Majid_GC
17th November 2011, 03:06 PM
مذکر و مونث در زبان فارسی
یکی از قاعده های زیبای زبان فارسی که دانستن رگ و ریشه ی آن حائز اهمیت است و جالب است که بدانیم حافظ چه زبانی هستیم.
در همه ی زبان ها از جمله انگلیسی و فرانسوی و... مذکر و مونث جدا هستند و برای آن ها ضمیر و شناسه جداگانه وجود دارد. اما به در زبان فارسی بر خلاف آنچه در دیگر زبان هاست ضمیر و شناسه برای مونث و مذکر تفاوتی ندارد هرچند شکل نوشتاری زبان فارسی در زمان های هخامنشیان و ساسانیان و بعد از از حمله ی اعراب تغییر کرده است ولی این قاعده هنوز پا برجاست .
و بسیار هیجان انگیز است زمانی که بدانیم چرا چنین تضادی زبان فارسی با دیگر زبان ها دارد.
دلیل این قاعده ظریف در زبان فارسی مربوط به سپیده دم تاریخ ایران است)چنانچه در کتاب سرزمین جاوید آمده است) زمانی که به موجب افسانه ها سه هزار سال زنان بر ایران حکومت می کردند یعنی حدود 20 هزار سال قبل از میلاد مسیح و هم چنین چند هزار سال قبل از واقعه ی پهلوانی ایران همچون رستم و سهراب.
در آن هنگام ایران بان اولین زن بر ایران حکومت می کرد ، کشوری که در مغرب آن او سیلک و در مشرق نیگ و بین این دو نقطه غیر از آب وجود نداشت و در نواحی کاشان امروزی قرار داشت و در آن حکومت دختر بعد از مرگ مادر پادشاه می شد و پسر ها از سلطنت محروم بودند.
ایران بان پسری داشت به نام زاب و همسر زاب نیز رود نام داشت که بعد از مرگ ایران بان بر ایران حکومت کرد و بعد از چندین سال زمانی که زاب و رود زندگی را بدرود گفتند فرزند آن ها رود دوم در خراسان پادشاه گردید.
رود دوم پادشاهی بود بسیار باهوش و دارای آنچه امروز به اسم ذوق شناخته می شود و یکی از از واقعه های مهم تمایز میان اسم مرد و زن گردید زیرا تا آن موقع گرچه مرد ها و زن ها اسم مخصوص داشتند ولی اسم عام آن ها " من " بود. ایرانیان به جاتی کلمه ی مرد اسم من را به زبان جاری می کردند و هنگامی که ضمن مذاکره کلمه "من " بر زبان آورده می شد معلوم نبود که مقصود مرد است یا زن.
رود دوم کلمه ی زن را در مقابل کلمه من وضع کرد تا اینکه بین اسم عام مرد و زن تفاوت وجود داشته باشد و کلمه ی از زبان ایرانی وارد سایر زبان اقوام آریای شد و امروز در زبان های انگلیسی و آلمانی و غیره دیده می شود و در اعصار بعد ، پس از اینکه سلطنت از بانوان به " من " ها رسید مرد که در آن زمان به معنای خداوند بود به دلیل آنکه قدرت مرد ها بیشتر از زن ها شد و سلطنت از زن ها به مرد ها انتقال پیدا کرد و ریشه این قاعده هم از اینجا ریشه می گیرد که در هزاران سال قبل هم در ایران تفاوتی میان مذکر و مونث نبوده است.
سایت علمی نخبگان
یکی از قاعده های زیبای زبان فارسی که دانستن رگ و ریشه ی آن حائز اهمیت است و جالب است که بدانیم حافظ چه زبانی هستیم.
در همه ی زبان ها از جمله انگلیسی و فرانسوی و... مذکر و مونث جدا هستند و برای آن ها ضمیر و شناسه جداگانه وجود دارد. اما به در زبان فارسی بر خلاف آنچه در دیگر زبان هاست ضمیر و شناسه برای مونث و مذکر تفاوتی ندارد هرچند شکل نوشتاری زبان فارسی در زمان های هخامنشیان و ساسانیان و بعد از از حمله ی اعراب تغییر کرده است ولی این قاعده هنوز پا برجاست .
و بسیار هیجان انگیز است زمانی که بدانیم چرا چنین تضادی زبان فارسی با دیگر زبان ها دارد.
دلیل این قاعده ظریف در زبان فارسی مربوط به سپیده دم تاریخ ایران است)چنانچه در کتاب سرزمین جاوید آمده است) زمانی که به موجب افسانه ها سه هزار سال زنان بر ایران حکومت می کردند یعنی حدود 20 هزار سال قبل از میلاد مسیح و هم چنین چند هزار سال قبل از واقعه ی پهلوانی ایران همچون رستم و سهراب.
در آن هنگام ایران بان اولین زن بر ایران حکومت می کرد ، کشوری که در مغرب آن او سیلک و در مشرق نیگ و بین این دو نقطه غیر از آب وجود نداشت و در نواحی کاشان امروزی قرار داشت و در آن حکومت دختر بعد از مرگ مادر پادشاه می شد و پسر ها از سلطنت محروم بودند.
ایران بان پسری داشت به نام زاب و همسر زاب نیز رود نام داشت که بعد از مرگ ایران بان بر ایران حکومت کرد و بعد از چندین سال زمانی که زاب و رود زندگی را بدرود گفتند فرزند آن ها رود دوم در خراسان پادشاه گردید.
رود دوم پادشاهی بود بسیار باهوش و دارای آنچه امروز به اسم ذوق شناخته می شود و یکی از از واقعه های مهم تمایز میان اسم مرد و زن گردید زیرا تا آن موقع گرچه مرد ها و زن ها اسم مخصوص داشتند ولی اسم عام آن ها " من " بود. ایرانیان به جاتی کلمه ی مرد اسم من را به زبان جاری می کردند و هنگامی که ضمن مذاکره کلمه "من " بر زبان آورده می شد معلوم نبود که مقصود مرد است یا زن.
رود دوم کلمه ی زن را در مقابل کلمه من وضع کرد تا اینکه بین اسم عام مرد و زن تفاوت وجود داشته باشد و کلمه ی از زبان ایرانی وارد سایر زبان اقوام آریای شد و امروز در زبان های انگلیسی و آلمانی و غیره دیده می شود و در اعصار بعد ، پس از اینکه سلطنت از بانوان به " من " ها رسید مرد که در آن زمان به معنای خداوند بود به دلیل آنکه قدرت مرد ها بیشتر از زن ها شد و سلطنت از زن ها به مرد ها انتقال پیدا کرد و ریشه این قاعده هم از اینجا ریشه می گیرد که در هزاران سال قبل هم در ایران تفاوتی میان مذکر و مونث نبوده است.
سایت علمی نخبگان