گزیده اشعار اکبر بهداروند

[*FATIMA*]

بوسه
شعر من
بوسه تلخی ست
که هنگام وداع
مادری بر رخ فرزند زند
بشاگرد - 1352

[*FATIMA*]

نماز
عاشقانه
به دل باغ امید
از سر چشمه عشق
من وضو می گیرم
- و نمازی به زلالی سحر میخوانم
اندیمشک -1360

[*FATIMA*]

اشک
بغض گنگی اینک
پای در حنجره ام می کوبد
آی ... ای اشک به فریادم رس
تهران - 1360

[*FATIMA*]

ستاره
صدای پای شب از کوچه می وزد ارام
از آن سوی دیوار
نگاه مادرم اکنون
درو مزرعه شب ،
ستاره می کارد .
اندیمشک - 1363

[*FATIMA*]

محراب
ای ساجدان عاشق محراب سرب و خون
این جا ، در این دیار
در مشهدی ز خون ،
باید نماز خواند :
حَیَّ عَلی الشهید
اندیمشک - 1363

[*FATIMA*]

ابر
دیده در دیده این چرخ پلنگی دارم
جلوه ای هیچ ندارد خورشید
سایه ابر مگر افتاه ست
بر رخ پاک و دل افروز افق ؟!
اندیمشک - 1365

[*FATIMA*]

لاله
سینه اش گستره دریا بود
مذهبش ! آینه داری سحر
نیتش : رنگ بلوغ
خوف با همت او بی معنا
روبه روی حرم لاله ، به دریا پیوست
وقتی از سینه کش کوه گذشت .
اندیمشک - 1366

[*FATIMA*]

مادر
چه هم آغوشی تلخی دارد
باد با پنجره ها
مثل بیداد خزان با تن باغ
و چه اندوه بزرگی دارد
بی تو بودن به دیار غربت
ای کس بی کس من
مادر !
بشاگرد - 1352

[*FATIMA*]

شب
بادپای شب پر اندوهی
سوی دشت دل من ،
چارنعل امده است .
چاره ای باید کرد .
اندیمشک - 1357

[*FATIMA*]

چمن
چه کسی گفت دلم شهری شد
چه کسی تهمت بی مهری زد
به دلم ، آینه صبح چمن
ریشه در عاطفه گل دارد
دل خورشیدی من .
کرج - 1368

[*FATIMA*]

میعاد
در شبی پر اندوه
که افق های خیال ، اینه دار غم بود
و غم از چهره گل می بارید
پدرم نعره زنان گفت :
پسر !
مرکبم را زین کن
عزم رفتن دارم
عزم رفتن به دیاری دیگر
بشتاب !
که سحر میعادی دارم ،
من با خورشید .
اندیمشک - 1360

[*FATIMA*]

ترنم
ای از قبیله نجیب روستا
صدای تو ، ترنم باران است
در عصرهای آسوده دلی .
طنین آن
غربت مرا می تاراند .
ای از تبار پاک روستا !
صدایت
تداعی " دی بلال و عبدممدللری" است .
بی یاری صدایت
چه گونه از کنار این شب بگذرم
صدای تو
پلکانی ست تا بام بلند صبح .
بشاگرد - 1352

[*FATIMA*]

آبادان
پای دیوار گلی
زیر چتر خورشید ،
که پر از نور دل آینه هاست
"زایر احمد " با شوق
زیر لب می گوید :
شهر خون گرم من ، ای آبادان
نخل هایت پربار
جوی هایت پر آب
و صدای تو رسا چون باران
به تو می نازم من
به تو ای رود اثیری وفا
به تو ای سنگر مستحکم عشق
آن طرف تر " عبدو " با دلی پرغصه می گوید :
آی ... ای آبادان
چه کسی پیکر زیبای تو را گلگون کرد
خانه اش ویران باد
و در این هنگامه
مادر پیر پریشان گیسو
با صدایی که پر از عصیان است
نعره برمی دارد
های دشمن ! دشمن !
" سده " را گور شما خواهم کرد .
اندیمشک - 1359

[*FATIMA*]

بهار
فوج فوج از آن دور
باز در کام هوا -
پر پرواز پرستو باز است
نفس سبز بهار
خواب سنگین زمستان را ، می آشوبد .
باغ
ترمه سبز بهاران را بر تن دارد
و صدایی ز ته کوچه خبر می آرد :
مقدم عید مبارک باشد .
اندیمشک - 1361

[*FATIMA*]

خط سرخ
از خط سرخ کدام قبیله آمدی
که جویبار خونت
خاک " خونین شهر " را ، ارغوانی کرد
با من بگو
صدای "الله اکبر " تو
از گلدسته های خونین کدام شهر ، می آید
که نسیم نورس آوایت ،
بوی شهادت می دهد .
بر سجاده خونین وطن ، نماز کن
تا اقتدا کنیم شهادت را
اندیمشک - 1362

[*FATIMA*]

قافله
نعل در آتش دارد ، گویی
اسب اندیشه من
که چنین می گذرد از دل شب ،
همچو شهاب
دل توفانی خود را گفتم :
غیرت عشق اگر بگذارد
هقت خوان غم جانان را باید طی کرد .
اه ! ای همسفر قافله بیداری
تا سراپرده خورشید رهی باقی نیست .
اندیمشک - 1366

[*FATIMA*]

باران
شب بود و بغضی گنگ بر جان ، خیمه افکند .
باران گرفت و
ابر در آیینه بارید .
اما نمیدانم کدامین دست
ابر دل ما را تکانید ؟
چتر تسلایی دریغا نیست ما را
باران گرفته ست
بغض دل دریایی ام وا شد خدایا !
اندیمشک - 1366

[*FATIMA*]

خورشید
در دل مزرعه این شب تلخ
نطفه می بندد خون خورشید
تا در این هنگامه
برق سر نیزه نور
سینه رهزن شب را بشکافت.
خواهر کوچک من
گفت : مادر ، مادر
مژدگانی که سحر گل کرده ست.
پدرم پنجره ها را وا کرد
عابری از پس پلک کوچه
با نگاهش می گفت :
چه مبارک سحری ست .
تهران - 1357

[*FATIMA*]

سفر
صبح غمناکی بود
کوله بار سفرش را تا بست
پسرش گفت : کجا ؟
گفت :
" سفر تا به فراسوی افق های سحر
سفری تا به دل شهر خدا
پا به پای دل خود باید رفت "
شهر پر ولوله شد
وقتی آن هودج گلرنگ ز توفان آمد
دخترش گفت به آواز بلند :
شروه ی شوق شهادت را باید سر کرد
دیدم از خجلت خویش
عرق شرم به پیشانی روحم بنشست
اندیمشک - 1364

[*FATIMA*]

پشت پرچین شقایق
چپق خاطره را روشن کرد
و چنین گفت پدر :
بوی باد و علف و گندمزار
لذتی بی پایان دارد
زندگی شیرین است
پشت پرچین شقایق ، پونه
کاش میشد چون پار
پای دیوار گلی
سر خرمن ، جالیز
شعر فایز را می خواندم من
- یا که میشد
خورجین را پر کرد از "تُوله"
توله با سیر چه لذت بخش است
مثل خواب دم صبح .
"نان تیری " و پنر و ریحان
در پسین سر خرمن ... اه
یاد ان روز که "نصرت " با مشک
از سر رود "عقیلی " با شوق
آب می آورد ، اما تشنه
کوله بار سفرم را باید بربندم
سفری در پیش است
سفری تا دل ده
سفری تا به فراسوی افق های خیال
زادراه سفرم
"شروه" و عشق و پریشانی و یک جرعه نسیم
باید ، ای دوست دلی وام کنم
دلی از طایفه منقرض اجدادم
عاطفه رخت سفربسته ز شهر
دل شهری شده ام را روزی
می فروشم ارزان
چه کسی می خرد ان را
چه کسی ؟
می فروشم ارزان
به کلامی از مهر
به دو پاپاسی عشق
پدرم می گوید :کاش در آمدنم
عطسه می کرد کسی
وقتی از خانه اجدادی خود رخت سفر می بستم
روستا ، خانه اجدادی ماست
وای ، ای وای دلم شهری شد
جان پناهی باید .
اندیمشک - 1365

[*FATIMA*]

خاطره
چپق خاطره را روشن کرد :
گله ای می آید
گله ای از بز و میش
و دو چوپان همراه
لب یک جوی پر آب
زیر یک سایه پر مهر "کُنار"
یکی از چوپان ها ،
شروه ای می خواند
وان دگر نی لبکی می زند آرام تر از گریه ابر
پای آن کوه که زانو زده بر سینه دشت
گله ، در مرتع سبز
می چرد با رغبت
باد با هروله اش
می دود تا لب جوی
یکی از چوپان ها
با دلی دردآگین
"عبد ممدللری" می خواند :
"عبد ممد للری سی چه نمردی
چارشنبه بیس و یکم ، خوت گل بردی
چارشنبه بیس و یکم خم گل بردم
ار دونستم امیره خم نهاس ا مردم"
می گذشت از گذر راه سواری و -
- به آواز بلند
با دل خود می گفت
کاش میشد که در آن سایه کنار چوپان
دمی اتراق کنم .
آسمان !
آیا ، آن سوتر از این ابر
که در شروه چوپان جوان می بارد
جویباری جاری ست ؟
ابر چشمم ز غمی بارانی ست .
تهران - 1365

[*FATIMA*]

طعم باران
دلی پاک دارم
دلی ایلیاتی
ز جنس سپیده
و مانند آیینه و صبح و شبنم
ولی بی قرار و پریشان
پریشان تر از یال اسبان وحشی
و می گفت آن شب رفیقی :
دریغا گل آلود شد چشمه جان

و ماهی مهرم فدای تو شد
- ای غبار آزموده
نمی خواستم با تو این گونه باشم
نمی خواستم با کبوتر نباشم
نمی خواستم یک چمن لاله پرپر شود در نگاهم
چرا مادر من نباید بپرسد
شقایق چرا داغ دارد ؟
چرا با گذرنامه ده نباید سفر کرد ؟
چرا با شقایق نباید ز شب گفت ؟
چرا نسترن با بنفشه نجوشد
چرا با سپیدار بیگانه باشیم
چرا مادر من نباید بپرسد ؟
"مگر حق ندارد بپرسد؟!"
کسی ریشه های عطش را گره زد به جانم ؟
کسی گفت باران نبارد ؟
عطش ریشه زد در نگاهم
دلم گر گرفته
هلا ... ای کلامت ز جنس سپیده
مگر آسمان را ندیدی
که پر بود ابر نازای تیره
چرا ، ابر غم بغض کرده ست
چرا این سترون به بام نگاهم نشسته ست
خیالم کنون طعم باران گرفته ست
کسی ابر جان را تکانید ؟
چه خوب است
ای خوب دیرین
دمی با بلوغ بهاران شکوفیم
و پرچین شب را ببندیم
مبادا چمن لاله گون گردد از تیغ
کسی گفت : باید قنات ده ما بخشکد ؟
و از چشمه پاک ده آب روشن نجوشد ؟
کسی گفت :
مرغان عاشق نخوانند ؟
مگر عاشقانه سرودن گناه است ؟
کسی گفت
اسبان بی زین و بی مرد
بی شیهه باشند ؟
کسی گفت : توفان نخیزد ز شطّ شقایق
بیا پل ببندیم بر رود آوازهامان
بیا رود جان را به دریا بریزیم
اگرمایلی ، چون من ساده و ایلیاتی
چو صبحی طلایی و روشن
دگرباره از پشت کوه گل آذین
برآییم .
بیا با کبوتر بخوانیم
آواز سبز رهایی
دریغا کتاب غزل پاره پاره ست
دریغا نی سینه ام را شکستند
و ایینه ام زخم دیرینه دارد
کسی از سر کین ، بهاران ما را ورق زد
کسی یوغ و خیش دهم را شکسته
کسی شاخه های کنار دهم را بریده ست
چرا افتاب از شقایق جدا شد ؟
کدامین غریبه
سر مرز باغ دل ما و دشت محبت
ز کین تیغ خارا کشیده ست ؟
چرا ، اعتمادی میان من و راز شبنم نباشد
چرا ...
چه باید کنم با خزان کبوتر
نمی خواستم با تو این گونه باشم
از این پس نباید خودم را
به توفان وحشت ببازم .
اندیشمک - 1365

