به کمال رسیدن

[ستاره صبح امید]

به کمال رسیدن



در نیویورک، در ضیافت شامی که مربوط به جمع­ آوری کمک مالی برای مدرسه مربوط به بچه­ های دارای ناتوانی

ذهنی بود، پدر یکی از این بچه­ ها نطقی کرد که هرگز برای شنوندگان آن فراموش نمی­شود...

او با گریه گفت: کمال در بچه من "شایا" کجاست؟ هر چیزی که خدا می آفریند کامل است. اما بچه من نمی تونه

چیزهایی رو بفهمه که بقیه بچه­ ها می تونند. بچه من نمی تونه چهره­ ها و چیزهایی رو که دیده مثل بقیه بچه­ها

بیاد بیاره.کمال خدا در مورد شایا کجاست ؟! افرادی که در جمع بودند شوکه و اندوهگین شدند...

پدر شایا ادامه داد: به اعتقاد من هنگامی که خدا بچه­ ای شبیه شایا را به دنیا می آورد، کمال اون بچه رو در

روشی می­گذارد که دیگران بااون رفتار می­کنند.

و سپس داستان زیر را درباره شایا گفت:

یک روز که شایا و پدرش در پارکی قدم می­زدند تعدادی بچه را دید که بیسبال بازی می­کردند. شایا پرسید: بابا به

نظرت اونا منو بازی می­دن...؟! پدر شایا می­دونست که پسرش بازی بلد نیست و احتمالاً بچه­ ها اونو تو تیمشون نمی­

خوان، اما او فهمید که اگه پسرش برای بازی پذیرفته بشه، حس یکی بودن با اون بچه­ ها می­کنه. پس به یکی از

بچه ­ها نزدیک شد و پرسید: آیا شایا می­تونه بازی کنه؟! اون بچه به هم تیمی­ هاش نگاه کرد که نظر آنها رو بخواهد

ولی جوابی نگرفت و خودش گفت: ما 6 امتیاز عقب هستیم و بازی در راند 9 است. فکر می­کنم اون بتونه در تیم ما

باشه و ما تلاش می­کنیم اونو در راند 9 بازی بدیم...

درنهایت تعجب، چوب بیسبال رو به شایا دادند! همه می­دونستند که این غیر ممکنه زیرا شایا حتی بلد نیست که

چطوری چوب رو بگیره! اما همین که شایا برای زدن ضربه رفت، توپ گیر چند قدمی نزدیک شد تا توپ رو خیلی

اروم بیاندازه که شایا حداقل بتونه ضربه ارومی بزنه... اولین توپ که پرتاب شد، شایا ناشیانه زد و از دست داد!

یکی از هم تیمی­ های شایا نزدیک شد و دوتایی چوب رو گرفتند و روبروی پرتاب کن ایستادند. توپگیر دوباره چند

قدمی جلو آمد و اروم توپ رو انداخت. شایا و هم­تیمیش ضربه آرومی زدند و توپ نزدیک توپگیر افتاد، توپگیر توپ رو

برداشت و می­تونست به اولین نفر تیمش بده و شایا باید بیرون می­رفت و بازی تمام می­شد... اما بجای اینکار، اون توپ

رو جایی دور از نفر اول تیمش انداخت و همه داد زدند: شایا، برو به خط اول، برو به خط اول!!!

تا به حال شایا به خط اول ندویده بود! شایا هیجان­زده و با شوق خط عرضی رو با شتاب دوید. وقتی که شایا به خط

اول رسید، بازیکنی که اونجا بود می­تونست توپ رو جایی پرتاب کنه که امتیاز بگیره و شایا از زمین بره بیرون، ولی

فهمید که چرا توپگیر توپ رو اونجا انداخته! توپ رو بلند اونور خط سوم پرت کرد و همه داد زدند: بدو به خط 2، بدو

به خط 2!!! شایا بسمت خط دوم دوید. دراین هنگام بقیه بچه­ ها در خط خانه هیجان­زده و مشتاق حلقه زده بودند.

همینکه شایا به خط دوم رسید، همه داد زدند: برو به 3!!! وقتی به 3 رسید، افراد هر دو تیم دنبالش دویدند و فریاد

زدند: شایا، برو به خط خانه...!

شایا به خط خانه دوید و همه 18 بازیکن شایا رو مثل یک قهرمان رو دوششان گرفتنند مانند اینکه اون یک ضربه

خیلی عالی زده و کل تیم برنده شده باشه...

پدر شایا درحالی­که اشک در چشم­هایش بود گفت:

اون 18 پسر به کمال رسیدند...

این روتعمیم بدیم به خودمون و همه کسانی که باهاشون زندگی می کنیم

هیچکدوم ما کامل نیستیم و جایی از وجودمون ناتوانی­هایی داریم

اطرافیان ما هم همینطورند

پس بیاید با آرامش از ناتوانی­های اطرافیانمون بگذریم و همدیگر رو به خاطر نقص­ هامون خرد نکنیم

بلکه با عشق، هم خودمون رو به سمت بزرگی و کمال ببریم و هم اطرافیانمون رو



آسمان فرصت پرواز بلندی است




قصه این است چه اندازه کبوتر باشی

[طلیعه طلا]

به به ! چقدر قشنگ بود . زیبا تر از اون برداشتی بود که خودتون بهش اضافه کرده بودی.

یه متنی که من فکر می کنم تا مدت ها ذهنم رو در گیر کنه و برای اجرایی کردن ،باعث بشه همه افعال وجودیم ، از حالت بالقوه خارج بشن و به حرکت واداشته بشن .
انسان موجودی چند بعدیه ، و زندگی فردی و احتماعی داره که بر روی هم تاثیر گذارن. اگه آدم ، زندگی فردی قابل دفاعی داشته باشه ، میتونه در زندگی جمعی ،هم ، موجبات پیشرفت خودش رو فراهم کنه و هم بستر سازی مناسبی برای دیگران داشته باشه . بعد وقتی جامعه ، خوب و سالم بشه ، میتونه در تکامل فرد نقش به سزایی رو ایفا کنه .
پس از خوب بودن و خوبی کردن نهراسیم ، چرا که این جهان کوه است و فعل ما ندا ...