diamonds55
26th January 2009, 11:29 PM
در مقاله ي قبل با آينده ي زندگي ستارگان (http://www.tebyan.net/Science_Technology/Astronomy/Astro_Physics/2009/1/27/84164.html)آشنا شديم. و ديديم که ستارگان بعد از هيدروژن سوزي به مرحله ي هليوم سوزي مي رسند. ولي آينده ي خورشيد خودمان چگونه خواهد بود؟
http://img.tebyan.net/big/1387/11/240428817025120395154642391861832325514418.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/6195562368532421655369672433611621972.jpg)
خورشيد ما، چون جرم کمي دارد، نمي تواند از مرحله ي هليوم سوزي گذر کند. مدلسازي هاي رايانه اي از تکامل خورشيد نشان مي دهد که درخشندگي خورشيد در اوائل شکل گيري منظومه ي شمسي، حدود 30 درصد کمتر از درخشندگي اش در حال حاضر بوده است، و از آن زمان تابحال به تدريج افزوده شده است. اين افزايش درخشندگي به آهستگي ادامه پيدا خواهد کرد، و تا يک ميليارد سال ديگر خورشيد 10 درصد درخشنده تر خواهد شد. اين باعث مي شود که بخار آب درون جو زمين به سمت فضا فرار کند. موجودات زنده بزرگتر، روي سطح زمين با شرايط محيطي دشواري مواجه خواهند شد و در نتيجه نابود مي شوند. درخشندگي خورشيد به افزايش ادامه خواهد داد تا اينکه باعث مي شود آب اقيانوسها همه تبخير شود و زمين کاملا خشک گردد. بدين ترتيب سياره ي ما خالي از سکنه خواهد شد.
ولي نگران نباشيد! گونه ي ما انسانها، تا چند صد هزار سال ديگر روي زمين شرايط خوبي براي زيستن خواهد داشت، 1000 ميليون سال مدت زماني بسيار طولاني براي ترک کردن زمين و سفر به نقاط ديگر فضا است. البته موانع ديگري نيز پيش از اين اتفاق ما را تهديد مي کند.
زماني که همجوشي هليومي در 5 ميليارد سال بعدي آغاز شود، زمان نسبتاً کوتاهي حدود نيم ميليارد سال درخشندگي خورشيد با نرخ 1000 برابر، رو به فزوني مي گذارد. سطح خورشيدِ غول سرخ (http://www.tebyan.net/InternetSchool/EducationalManagers/EducationalTechnology/2007/3/19/38810.html) شده، به سياره ي ما بسيار نزديک خواهد شد و مانند يک ديسک سرخ عظيم الجثه، نيمي از آسمان ما را خواهد پوشاند! بطور همزمان خورشيد مقادير زيادي گاز به درون فضا پف خواهد کرد، و بخش زيادي از جرمش را از دست خواهد داد و درنتيجه نيروي جاذبه ي خورشيد بر زمين، کاهش خواهد يافت. پس مدار زمين وسيع تر خواهد گرديد. ولي درنهايت سطح خورشيد به مدار زمين خواهد رسيد و زمين وارد جو سوزان خورشيد خواهد شد و تمامي دنيا درون آتش محو خواهد گرديد.
ولي شايد هم زمين از خورشيد فرار کند و سطح سوخته و خاموش خود را حفظ نمايد. در اين صورت پس از خاموشي خورشيد، زمين فراموش شده به دنيايي يخ زده تبديل خواهد شد که هيچ خاطره اي از دنياي پر رنگ و راز ما با خود نخواهد داشت.
زمين تنها مانده،
زمين رها شده در تنهايي خويش...
و دنيا در يخ به پايان خواهد رسيد.
خورشيدي که شکل يک ستاره ي غول سرخ در آمده بود، پيش از مرگش لايه هاي خارجي خود را به درون فضا مي فرستد و يک سحابي شکل مي دهد، هسته ي اين غول سرخ به صورت يک کوتوله ي سفيد مرده ولي داغ و کوچک، در ميانه ي اين سحابي باقي خواهد ماند و تنها بازمانده ي خورشيد درخشان و بزرگ ما خواهد بود.
http://img.tebyan.net/big/1387/11/32164357323011617417524577167422209163.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/91795476189501209914921781311997617137.jpg)
سحابي حلقوي در صورت فلکي شلياق، يک پوسته ي استوانه اي شکل از گاز تابان است که از ته ديده مي شود، به همين دليل اين سحابي به شکل يک دايره ديده مي شود. اين سحابي حدود 2000 سال نوري از ما فاصله دارد و قطرش حدود يک سال نوري است. (يعني نور از يک طرف تا طرف ديگر آن يک سال مسير مي پيمايد، در حالي که قطر منظومه ي شمسي ما فقط چند ساعت نوري است!)
کوتوله ي سفيد مرکزي، تنها بازمانده ي ستاره اي است که پيش از اين در اين نقطه از فضا قرار داشت. آن ستاره جرمي بيش از جرم خورشيد داشته است.