[*FATIMA*]

تعزیت
انگار دوش بود
که نارام و بی شکیب
با یک دهان سرود
با سینه ای به سرخی آلاله های دشت
سر را به روی کنده زانو گرفت و
- خواند :
ای از تبار آینه داران صبحدم !
باید سرود ، تعزیت آفتاب را
کرج - 1368

[*FATIMA*]

آش نذری
بی ستاره شبی دلم دارد
بر سرا پرده اش نشانی نیست
مرکب زانوان من بی تاب
نای رفتن به سوی یاری نیست
شهربانو و زینب و مادر
همه در فکر آش نذری من
بانگ مرغی ز دور می آید
و سحر عطسه می کند در شب .
کرج - 1369

[*FATIMA*]

دعوت
سلام ، ای محبوب
من این خزان زده را
- ای بهار وهم انگیز -
به باغ عشق و صفا
عاشقانه دعوت کن

[*FATIMA*]

در راه
عاشقی
سینه چاک
فصل بهار
زیر لب بی قرار می خواند
کاروان بهار در راه است
باغ جان پرشکوفه شد
چون پار .

[*FATIMA*]

صدای پای بهار
چو پیک باغ
گل افشان شد از نسیم سحر
نفس کشید زمین
از صدای پای بهار
بهار خاطره ام
پر شکوفه شد ، چون پار
خوشا به جال زمین و
- دل و نسیم سحر .

[*FATIMA*]

تا فراسو
بی گذرنامه
از مرز عشقت
تا کجا می کشانی
دلم را ؟!
تا فراسوی بام سپیده
یا که
تا اتحاد جماهیر چشمت ؟

[*FATIMA*]

خاکستری
تو کهن سال
من
میان سالم
شعرهایت شکفته ، تازه و تر
شعرهایم به رنگ خاکستر
عمرمان پر طراوت باد

[*FATIMA*]

لحظه ها
ای مهر مینویی خیالم
به لحظه ها
تو
باغ پرشکوفه شیرازی
من
دشت خشک و عطشناکم .

[*FATIMA*]

گذر
نسیمی
از سر کویش گذر کرد
معطر شد
تمام خانه من .

[*FATIMA*]

ره آورد
ای بهار رسیده از ره دور
دم غنیمت
که می رود
اسفند !

[*FATIMA*]

پرسش
پرسید
با آهو
چه باید کرد ، صیاد
گویی ، زبانم لال شد
از پرسش او .

[*FATIMA*]

نی نامه
نی نامه را
دیشب برای خویش خواندم
غیر از پشیمانی
چه حاصل شد مرا ؟
هیچ

[*FATIMA*]

به هوای بهار
روی کاغذ نوشت تا :
افسوس
لحظه هایم زلال و آبی نیست
آسمان عطسه کرد
باران شد
یاسمن های باغ خانه ما
به هوای بهار رقصیدند .

[*FATIMA*]

قناری
همره نی
به خلوت شب ها
گوش جان را
نوازشی خوش داد
در گلویش مگر قناری بود ؟!

[*FATIMA*]

دعا
در شبی تلخ
سیستان بودم
از سر سطر تا نوشتم آب
سیل آمد
به سینه هامون
شاعری گفت :
من دعا کردم .

[*FATIMA*]

باغ جنون
دیروز
از حسد
دریا ، ز پیش من چه شتابان گذشت
آه ...
باران گرفت
باغ جنونم به گل نشست .

[*FATIMA*]

معماری
نگاهت
خنده صبح اهورایی شیراز است
رویت ماهتاب و مهر
تنت آتشکده
چشمان تو
خمخانه خورشید
خدا
از خلقت و معماری تو
خویش را ، احسنت می گوید .

[*FATIMA*]

در خواب
چه کسی گفت
گر به خواب روی
می توان دید در دل خوابش
قصه کوتاه
ای قبیله عشق
خواب با دیدگان من
قهر است .

[*FATIMA*]

بی قراری
وقتی تو نیستی
همه هستی ام گم است
باور نمی کنی
تا می روی به سمت سفر
نازنین من
چون گردباد
گرد خودم تاب می خورم
بی تاب و بی قرار و پریشان و ناشکیب
فردا
اگر دوباره سفر کردی
مانند سایه همره خود
می بری مرا ؟!
تا هستی ام دوباره
گم نشود در غبار خویش .

[*FATIMA*]

شوق
ای آرزوی روز ازل در خیال من
می بوسمت به مهر
می خوانمت به شوق
می بویمت چو گل
لب های من همیشه تو را
می کند دعا
ای روح واژه ها

[*FATIMA*]

مهرزاد
لیلا سلام
ای آرزوی گم شده دفتر خیال
ای آتش جهنده ی تفتان عشق و شور
خوش آمدی به خانه من
همچو بوی گل
بالا بلند ایل بزرگ و غریب من !
نامت بلند باد
چو خورشید مهرزاد
بر آسمان سینه من
تا همیشه دم .

[*FATIMA*]

عاشقانه
همیشه
شوق من این است :
نام پاک ات را
به روی شیشه دل
عاشقانه بنویسم
که تا نسیم
به بوی تو از کرانه جان
بی قرار برخیزد .

[*FATIMA*]

بر دوش بادها
انگار دوش بود
که بی تاب و بی شکیب
از انحنای کوچه همسایه می گذشت
با کوله باری از همه لحظه های عمر
هرگز ندیده بودمش این گونه بی قرار
یک روز صبح
در عطش لحظه های شوق
چون کاغذ رهاشده ای بود در هوا
می رفت تا دیار بقا
همره نسیم
یک روز
بی قرار و پریشان و خسته خواند
در کوچه های شرجی و بی تابی و عطش
گلخنده و نسیم صدایش ملیح بود
مثل بهار
خنده به لب داشت باصفا
چشمان گرم و شرقی او
چشمه وفا
شبنم فروش لحظه ی بی تاب مرگ بود
مثل پرنده ای پر و بالش شکسته بود
اینک
هر دم غمش به سینه من
تیر می کشد .

[*FATIMA*]

نجوا
موج
با ساحل گفت:
می شود با دریا همنفس ماه شویم
ساحل
اندیشه کنان مکثی کرد
زخمه بر تار دلش زد بی تاب
گفت :
افسوس نسیم
راز ما را به جهان افشا کرد
آسمان در بغل ماه
به خوابی خوش بود
سجده شوق به پیشانی جانم
گل کرد
مهر
با ماه به نجوا می گفت :
چون غباریم که در دشت عطش گم شده ایم .

[*FATIMA*]

سایه
به همین سادگی
- که می گویم
گفت : دیگر مرا نخواهی دید
می روم زین دیار با دل تنگم
ثل سایه همیشه همراهم
با خودم می برم خیالت را
گفتمش
ای بهانه هستی
لحظه هایت بهارآگین باد
آسمانت همیشه آبی و صاف
به خدا می سپارمت
تا مرگ
فصل پاییز و وقت ریزش برگ
روز دیدار ما قیامت عشق
به همین سادگی
که می گویم
پلک هایش به روی هم افتاد .

[*FATIMA*]

باغ مهتاب
آن که در شب می درخشد
کیست ؟
چیست ؟
باغ مهتاب است و
رویش آفتاب
ای دریغا
چادر شب بر رخش
افتاده است .

[*FATIMA*]

حاجت
داشتم
با دل خود می گفتم :
شود آیا
که نسیم کرمی
" گره از کار فروبسته ما بگشاید "
اشک
از چشم دلم جاری شد
بر لبم خنده نشست .

[*FATIMA*]

کاش
ابر
این آیت لطف
بر سرم سایه فکند
کاش
بر دشت ترک خورده دل
می بارید .

[*FATIMA*]

فنجان صبح
سحر
با سپیده برمی خیزم
و آفتاب را
در فنجان صبح
شیرین می کنم و
با نسیم می نوشم .

[*FATIMA*]

آفتاب
بر پیشانی ابرها
غزلی
به بلندای آفتاب
برایت می نویسم

[*FATIMA*]

گل افشانی
چون پلک باغ
گل افشان شد از نسیم سحر
زمین ز شیهه اسب بهار
شد بیدار
بهار خاطره ام
پر شکوفه شد
چون پار
چه رستخیز غریبی
بهار جان دارد
خوشا به حال بهار و شکوفه ها و نسیم

[*FATIMA*]

کاروان
باغ
پر سید
از نسیم بهار
کی قدم می نهی
به دشت دلم
تا شکوفا شوم به شادی و شور
خنده ای زد نسیم
گفت :
ای باغ !
کاروان بهار در راه است .

[*FATIMA*]

در نگاه چلچله ها
بوی باغ بهار
پیچیده ست
در مشام زمین و جان هوا
آسمان
در نگاه چلچله ها
آبی و پاک و جنگلی سبز است .
ململ ابرهای سرگردان
دشت جان را
بهارآگین کرد .

[*FATIMA*]

تا اوج سعادت
ای پری واره من
نگهت رویش سر سبز سلام گل هاست
نفست بوی دل انگیز عطوفت دارد
ای نگاهت خورشید
ای دو چشم تو شراب
ای کلام تو بهشت خوبی
دل من می خواند
بی تو در وسعت این غربت تلخ
شعر اندوهت را
با تو تا اوج سعادت سبزم
بی تو ، ای باغ پر از شوکت رنگین بهار
نتوان زیست در این شهر غریب
آی ... ای مطلع هر شعر و سرود
بی تو هرگز نتوانم سخنی ساز کنم
تو چه هستی
تو که را می مانی ... ؟
" باورم نیست زمینی باشی "

[*FATIMA*]

سرانجام
با عطسه شب
صبح آغاز می شود
بی آن که
سرانجامی پیدا کند دل
از زهدان کدام تیرگی
روز ، برآمده است
که طراوتی باغ را نرسیده .

