diamonds55
1st February 2009, 04:48 PM
9 باور غير منطقي درباره انتخاب همسر
موضوعي كه به طور وسيع در پيشينه تجربي كه در زمينه انتخاب همسر ناديده گرفته شده است مربوط به نقش و تاثير باورهاي شخصي در فرآيند انتخاب همسر مي باشد. از بررسي سوابق موجود در زمينه نقش باورها در انتخاب همسر، لارسن(1992) 9 باور غير منطقي كه افراد اغلب درباره انتخاب همسر دارند را بيان كرده است.
1- اعتقاد به اينكه من فقط مي توانم عاشق يك نفر باشم : شخصي كه داراي اين عقيده است گمان مي كند كه تنها يك نفر در دنيا براي ازدواج با او مناسب است. اين تفكر بسيار شبيه اين عقيده است كه ما جايي در دنيا همزاد و يا نيمه دومي داريم كه با ازدواج با او همه چيز به تكامل مي رسد. اين افكار غالباً غيرمنطقي هستند، چرا كه بايد به هنگام روبرو شدن با تنها فرد به خصوص، او را شناخت.
2- همسر كامل : اعتقاد به اين تفكر كه "تا زماني كه فردي كامل براي زندگي پيدا نكنم، نبايد ازدواج كنم." كسي كه اين اعتقاد را داشته باشد شايد براي تصميم گرفتن براي ازدواج دچار محدوديت شود چرا كه هيچ فردي كامل نيست و شايد براي پيدا كردن چنين فردي بايد زماني طولاني صرف شود.
3- تكامل خود : كسي كه اينگونه فكر مي كند و مي گويد:"تا زماني كه نتوانم به خودم به عنوان يك همسر اعتماد كنم، نبايد ازدواج كنم." اين اعتقاد نيز محدود كننده و غير منطقي است از آن جهت كه هيچ كس كامل نيست و احساس كامل بودن به عنوان يك همسر را نخواهد داشت.
4- ارتباط كامل: صاحب اين عقيده اين چنين مي انديشد:"ما بايد قبل از ازدواج ثابت كنيم كه ارتباط مؤثري خواهيم داشت." توجه به فاكتورهاي پيش بيني كننده پيش از ازدواج بسيار عاقلانه است. مانند ارتباط خوب و مهارت هاي حل مشكل و تشابه و همانندي ارزش ها و عقايد. جستجوي چنين ارتباطي و چنين همسري كه اين مهارت ها و قابليت ها را داشته باشد عاقلانه است.با اين وجود ، از آنجا كه موفقيت در ازدواج را نمي توان تضمين كرد، براي كم كردن محدوديت اين تفكر مي توان اينگونه انديشيد كه هيچ راهي براي تضمين خوشبختي پيش از ازدواج ميسر نمي باشد.
5- تلاش بيشتر : اين اعتقاد با اين تفكر شكل مي گيرد كه من با هركسي كه براي ازدواج انتخاب مي كنم خوشبخت خواهم شد به شرط آنكه به قدر كافي تلاش كنم. تلاش زوجين براي حل مشكلات و مؤثر ساختن يك ازدواج، دو فرد بالغ و متفكر را مي طلبد. از آنجا كه هر كسي آنقدر متمايل به حل مشكلات نخواهد بود، بنابراين كمي دقت در انتخاب همسر در ابتدا ضروري به نظر مي رسد.
6- عشق كافي است : فرد داراي اين عقيده شايد چنين بگويد:"عاشق كسي شدن براي من دليل كافي براي ازدواج است." در واقع اشخاص كمي هستند كه ازدواج را بدون عشق تصور كنند. اگر عشق به عنوان تنها معيار در نظر گرفته شود، ساير توانايي هاي اساسي فردي و بين فردي از نظر دور خواهد ماند.
7- همزيستي : اين عقيده نيز چنين است؛ "اگر من و همسر آينده ام قبل از ازدواج با هم زندگي كنيم، شانس وخوشبختي مان را افزايش خواهيم داد."مرور سوابق همزيستي و موفقيت هاي بعدي در ازدواج نشان داده است افرادي كه قبل از ازدواج با هم زندگي مي كنند آمادگي بيشتري را براي نارضايتي از زندگي وجدايي در مقايسه با كساني كه با هم همزيستي نكرده اند، دارا مي باشند.
8- فرد مكمل و تضاد : در اين نگرش شخص اينگونه مي انديشد: "من بايد با كسي ازدواج كنم كه خصوصيات شخصيتي او متضاد با خصوصيات من باشد." اگر چه تفكر رايج مبني بر آنكه افراد با خصوصيات كاملاً متفاوت مي توانند كامل كننده ضعف ها و قوت هاي يكديگر باشند، اما فاكتورهاي پيش بيني كننده موفقيت در ازدواج نشان مي دهند كه قوي ترين عامل خوشبختي ، همانندي در ارزش ها، نگرش ها و خصوصيات شخصي است.
9- انتخاب بايد آسان باشد : اين عقيده كه انتخاب يك همسر بايد ساده باشد و اين انتخاب حامل يك شانس و يا اتفاق است. بنابراين فرد شايد تصور كند كه براي انتخاب همسر به جاي عمل كردن بايد در انتظار يك اتفاق بماند. چنين فردي در انتظار شانسي براي ديدار و عشق در اولين نگاه است بدون آنكه از تفكر محتاطانه آمادگي لازم يا انجام عملي براي نزديك تر شدن به هدف ازدواج كمك گرفته شود.منبع:جام جم
موضوعي كه به طور وسيع در پيشينه تجربي كه در زمينه انتخاب همسر ناديده گرفته شده است مربوط به نقش و تاثير باورهاي شخصي در فرآيند انتخاب همسر مي باشد. از بررسي سوابق موجود در زمينه نقش باورها در انتخاب همسر، لارسن(1992) 9 باور غير منطقي كه افراد اغلب درباره انتخاب همسر دارند را بيان كرده است.
