مسافر007
26th September 2011, 11:58 AM
مقام‌هاي آمريكايي مي‌گويند يك ماهواره اين كشور كه در شرف سقوط به زمين است در ساعات اوليه بامداد امروز شنبه (۲۴ سپتامبر - دوم مهر) به وقت گرينيچ وارد جو زمين مي‌شود.
اين ماهواره بزرگ‌ترين ماهواره‌اي است كه در سي سال گذشته به زمين سقوط مي‌كند. يك تيم از دانشمندان بريتانيايي كه خط سير اين ماهواره را رصد مي‌كنند، مي‌گويند كه تا ساعت سه بامداد به وقت گرينيچ اين ماهواره به سطح زمين مي‌رسد.
دانشمندان پيش‌بيني درباره محل سقوط را به زماني موكول كرده‌اند كه اين ماهواره از جو زمين رد شود.
بعد از رد شدن از جو زمين ماهواره دچار حريق مي‌شود و آن طور كه مدل‌هاي كامپيوتري دانشمندان نشان مي‌دهد، از ماهواره شش تني تنها يك قطعه ۵۰۰ كيلوگرمي به زمين اصابت مي‌كند.
پيش‌بيني‌هاي اوليه حاكي از اين است كه قطعه به جا مانده از اين ماهواره در آمريكاي شمالي به زمين نمي‌خورد.
مارك ماتني، يكي از دانشمندان ناسا، مي‌گويد كه اين ماهواره هر نود دقيقه يك بار دور زمين مي‌چرخد. بنابراين "اگر ما چند دقيقه هم در زمان ورود اين ماهواره به جو زمين اشتباه كرده باشيم، ممكن است محلي كه ما براي فرود آن پيش‌بيني كرديم، هزاران كيلومتر جابه‌جا شود."
آقاي ماتني مي‌گويد بعد از ورود به جو زمين است كه مي‌توان به طور تقريبي گفت كه تكه‌هاي ماهواره كجا فرود مي‌آيند. اما "حتي آن زمان هم نمي‌توان به طور حتم گفت كه در چه جايي اين تكه‌ها فرود مي‌آيند. براي اينكه تكه‌ها در يك محدوده چند صد كيلومتري به زمين مي‌افتند."
اين ماهواره تحقيقاتي يكصد كيلومتر بالاي جو زمين دچار تكان‌هاي شديد مي‌شود. به طوري كه برخي از قطعاتش كه استحكام كمتري دارند از آن جدا مي‌شوند. مانند، باتري خورشيدي يا آنتن‌هايي كه روي آن نصب است.
اتفاق بعدي كه براي ماهواره رخ مي‌دهد اين است كه دماي آن بالا مي‌رود. آنقدر كه بعضي از قطعاتي كه در آن به كار رفته و دماي ذوبشان پايين است، شروع به ذوب شدن مي‌كنند. بعد هم بخار مي‌شوند.
قطعاتي كه اين دماي بالا آنها را دگرگون نمي‌كند، از موادي مانند فولاد، بريليوم و تيتانيوم ساخته شده‌اند.
بيست و شش قطعه هستند كه پيش‌بيني مي‌شود دماي بالا آنها را از بين نبرد. سنگين‌ترين آنها ۱۵۰ كيلوگرم وزن دارد.
از آنجا كه هفتاد درصد از سطح زمين را آب فرا گرفته است، احتمال اينكه اين قطعات در آب‌هاي اقيانوس‌ها فرود آيند بيشتر است.
اما اگر اين فرود در مناطق مسكوني و شهرها روي دهد، آن وقت حتي در روز روشن هم مردم مي‌توانند ردي از آن را بر آسمان ببينند.
اين ماهواره در سال ۱۹۹۱ ميلادي (بيست سال پيش) به وسيله فضاپيماي ديسكاوري به فضا برده شد. ماموريت آن هم بررسي تغييرات جوي زمين بوده است.
از جمله مسائلي كه اين ماهواره در حل آن به دانشمندان كمك كرده است، تركيب شيميايي لايه اوزون بوده است.
ناسا به مردم هشدار داده تا اگر قطعات ماهواره در نزديكي آنها فرود آمد به آنها دست نزنند. آقاي ماتني مي‌گويد كه اين قطعات بعضي‌هايشان لبه‌هاي تيزي دارند و ممكن است به كسي كه مي‌خواهد آنها را بردارد صدمه بزنند.
دانشمندان احتمال برخورد يكي از اين قطعات با آدم‌ها را هم بررسي كرده‌اند: احتمالي برابر يك در سه هزار و دويست.
بنابر پيمان فضايي ماوراي جو كه در سال ۱۹۶۷ بسته شده است، ايالات متحده آمريكا مالك تمام قطعاتي است كه از اين ماهواره به جا مي‌ماند و اگر دولت اين كشور بخواهد مي‌تواند براي باز پس‌گيري آنها اقدام كند.
