kamanabroo
19th January 2009, 11:21 PM
كسی كه هیچ چیزی درباره ی اسلام نشنیده باشد و كسی اورا به خدا و پیامبر وامام رهنمون نشده باشد مثل كسانی كه در جاهای پرت دنیا زنگی می كنند یا به هر دلیل دیگر تكلیفش چیست و در قیامت بر چه اساسی از او حساب می كشند؟
قاعده کلی که هم عقل و هم وحی بر آن تأکید دارد، این است که "لیس للإنسان إلا ما سعی".
در دادگاه عدل الهی هرگز از شخص عملی نمی خواهند مگر آن که حجت بر آن تکلیف بر او تمام شده باشد. علاوه بر آیه فوق، آیات زیادی بر این مطلب دلالت دارد؛ مثل "وما کنا معذبین حتی نبعث رسولا" و "لایکلف الله نفسا إلا ما آتاها" و ...
البته به این توجه داشته باشید که همگان از حجت عقل برخوردارند، و چنین نیست که خداوند در مورد کسانی که أحیانا دسترسی به پیامبران نداشته اند، هیچ حجت تامی نداشته باشد؛ که عقل خود تا حدود زیادی راهنمای عمل انسان است. به اعتقاد نگارنده قسمت بزرگی از بایدها و نبایدهای شرعی دلیل عقلی دارند و بدون وحی هم انسان به لزوم انجام آن پی می برد. البته بین کسی که به همراه عقل تذکر شرع را هم دارد و بین کسی که شرعی به او نرسیده است، فرق هست و انتظار بیشتری از شخص اول وجود دارد، ولی چنین نیست که بدون وحی انسان بی تکلیف باشد.
در روایات ما از دو حجت بر انسان یاد شده است: رسول باطن و رسول ظاهر. مراد از رسول باطن عقل است و مراد از رسول ظاهر پیامبران الهی.
در روایات است که کسی که به حجت عقل خود به خوبی عمل کرده، و از این جهت مورد رضایت الهی است، در دوران برزخ با حقایق شرعی که بر او مخفی مانده، آگاه می شود و به خاطر روح و شخصیت سالمی که دارد، آنها را می پذیرد و مسلمان و بلکه شیعه محشور می گردد.
با این تعریف، مسلمان و شیعه در آخرت کسی است که اگر حقیقت اسلام و اهل بیت را می شناخت آن را می پذیرفت. این شخص سلامت شخصیت خود را با تواضعی که نسبت به حق داشته ـ تا آنجا که عقل او می رسیده و آن را شناخته بوده ـ اثبات کرده است.
قاعده کلی که هم عقل و هم وحی بر آن تأکید دارد، این است که "لیس للإنسان إلا ما سعی".
در دادگاه عدل الهی هرگز از شخص عملی نمی خواهند مگر آن که حجت بر آن تکلیف بر او تمام شده باشد. علاوه بر آیه فوق، آیات زیادی بر این مطلب دلالت دارد؛ مثل "وما کنا معذبین حتی نبعث رسولا" و "لایکلف الله نفسا إلا ما آتاها" و ...
البته به این توجه داشته باشید که همگان از حجت عقل برخوردارند، و چنین نیست که خداوند در مورد کسانی که أحیانا دسترسی به پیامبران نداشته اند، هیچ حجت تامی نداشته باشد؛ که عقل خود تا حدود زیادی راهنمای عمل انسان است. به اعتقاد نگارنده قسمت بزرگی از بایدها و نبایدهای شرعی دلیل عقلی دارند و بدون وحی هم انسان به لزوم انجام آن پی می برد. البته بین کسی که به همراه عقل تذکر شرع را هم دارد و بین کسی که شرعی به او نرسیده است، فرق هست و انتظار بیشتری از شخص اول وجود دارد، ولی چنین نیست که بدون وحی انسان بی تکلیف باشد.
در روایات ما از دو حجت بر انسان یاد شده است: رسول باطن و رسول ظاهر. مراد از رسول باطن عقل است و مراد از رسول ظاهر پیامبران الهی.
در روایات است که کسی که به حجت عقل خود به خوبی عمل کرده، و از این جهت مورد رضایت الهی است، در دوران برزخ با حقایق شرعی که بر او مخفی مانده، آگاه می شود و به خاطر روح و شخصیت سالمی که دارد، آنها را می پذیرد و مسلمان و بلکه شیعه محشور می گردد.
با این تعریف، مسلمان و شیعه در آخرت کسی است که اگر حقیقت اسلام و اهل بیت را می شناخت آن را می پذیرفت. این شخص سلامت شخصیت خود را با تواضعی که نسبت به حق داشته ـ تا آنجا که عقل او می رسیده و آن را شناخته بوده ـ اثبات کرده است.