Easy Bug
15th February 2012, 12:05 PM
جام جم آنلاين: آتش در فضا مانند همزاد زميني خود مي‌تواند هم مفيد باشد و هم بلاي جان.
http://www.jamejamonline.ir/Media/images/1390/11/25/100804191028.jpg
اصولا با اين‌كه بيش از 50 سال از آغاز عصر فضا مي‌گذرد، هنوز هم نيروي اصلي پيشران در فضا از سوختن دو ماده شيميايي در كنار هم تامين مي‌شود.
از اين‌رو افزايش علم و دانش بشر درباره احتراق و سوختن مواد در فضاي ماوراء جو، جايي كه بي‌وزني حكمفرماست براي آينده سفرهاي فضايي بشر واجب و ضروري است.
از ديگر سو امروزه در هر لحظه حداقل شش فضانورد در فضا زندگي مي‌كنند. ايستگاه بين‌المللي فضايي كه تا همين اواخر و قبل از ارسال ايستگاه فضايي چيني‌ها تنها مقصد مداري انسان محسوب مي‌شد، هميشه شاهد حضور انسان‌هاي شجاعي در عرشه خود است كه براي بقا به اكسيژن نياز دارند.
وجود اكسيژن در يك كابين فضايي كه مملو از سيم‌هاي برق فراوان در ديواره‌هاي خوداست و وجود مواد قابل احتراق فراواني كه اطراف آنها را دربرگرفته، شرايط بسيار عالي و بي‌نظيري براي يك فاجعه آتش‌سوزي را در دل نهفته دارد. اين هم دومين دليل مهم براي مطالعه فرآيند احتراق در فضا و در شرايط بي‌وزني است.
الان نزديك به سه سال است كه يك استاد دانشگاه از مدرسه مهندسي ژاكوب در دانشگاه كاليفرنيا به نام فرمن ويليامز مشغول مطالعه روي فرآيند احتراق در ايستگاه بين‌المللي فضايي است.
اما نكته جالب در مورد اين پرفسور اين است كه حتي براي يك‌بار هم به فضا سفر نكرده است. همه اين آزمايش‌ها از مركز تحقيقات فضايي جان گلن و به صورت كنترل از راه دور صورت مي‌گيرد.
تجهيزات آزمايشگاهي اين پژوهشگر و همكارانش در ماژول دستيني ايستگاه بين‌المللي فضايي و به عنوان بخشي از مجموعه آزمايشگاهي احتراق در بي‌وزني قرار دارند.
در اين آزمايشگاه كنترل از راه دور محفظه احتراقي وجود دارد كه مي‌تواند شرايط اتمسفري مختلفي را توليد و قطراتي از مواد گوناگون آتش گرفته را به عنوان سوخت در آن رها نمايد.
بي‌وزني باعث مي‌شود تا قطره سوخت مورد نظر در داخل محفظه احتراق معلق باقي مانده و با توجه به شرايط گازي داخل محفظه احتراق آنقدر بسوزد تا تمام شود.
اينجا و روي زمين كه گرانش وجود دارد، آتش باعث گرم و در نتيجه سبك شدن هوا مي‌شود. هواي گرم و سبك بالا مي‌رود و هواي سرد و تازه كه مملو از اكسيژن است، جاي آن را اشغال مي‌كند.
همين موضوع ساده باعث شعله‌ور شدن آتش مي‌شود. اما در داخل يك كابين فضاپيما و در فضا، جايي كه بي‌وزني حاكم است و بالا و پاييني وجود ندارد، قطعا فرآيند سوختن مواد بايد فرم متفاوتي داشته باشد.
دانشمندان با اين تجهيزات آزمايشگاهي واقع در عرشه ايستگاه بين‌المللي فضايي قصد دارند كه دانش خود را درباره چگونگي احتراق در شرايط بي‌وزني ارتقا دهند تا ضمن افزايش توانايي‌هاي بشر براي جلوگيري از وقايع ناخوشايند، بتوانند حداكثر بهره ممكن را نيز از قطره قطره سوخت خود در مدار زمين و يا مسير سفر به مريخ كسب نمايند.
ويليامز و همكارانش تلاش دارند تا با رها كردن قطره‌اي از سوخت‌هاي مختلف در شرايط آزمايشگاهي دريابند كه مرز خاموش شدن يا شعله‌ور شدن يك قطره سوخت تا چه حد به وجود اكسيژن و دي‌اكسيدكربن وابسته است.
از آنجايي كه سيستم‌هاي اطفاي حريق در ايستگاه بين‌المللي فضايي از دي‌اكسيدكربن براي مبارزه با آتش استفاده مي‌كنند، نتايج اين آزمايش‌ها مي‌تواند براي فضانوردان نويد ناو فضايي امن‌تري را بدهد.
