زبان حال حضرت رقيه (س)

[ØÑтRдŁ§]

خدا کند که کسی با غم آشنا نشود
به درد و رنج یتیمانه مبتلا نشود
خمیده قامتم و می کنم دعا پس از این
نصیب دخترکان جهان بلا نشود
رخم به رنگ شقایق،شکسته دندانم
ز ضرب سیلی دشمن دو چشمم وا نشود
سرای زخم زبان یهود و جنگ عدو
خدا کند که کسی خارجی صدا نشود
ز حال عمه مظلومه ام مکن پرسش
خدا کند که کسی صاحب عزا نشود

[ØÑтRдŁ§]

* الدخيل يا رقيه (س) *



دارد رقيه قدرتي چون عمه زينب
هرچند دارد غربتي چون عمه زينب

او دومين فرخنده بانوي دمشق است
در شام دارد جنتي چون عمه زينب

الحق كه بنت الفاطمه بنت الحسين است
دارد مقام و عصمتي چون عمه زينب

بي معرفت ماييم ورنه در سعادت
والله دارد عزتي چون عمه زينب

او صاحب كشف و كراماتي بزرگ است
دارد قيام و نهضتي چون عمه زينب

با اينكه سالش كم ولي در رتبه باشد
داراي شان و شوكتي چون عمه زينب

وقتي به بابايش نگاهي خسته دارد
ريزد ز چشمش محنتي چون عمه زينب

ياس حسين است و شبيه ياس احمد
مضروبه دارد صورتي چون عمه زينب

دستش دگر بالا نمي آيد به گيسو
تا گيرد از رخ غربتي چون عمه زينب

گاهي كشيده بارغم از كوفه تا شام
گاهي شنيده تهمتي چون عمه زينب

ويرانه كرده كاخ دشمن را به ويران
با ناله هاي غيرتي چون عمه زينب

اي ليلي ليلاي مجنونان نگاهي
اي جان جانان همتي چون عمه زينب

تو كعبه اي تو كربلايي تو مدينه
تو قبله گاه امتي چون عمه زينب

[ØÑтRдŁ§]

شهادت غم انگيز حضرت فاطمه صغري و يا رقيه عليها سلام، دختر امام حسين(ع) چنين است:

عصر روز سه شنبه در خرابه در كنار حضرت زينب(س) نشسته بود. جمعي از كودكان شامي را ديد كه در رفت و آمد هستند.

پرسيد: عمه جان! اينان كجا مي روند؟ حضرت زينب(س)فرمود: عزيزم اين ها به خانه هايشان مي روند. پرسيد: عمه! مگر ما خانه نداريم؟ فرمودند: چرا عزيزم، خانه ما در مدينه است. تا نام مدينه را شنيد، خاطرات زيباي همراهي با پدر در ذهن او آمد.

بلافاصله پرسيد: عمه! پدرم كجاست؟ فرمود: به سفر رفته. طفل ديگر سخن نگفت، به گوشه خرابه رفته زانوي غم بغل گرفت و با غم و اندوه به خواب رفت. پاسي از شب گذشت. ظاهراً در عالم رؤيا پدر را ديد. سراسيمه از خواب بيدار شد، مجدداً سراغ پدر را از عمه گرفت و بهانه جويي نمود، به گونه اي كه با صداي ناله و گريه او تمام اهل خرابه به شيون و ناله پرداختند.

خبر را به يزيد رساندند، دستور داد سر بريده پدرش را برايش ببرند. رأس مطهر سيد الشهدا را در ميان طَبَق جاي داده، وارد خرابه كردند و مقابل اين دختر قرار دادند. سرپوش طبق را كنار زد، سر مطهر سيد الشهدا را ديد، سر را برداشت و د رآغوش كشيد.

بر پيشاني و لبهاي پدر بوسه زد و آه و ناله اش بلند تر شد، گفت: پدر جان چه كسي صورت شما را به خونت رنگين كرد؟ پدر جان چه كسي رگهاي گردنت را بريده؟ پدر جان «مَن ذَالَّذي أَيتَمَني علي صِغَرِ سِنِّيِ» چه كسي مرا در كودكي يتيم كرد؟ پدر جان يتيم به چه كسي پناه ببرد تا بزرگ بشود؟ پدر جان كاش خاك را بالش زير سرم قرار مي دادم، ولي محاسنت را خضاب شده به خونت نمي ديدم.

