی به نام نشست ژنو کامل شد و طی آن محفوظ ماندن حق زمین و نسلهای آینده از زمین در همه پروژه های عمرانی و صنعتی محفوظ ماند

به امید روزی که زمین را در منافع خود شریک بدانیم

[روابط عمومی سایت]

این چه طرز برخوردی با زمین است؟

محمد کاظم بدرالدین

بیایید بگذاریم زمین تشنه، از فرهنگ محبت ما سیراب شود؛
آن وقت از بوی گرم ترین گل ها، ما را پاسخ می دهد.

چه فایده دارد نقشه های خیانت، جز اینکه خدشه بر اندام نازنین زمین برساند؟!

چه نتیجه ای در بردارد رفتار ناشایست جهالت،
جز اینکه چهره منسجم زمین را به هم بریزد؟!

خیلی مراقب باشیم تا زمین، آه نکشد! مبادا زمین، خارستانِ خشمِ خود را بروز دهد! مبادا که علف های هرزِ «آلودگی»، بر گستره زمین بنشیند! برای زمین، تحمیل پلیدی، به هر صورتی که باشد، رنج آور است.


ما باید به آن دقیقه ای که آلودگی ها را از چهره زمین بر می دارد تا آرایش آن به هم نخورد، رنگ آسمان بزنیم.

باور کنیم زمین قیمتی است!

وقتی گام های فرهنگ و سازندگی، مسیر آبادانی را می پیمایند، گویا زمین، فرشِ پاخورده ای است که لحظه به لحظه قیمتش بالا می رود.

باور کنیم زمین، ذهن خلاقی دارد.

وقتی هر بهار، تابلوهای بزرگی از گل های رنگارنگ در سراسر زمین پهن می شود، استعداد و خلاقیت زمین را می رساند.


البته زمین، این بساطِ سبز را برای نگاه های سالم می گستراند؛ نگاه هایی که طرز پاک زندگی کردن را بلد هستند.


باید به کودکان اکنون فرهنگ، نشان داد که دل زمین پاک و ساده است.

[روابط عمومی سایت]

روز آشتی با زمین

نزهت بادی

آسمانی آبی، پر از پرنده، زمین سبز، پر از گل های وحشی، رودخانه های زلال با ماهی های کوچک، درختان سایه گستر با آشیانه پرندگان، نقاشی کودکان معصوم این کره خاکی است.

روانیست، رنگ شادی را از نقاشی هایشان بگیریم و خنده صمیمی شان را در هیاهوی آلودگی های شهرنشینی مان گم کنیم.هنوز هم سر زدن یک گل کوچک از میان سنگ ها غنیمت است.

هنوز هم شناور شدن یک برگ فرو افتاده در آب، می تواند هزاران چشم را به دنبال خود بکشاند.

هنوز هم خوابیدن بر روی دشت های پر از گل و دویدن در میان علفزارها، آرزوی خیلی هاست.

وقتی می توان سبز بود و آبی نگریست، چرا باید با سیاهی همراه شد؟!

فقط کمی سادگی و صمیمت کافی است تا دوباره با زمین آشتی کنیم و به دامان پر مهر او باز گردیم.

[روابط عمومی سایت]

و کوه دماوند


http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/Mount_Damavand_and_birds.jpg/450px-Mount_Damavand_and_birds.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/43/Mount_Damavand_and_birds.jpg)

[روابط عمومی سایت]

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ae/Damavand.JPG/800px-Damavand.JPG (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Damavand.JPG)

[روابط عمومی سایت]

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/fa/thumb/8/82/Tehran_damvand.jpg/800px-Tehran_damvand.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/fa/8/82/Tehran_damvand.jpg)