[*FATIMA*]

اذان عشق
عنان بر عنان نسیم
همپای سپیده
کوچه های تلواسه را
طی می کنم با صبوری
چاووش خوان مهر
از مأذنه آفتاب
اذان عشق سر می دهد
شب زدگان
از خواب بهاری
پلک می گشایند .

[*FATIMA*]

جلوه
همرنگ ماه
در شب تاریک عاشقان
در لحظه های زندگی ام جلوه می کنی
من عاشقانه
مست نگاه تو می شوم .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

کاش
ز مهریر است
باغ آوازم
کاش
نوروز می رسید از راه .


- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

اشاره
پر سید
سهم تو ز جهان چیست
در منظرش
یک دسته لاله را
به اشارت گذاشتم .

[*FATIMA*]

آوای مهر
در غروبی
که آفتاب افسرد
آسمان
سر به زانوی غم داد
صبح
آوای پر طراوت مهر
گوش جان را نوازشی خوش داد

[*FATIMA*]

آسمان
دیروز
صبح زود
که خورشید خواب بود
باغ سپیده
در افق آسمان شگفت
خورشید
از صدای مؤذن ز خواب جست
وقت شکوه لحظه بیتابی دل است

[*FATIMA*]

دفتر جان
پلکم پرید
شاید که اتفاق غریبی ، به پا شود
اکنون
دلم به بوی تو ، ای رستخیز جان
سر می کند ،
- ترانه ای از دفتر نسیم

[*FATIMA*]

مطلع خوانی
صبح
چون قوی سپید
از پس پلک سیاهی
با شوق
بال بپشود ، به پهنای افق
آسمان خندان شد
ابر را سرفه گرفت
دشت لبریز گل و ریحان شد

[*FATIMA*]

عطش
آسمان
آبی شد
باغ
چون ترمه ی زرد عطشم بی تاب است
از پس کوچه تلواسه
کسی می خواند :
باز کن پنجره ها را
که بهار آمده است
شبنم شوق
به گلبرگ دلم افتاده ست

[*FATIMA*]

بهارانه
ای گل باغسار آیینه
مقدمت
بر سراچه ی جانم
همچو حس بهار ، گلبو باد
لحظه هایت
همیشه سبز و لطیف
ای نسیم طراوت سحرم
تا ابد
لیلی نگاه ترم
بر جمالت
به شوق مجنون باد

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

خواب
شال برف
از دوش کوه افتاده است
سبزه قامت می کشد
از جان خاک
بوی نرگس
در هوا پیچیده است
یا زمین
خواب بهاران دیده است ؟!

[*FATIMA*]

شکوغه باران
خیمه زد
ابر
باز بر سر دشت
باغ جانم
شکوفه باران شد

[*FATIMA*]

در سحرگاه
سحر
وقتی که شبنم
بر گل افتاد
زلیخای صبا
در گوش گل گفت
خوشا
ای یوسف گل پیرهن
- باز -
به یاد پاکبازان قدیمی
عزیزم گفتن و جانم شنفتن
به باغ نوبهاران
در سحرگاه

[*FATIMA*]

مستی
قطره ای از کوثر مهر تو
نوشیدم
تا جهان باقی ست
زان یک قطره
سرمستم .

[*FATIMA*]

پیغام
نسیم
بوی تو را سوی باغ می آرد
و غنچه می شکفد در هوای دیدارت
خبر رسید
که پیک بهار در راه است
دوباره جان جهان
شد جوان و ، دل شیدا
نگاه آینه
حیران و
چشم دل بر راه .
چه شوق شیرینی !

[*FATIMA*]

سایه لبخند
در رهگذار لحظه های بی قراری
پاییز در باغ
گنجشک ها ، آواز خوانان امیدند
بر گونه هایت
باغ رؤیاگونه من
یک سایه لبخند
آغاز بهار است .

[*FATIMA*]

چه وقت
روز
اگرچه روزن امید می شود
تار تار موی من
سپید می شود
آه ... ای بهار مانده در خیال
روز و روزگار من چه وقت
عید می شود ؟!

[*FATIMA*]

غریبانه
کاش
دستی ، در آتش اندازد
دفتر شعرهای اندوهم
یا
به چاه افکنند از سر مهر
دردهای غریب و
ا
ن
ب
و
ه
م .

[*FATIMA*]

اتفاق
کاج همسایه
دیشب از توفان
دل دل کوچه
نرم افتاده
پیک خوبی
رسید از ره دور
دختر مهربانم
- آزاده !

[*FATIMA*]

مثل سایه
مثل سایه
رمیده ام از خویش
جان پناهی کریم می خواهم .

[*FATIMA*]

گفتگو
از بام شب
وقتی ستاره سرنگون شد
مهتاب با خورشید
حرفی سرد می زد .

[*FATIMA*]

بی تابی
در خلوت شب
شاعری
با خویش می گفت
دانسته هایم
کاش
افزون بود از جهل
ناگاه
خورشیدی به بام آسمان مرد
اهل زمین
گیسوی بی تابی بریدند
گویی که اسرافیل
در سازش دمیده ست .

[*FATIMA*]

در کوچه باغ لحظه ها
پر شکوفه می شود درخت
باز خنده می کند
می کشد نفس زمین
به شوق
می خورد ورق
کتاب ذوق
بر گل و شکوفه و بهار
بوسه می دهد
نسیم بی قرار
شاعری
به کوچه باغ لحظه ها
سرود :
ای خجسته نوبهار زندگی
درود .

[*FATIMA*]

گلبانگ
روی خورشید
در افق انگار
مثل سجاده ای
پر از خون است
از دل
بی قرار گلدسته
بانگ آواز دوست
می آید .

[*FATIMA*]

گریه
رگ رگ ابرهای سینه من
در فراق بهار
می گریند آسمان هم
به هق هق افتاده ست .

- - - به روز رسانی شده - - -


سیل
بغش ابر دل من
تا ترکید
باغ چشمانم را
سیل گرفت .

[*FATIMA*]

زیر پرتو ماه
در دل دره
زیر پرتو ماه
شعر خوب فروغ
می خوانم
خوش به حالم
چه عالمی دارم .

[*FATIMA*]

تلنگر
شب
دهان تا به عطسه ای وا کرد
صبح
بر پشت در
تلمگر زد .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

تلواسه ها
تلواسه های من
اگر مکتوب می شد
شاید
کتابی دلکش و مطلوب می شد .

[*FATIMA*]

اتراق
بانگ زد
از کجا تو می آیی
گفتمش
از دیار اسب و تفنگ
وقت اتراق بر لب چشمه
باغبان
یک سبد
بلوط آورد .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

نغمه خوانی
نغمه خوانی
پریش می خواند
تارهای گلوی من خون شد
چه کسی سرمه در گلویم ریخت ؟!

[*FATIMA*]

سپیده
از نگاهت
سپیده می بارد
شب ما را ستاره باران کن .

[*FATIMA*]

نی لبک
نی لبک
می زند کسی در شب
عاشقی
زیر ماه در نجواست .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

غارت
چه کسی
باغ را به غارت برد
باد
یا
دست قهر گل چینان ؟!

[*FATIMA*]

پیک مهر
دشت
نفس می کشد
ترمه به تن باغ کرد
چلچله ها
پیک مهر
بوی نسیم بهار
از نفس بامداد
در چمن خاطره
باز پراکنده شد
رهگذر لحظه ها
گفت :
زمین زنده شد .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

آغاز
هجرت
آغاز یک جدایی بود
آبشار ستاره جاری شد .


- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

آتشگون
سفر سوختن
نمی شاید
دل آتش گرفته را
ای دوست .

[*FATIMA*]

کسوف
تا جلوه گر شد
روی زیبای تو در شب
شد
در کسوفی جاودانه
روی خورشید .

[*FATIMA*]

سفر
ناگاه
عزم ناکجا کردی
چرا دوش ؟
با آن تن رنجور و جان خسته
ای خوب
ای چشمه سار مهربانی و رفاقت
وی پرحیا و پاک و محجوب
دیدارمان روز قیامت باد
قیصر !

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

راز
غمی
که در جان من نشسته
به کس نگفتم
مگر به قیصر .

[*FATIMA*]

مژده
از دل غرفه های شور و امید
آسمان
خنده کرد ، در دم صبح .
دشت
رنگین قبا به تن دارد
چشم دریا
زلال و آبی و پاک
باغبان مژده داد
از سر شوق
باغ یاس
از نسیم بشکفته ست .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

شیون
می ندانم چه ماجرایی بود
که نسیم سحر
به گل ها گفت
شیون از جان لاله ها ،
برخاست .

[*FATIMA*]

دیدار
نسیم
بوی تو را سوی باغ آورده ست
و غنچه می شکفد در هوای دیدارت
خبر رسید
که پیک بهار می آید
کنار مزرعه
فوج کبوتران بی تاب
و دختری
که دلش پر ز عشق و امید است
ترانه های گل و دی بلال می خواند
نسیم
بوی تو را سوی خانه آورده ست .

[*FATIMA*]

سماع تلخ
ابر
می نالد از زمین و زمان
باد
دف می زند
به بام جنون
آسمان گریه می کند یکریز
ماه ، حسی غریب دارد باز
تا زمین
در سماع گلگون شد
هستی بم
چه تلخ مدفون شد
باغ آتش گرفته ای شده ام
کاش دستی
ز غیب می آمد .

[*FATIMA*]

سبزتر ، دوباره
مثل باغ گر گرفته شد دلم
از این عزا
ای زمین
چرا ، مرا دچار غصه کرده ای
بم :
دیار سبز عاشقان
ای صفای کوچه های خاکی ات
بهار
سبز می شوی
دوباره
همچو نخل های بی قرار .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

عاشقانه
با دف عشق
در سماع آمد
باغ سر سبز عاشقانه من .

[*FATIMA*]

صبوری
هان
ای بهار نیامده
سنگ از صبوری من
به ستوه آمد
و ابر
به گریه در نشست .

[*FATIMA*]

شرم
در روزهای ابری
شبنم همیشه خجل بوده
از رمز پاکجانی من .

[*FATIMA*]

جاری ...
ای راز ناشکفته باران ها
شبنم به آسمان دو چشمت نخفته است
و آوازهای غربت و تنهایی
از نای زخمی غزلم جاری ست .

[*FATIMA*]

به شیوه نسیم
می آیی
به شیوه نسیم
در گندم زار عشق
و به قانون سبزینه
- و -
می رویی از خاک
پیشانی بهار
از هرم نفس هایت شکفته می شود
باغ چشمم
به رنگ بهار لاله خیز
وقتی از جاده بیست و سوم بهار
عبور می کنی
می آیی
و شب در تنگنای آسمان
عطسه می کند

[*FATIMA*]

بی اجاق
نیمروز !
نیمروز
نیمروز پر ز درد
داغ کهنه ای به دل
دارم از غم غریبی ات
عزیز !
نیمروز
شاعری
از ایل خوبی و شرف
واژه های پاک شعر او
چون در
درون سینه صدف
شکوفه می دهد
تا فراسوی تمام لحظه های اشتیاق
دیدمش
به بام شهر سوخته
چه بی اجاق .