دختر خردسال حسين(ع) آن قدر شيرين زباني كرد و با سر پدر ناله نمود تا خاموش شد. همه خيال كردند به خواب رفته. وقتي به سراغ او آمدند، از دنيا رفته بود. شبانه غساله آوردند، او را غسل دادند و در همان خرابه مدفون نمودند.

[ØÑтRдŁ§]

و زندگی نامه آن بزرگوار :

كلمه رقیّه ، در اصل از ارتقاء به معنى صعود به طرف بالا و ترقّى است .
این نام قبل از اسلام نیز وجود داشته ، مثلا نام یكى از دختران هاشم جد دوم پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله) رقیّه بوده است ، كه عمه پدر رسول خدا رقیّه مى شود.
نخستین كسى كه در اسلام ، این نام را داشت ، یكى از دختران رسول خدا (صلى الله علیه و آله) از حضرت خدیجه است . پس از آن ، یكى از دختران امیرالمؤ منین على علیه السلام نیز رقیه نام داشت ، كه به همسرى حضرت مسلم بن عقیل درآمد.در میان دختران امامان دیگر نیز چند نفر این نام را داشتند، از جمله یكى از دختران امام حسن مجتبى و دو نفر از دختران امام موسى كاظم كه به رقیّه و رقیّة صغرى خوانده مى شدند.
اكثر محدّثان دو دختر به نامهاى سكینه و فاطمه براى امام حسین ذكر كرده اند؛ اما علّامه ابن شهر آشوب ، و محمّدبن جریر طبرى شیعى ، سه دختر به نامهاى سكینه ، فاطمه و زینب را براى آن حضرت برشمرده اند.
در میان محدّثان قدیم ، تنها على بن عیسى اربلى ـ صاحب كتاب كشف الغمّه (كه این كتاب را در سال 687 هـ.ق تألیف كرده است ) ـ به نقل از كمال الدین گفته است كه امام حسین شش پسر و چهار دختر داشت ؛ ولى او نیز هنگام شمارش دخترها، سه نفر به نامهاى زینب ، سكینه و فاطمه را نام مى برد و از چهارمى ذكرى به میان نمى آورد. احتمال دارد كه چهارمین دختر، همین رقیّه بوده باشد.
علامه حائرى در كتاب معالى السبطین مى نویسد: بعضى مانند محمّدبن طلحة شافعى ودیگران از علماى اهل تسنّن و شیعه مى نویسند: امام حسین داراى ده فرزند، شش پسر و چهار دختر بوده است . سپس مى نویسد: دختران او عبارتند از: سكینه ، فاطمه صغرى ، فاطمه كبرى ، و رقیّه (علیهن السلام .)
آنگاه در ادامه مى افزاید: رقیّه (علیها السلام) پنج سال یا هفت سال داشت و در شام وفات كرد. مادرش (شاه زنان) دختر یزدجرد بود(یعنى حضرت رقیّه خواهر تنى امام سجّاد بود).

ادامه زندگی نامه حضرت رقیه در ادامه مطلب

پاسخ به یك سؤ ال
مى پرسند: آیا نبودن نام حضرت رقیّه در میان فرزندان امام حسین (علیه السلام) در كتابها و متون قدیم - مانند: ارشاد مفید، اعلام الورى ، كشف الغمّه و دلائل الامامه طبرى - بر نبودن چنین دخترى براى امام حسین (علیه السلام) دلالت ندارد؟
پاسخ : با توجّه به مطالب زیر، پاسخ این سؤ ال روشن مى شود:
1. در آن عصر، به دلیل اندك بودن امكانات نگارش از یك سو، تعدّد فرزندان امامان از سوى دیگر، و سانسور و اختناق حكومت بنى اُمیّه كه سیره نویسان را در كنترل خود داشتند و بالا خره عدم اهتمام به ضبط و ثبت همه امور و جزئیات تاریخ زندگى امامان موجب شده كه بسیارى از ماجراهاى زندگى آنان در پشت پرده خفا باقى بماند، بنابراین ذكرنكردن آنها دلیل بر نبود آنها نخواهد شد.
2. گاهى بر اثر همنام بودن ، وجود نام رقیّه در یك خاندان موجب اشتباه در تاریخ شده و همین مطلب ، امر را بر تاریخ نویسان اندك آن عصر، با امكانات محدودى كه داشتند، مشكل مى نموده است .
3. گاهى بعضى از دختران دو نام داشتند، مثلاً طبق قرائنى كه خاطرنشان مى شود به احتمال قوى همین حضرت رقیّه را فاطمه صغیره مى خواندند، و شاید همین موضوع ، باعث غفلت از نام اصلى او شده باشد.
4. چنانكه قبلاً ذكر شد و بعد از این نیز بیان مى شود، بعضى از علماى بزرگ از قدما، از حضرت رقیّه به عنوان دختر امام حسین یاد كرده اند و شهادت جانسوز او را در خرابه شام شرح داده اند. پس باید نتیجه گرفت كه باید كتابها و دلایلى در دسترس آنها بوده باشد كه بر اساس آن ، از حضرت رقیّه سخن به میان آورده اند؛ كتابهایى كه در دسترس دیگران نبوده است ، و در دسترس ما نیز نیست .
بنابراین ذكر نشدن نام حضرت رقیّه در كتب حدیث قدیم هرگز دلیل نبودن چنین دخترى براى امام حسین (علیه السلام) نخواهد بود، چنانكه عدم ثبت بسیارى از جزئیات ماجراى عاشورا و حوادث كربلا و پس از كربلا در مورد اسیران ، در كتابهاى مربوطه ، دلیل آن نمى شود كه بیش از آنچه درباره كربلا و حوادث اسارت آن نوشته شده وجود نداشته است .

