غزل بارون
7th February 2012, 06:02 PM
اهميت مسئله
شروع و گسترش mdt تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . Mdt بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که mdt
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح mdt بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه mdt مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( mdt ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( mdt )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( mdt ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . Mdt بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .
اهميت مسئله
شروع و گسترش MDT تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . MDT بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که MDT
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح MDT بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه MDT مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( MDT ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( MDT )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( MDT ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . MDT بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .
اهميت مسئله
شروع و گسترش MDT تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . MDT بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که MDT
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح MDT بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه MDT مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( MDT ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( MDT )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( MDT ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . MDT بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .
شروع و گسترش mdt تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . Mdt بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که mdt
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح mdt بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه mdt مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( mdt ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( mdt )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( mdt ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . Mdt بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .
اهميت مسئله
شروع و گسترش MDT تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . MDT بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که MDT
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح MDT بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه MDT مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( MDT ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( MDT )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( MDT ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . MDT بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .
اهميت مسئله
شروع و گسترش MDT تغييرات چشمگيري را در سيماي کلي جذام در تمام کشورهاي آندميک ايجاد نموده است . شيوع تخميني در جهان طي ۱۲ سال گذشته بيش از ۸۵ درصد کاهش داشته است . MDT بحدي مؤثر است که حتي وقتي که توسط سرويسهاي بهداشتي خدمات بهداشتي با زيرساخت و منابع محدود بکار گرفته شود ، تعداد ناچيزي از بيماران از پاسخ به آن ناتوان مي مانند . برآورد شده که MDT
در مقايسه با درمان تک دارويي با داپسون ، تا سال ۱۹۹۷ از حدود ۵۰۰/۰۰۰ تا يک ميليون مورد عود جلوگيري نموده است .
علاوه بر اين ترکيب چند دارويي بکار گرفته شده در اين رژيم ها از بروز مقاومت دارويي جلوگيري مي نمايد . بعلت اثربخشي اين رژيم ها و همچنين بهبودي غيرمستقيم در بيماريابي و مراقبت از بيمار ، تخمين زده ميشود که از پيدايش يک تا دو ميليون معلوليت جسمي پيشگيري شده است .
پيام درمان پذيري کامل اين بيماري بطور وسيعي گسترش يافته است و باعث شده تا وحشت عمومي از جذام و تفکر جداسازي مبتلايان آن از جامعه رو به کاهش گذارد . در همين حال ، آگاهي جامعه در مورد بيماري افزايش پيدا کرده و تعداد افرادي که شخصاً براي تشخيص و معالجه به مراکز بهداشتي مراجعه مي نمايند مرتب افزايش مي يابد .
در تعدادي از برنامه ها که بطور مطلوب سازماندهي شده اند تعداد موارد جديد کشف شده در سال بطور مداوم کاهش يافته است که نشانگر تأثير واضح MDT بر انتقال بيماري است .
حذف جذام
مبارزه بر عليه جذام اکنون به مرحله حساسي رسيده است . اين مبارزه در جبهه هاي گوناگوني بايد انجام شود . اما مانند ساير جنگ ها نتيجه آن در ميدان عمل يعني جائيکه کارکنان جذام زحمات سخت و طولاني را متحمل مي شوند تعيين خواهد شد . ما با مبارزه اي بزرگ و فرصتي استثنائي جهت نابودي جذام از طريق اجراي مجدانه MDT مواجه هستيم . در نتيجه جوامع ديگر نيازي به مراقبت از افرادي که بعلت جذام اغلب براي تمام عمر معلول شده اند ، نخواهند داشت .
جذام در طي هزاران سال ترس و وحشت را در انسانها ايجاد کرده و يک بيماري شناخته شده در تمدن هاي چين ، مصر و هندوستان بوده است . تعداد افرادي که در طي هزاران سال از ناتواني هاي جسمي و تغيير شکلهاي غيرقابل علاج آن رنج برده اند غير قابل محاسبه است . از زمانهاي دور ، جذام توسط جامعه بعنوان يک بيماري لاعلاج و ناقص کننده و مسري قلمداد مي شده است . اين مسائل منجر به عکس العمل هاي شديدي از سوي جامعه مي شده و افراد مبتلا به بيماري بيشتر از خود بيماري ، از اين عکس العملها ترس داشتند .