[*FATIMA*]

مثل نسیم ...
قیصر !
همین گونه که هستی باش :
خاکی ، غزل خوان
پاک و بی کینه
مثل صفای روز آدینه
من
نام پاک کوچکت را دوست می دارم
مثل نسیم صبح تابستان
تو مهربان ، بی ادعا هستی
از هر نگاهت
مهربانی می تراود خوش
ای نازنین
ای شعرهایت تازه و دلکش
شعرت پیام دوستی و مهربانی هاست
قیصر !
همین گونه که هستی باش ...

[*FATIMA*]

جان پناه
ای جان پناه لحظه های بی پناهی
دیشب ، تمام شب به یادت گریه کردم
امشب ، دلم بی تاب تر از هر زمان است
در اشتیاق لحظه های سبز دیدار
با پای خواب آلوده
اما ، جان بیدار
دنبال یادت می دوم منزل به منزل
تا کوچه سر سبز معراج شقایق
ای منتهای بی قراری از تب عشق
ای مرتضای دشت های سرخ گل
ای مهر جوشان
من ، وامدار شوکت عشق تو هستم
دیدار ما تا رستخیز لحظه جان

[*FATIMA*]

تا دیار بهار
پشت پرچین لحظه های خیال
با دلی
پر ز شوق و عشق و امید
زارع دشت های پر برکت
بذر در سینه زمین افشاند
دامنش را پر از سخاوت کرد
در سماع نسیم بی تابی
زیر خورشید گرم جوش جنوب
دست را
سایبان چشمش کرد
تا که دشت بهار را بیند
کوک شد
ساز سینه اش از شوق
زیر لب عاشقانه می خواند :
در هوای بهار بی تابم
تا دیار بهار
راهی نیست ...

[*FATIMA*]

سیاووش خوانی
شب است و
من به رنگ غنچه دلتنگم
فروغی در نگاه آسمان هم نیست
صدای کیست
می خواند ز حسرت شروه داغ جدایی را ؟
کدامین سرو با بغض تبر افتاده در باران
مگر یاد سیاوش می تراود از نگاه باغ
- و یا -
اندوه رستم می شکوفد در بهار دشت ؟
به حیرت مانده ام
از درد بی تابی
مگر در لحظه تلخ عطش
روییده باغ لاله در دشتی بهارآگین
صدای سینه سوز شاعری از انتهای کوچه
- در جانم
کنون شیون به پا کرده است
- و من
همچون چراغی
در مسیر باد ، خاموشم .

[*FATIMA*]

تا سراپرده مهر
پشت پرچین دلم
رهگذاری
که عطش داشت نشست
آبی از کوزه هستی نوشید
زیر لب زمزمه کرد :
راه پر پیچ و خمی در پیش است
می روم تا به سراپرده مهر
در هیاهوی کبود
خواهر شرقی من
با دلی پر شیون
غمگین خواند :
آه ، اکبر ، اکبر !
زود همدرد شدیم .
دیدم از آن طرف خاطره ها
شاعری
ابر نگاهش را
بارانی کرد .

[*FATIMA*]

در کوچه های ساکت
باز
می خواند کسی
در کوچه های ساکت خاکی
قصه بی مهری یاران دیرینه
باد هم
گیسوی پر پیچ درختان را نوازش کرد
پیرمردی
با عصا آهسته می نالید :
ای جوانی
ای جوانی آه ...
دختری در زیر چترش
پر طراوت خنده بر لب داشت
باد هم
در جست و جوی برگ های زرد پاییزی ست .

[*FATIMA*]

بهارانه
به باغ
آمده ام مثل روز های قدیم
درخت ها
همه بی بار و بی شکوفه و بی رنگ
کبوتران مهاجر به لانه ها خفته
صدای مست قناری
ز ناله افسرده
ردای کوه
- که زانو زده ست بر دل دشت -
سپید و پاک و اهورایی و درخشان نیست
بنفشه نیست به باغ و به آسمان مهتاب
کسی به گوش درختان به مهر
می خواند :
صبور باش
که امروز کاروان بهار
ز راه رفته ، دوباره به دشت می آید .

[*FATIMA*]

آه ... ماه !
از میان باغ آسمان
با دلی گره زده به مهر
خیره می شوم
به روی ماه
آه ، آه ماه
ای همیشه در نگاه تو
زلال اختران
ای ندیده ، دیده ام
چو روی ماه ماه ماه تو
ماه
در تمام آسمان و کهکشان
یا
به گوشه گوشه جهان
آه ماه
ای چراغ روشن و شگفت
بام بی ستون آسمان .

["hasan"]

خیلی ممنون از شما[golrooz]
آقای بهداروند از شاعرای بزرگ کرج و ایرانه
منم عاشق شعراشم
اگه خودش بدونه همچین تاپیکی رو زدین خیلی خوشحال میشه

[*FATIMA*]

میراث دار
ستوار
همچو کوه
دلنرم
همچو آب
از کوچه باغ شعر دل من عبور کرد
با ترمه پوش سبز گل آذین
به لاله ها
چشمش به رنگ حیرت آیینه بود و
عشق
در نی نی نگاه غریبش شکفت و رفت
میراث دار شوق جنون شد
دلم
دریغ
او رفت و خوش رسید
به یاران عاشقش
اما درون سینه من شعله می کشد
داغی به وسعت همه آسمان عشق
من مانده ام
غریب و پریشان و مضطرب
با یاد آن شهید
دارم به بخت بسته خود
گریه می کنم .

[*FATIMA*]

دلواپسی
سخن از عشق
در میان آمد
دف دل
ناگهان
ترک برداشت .

[*FATIMA*]

بر ململ دل
در فصل عطش :
- برای لب های زمین -
بر ململ ابر
می نویسم :
ب
ا
ر
ا
ن .

[*FATIMA*]

تبسم
زن های این دیار
نه در پای آینه
در پای دار قالی خود
پیر می شوند
زن های آن دیار
با یک نگاه سطحی ناپاک
بی هیچ عاطفه
تسخیر می شوند
هان ای عزیز
خانه ایمان ما کجاست ؟!

[*FATIMA*]

باران
بر بط ابر
می نوازد خوش
بر تن دشت های دلمرده
نغمه دلنواز باران را
هان
امید زلال هستی من
بارور کن
درخت ایمان را .

[*FATIMA*]

بر آستانه روز
خورشید
از بستر خویش
بیدار شد و
سوار صبح
بر آستانه روز خندید .
فردا مگر
در کربلا چه می شود
که آفتاب
خون می بارد .

[*FATIMA*]

خورشید
کربلا
مشعلی ز خورشید است
در دیار سیاهی و ظلمت
کربلا
کاروان گل ها بود
کز سموم زمانه
ایمن ماند .

[*FATIMA*]

شرم
کربلا
سرزمین غربت عشق
آی ... ای بی تبارهای وقیح
چه کسی گفت :
لاله را بکشید
شرم تان باد
زین عمل تا حشر .

[*FATIMA*]

آبرو
وقتی از عشق
بی خبر بودیم
کربلا
آبرو به عالم داد .

[*FATIMA*]

روز آدینه
بر لبانش
سرود فرداها
در نگاهش
شکفته آیه مهر
روی دوشش ، ردای سبزینه
می رسد
بی قرار و پر هیبت
روز آدینه
در تلاقی عشق
آشنای غریب ما :
"مهدی"

[*FATIMA*]

دشت بی قرار
کربلا
دشت بی قراری هاست
تشنه ای
زیر لب به تلخی گفت :
تا ابد
ای فرات شرمت باد .

[*FATIMA*]

مولودانه
آسمان
صاف و آبی خوشرنگ
باغ ، لبریز برگ پاییزی
از دل غرفه های روشن عشق
بانگ نقاره های مهر آید
در حرم
- این مکان مأمن دل -
بوی مشک و گلاب و هل
جاری ست
موج در موج زایران بی تاب
روز میلاد ضامن آهوست
لحظه هایم چه آبی و نیکوست .

[*FATIMA*]

گل
در سحرگاه پاک آدینه
می شکوفد
به باغ خاطره من
مثل شبنم به روی گونه
گلی .

[*FATIMA*]

مدار عشق
بی تاب تر از همیشه
به جست و جویت آمده ام
با تلواسه های همیشگی دل
جهان
با تو
بر مدار عشق می گردد
و بی تو
بر مدار یاس
تو در کجای جهانی
که خورشید
نام تو را سلام می کند .

[*FATIMA*]

در آستانه مهر
شب
در کجاوه خویش
عطسه می کند
و مهرستای عشق
راوی اندوه زمان است
ای کاش
روز ،
عمری چون سال های نوری می داشت
تا می دیدمت
در آستانه مهر .

[*FATIMA*]

شایسته لبان تو
ای چشمه پاکی
کلامت به نرمای نسیم
ماننده است
و چشمانت
پل هایی به سوی روشنایی
در رستاخیز پلکت
مهربانی می تراود
و شب نورانی می شود
آیه های نگاهت
ستارگان آسمان است
و اقیانوس های جهان
در برابر سخاوت تو ،
قطره .
عدالت بعد از تو
جز کلامی مرده نیست
و قضاوت قاضیان پر از تردید .
وقتی که بر شانه های رسول
پا گذاشتی
بر جای پایت خورشید رویید
ای اسوه نجابت و ایثار
جهان در شناخت یتیم نوازی ات
یتیم است
وقتی که تیغ کین
پیشانی خورشیدی ات را
شکافت
جهانی در سیاهی فرو رفت
و لبان آسمان دریغاگو شد
فرت و رب الکعبه
فقط
شایسته لبان توست

[*FATIMA*]

فراتر از آسمان ها
آسمان
وسعت مهربانی ات را ، درنمی یابد
و خورشید
وقار نامت را
کوه از هیبت ات
لرزه بر اندامش می افتد
و دشت هیمنه شکوه تو را به رشک می نشیند
عشق
از تو آغاز می شود
و شکیب از تو درس می گیرد
نامت
تعبیری از گیاه و آب است
لطافت ، وامدار کلامت
و سحر
در آستان دیدنت ، بی قرار می شود
باغ بهار
بی یادت ،
به شکوفه پشت می کند
و شب
بی حضور عشقت
در عظش ستاره می سوزد
مگر چه نسبتی با عرشیان داری
که در عزایت آسمان ناشکیب بود
ستارگان
در اندوهت ، نیلگون
دریا
در تلاطم
و بهار
- حمیده پشت - به پاییز ، تکیه داده است
نامت
فراتر از آسمان ها
و دریا
نمی از سخاوت توست .

[*FATIMA*]

تلاوت
تسنیم مهر
از نگاهت
کوثر می شود
و گل
از نسیم یادت ، شکوفا
بهار
از زلال نفس هایت
مترنم می شود
و
هستی از نفخه کلامت
متبرک
دهانم
از تلاوت نامت
بوی گلاب می گیرد .

[*FATIMA*]

در آینه
خاموش
در آینه
انگشت حیرت به دندان می گزم
و در فروغ نامت
شب سیاه را
به نور پیوند می دهم
چراغ را بر می کنم
و در سایه سار مرگ
تقویم را ورق می زنم
مبعث مهرت
دوباره جان
می بخشدم .

