خزان جاودانی

[نارون1]

بیا ای نازنین تا شاد باشیم بیا از بند غم آزاد باشیم

بیا تا مانده شوری از جوانی

نکو دانیم قدر زندگانی

بیا تا آگه از باد خزانیم

دمی قدر گلستان را بدانیم

بیا تا هست دمسازی به از غم
نشاید گشت با غم یار وهمدم

بیا جانا /جهان بی اعتبار است
بیا کاین عمرها ناپایدار است

بیا از آب بشنو اندرین دشت
که گوید عمر چو بگذشت بگذشت.

بیا امشب که مهتاب است گلشن

جهان از نور مهتاب است روشن


بیا در این صفای نوبهاران
دمی بامن کنار جویباران

بیا می در کف ساقی ست اینجا
بیا تا یک نفس باقی ست اینجا

بیا ای گل خزان باغ فانی ست
خزان ما خزان جاودانی ست

بیا مهتاب امشب کرده غوغا

بیا حظ کن تماشا کن تماشا


بیا کاین ماه روزی خاک مارا
ببیند در میان خار و خارا

بیا بشنو نواهای شباهنگ
که آتش می زند بر سینه ی سنگ


بیا بشنو که می گوید به فریاد:
بسی نوشیروان ها رفته از یاد

بیا ای بر روان آتش افکن

که آتش ها زدی بر سینه ی من

بیا بشنو زسوز سینه ی نی
که نی ها رسته از خاک جم وکی

بیا بشنو از این نای غم انگیز
که دارد ماتم بهرام و پرویز

بیا بشنو که می نالد به زاری:
دریغ از این همه امّیدواری

بیا بشنو که می گوید به صد آه

رود عمر از کف وکس نیست آگاه

بیا چون من بنه لب بر لب جام
که دنیا هست گورستان ایّام

بیا تا می پرستی پیشه سازیم
بیا تا جان در این اندیشه بازیم

بیا ای رشک گل های بهاری
بیا گل می کند شب زنده داری


بیا کاین لاله تا روز دگر نیست

که عمر گل دو روزی بیشتر نیست

بیا ما نیز همچون لاله پر پر
شویم از گردش این ماه واختر

بیا چون جان/ بیاچون جان در آغوش
غم دنیای دون را کن فراموش

بیا گل با زبان بی زبانی
به ما گوید: جوانی هست فانی

بیا بشنو از این زیر وبم چنگ

که گوید شیشه خواهد خورد بر سنگ

بیا یک دم زمان با ما به جنگ است
سخن بسیار باقی و وقت تنگ است

بیا ما بلبل باغ جنانیم
اگر چندی است دور از آشیانیم

چه حاصل تنگنای این قفس را
بیا دریاب دست همنفس را




فریدون مشیری