بنا بر همين قانون اگر يكي از اين قطعات به كسي يا جايي آسيبي بزند، ايالات متحده آمريكاست كه بايد جبران كند. منبع: بي بي سي
اين ماهواره بزرگ‌ترين ماهواره‌اي است كه در سي سال گذشته به زمين سقوط مي‌كند. يك تيم از دانشمندان بريتانيايي كه خط سير اين ماهواره را رصد مي‌كنند، مي‌گويند كه تا ساعت سه بامداد به وقت گرينيچ اين ماهواره به سطح زمين مي‌رسد.
دانشمندان پيش‌بيني درباره محل سقوط را به زماني موكول كرده‌اند كه اين ماهواره از جو زمين رد شود.
بعد از رد شدن از جو زمين ماهواره دچار حريق مي‌شود و آن طور كه مدل‌هاي كامپيوتري دانشمندان نشان مي‌دهد، از ماهواره شش تني تنها يك قطعه ۵۰۰ كيلوگرمي به زمين اصابت مي‌كند.
پيش‌بيني‌هاي اوليه حاكي از اين است كه قطعه به جا مانده از اين ماهواره در آمريكاي شمالي به زمين نمي‌خورد.
مارك ماتني، يكي از دانشمندان ناسا، مي‌گويد كه اين ماهواره هر نود دقيقه يك بار دور زمين مي‌چرخد. بنابراين "اگر ما چند دقيقه هم در زمان ورود اين ماهواره به جو زمين اشتباه كرده باشيم، ممكن است محلي كه ما براي فرود آن پيش‌بيني كرديم، هزاران كيلومتر جابه‌جا شود."
آقاي ماتني مي‌گويد بعد از ورود به جو زمين است كه مي‌توان به طور تقريبي گفت كه تكه‌هاي ماهواره كجا فرود مي‌آيند. اما "حتي آن زمان هم نمي‌توان به طور حتم گفت كه در چه جايي اين تكه‌ها فرود مي‌آيند. براي اينكه تكه‌ها در يك محدوده چند صد كيلومتري به زمين مي‌افتند."
اين ماهواره تحقيقاتي يكصد كيلومتر بالاي جو زمين دچار تكان‌هاي شديد مي‌شود. به طوري كه برخي از قطعاتش كه استحكام كمتري دارند از آن جدا مي‌شوند. مانند، باتري خورشيدي يا آنتن‌هايي كه روي آن نصب است.
اتفاق بعدي كه براي ماهواره رخ مي‌دهد اين است كه دماي آن بالا مي‌رود. آنقدر كه بعضي از قطعاتي كه در آن به كار رفته و دماي ذوبشان پايين است، شروع به ذوب شدن مي‌كنند. بعد هم بخار مي‌شوند.
قطعاتي كه اين دماي بالا آنها را دگرگون نمي‌كند، از موادي مانند فولاد، بريليوم و تيتانيوم ساخته شده‌اند.
بيست و شش قطعه هستند كه پيش‌بيني مي‌شود دماي بالا آنها را از بين نبرد. سنگين‌ترين آنها ۱۵۰ كيلوگرم وزن دارد.
از آنجا كه هفتاد درصد از سطح زمين را آب فرا گرفته است، احتمال اينكه اين قطعات در آب‌هاي اقيانوس‌ها فرود آيند بيشتر است.
اما اگر اين فرود در مناطق مسكوني و شهرها روي دهد، آن وقت حتي در روز روشن هم مردم مي‌توانند ردي از آن را بر آسمان ببينند.
اين ماهواره در سال ۱۹۹۱ ميلادي (بيست سال پيش) به وسيله فضاپيماي ديسكاوري به فضا برده شد. ماموريت آن هم بررسي تغييرات جوي زمين بوده است.
از جمله مسائلي كه اين ماهواره در حل آن به دانشمندان كمك كرده است، تركيب شيميايي لايه اوزون بوده است.
ناسا به مردم هشدار داده تا اگر قطعات ماهواره در نزديكي آنها فرود آمد به آنها دست نزنند. آقاي ماتني مي‌گويد كه اين قطعات بعضي‌هايشان لبه‌هاي تيزي دارند و ممكن است به كسي كه مي‌خواهد آنها را بردارد صدمه بزنند.
دانشمندان احتمال برخورد يكي از اين قطعات با آدم‌ها را هم بررسي كرده‌اند: احتمالي برابر يك در سه هزار و دويست.
بنابر پيمان فضايي ماوراي جو كه در سال ۱۹۶۷ بسته شده است، ايالات متحده آمريكا مالك تمام قطعاتي است كه از اين ماهواره به جا مي‌ماند و اگر دولت اين كشور بخواهد مي‌تواند براي باز پس‌گيري آنها اقدام كند.
بنا بر همين قانون اگر يكي از اين قطعات به كسي يا جايي آسيبي بزند، ايالات متحده آمريكاست كه بايد جبران كند. منبع: بي بي سي