[*FATIMA*]

دیار عاشقی
کربلا
سرزمین عشاق است
عاشقان دیار سرمد عشق
عاشقی بانگ زد
چه باید کرد
حسرتی ماند
تا ابد در دل .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

سیراب
کربلا
شط پاک ایمان بود
هیچ کس تشنه
جان نداد آن جا .

[*FATIMA*]

در عطش زار
کربلا
رستن شقایق بود
در عطش زار
تلخ بی تابی .

[*FATIMA*]

میعاد
کربلا
سرزمین میعاد است
دختری گم شده ست در صحرا
لاله ها را
به شوق دریابید .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

تماشایی
ای امیر قبیله عطشان
یادمانت
عجب تماشایی ست .

[*FATIMA*]

آیت رحمت
باغ
تا آیت بهاران شد
آسمان و زمین به سجده شدند
کوه و دشت و نسیم و رود و هوا
با نی جان بی قرار سحر
همه آواز شکر می خوانند
بوی اسفند و کندر و گل سرخ
در مشام حیات پیچیده ست
با دهانی
به وسعت افلاک
هاتف عشق
نغمه خوان گردید
نور از چشم آسمان بارید
مبعث مهر عالم افروز است .

[*FATIMA*]

ظهر عطش
کلام
از تو برکت می گیرد
و نگاهم
طهارت عشق را ، در تو می جوید
یلدا
از تلاوت آیه چشمانت
سحرزاد می شود
و خزان
به شکوفه می نشیند .
ای کاش
چونان آب
می شد
در ظهر عطش
به جرعه ای می نوشیدمت .

[*FATIMA*]

ماه در محمل
باز
آواز غریب کربلا
می رسد در گوش جانم
از سروش
گردی از میدان به پا هرگز نخاست
نعش خورشید خدا افتاده بود
در میان جیب چاپ قتلگاه
ماه در محمل نشسته بی صدا
و جبینش فرش درگاه خدا
آفتاب و آسمان
در گریه شد
- و زمین در بغض حیرت
زین عزا .

[*FATIMA*]

بعثت
آفتاب
از جلوه رخسار تو
در نقاب می ماند
- و کوه
از شکوه صلابتت
زانوی عجز در بغل دارد
ماه از روی تو
نور می گیرد
و آب
از تو زلالی ...
ای به نوبت خاتم
و به رتبت ، آغازین
تو پیش از هستی ، بوده ای
و آدم
- که سرآغاز
پیامبران است -
از مهر نام تو
به پیشواز ، برخواهد برخاست .
اینک
آفتاب بعثت تو
جهان را
دربرگرفته است .

[*FATIMA*]

بر شانه های ولایت
در سایه سار روز
شب را با چشمی حیران
به نظاره نشسته ام
و تصویر ماه را
در آینه رود می بینم
دو نیم
ای کوفه ، کوفه ، کوفه
تو را چه می شود
که روز خوش به دیده نمی بینی
هزار رود خون
در نگاهت جاری باد
بر دوش آسمان
شولای عزا پیچیده است
توفان
دور ضریح آینه می گردد
و خورشید
از زخم آهنگ داغ
دیگر سراغ کودکان کوفه نمی آید
اما
هان ... کوفیان
خورشید
بر شانه های ولایت
سر هشته تا طلیعه ای به دگر بار ...

[*FATIMA*]

یقین سبز
بانوی آینه و آب
بانوی گل
سلام !
ای سوره صبوری و ایثار و عاطفه
ای همکلام خون خدا در سجود سرخ
شولای آفتاب بر تن تو موزون
مثل بهار
شوق نگاه تو دارد آب
آه ... ای یقین سبز !
یاد کلام باغ گلت کرده داغدار
وقتی به قتلگاه
دیدی ندیده را ... ؟!
ناگاه
دریایی از ترانه ایمان شکفت و گفت
نای بریده ای :
زینب (س)
هماره باش
چون کوه ، باشکوه

[*FATIMA*]

با ردای رسالت
می آیی
به شکوه آفتاب
به سبزناکی بهار
در فصل یائسه
و چشم آینه
از نگاهت حیران
می آیی
با ردای رسالت
و بت های تمام بتخانه های جهان
با تیشه آذر عشق
فرو می ریزند
سحر
در آستانه تو
زبان به استغاثه گشوده ست
و باد
مبعث تابناکت را
آواز می دهد
خجسته باد
پیغام آمدنت ، در سپیده دم .

[*FATIMA*]

نینوایی
کاروان
از سرزمین وحی
سفر می آغازد
و کاروان سالار بزرگ
با بیرقی از ستاره و نور
به لحظه میقات می رود
کوه از سترگی شکوهش
حقیر و بیمناک
به دشت زانو زده ست
دریا
جرعه ای از سخاوت لب هایش
و آفتاب جرقه نگاهش .
می آید
به میعاد دوست
با هفتاد و دو ستاره گلگون
تا بر مأذنه ای سبز
خطبه ای به بلندای بهار بخواند
سرخ تر از لاله
فردا
خورشید کربلا
رنگ شقایق سوخته می گیرد .

[*FATIMA*]

تلواسه
شاعری
در غروب دلتنگی
بغش تلواسه دلش
وا شد




آواز
شاعری
آواز سبز ایل را
با نی چوپان جانش می نواخت .

[*FATIMA*]

سور
شاعری
خون نامه خاکش به غارت رفت
- و مرد .
شاعری دیگر
به یاران سور داد .




بی تابی
شاعری
در زیر باران
چتر بی تاب دلش را وا نکرد .

[*FATIMA*]

از جدایی ها
شاعری
در نو بهار
زیر توتی کهنه
تار سینه اش را
کوک کرد
نغمه خوانی بی قرار
می تراوید از دهانش :
" بشنو این نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند "

[*FATIMA*]

روستا
شاعری
در کوچه باغ روستا
گل می فروخت
شاعری دیگر
دلش ، آتش گرفت .




آسمانی
شاعری
از بس دلش در لحظه های سبز بود
آسمان
در دشت ایمانش
بهاری تازه کاشت .

[*FATIMA*]

قافیه
شاعری
در تنگنای قافیه
آشفته شد
قاب را با قافله
قافیه کرد .




سکته
شاعری
در آرزوی دختر سرمایه داری
سکته کرد .

[*FATIMA*]

زمزم
شاعری
در کوچه زمزم می خرید
مادرش
در خانه
شبنم می فروخت .




وای اگر ...
شاعری
بی ایمان
فصل پژمردن گل ها می خواند :
" وای اگر از پس امروز بود فردایی "

[*FATIMA*]

آیینه
شاعری
در عطسه شب
باغ چشمانش
پر از آیینه شد .




وام
شاعری
پیوسته فکر وام بود
شاعری دیگر
به فکر جام بود .

[*FATIMA*]

در آستانه عشق
شاعری
مهربان و شیدا رنگ
خلوت انس در نگاهش بود
گرچه آیینه خیالش را
رو به رویم همیشه بگشوده ست
باز در اشتیاق دیدارش
می نشینم در آستانه عشق
لحظه هایش بهارآگین باد .
شعرهایش
همیشه چتر درخت .

[*FATIMA*]

عسرت
شاعری
با قایق اندیشه اش
از شط تنهایی و عسرت گذشت .




جار
شاعری
در انتهای تب
دلش را دار زد
ابر ،
این اندوه را
در خلوت شب ،
جار زد .

[*FATIMA*]

رکاب
شاعری
پا در رکاب عشق داشت
عابری
پشت سر او عطسه کرد .




آرزو
شاعری
وقت درو کردن گندم می گفت :
چه صفایی
عرق شاتره خوردن اینجا .

[*FATIMA*]

بیگانه
شاعری
با مادرش همخانه شد
عاقبت
با همسرش ، بیگانه شد .




ستایش
شاعری
تا مادرش را می ستود
همسرش
رنگ از شقایق می ربود .

[*FATIMA*]

لبخند
شاعری
بی عاطفه
در عزای دختران شعر خود
لبخند زد .





نذر
شاعری
در امتحان عاشقی
تجدید شد
مادرش صد شمع نذر عشق کرد .

[*FATIMA*]

ریا
شاعری
منفور و رذل
واژه هایش را
به صدق آغشته کرد .




د ... ق
شاعری
درگیر و دار زندگی
دق کرد و مرد .

[*FATIMA*]

بیزار
شاعری
که از تهی سرشار بود
از تمام ناقدان
بیزار بود .




گام
شاعری
در لحظه های ناشکیب
در خیابان تکبر
گام زد .

[*FATIMA*]

معجزه
شاعری
در ظهر عاشورا
زبانش باز شد .




بوسه
شاعری از تبار آیینه
در حضور تمام شبنم ها
بوسه بر دست دلبرش می زد .

[*FATIMA*]

تاوان
شاعری
کارش فقط تضریب بود
عاقبت تاوان
کارش را گرفت .




آلاله
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
آب سردی ریخت
روی دست مرگ
تربت پاکش
پر از آلاله شد .

[*FATIMA*]

زلال
شاعری
گنجشک و جبرائیل خود را
با وضو تا می نوشت
از پس پلک نگاهش
بغض باران می شکفت .




بابونه
شاعری
خورجین جانش را
پر از بابونه کرد
تا میان
دوستان قسمت کند
رهزنی در راه
خورجین را ربود .

[*FATIMA*]

حسرت
شاعری
از سوگ سهراب دلش
دیوانه شد
ناقدی
با خنده گفت :
رستم حسرت نصیب شهرمان
افسانه شد .




زندگی
شاعری
از اضطراب لحضه های زندگی
حیرت گرفت
شاعری دیگر
از او عبرت گرفت .

[*FATIMA*]

گل اشک
شاعری
نوبهار عمرش را
با گل اشک
آبیاری کرد .




تفسیر
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
عشق را تفسیر کرد و
پر کشید .

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

غفلت
شاعری
در بهار آمده بود
تا زمستان تلخ
عمرش را
بسپارد به غفلتی جاوید .





مفتون
شاعری
در بهار
گلگون شد
دختری
بی قرار
مفتون شد .

[*FATIMA*]

خوش خبر
شاعری
گفت :
نو بهار آمد
عارفی گفت :
خوش خبر باشی .





گریه
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
از سر شب تا سحر
در عزای لاله های باغ عشق
مثل باران بهاری
گریه کرد .

[*FATIMA*]

خلسه
شاعری
از بس ز خود بی خویش بود
خویش را با خویشتن قافیه کرد .





دانه
شاعری
در انتهای کوچه دق خانه داشت
دختر همسایه
در راهش به شوقی دانه ریخت .

[*FATIMA*]

خزان
شاعری
فصل بهار
دشت احساسش از باد خزان
گلگون شد .





سودا
شاعری
تار دلش را
با سه تاری
طاق زد .

[*FATIMA*]

مرگ
شاعری
در کوچه باغ مهر مرد
هفته ای دیگر
زنش همدم گرفت .





عبرت
شاعری
در قحطسالی وفا
خون می گریست
ناقدی
زین واقعه عبرت گرفت .

[*FATIMA*]

زخم و نمک
شاعری
زخم دلش را تازه کرد
ناقدی
بر آن نمک پاشید و رفت .