1- اعتقاد به اينكه من فقط مي توانم عاشق يك نفر باشم : شخصي كه داراي اين عقيده است گمان مي كند كه تنها يك نفر در دنيا براي ازدواج با او مناسب است. اين تفكر بسيار شبيه اين عقيده است كه ما جايي در دنيا همزاد و يا نيمه دومي داريم كه با ازدواج با او همه چيز به تكامل مي رسد. اين افكار غالباً غيرمنطقي هستند، چرا كه بايد به هنگام روبرو شدن با تنها فرد به خصوص، او را شناخت.
2- همسر كامل : اعتقاد به اين تفكر كه "تا زماني كه فردي كامل براي زندگي پيدا نكنم، نبايد ازدواج كنم." كسي كه اين اعتقاد را داشته باشد شايد براي تصميم گرفتن براي ازدواج دچار محدوديت شود چرا كه هيچ فردي كامل نيست و شايد براي پيدا كردن چنين فردي بايد زماني طولاني صرف شود.
3- تكامل خود : كسي كه اينگونه فكر مي كند و مي گويد:"تا زماني كه نتوانم به خودم به عنوان يك همسر اعتماد كنم، نبايد ازدواج كنم." اين اعتقاد نيز محدود كننده و غير منطقي است از آن جهت كه هيچ كس كامل نيست و احساس كامل بودن به عنوان يك همسر را نخواهد داشت.
4- ارتباط كامل: صاحب اين عقيده اين چنين مي انديشد:"ما بايد قبل از ازدواج ثابت كنيم كه ارتباط مؤثري خواهيم داشت." توجه به فاكتورهاي پيش بيني كننده پيش از ازدواج بسيار عاقلانه است. مانند ارتباط خوب و مهارت هاي حل مشكل و تشابه و همانندي ارزش ها و عقايد. جستجوي چنين ارتباطي و چنين همسري كه اين مهارت ها و قابليت ها را داشته باشد عاقلانه است.با اين وجود ، از آنجا كه موفقيت در ازدواج را نمي توان تضمين كرد، براي كم كردن محدوديت اين تفكر مي توان اينگونه انديشيد كه هيچ راهي براي تضمين خوشبختي پيش از ازدواج ميسر نمي باشد.
5- تلاش بيشتر : اين اعتقاد با اين تفكر شكل مي گيرد كه من با هركسي كه براي ازدواج انتخاب مي كنم خوشبخت خواهم شد به شرط آنكه به قدر كافي تلاش كنم. تلاش زوجين براي حل مشكلات و مؤثر ساختن يك ازدواج، دو فرد بالغ و متفكر را مي طلبد. از آنجا كه هر كسي آنقدر متمايل به حل مشكلات نخواهد بود، بنابراين كمي دقت در انتخاب همسر در ابتدا ضروري به نظر مي رسد.
6- عشق كافي است : فرد داراي اين عقيده شايد چنين بگويد:"عاشق كسي شدن براي من دليل كافي براي ازدواج است." در واقع اشخاص كمي هستند كه ازدواج را بدون عشق تصور كنند. اگر عشق به عنوان تنها معيار در نظر گرفته شود، ساير توانايي هاي اساسي فردي و بين فردي از نظر دور خواهد ماند.
7- همزيستي : اين عقيده نيز چنين است؛ "اگر من و همسر آينده ام قبل از ازدواج با هم زندگي كنيم، شانس وخوشبختي مان را افزايش خواهيم داد."مرور سوابق همزيستي و موفقيت هاي بعدي در ازدواج نشان داده است افرادي كه قبل از ازدواج با هم زندگي مي كنند آمادگي بيشتري را براي نارضايتي از زندگي وجدايي در مقايسه با كساني كه با هم همزيستي نكرده اند، دارا مي باشند.
8- فرد مكمل و تضاد : در اين نگرش شخص اينگونه مي انديشد: "من بايد با كسي ازدواج كنم كه خصوصيات شخصيتي او متضاد با خصوصيات من باشد." اگر چه تفكر رايج مبني بر آنكه افراد با خصوصيات كاملاً متفاوت مي توانند كامل كننده ضعف ها و قوت هاي يكديگر باشند، اما فاكتورهاي پيش بيني كننده موفقيت در ازدواج نشان مي دهند كه قوي ترين عامل خوشبختي ، همانندي در ارزش ها، نگرش ها و خصوصيات شخصي است.
9- انتخاب بايد آسان باشد : اين عقيده كه انتخاب يك همسر بايد ساده باشد و اين انتخاب حامل يك شانس و يا اتفاق است. بنابراين فرد شايد تصور كند كه براي انتخاب همسر به جاي عمل كردن بايد در انتظار يك اتفاق بماند. چنين فردي در انتظار شانسي براي ديدار و عشق در اولين نگاه است بدون آنكه از تفكر محتاطانه آمادگي لازم يا انجام عملي براي نزديك تر شدن به هدف ازدواج كمك گرفته شود.منبع:جام جم