ماری مریم
23rd March 2012, 05:17 PM
http://www.aftabir.com/lifestyle/images/d05f4910f806390daf3c901df653d31b.jpg
نمایشنامه نویس نمایش کوتاه و بلند زندگی ام نیستم. نه اینکه نخواسته ام باشم؛ سال ها این ور و آن ور زده ام تا اختیار نمایشنامه ی زندگی خودم را دست بگیرم؛ نشده است. یعنی نتوانسته ام حتی دو خط نمایشنامه ای را بنویسم که عیناً اجرا شود. کسی مدام در نمایشنامه ی زندگی ام دست می برد و بر خلاف میل و اراده ی من نمایشنامه را پیش می برد.
اگر به من بود شاید نمایشنامه ی زندگی ام غم نداشت، داغ نداشت، حادثه نداشت، شکست نداشت، گناه نداشت، عشق و پریشانی نداشت، جدایی نداشت، دعوا نداشت، افسردگی نداشت. اگر نمایشنامه ی زندگی ام دست خودم بود شاید برای نقش اولی که خودم بودم تاریخ و جغرافیای دیگری را برای زیستن انتخاب می کردم. شاید حتی جنسیتم را تغییر می دادم. چه می دانم؟ شاید! شاید هم نه.
نمایشنامه نویس است که تعیین می کند کجای قصه غم باشد و کجای داستان شادی. من نه غم های داستان زندگی ام را رقم زده ام نه شادی هایش را به بار آورده ام. اگر دست من بود هیچ وقت نمی گذاشتم در نمایشنامه ام عزیزترین هایم جان ببازند. اگر دست من بود... دست من نیست.
در عوض کارگردانی نمایش را خودم دست گرفته ام. کارگردانی را تصور کن که نمایشنامه را خط به خط دریافت می کند و بی آنکه تا آخر داستان را بداند یا حتی بتواند حدس بزند می خواهد نمایش را به بهترین شکل ممکن از آب در بیاورد. آن کارگردان غوطه خورده در ابهام منم! برایم مهم نیست چه نوشته شده. اما نحوه ی اجرا برایم مهم است. خیلی خیلی مهم است. من کارگردان زیبایی و ماندگاری ام!
اگر در نمایشنامه ی زندگی ام غم گذاشته غم را زیبا نمایش می دهم. اگر داغ است با داغم همه را داغ می کنم. اگر شکست است همه ی چشم ها را به تحسین شکست خوردگی ام وا می دارم. اگر عاشق می شوم شور عشقم زیر لب همه شیرینی می کند. اگر حتی در نمایش کارم به جدایی و طلاق کشید زیبا جدا می شوم. اگر قرار است فحش و ناسزا بدهم زیبا و ماندگار ناسزا می گویم. صحنه ی دعواهایم را در ذهن همه ی بینندگان نمایشم ثبت می کنم و آنها را به هواداری خودم برمی انگیزم. اگر در خط بعدی نمایشنامه ای که به دستم رسید زلزله بود زیبا می میرم. اگر زنده ماندن بود زیبا شیون می کنم. اگر افسرده شدن بود زیبا در کنج عزلت خودم سر به زانوی افسردن می گذارم. اگر خط بعدی نمایشنامه ام ناگهان عشق به ماهرویی بود که بی خبر سبز می شود زیبا عشق می بازم. حتی اگر به گناه افتادم آنقدر زیبا و معصومانه گناه می کنم که هیچ کسی از بازگشتم ناامید نشود.
نمایشنامه نویسی دست من نیست. در دیالوگ ها که می توانم دست ببرم. موقعیت ها را که می توانم عوض کنم. احساس ها را که می توانم بیافرینم. حتی وقتی که نمایشنامه خط به خط نوشته می شود خود نمایشنامه و نمایشنامه نویس را که می توانم به بازی بگیرم! چقدر زیادند کارگردان هایی که نمایش را به بازی می گیرند. من هم یکی از آنها. همین.