دریغ
شاعری
در زیر تاک خانه اش آتش گرفت
ناقدی گفت :
ای دریغا
تاک
تاک .

[*FATIMA*]

بهار
شاعری
در فراق دلبندش
مثل ابر بهار
می گرید .





آفرین
شاعری
تا وکیل مجلس شد
خاطراتش
به دست باد افتاد
ناقدی گفت :
آفرین بر عشق !؟

[*FATIMA*]

کاروان اشک
شاعری
چینی بغض دلش را ، تا شکست
کاروان اشک
در چشمش نشست .





رشوه
شاعری
از تبار شبنم و گل
شاعری هم
ز جنس دریا بود
بین این دو همیشه دعوا بود
قاضی محکمه چو رشوه گرفت
رأی خود را به نفع دریا داد .

[*FATIMA*]

هجرت
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
چون پرستویی مهاجر
بی قرار
از دل باغ بهار
بال و پر زد
تا به باغ عشق رفت .





آتش
شاعری
باغ انارش گل نداد
پای تا سر
هستی اش آتش گرفت .

[*FATIMA*]

خشخاش
شاعری
در انزوای خانه اش
چند بوته
خلسه خشخاش کاشت .





خنده
شاعری
راست قامت و آزاد
شعر ناکامی دلش را خواند
گوژپشتی به ریش او خندید .

[*FATIMA*]

نقاش
از خاک سیه ، چو طرح آغاز کشید
نقاش یگانه ، نقش اعجاز کشید
با دست سپیده ، در دل قاب فلک
خورشید به دیده سرمه ناز کشید





خزان
همرنگ خزان بود ، بهار من و تو
چنبر زده غصه ، در کنار من و تو
با این همه داغ دل ، چو در خاک شویم
صد لاله بروید ، از مزار من و تو

[*FATIMA*]

خزانی
شاعری
لحظه های سبزش را
با خزان عاشقانه قسمت کرد .





آسمان
دردا ، که به بام آسمان ماهی نیست
از خانه دل ، تا به خدا راهی نیست
گفتم که : سراپای تو را زر گیرم
افسوس که در بساط من آهی نیست

[*FATIMA*]

بیدلانه
شاعری
هم صحبتش تا دل نشد
بیدل نشد .





فغان
پیوسته ، دلم فغان و ماتم دارد
از دیده به جای اشک ، خون می بارد
می گفت به من : وفا نداری ، الحق
کافر همه را به کیش خود پندارد

[*FATIMA*]

شبنم
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
در بهار عشق
شبنم می فروخت .





مویه
تا سنگ اجل ، شیشه جانم بشکست
دل مویه گرفت و دیده در خون بنشست
از دیده و دل نمی روی تا به ابد
چون مهر تو ، خنده زد به رویم ز الست

[*FATIMA*]

ستاره
شاعری
گفت
با دلی بی تاب:
دیشب
از داغ آن غریب آیین
تا سحرگه ستاره نوشیدم .





عشق
بی ساغر عشق ، زندگانی تلخ است
در جام ، شراب ارغوانی تلخ است
با یاد تو ، دور زندگانی شیرین
بی روی تو عمر جاودانی تلخ است

[*FATIMA*]

مرده ریگ
شاعری
از مرده ریگ همسرش بی بهره ماند
مادرش
زین اتفاق ساده
نیلی پوش شد .





آرامش
شاعری
با دلبرش دیدار کرد
رنگ آرامش به شعر خویش داد .

[*FATIMA*]

خیال
عمرم ، همه در خیال و در خواب گذشت
همچون موجی به سینه آب گذشت
آن فصل که نوبهار عمزش گویند
تا چشم به هم زدم ، چه بی تاب گذشت





ناله
شاعری
که همصدا را حلق اسماعیل بود
باغ جانش را
پر از آلاله کرد
جانم از داغ غریبش
ناله کرد .

[*FATIMA*]

سالگرد
شاعری
در سالگرد همسرش
همسر گرفت .





خورشید
عالم ، چو شب است و روی تو چون خورشید
مهتاب چو دید روی تو آه کشید
ای آیت رحمت دو عالم ، چون تو
نه مردم دیده ، دیده ، نه خواهد دید .

[*FATIMA*]

شور
شاعری
از تبار شرجی و شور
شروه ای با نی جنون می خواند .





اسیر
ای عشق ، پریش و زار و دلتنگ شدیم
دور از دل خود ، هزار فرسنگ شدیم
نفرین به تو ، ای زمانه دون پرور
ما نیز چو تو ، اسیر هر رنگ شدیم

[*FATIMA*]

نیایش
شاعری
وقت نیایش با خدا
باطن خود را زلال و پاک کرد
پر ستاره شد
شب تاریک او .





دریایی
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
همچو بوی گل
در آغوش بهار افتاده است
رودها
او را به دریا برده اند .

[*FATIMA*]

دریغ
شاعری
باغ دلش آتش گرفت
شاعری دیگر
دریغ از آب کرد .





لبخند
ای عشق ، به باغ گریه پیوندم زن
چون صبح صفا به مهر لبخندم زن
خوار و زار و پریش و تنها و غریب
چینی شکسته ای شدم ، بندم زن

[*FATIMA*]

واگویه
شاعری
واگویه های باورش را
پاره کرد .





طراوت
ای عشق ، بهار دلنوازی داری
از مهر و طراوت و صفا سرشاری
من دلخوشی ام ، فقط همین است که تو
مانند گذشته ، حرمتم می داری

[*FATIMA*]

لاله زار
شاعری
در گرگ و میش صبحدم
لاله زار سینه اش
آتش گرفت .





سوز دل
ای عشق ، شراب کهنه شیرازی
با تلخی و یا خوشی من دمسازی
ای کاش ز عمق جان ، به همراه گلو
سر می کردم ز سوز دل ، آوازی

[*FATIMA*]

معرکه
شاعری
از بس به فکر خویش بود
شبنمی در کاسه چشمش نشست
عاقبت درگیر و دار زندگی
شیشه جانش
به گلسنگی شکست .





اضطراب
شاعری
که همصدا با حلق اسماعیل بود
در غم لب تشنگان کربلا
لب تشنه مرد
اضطراب
از باغ جانش
پر کشید .

[*FATIMA*]

سجده
شاعری
جام باده در دستش
غزلی از هبار می خواند
عارفی
سجده می کند از شوق .





غریب
ای عشق ، دوباره جان به سر شد دل من
انگار که نگام سفر شد دل من
در دشت غریب بی کسی ، همچو نسیم
آواره و خوار و در به در شد دل من

[*FATIMA*]

وام
شاعری
در پیش روی آینه
قبض وام مانده اش را
پاره کرد .





صحرا
ای عشق ، دلی پریش و شیدا دارم
از گریه ، دو رودخانه ، دریا دارم
شوریدگی ام هزار صحرا ، صحرا
دریاب مرا ، همین نشان را دارم

[*FATIMA*]

رسوا
شاعری
که ریزه خوار خوان بیدل بود
مشتش باز شد .






مستی
ای عشق ، خراب چشم مستی شده ام
سرمست ز باده الستی شده ام
بفروخته ام بر سر بازارش جان
دست آموز گشاده دستی شده ام

[*FATIMA*]

همسایه
شاعری
در آرزوی خانه همسایه
مرد .





نغمه
ای عشق به صد زبان سخن می گویی
اندوه غریب کوهکن می گویی
از پنجه نغمه تو ، صد پرده درید
شاید که سرود درد من می گویی

[*FATIMA*]

فقر
شاعری
در انتهای کوچه مریم
ز بی پولی گریست .





آشفته
ای عشق پریش و بی قرارم ، مددی !
آشفته تر از زلف نگارم ، مددی !
یک یار و رفیق در جهانم ، هرگز
غیر از تو کسی دگر ندارم ، مددی !

[*FATIMA*]

مخمور
شاعری
مخمور جام عشق بود
شاعری
بر آستانی جبهه سود .





فریاد
از دست غم تو ، در به در شد دل من
تا در طلب تو خون جگر شد دل من
ای با من و بی من ، ای نشسته در جان
فریاد که بی تو ، جان به سر شد دل من

[*FATIMA*]

مجمر
شاعری
از شبلی و آتش سرود
دفترش در مجمری
تطهیر شد .





جنون
می آمد و رایتی ز خون در دستش
دیباچه دفتر جنون در دستش
می رفت که تا سپیده را باز آرد
خون نامه شهر لاله گون در دستش

[*FATIMA*]

دیوانه
شاعری
از داغ مرگ مادرش دیوانه شد
شاعری دیگر
ز خود بیگانه شد .





خروش
انگیزه شور هر خروشی ، در من
گلبانگ مقدس سروشی ، در من
از هستی اکبر ! ای تو در بود و نبود
از چشمه دل چو جان به جوشی ، در من

[*FATIMA*]

صبح
شاعری
با گریه در صبح بهار
لاله های شهر خود را
می شمرد .





شب
تا رشته عمر چون نخی باریک است
بی یاد تو روز همچو شب تاریک است
محبوب من ، ای همیشه در دل یادت
تن از تو چه دور ، دل به تو نزدیک است

[*FATIMA*]

شبانه
شاعری
در نیمه های شب
دلش را دار زد .





فراق
در عشق تو شهره جانم ، ای دوست
از شرح فراق ناتوانم ، ای دوست
پنهان به نهان من ، تویی ، تو ، تو ، تو
آتش زده ای به جان جانم ، ای دوست

[*FATIMA*]

معراج
شاعری
در لحظه های روشنی
معراج کرد .





محبوب
من همنفسی به جز تو دارم ؟ حاشا
فریاد رسی به جز تو دارم ؟ حاشا
اوراق دل مرا یکایک بنگر
محبوب ، کسی به جز تو دارم ؟ حاشا

[*FATIMA*]

تب خال
شاعری
از بس به یاران طعنه زد
تبخال زد





جفا
چون شیشه که از سنگ بلا می شکند
جام دل من ز هر جفا می شکند
زین جام شکسته ناله ای کس نشنید
آری دل مرد بی صدا می شکند

[*FATIMA*]

ایمان
شاعری
ایمان و دین اش
پول بود
باد آمد
هستی اش را
در ربود .





افسوس
پیمانه آفتاب می باید و نیست
در ساغر دل شراب می باید و نیست
در حسرت آن که بینمش شب در خواب
افسوس به دیده خواب می باید و نیست

[*FATIMA*]

ایلیاتی
شاعری
ایلیاتی و غافل
آب در آسیاب دشمن ریخت .





وفا
تنها ز من و تو این صدا می ماند
یا خاطره ای به جا ز ما می ماند
ای دوست ، وفا ، وفا ، وفا باید کرد
آری به خدا قسم وفا می ماند

[*FATIMA*]

بهت
شاعری
بهت نگاهش تا شکفت
آسمان چشم او
باران گرفت .





سپیده
تا بیرق مهر ، لاله گون گردیه ست
کار همه عاشقان جنون گردیده ست
وقتی که شکافت فرق او را شمشیر
گفتی که سپیده غرق خون گردیده ست

[*FATIMA*]

پیراهن
شاعری
پیراهنش از سوز داغی
گر گرفت .