شايد 6 ميليارد سال ديگر ، يک «کسي» از جايي ديگر از عالم به سوي ما نگاه کند و بجاي خورشيد و زمين با چنين صحنه اي روبرو شود، صحنه اي که بجامانده از خورشيد و منظومه ي مرده است.
http://img.tebyan.net/big/1387/11/240428817025120395154642391861832325514418.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/6195562368532421655369672433611621972.jpg)
خورشيد ما، چون جرم کمي دارد، نمي تواند از مرحله ي هليوم سوزي گذر کند. مدلسازي هاي رايانه اي از تکامل خورشيد نشان مي دهد که درخشندگي خورشيد در اوائل شکل گيري منظومه ي شمسي، حدود 30 درصد کمتر از درخشندگي اش در حال حاضر بوده است، و از آن زمان تابحال به تدريج افزوده شده است. اين افزايش درخشندگي به آهستگي ادامه پيدا خواهد کرد، و تا يک ميليارد سال ديگر خورشيد 10 درصد درخشنده تر خواهد شد. اين باعث مي شود که بخار آب درون جو زمين به سمت فضا فرار کند. موجودات زنده بزرگتر، روي سطح زمين با شرايط محيطي دشواري مواجه خواهند شد و در نتيجه نابود مي شوند. درخشندگي خورشيد به افزايش ادامه خواهد داد تا اينکه باعث مي شود آب اقيانوسها همه تبخير شود و زمين کاملا خشک گردد. بدين ترتيب سياره ي ما خالي از سکنه خواهد شد.
ولي نگران نباشيد! گونه ي ما انسانها، تا چند صد هزار سال ديگر روي زمين شرايط خوبي براي زيستن خواهد داشت، 1000 ميليون سال مدت زماني بسيار طولاني براي ترک کردن زمين و سفر به نقاط ديگر فضا است. البته موانع ديگري نيز پيش از اين اتفاق ما را تهديد مي کند.
زماني که همجوشي هليومي در 5 ميليارد سال بعدي آغاز شود، زمان نسبتاً کوتاهي حدود نيم ميليارد سال درخشندگي خورشيد با نرخ 1000 برابر، رو به فزوني مي گذارد. سطح خورشيدِ غول سرخ (http://www.tebyan.net/InternetSchool/EducationalManagers/EducationalTechnology/2007/3/19/38810.html) شده، به سياره ي ما بسيار نزديک خواهد شد و مانند يک ديسک سرخ عظيم الجثه، نيمي از آسمان ما را خواهد پوشاند! بطور همزمان خورشيد مقادير زيادي گاز به درون فضا پف خواهد کرد، و بخش زيادي از جرمش را از دست خواهد داد و درنتيجه نيروي جاذبه ي خورشيد بر زمين، کاهش خواهد يافت. پس مدار زمين وسيع تر خواهد گرديد. ولي درنهايت سطح خورشيد به مدار زمين خواهد رسيد و زمين وارد جو سوزان خورشيد خواهد شد و تمامي دنيا درون آتش محو خواهد گرديد.
ولي شايد هم زمين از خورشيد فرار کند و سطح سوخته و خاموش خود را حفظ نمايد. در اين صورت پس از خاموشي خورشيد، زمين فراموش شده به دنيايي يخ زده تبديل خواهد شد که هيچ خاطره اي از دنياي پر رنگ و راز ما با خود نخواهد داشت.
زمين تنها مانده،
زمين رها شده در تنهايي خويش...
و دنيا در يخ به پايان خواهد رسيد.
خورشيدي که شکل يک ستاره ي غول سرخ در آمده بود، پيش از مرگش لايه هاي خارجي خود را به درون فضا مي فرستد و يک سحابي شکل مي دهد، هسته ي اين غول سرخ به صورت يک کوتوله ي سفيد مرده ولي داغ و کوچک، در ميانه ي اين سحابي باقي خواهد ماند و تنها بازمانده ي خورشيد درخشان و بزرگ ما خواهد بود.
http://img.tebyan.net/big/1387/11/32164357323011617417524577167422209163.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/91795476189501209914921781311997617137.jpg)
سحابي حلقوي در صورت فلکي شلياق، يک پوسته ي استوانه اي شکل از گاز تابان است که از ته ديده مي شود، به همين دليل اين سحابي به شکل يک دايره ديده مي شود. اين سحابي حدود 2000 سال نوري از ما فاصله دارد و قطرش حدود يک سال نوري است. (يعني نور از يک طرف تا طرف ديگر آن يک سال مسير مي پيمايد، در حالي که قطر منظومه ي شمسي ما فقط چند ساعت نوري است!)
کوتوله ي سفيد مرکزي، تنها بازمانده ي ستاره اي است که پيش از اين در اين نقطه از فضا قرار داشت. آن ستاره جرمي بيش از جرم خورشيد داشته است.
شايد 6 ميليارد سال ديگر ، يک «کسي» از جايي ديگر از عالم به سوي ما نگاه کند و بجاي خورشيد و زمين با چنين صحنه اي روبرو شود، صحنه اي که بجامانده از خورشيد و منظومه ي مرده است.