پدر حضرت رقیّه
پدر بزرگوار حضرت رقیّه (علیها السلام) امام عظیم ، حسین بن على معروفتر از آن است كه نیاز به توصیف و معرّفى داشته باشد.

مادر حضرت رقیه علیه السلام
مادر حضرت رقیه علیه السلام ، مطابق بعضى از نقلها (ام اسحاق) نام داشت كه قبلاً همسر امام حسن (علیه السلام) بود، و آن حضرت در وصیت خود به برادرش امام حسین (علیه السلام) سفارش كرد كه با ام اسحاق ازدواج كند و فضایل بسیارى را براى آن بانو بر شمرد.
و به نقلى ، مادر رقیه (علیها السلام) (ام جعفر قضاعیه) بوده است ولى دلیل مستندى در این باره ، در دسترس نیست .
شیخ مفید در كتاب ارشاد ام اسحاق بنت طلحه را مادر فاطمه بنت الحسین معرفى مى كند.

سن حضرت رقیه (علیه السلام)
سن مبارك حضرت رقیه (علیها السلام) هنگام شهادت ، طبق پاره اى از روایتها سه سال ، و مطابق پاره اى دیگر چهار سال بود. برخى نیز پنج سال و هفت سال نقل كرده اند.
در كتاب وقایع الشهور و الایام آمده است كه ، دختر كوچك امام حسین (علیه السلام) در روز پنجم ماه صفر سال 61 هـ.ق وفات كرد، چنانكه همین مطلب در كتاب ریاض القدس نیز نقل شده است .

فصل دوم : رقیه (علیها السلام) در عاشورا
در بعضى روایات آمده است : حضرت سكینه (علیها السلام) در روز عاشورا به خواهر سه ساله اى (كه به احتمال قوى همان رقیه (علیها السلام) باشد گفت : بیا دامن پدر را بگیریم و نگذاریم برود كشته بشود .
امام حسین ( علیه السلام ) با شنیدن این سخن بسیار اشك ریخت و آنگاه رقیه (علیها السلام) صدا زد: بابا! مانعت نمى شوم . صبر كن تا ترا ببینم امام حسین (علیه السلام) او را در آغوش گرفت و لبهاى خشكیده اش را بوسید. در این هنگام آن نازدانه ندا در داد كه :
العطش العطش ، فان الظما قدا احرقنى بابا بسیار تشنه ام ، شدت تشنگى جگرم را آتش زده است . امام حسین (علیه السلام) به او فرمود: كنار خیمه بنشین تا براى تو آب بیاورم آنگاه امام حسین (علیه السلام) برخاست تا به سوى میدان برود، باز هم رقیه دامن پدر را گرفت و با گریه گفت : یا ابه این تمضى عنا؟
بابا جان كجا مى روى ؟ چرا از ما بریده اى ؟ امام (علیه السلام) یك بار دیگر او را در آغوش گرفت و آرام كرد و سپس با دلى پر خون از او جدا شد.

[ØÑтRдŁ§]

تسلیت می گوییم شهادت حضرت رقیه سلام الله علیه رادر ۵ صفر ۶۱ هجری قمری

حق را با جسم کوچک و ضعیف اما معرفت الهی و قوی یاری کرد.

- فکر می کنید پیام سه ساله امام حسین به ما چیست؟