آیه
آتشکده ای ز مهر آغوشش بود
آیات سپیده بر لب نوشش بود
از کوچه عشق با دلی مهرآگین
می آمد و آفتاب بر دوشش بود

[*FATIMA*]

سرود
شاعری
که دایماً در ذکر بود
نای جانش
شعر بی تابی سرود .





انتظار
می آمد و نوبهار همراهش بود
روشن سحر از درون آگاهش بود
آن دم که گذشت چون شهاب از دل شب
خورشید به انتظار در راهش بود

[*FATIMA*]

حاصل
شاعری
بر شعرهایش بوسه داد
تا مگر آرامشی حاصل کند
باز در بیتابی خود شعله زد
و تکان هرگز نخورد
آبی ز آب .





پیک سحر
مانند نسیم هرکجا سر می زد
دروازه نوبهار را درمی زد
در سینه ، دل غریب آن پیک سحر
از شعله انقلاب پرپر می زد

[*FATIMA*]

ز مهریر
شاعری
در ز مهریر نوجوانی
پیر شد .





نقش
دریا ، نمی از دیده بارانی توست
مه جلوه ای از چهره روحانی توست
در پرده جان عاشقان افتاده ست
نقشی که در آیینه پیشانی توست

[*FATIMA*]

یادمان
شاعری
در یادمان شاعری
آتش گرفت .





دریا
هر دم به لبش ترانه دریا بود
پرورده عشق و جنگل و صحرا بود
دستش به نشانه کمک بالا بود
در آب خروش آی آدم ها بود

[*FATIMA*]

چمن
شاعری
بهت نگاهش را
در آغوش نگاهی تا فکند
یک چمن آلاله رویید
از دلش





سخن
می آمد و نغمه ای ز خون بر لب داشت
یک سینه کلام لاله گون بر لب داشت
بر منبر سرخ گل فراز آمده بود
آیات بلیغی از جنون بر لب داشت

[*FATIMA*]

حیرت
شاعری
آیینه اندیشه اش
حیرت گرفت .





داغ
چشمم همه شب ز داغ تو بارانی ست
دریای دلم به شوق تو ، توفانی ست
وقتی که دو نیم فرق او شد ، دل گفت :
خورشید دو پیکر است یا پیشانی ست ؟!

[*FATIMA*]

یوسفانه
شاعری
از چاهسار سینه اش
یوسف دمید .





یار
می گفت که یار ناامیدی نشوم
سر برده به گرداب پلیدی نشوم
در پهنه بیکران هستی به یقین
من یار حسینم و یزیدی نشوم

[*FATIMA*]

رهن
شاعری
ایمان خود را
رهن داد .





پیام
می آمد و پیراهن خون بر تن داشت
نی تن که هزار جان به پیراهن داشت
تا رفت به سوی نور با سینه سرخ
صد سینه سخن ز عاشقی با من داشت

[*FATIMA*]

قاب
شاعری
شعر دلش را قاب کرد .





آفتاب
امواج بلند آب را بر هم زد
آرامش آفتاب را بر هم زد
بیدار نشست تا سحرگاه وصال
آیین جهان خواب را بر هم زد

[*FATIMA*]

لاجرعه
شاعری
جام طهور مهر را
نوشید ... و آه .





خرمن آه
روزی که به حال خویش آگاه شدیم
با قافله سپیده همراه شدیم
بی خویشتن خویش به سر منزل عشق
در شعله اشک ، خرمن آه شدیم

[*FATIMA*]

عطش
شاعری
در عطش چاپ غزل هایش مرد .





بارانی
شاعری
در حسرت یک قطره شبنم
می گداخت
چشم های آسمان
باران گرفت .

[*FATIMA*]

آبادان
شهر اسطوره ای سرخ وطن
آبادان !
شهر مردان غیور
شهر زن های پریشان گیسو
شهر ایمان و صمیمیت و خون
گرچه شولای تو را
باد با آتش برد
لیک ، دستان پر از عاطفه ات
در بلندای حماسه ، سبز است .
با شما هستم من
ای جوانان به خون آغشته
ای عزیزان در آتش ققنوس
فتح و پیروزی فردا با ماست
آی ... ای آبادان
فتح فرخنده تو راست
زان که خورشید
به نام تو طلوعی دیگر خواهد کرد .

اندیمشک - 1359

[*FATIMA*]

ایمان
جان نواز دل بابا
زینب !
" دوش وقت سحر از غصه نجاتم " دادی
که بهارانه به من خندیدی .
دست توفان بلا دادم من
دل مجنونی خود را دیشب
بیمی از موشک و بمباران نیست
باکم از زمزمه ایمان است
که مبادا بگریزد از جان
پا به پای دل خویش
می روم تا به سراپرده عشق
رشت - 1365

[*FATIMA*]

شیراز
به دشت گل ، نسیم جان فزا ، تو
به شهر بی کسی ها ، آشنا ، تو
چو صبح پاک فروردین شیراز
پر از آیینه و لطف و صفا ، تو





قیامت
دلی خرم به رنگ باغ دارم
گل و لاله به دشت و راغ دارم
دلم ، در گوش لاله ، گفت با شوق
از این جا تا قیامت داغ دارم

[*FATIMA*]

بهانه
کسی چون تو سحرخیزی کند ، نه
به کام جان ، شکر ریزی کند ، نه
تو را گر چشم مولانا ببیند
هوای شمس تبریزی کند ، نه





نازنین
عزیز نازنین ، شاخ نباتم
که دادی از غم عالم نجاتم
کجا مردن سراغ عاشق آید
چو دادی از لبت آب حیاتم

[*FATIMA*]

مفتون
هوا بارانی و دل شاد و مفتون
سراسر باغ پر شور است و گلگون
در آغوش بهار افتاده ام مست
به رنگ لیلی و عاشق چو مجنون





دل
اسیر چشم مخمورت دل من
همیشه مست و مسرورت دل من
دل بشکسته ام را می پسندی
مگر گردیده منظورت دل من

[*FATIMA*]

مژگان
کسی چون تو دوچشمی مست دارد ؟
دو ابرویی کج و پیوست دارد ؟
به تیز تیز مژگان کشت ما را
دگر این کار ناز شست دارد ؟





غریبی
غم عالم نشسته در وجودم
که ماتم می تراود از سزودم
بسوزم تا قیامت از غم دل
غریبی زد شرر بر تار و پودم

[*FATIMA*]

تیغ
هوای روی ماهش تا دلم کرد
به تیغ ابروانش بسملم کرد
شبی با شوق و شوری آن پری رو
نقاب از رخ گشود و بیدلم کرد





پریشانی
فریب چشم جادویش مرا کشت
پریشانی گیسویش مرا کشت
عجب حسنی خدایش داده چون ماه
چه گویم خال هندویش مرا کشت

[*FATIMA*]

شب
قدت سرو و رخت چون آفتاب است
شراب جام چشمانت چه ناب است
شب گیسوی تو چون شام یلدا
بنا گوشت چو قرص ماهتاب است





دعا
بهار آمد به دیدار من و تو
شکفته گل به گلزار من و تو
دعا کردم خدا امروز و فردا
گره بگشاید از کار من و تو

[*FATIMA*]

پرند
شبی در چشمه مهتاب بنشین
پری سان بر پرند آب بنشین
چو جادوی سحر در پرده چشم
سبک مانند نقش خواب بنشین





بنشین
سرودی رنگ ماتم دارم ای دوست
دلی لبریز از غم دارم ای دوست
شباهنگام در دریای ظلمت
به روی گونه شبنم دارم ای دوست

[*FATIMA*]

نگاه
غزل می باد از رلف درازش
ز عمق دیدگان پر ز نازش
ستاره می چکد در دامن شب
ز ژرفای نگاه فتنه سازش





آزمون
دلم چون دشت لاله ، لاله گون است
پریشان خاطر دشت جنون است
مرا پرسی ز دست عشق چونی
هنوز این دل مگر در آزمون است

[*FATIMA*]

بشارت
دلم با نور امید است امشب
ز غم دامن فرا چیده ست امشب
بشارت باد چاووش سحر را
شب میلاد خورشید است امشب





گل
خیال تو چه شیرین است ای دوست
غم تو یار دیرین است ای دوست
به دل نازکتر از گل مگویید
که دل چون کاسه چین است ای دوست

[*FATIMA*]

عشوه
بلاگردان چشمان سیاهت
فدای عشوه های گاه گاهت
غم از دل می رود ، ای شور هستی
چو می افتد نگاهم بر نگاهت





دریغا
دلم بشکسته از توفان اندوه
غمت در سینه ام انبوه انبوه
نشسته در میان ما دریغا
بلندای هزاران قله کوه

[*FATIMA*]

باران
غم و بی تابی ات را دوست دارم
شب مهتابی ات را دوست دارم
اگرچه سرمه باران شد گلویت
صدای آبی ات را دوست دارم





گریه
طنینی تلخ و پر اندوه می داد
صدای گریه من همره باد
دلم بگرفت از این زندگانی
ز دست زندگی فریاد ، فریاد

[*FATIMA*]

خسته
دلم بی تو ز دنیا خسته می شد
سرودم در گلو بشکسته می شد
ز بس تلخ است و غمگین قصه دل
کتاب دل نخوانده بسته می شد





روشن
کلامی دلکش و بی کینه دارد
دلی روشنتر از آیینه دارد
شنیدم چشمه ساری گفت : آن پیر
به جای دل ، یمی در سینه دارد

[*FATIMA*]

فلق
سحر ، اسب فلق را تیز می راند
سپیده ، بذر شبنم بر گل افشاند
مؤذن بر لب گلدسته نور
کلام عشق را بی تاب می خواند





پناه
من آن کولی وش گم کرده را هم
که هر مخروبه ای باشد پناهم
چرا در اضطراب ساکت شب
نیفروزد چراغ غم به راهم

[*FATIMA*]

آهو
تو را مثل سپیده آفریدند
چو آهوی رمیده آفریدند
نیده دیده ام خوشتر ز رویت
عزیرم ، ها ، فریده آفریدند





فلک
شکستی ای فلک ، آیینه ما
به غارت داده ای گنجینه ما
فتاده گریه در چشم ملایک
ز نای هفت بند سینه ما

[*FATIMA*]

فلق
شفق از سوگ بر سر خاک کرده
غمت را سنگ هم ادراک کرده
فلق با یاد تو همچون شقایق
گریبان را ز داغت چاک کرده





همزاد
من و تو همچو عمری رفته بر باد
دو تا عاشق ، دو تا شیدا و همزاد
به روی ماسه ساحل نوشتی
مرا باد فراموش و تو را یاد

[*FATIMA*]

گریبان
نظر چون بر رخ آن پاک کردم
گریبان را چو گل صد چاک کردم
چه سنگین دل شدم ، زیرا دمی پیش
عزیزی را به کام خاک کردم





سرو
لبت یاقوت و رویت ماهتاب است
تنت چون سرزمین آفتاب است
خمارین چشم تو ، ای سرو موزون
چو بختم دایماً در حال خواب است