منبع : جام جم
http://www.jamejamonline.ir/Media/images/1390/11/25/100804191028.jpg
اصولا با اين‌كه بيش از 50 سال از آغاز عصر فضا مي‌گذرد، هنوز هم نيروي اصلي پيشران در فضا از سوختن دو ماده شيميايي در كنار هم تامين مي‌شود.
از اين‌رو افزايش علم و دانش بشر درباره احتراق و سوختن مواد در فضاي ماوراء جو، جايي كه بي‌وزني حكمفرماست براي آينده سفرهاي فضايي بشر واجب و ضروري است.
از ديگر سو امروزه در هر لحظه حداقل شش فضانورد در فضا زندگي مي‌كنند. ايستگاه بين‌المللي فضايي كه تا همين اواخر و قبل از ارسال ايستگاه فضايي چيني‌ها تنها مقصد مداري انسان محسوب مي‌شد، هميشه شاهد حضور انسان‌هاي شجاعي در عرشه خود است كه براي بقا به اكسيژن نياز دارند.
وجود اكسيژن در يك كابين فضايي كه مملو از سيم‌هاي برق فراوان در ديواره‌هاي خوداست و وجود مواد قابل احتراق فراواني كه اطراف آنها را دربرگرفته، شرايط بسيار عالي و بي‌نظيري براي يك فاجعه آتش‌سوزي را در دل نهفته دارد. اين هم دومين دليل مهم براي مطالعه فرآيند احتراق در فضا و در شرايط بي‌وزني است.
الان نزديك به سه سال است كه يك استاد دانشگاه از مدرسه مهندسي ژاكوب در دانشگاه كاليفرنيا به نام فرمن ويليامز مشغول مطالعه روي فرآيند احتراق در ايستگاه بين‌المللي فضايي است.
اما نكته جالب در مورد اين پرفسور اين است كه حتي براي يك‌بار هم به فضا سفر نكرده است. همه اين آزمايش‌ها از مركز تحقيقات فضايي جان گلن و به صورت كنترل از راه دور صورت مي‌گيرد.
تجهيزات آزمايشگاهي اين پژوهشگر و همكارانش در ماژول دستيني ايستگاه بين‌المللي فضايي و به عنوان بخشي از مجموعه آزمايشگاهي احتراق در بي‌وزني قرار دارند.
در اين آزمايشگاه كنترل از راه دور محفظه احتراقي وجود دارد كه مي‌تواند شرايط اتمسفري مختلفي را توليد و قطراتي از مواد گوناگون آتش گرفته را به عنوان سوخت در آن رها نمايد.
بي‌وزني باعث مي‌شود تا قطره سوخت مورد نظر در داخل محفظه احتراق معلق باقي مانده و با توجه به شرايط گازي داخل محفظه احتراق آنقدر بسوزد تا تمام شود.
اينجا و روي زمين كه گرانش وجود دارد، آتش باعث گرم و در نتيجه سبك شدن هوا مي‌شود. هواي گرم و سبك بالا مي‌رود و هواي سرد و تازه كه مملو از اكسيژن است، جاي آن را اشغال مي‌كند.
همين موضوع ساده باعث شعله‌ور شدن آتش مي‌شود. اما در داخل يك كابين فضاپيما و در فضا، جايي كه بي‌وزني حاكم است و بالا و پاييني وجود ندارد، قطعا فرآيند سوختن مواد بايد فرم متفاوتي داشته باشد.
دانشمندان با اين تجهيزات آزمايشگاهي واقع در عرشه ايستگاه بين‌المللي فضايي قصد دارند كه دانش خود را درباره چگونگي احتراق در شرايط بي‌وزني ارتقا دهند تا ضمن افزايش توانايي‌هاي بشر براي جلوگيري از وقايع ناخوشايند، بتوانند حداكثر بهره ممكن را نيز از قطره قطره سوخت خود در مدار زمين و يا مسير سفر به مريخ كسب نمايند.
ويليامز و همكارانش تلاش دارند تا با رها كردن قطره‌اي از سوخت‌هاي مختلف در شرايط آزمايشگاهي دريابند كه مرز خاموش شدن يا شعله‌ور شدن يك قطره سوخت تا چه حد به وجود اكسيژن و دي‌اكسيدكربن وابسته است.
از آنجايي كه سيستم‌هاي اطفاي حريق در ايستگاه بين‌المللي فضايي از دي‌اكسيدكربن براي مبارزه با آتش استفاده مي‌كنند، نتايج اين آزمايش‌ها مي‌تواند براي فضانوردان نويد ناو فضايي امن‌تري را بدهد.
منبع : جام جم