در کشورهاي زيادي در آسيا ، آفريقا و آمريکاي لاتين تعداد قابل توجهي بيمار وجود دارد . در سال ۱۹۹۷ در حدود ۲/۱۰۰/۰۰۰/۰۰ انسان در کشورهايي زندگي مي کردند که شيوع بيماري در آنها بيشتر از يک مورد در ده هزار نفر جمعيت بود هاست . برآورد مي شود که در سال ۱۹۹۷ بين يک تا ۲ ميليون نفر در دنيا وجود داشته باشند که از معلوليت هاي آشکار و غيرقابل برگشت ناشي از جذام رنج مي برند و اين افراد نيازمند مراقبت توسط جامعه اي هستند که در آن زندگي مي کنند .
با اين حال سيماي اجتماعي جذام در طي دهه هاي اخير تغيير کرده است و به اين بيماري بيشتر از پيش همانند ساير مشکلات بهداشت عمومي نگريسته مي شود ، بطوريکه بيماران بطور فزاينده اي در سرويس هاي خدمات بهداشت عمومي تحت درمان قرار مي گيرند . تمام کشورها بطور رسمي کلينيک هاي سرپائي را بعنوان پايه درمان جذام پذيرفته اند و آسايشگاههاي جذام قديمي و ننگ آور را از دور خارج کرده اند . اين رويکرد خوش بينانه نياز به حمايت قوي پرسنل بهداشتي و سايرين در تمام سطوح دارد تا درمان بطور کامل صورت گرفته و عزت نفس بيماران تضمين گردد .
وضعيت گذشته
هنگاميکه در سال ۱۸۷۳ ، مايکوباکتريوم لپرا توسط ج آ ، هانس کشف گرديد ، اولين باکتري مولد بيماري در انسان محسوب مي شد که شناسايي شده بود . اما معالجه بيماران بعد از کشف داپسون و مشتقات آن در اواخر سال ۱۹۴۰ ميسر گرديد و اين کشف يک دگرگوني در رويکرد کنترل جذام ايجاد نمود زيرا معالجات بيماران بصورت سرپايي مقدور شد و ديگر نيازي به جداسازي ننگ آور بيماران نبود .
اما مقاومت باسيل جذام در مقابل داپسون بتدريج ظاهر گرديد و گسترش يافت . بهبودي بيماران به کندي صورت مي گرفت و دوره معالجه بسيار طولاني شد و نتيجه اينکه آنها به حضور نامنظم و عدم پذيرش درمان متمايل شدند . بنابراين موفقيت درمان تک دارويي با داپسون بتدريج کمتر شد و کنترل بيماران اغلب بدون تأثير گرديد .
وضعيت کنوني
۱۶ کشور درصدر کشورهاي آندميک جهان ، ۹۱ درصد موارد تخميني جذام را بخود اختصاص داده اند که بيش از ۸۰ درصد موارد مربوط به ۵ کشور اول است . در سال ۱۹۹۷ ، برآورد شده که ۱/۱۵ ميليون مورد در جهان وجود دارد که بيشتر آنها در آسياي جنوب شرقي ، آفريقا و آمريکا متمرکز شده اند . از ميان اين تعداد ۸۹ ميليون مورد ثبت شده براي درمان وجود دارند که بيش از ۹۷ درصد آنها با روش چند دارويي ( MDT ) معالجه شده اند . تعداد موارد جديد کشف شده جهان حدود نيم ميليون نفر در سال است .
آغاز درمان چند دارويي ( MDT )
با اولين توصيه گروه مطالعه شيمي درماني سازمان جهاني بهداشت در سال ۱۹۸۱ ، در مورد رژيم هاي استاندارد چند دارويي ، عصري همراه با خوش بيني و اميدواري آغاز گرديد . اين توصيه ها با حمايت مشتاقانه کشورهاي آندميک جذام ، سازمانهاي دولتي و غيردولتي ، مؤسسات خيريه و گروههاي حرفه اي همراه گرديد . آنچه در ۱۰ سال پيش غيرممکن مي نمود با يک دوره درمان چند دارويي نسبتاً ارزان و ساده به واقعيت پيوست . درمان چند دارويي ( MDT ) توسط بيماران به خوبي تحمل و پذيرفته مي شود و بسيار مؤثر است . MDT بسرعت بيماران را معالجه کرده ، انتقال بيماري را متوقف نموده و در نتيجه حذف بيماري را ممکن مي سازد .