[*FATIMA*]

امید جوانه
در این دیار غمی جاودانه دارم من
غمی به وسعت داغ زمانه زمانه دارم من
اگرچه دل تهی از هر چه آرزو شده است
خوشم که یاد تو را عاشقانه دارم من
به شاخه شاخه عمرم ، تبر مزن ای دوست
به دل هنوز ، امید جوانه دارم من
به یاد چشمه چشمت از این فواصل دور
ز عاشقی و زمستی نشانه دارم من
اگر کنار تو باشم ، همیشه می گویم :
برای زیستن اینک بهانه دارم من
تو گلچکامه شوری ، بهار عمر منی
به یاد توست که باغ ترانه دارم من
من از سلاله عشاق خانه بر دوشم
به لب ز دربه دری فسانه دارم من
گرگان - 1352

- - - به روز رسانی شده - - -

[*FATIMA*]

مرغ خواب
تا ستاره می شود پنهان به قاب نیمه شب
می نشیند آسمان در اضطراب نیمه شب
می گریزد نرم نرمک همچو مرغ شعر من
از بسیط دیدگانم ، مرغ خواب نیمه شب
سنگفرش کوچه های ساکت و بی همهمه
می برند آرام سر را در کتاب نیمه شب
می چکد از ساغر ظلمت سیاهی ، جرعه وار
در گلوی زندگانی چون شراب نیمه شب
حالیا در وسعت دریای قیر اندود غم
با سبکبالی به رقص آید حباب نیمه شب
می شکافد قاب ظلمت را ، بسان خنجری
التهاب و التهاب و التهاب نیمه شب
میناب جنوب - 1352

[*FATIMA*]

غریو
دلم شکست ، ز نامردی زمانه شکست
دریغ شد غزل و بر لبم ترانه شکست
چو تلخ بوسه که سنگی زند بر آیننه
دل از تلاقی داغ تو ، بی بهانه شکست
گرفته بغض غم اینک ره گلوی مرا
خوشم که بغض من از گریه شبانه شکست
نهال سبز غرورم ، در این خراب آباد
ز تندباد حوادث چه غمگنانه شکست
نگر که زایر چشمم : فرود ساکت اشک
در آستانهخواهش چه زایرانه شکست
غریو عاطفه پل زد به شعر غمناکم
دلم شکست ، ز نامردی زمانه شکست
اندیمشک - 1352

[*FATIMA*]

قاف دل
گل همیشه بهارم بیا به خانه من
صلای نور در افکن در آشیانه من
بریز در رگ شعرم تو خون روشن جام
که موج شور به پا خیزد از ترانه من
به عاشقانه ترین عاشقانه ها سوگند
که عاشقانه تلخی ست عاشقانه من
بریده داس غمت ، شاخه های امیدم
دریغ و درد نروید گل از جوانه من
هنوز جای سرت روی شانه ام پا شد
اگر چه بار زمانه شکسته شانه من
به واژه واژه شعرم غمی نهان باشد
بیا بخوان ز کتابم شبی فسانه من
برای گریه در این وسعت خراب آباد
همیشه بوده غمت نازنین بهانه من
تهی شود دل تنگم ز غصه ها ، دیگر
اگر صدای تو پیچد در آستانه من

[*FATIMA*]

نشانه
شکست پشت من از تازیانه اندوه
شکفت در دل تنگم جوانه اندوه
ز من مخواه دگر نغمه های شورانگیز
قناری دل من خورده دانه اندوه
به دیده خون و ، به لب آه و ، در گلو فریاد
تمام هستی من شد ترانه اندوه
مرا که خرمن بختم نشسته در آتش
چه پاک دیگرم از این زبانه اندوه
به روی کاج زمان ، لک لکی پریشان خواند
حزین و تلخ و پر از غم ، فسانه اندوه
دل نشسته به خونم ز سوگ تو ای دوست
گرفته گوشه غم را به خانه اندوه
همیشه در رگ من ، خون غصه ها جاری ست
بخوان ز چهره زردم نشانه اندوه
اندیمشک - 1358

[*FATIMA*]

پلکان صبح
با من بیا ز مرز کدورت گذر کنیم
پاییز سینه را ز صفا بارور کنیم
از چشم آسمان به زمین فتنه می چکئ
از این دیار فتنه بیا سفر کنیم
در سایه سار عاطفه ها با صلای نور
خوبا ! بیا شقاوت شب را سحر کنیم
باکت ز ارتفاع شب دیرپا مباد
با پلکان صبح به آن سو نظر کنیم
چشم انتظار معجزه ای در سپیده ایم
تا کی ز بیم تیره درونان حذر کنیم ؟
در سینه ، نعره ها ز شعف می زند دلم
وقت است خستگان جهان را خبر کنیم
ای ارتفاع سبز محبت ، همیشه خوب
خوش باد اگر ز مرز کدورت گذر کنیم
اندیمشک - 1359

[*FATIMA*]

داغ
من دل صاف و ساده ای دارم
دل از دست داده ای دارم
چشم من ساغری پر از خون است
خوش به حالم چه باده ای دارم
همچو لاله که داغ او ازلی ست
دل به داغ زاده ای دارم
تنگی غنچه چون دل ما نیست
گرچه روی گشاده ای دارم
چون شهیدی به خون خود غلتان
دل در خون فتاده ای دارم
دیده دل همیشه بارانی ست
گریه بی اراده ای دارم
دل دریا گرفته ام می گفت :
من دل صاف و ساده ای دارم

[*FATIMA*]

خنیانگرسحر
تا لشکر سپید سحر از نظر گذشت
پا در رکاب باد ، سوار سحر گذشت
برقی جهید از سم اسب سپیده دم
وقتی که کاروان سحر از نظر گذشت
بر دوش باد ، آتش غیرت سوار کرد
سردار آفتاب کزین بوم و بر گذشت
بر گلچاد قاف خطر بوسه می زند
سیمرغ بی قرار که بی بال و پر گذشت
خنیانگر قصیده نورانی سحر
با بالی از سپیده از این رهگذر گذشت
اسپند و آب و آتش و قرآن بیاورید
رستم ز خوان حادثه ها بی خطر گذشت
خورشید هم به پاکی او رشک می برد
آن شب به بوی مهر که با پای سر گذشت
دست دلش گرفت که با دل سفر کند
با داغ لاله ها ، دل او زین سفر گذشت
از داغت ای شکوفه نشکفته بهار
خورشید خون گریست چو با چشم تر گذشت

[*FATIMA*]

خوان عشق
دارم دلی به سینه ولی داغدار عشق
افروخت خرمن طلبم از شرار عشق
بگشا دریچه های نگه ، ای خزان مهر !
رنگین شکوفه ها بنگر در بهار عشق
از خوان عشق قسمت ما ، اشک و آه شد
این هم نصیب ما بود از کار و بار عشق
چونان ستاره ای که دهد از فروغ اشک
گشتیم در فشان به جهان بر مدار عشق
راهی به جبهه دارم و راهی به مدرسه
اینجا دیار عاطفه ، آنجا دیار عشق
شاید در این معامله سود و زیان یکی ست
ما پاسدار دل شده ، دل پاسدار عشق
این گیر و دار نیست مگر گیر و دار دل
این روزگار نیست مگر روزگار عشق

[*FATIMA*]

چراغ مهر
نسیم یاد تو یادآور بهاران است
ز گریه گلشن چشمم شکوفه باران است
عجب مدار سراغت ز لاله می گیرم
به دشت عشق شقایق نشان یاران است
ز نای درد تو ای سرزمین خون آباد
به گوش نغمه زن آوازه سواران است
ز خون پاک تو دامان مردخیز جنوب
به چشم اهل نظر ، رشک لاله زاران است
اذان عشق بخوان بر مناره تاریخ
که این ترانه گلبانگ جان نثاران است
قراربخش دل بی قرار جانبازان
طنین نعره خونین پاسداران است
چراغ فتح بیاویز از دریچه شب
کنون که یوسف مشرق به کوهساران است
اگرچه فصل خزان خیمه زد به دل ای دوست
نسیم یاد تو یادآور بهاران است

[*FATIMA*]

فروغ دیده
شکفته در شب من غنچه سپیده عشق
صفا کنیم در این صبح نو رسیده عشق
پیام عشق مرا ، ای حکایت همه عمر
بیا مرور کن از صفحه جریده عشق
شب سیاه سفر کرد و تیرگی برخاست
ببین به دیده دل ، صبح نو دمیده عشق
به بند دل مگرش تاب گاهواره کنم
خوشا به کودک در خواب آرمیده عشق
ز هرچه گشت پدیدار در زمانه ، ندید
کسی به دیده دل خوشتر از پدیده عشق
تویی چراغ هدایت در آستان حیات
که روشن است دلم با فروغ دیده عشق
عزیزتر تو ز جانم مگر نمی دانی
شکفته در شب من غنچه سپیده عشق

[*FATIMA*]

روح اشراق
ای پاکترین ترانه صبح
وی نغمه عارفانه صبح
ای بر لب من فسونی ار مهر
وی بر لب تو فسانه صبح
ای مطلع سبز روح اشراق
وی در شب من نشانه صبح
خوش پرتو زردیال خورشید
افتاده به روی شانه صبح
از خنده ابر می زند جوش
بر ساقه شب جوانه صبح
گویی که سحر نشسته با شوق
سرمست در آستانه صبح
زد بارقه چون نگاه خورشید
در خرمن شب زبانه صبح
از دامن دشت های امید
رویید ز شوق ، دانه صبح
با رقص نسیم ، گل شکفته ست
در پهنه بیکرانه صبح

[*FATIMA*]

جوانه
شرار آه دلم تا زبانه می گیرد
دلم برای تفنگی بهانه می گیرد
برآی از افق صبح ، ای سپیده که باز
دلم ز ظلمت شب غمگنامه می گیرد
صدای بارقه صبح می رسد در گوش
به شاخسار سحر تا جوانه می گیرد
به زندگانی جاوید دست یازیده ست
کسی که بیرق خون را به شانه می گیرد
درون سنگر آزادگی نشسته به تیر
دو چشم دشمن حق را نشانه می گیرد
صدای سرخ چو در گوش آسمان پیچید
طنین نعره آن در ترانه می گیرد
در این سه راهی نامردی و ظلمت و زور
دلم برای تفنگی بهانه می گیرد
اندیمشک - 1356

[*FATIMA*]

زادراه
چون روح بیشه در نظرم سبز می شوی
مثل سپیده در سحرم سبز می شوی
پیراهن بهار به تن کرده ای مگر
کاین گونه سبز در نظرم سبز می شوی
یاد تو زادراه ! - مگو صبر آمده -
چون لحظه لحظه در سفرم سبز می شوی
افتد به پرده دلم آتش ز یاد تو
با رقص شعله در شررم سبز می شوی
چون رود شعر راه به دریای دل کشد
در جان پاک هر اثرم سبز می شوی
باغی مگر ! که در تو مرا آشیانه ای ست
داغی مگر ! که در جگرم سبز می شوی
آغوش انتظار پر از نوشکوفه هاست
وقتی خیال گون به برم سبز می شوی