منبع:آفتاب
نمایشنامه نویس نمایش کوتاه و بلند زندگی ام نیستم. نه اینکه نخواسته ام باشم؛ سال ها این ور و آن ور زده ام تا اختیار نمایشنامه ی زندگی خودم را دست بگیرم؛ نشده است. یعنی نتوانسته ام حتی دو خط نمایشنامه ای را بنویسم که عیناً اجرا شود. کسی مدام در نمایشنامه ی زندگی ام دست می برد و بر خلاف میل و اراده ی من نمایشنامه را پیش می برد.
اگر به من بود شاید نمایشنامه ی زندگی ام غم نداشت، داغ نداشت، حادثه نداشت، شکست نداشت، گناه نداشت، عشق و پریشانی نداشت، جدایی نداشت، دعوا نداشت، افسردگی نداشت. اگر نمایشنامه ی زندگی ام دست خودم بود شاید برای نقش اولی که خودم بودم تاریخ و جغرافیای دیگری را برای زیستن انتخاب می کردم. شاید حتی جنسیتم را تغییر می دادم. چه می دانم؟ شاید! شاید هم نه.
نمایشنامه نویس است که تعیین می کند کجای قصه غم باشد و کجای داستان شادی. من نه غم های داستان زندگی ام را رقم زده ام نه شادی هایش را به بار آورده ام. اگر دست من بود هیچ وقت نمی گذاشتم در نمایشنامه ام عزیزترین هایم جان ببازند. اگر دست من بود... دست من نیست.
در عوض کارگردانی نمایش را خودم دست گرفته ام. کارگردانی را تصور کن که نمایشنامه را خط به خط دریافت می کند و بی آنکه تا آخر داستان را بداند یا حتی بتواند حدس بزند می خواهد نمایش را به بهترین شکل ممکن از آب در بیاورد. آن کارگردان غوطه خورده در ابهام منم! برایم مهم نیست چه نوشته شده. اما نحوه ی اجرا برایم مهم است. خیلی خیلی مهم است. من کارگردان زیبایی و ماندگاری ام!
اگر در نمایشنامه ی زندگی ام غم گذاشته غم را زیبا نمایش می دهم. اگر داغ است با داغم همه را داغ می کنم. اگر شکست است همه ی چشم ها را به تحسین شکست خوردگی ام وا می دارم. اگر عاشق می شوم شور عشقم زیر لب همه شیرینی می کند. اگر حتی در نمایش کارم به جدایی و طلاق کشید زیبا جدا می شوم. اگر قرار است فحش و ناسزا بدهم زیبا و ماندگار ناسزا می گویم. صحنه ی دعواهایم را در ذهن همه ی بینندگان نمایشم ثبت می کنم و آنها را به هواداری خودم برمی انگیزم. اگر در خط بعدی نمایشنامه ای که به دستم رسید زلزله بود زیبا می میرم. اگر زنده ماندن بود زیبا شیون می کنم. اگر افسرده شدن بود زیبا در کنج عزلت خودم سر به زانوی افسردن می گذارم. اگر خط بعدی نمایشنامه ام ناگهان عشق به ماهرویی بود که بی خبر سبز می شود زیبا عشق می بازم. حتی اگر به گناه افتادم آنقدر زیبا و معصومانه گناه می کنم که هیچ کسی از بازگشتم ناامید نشود.
نمایشنامه نویسی دست من نیست. در دیالوگ ها که می توانم دست ببرم. موقعیت ها را که می توانم عوض کنم. احساس ها را که می توانم بیافرینم. حتی وقتی که نمایشنامه خط به خط نوشته می شود خود نمایشنامه و نمایشنامه نویس را که می توانم به بازی بگیرم! چقدر زیادند کارگردان هایی که نمایش را به بازی می گیرند. من هم یکی از آنها. همین.
منبع:آفتاب