اشعار هورمزد یعقوبی نژاد

[بهـمن]

احوال ما



احوال ما
عمری ست در طلب کام ...
شب
عقل بر دار می شود
توصیف یک شاعر
می بارم ...
ماه

منبع: آ وا ی آ زا د

[بهـمن]

احوال ما

تیغ اندر چشم داریم و تحمل می کنیم
تلخ کامانیم و عمری دوری از مل می کنیم
جان به لب گشتیم ما اندر غم هجران دوست
در سبیل صبر خود تقلید بلبل می کنیم
بس که در اندیشه مان فکری به غیر از هیچ نیست
بر کلام نیک و بد سالی تامل می کنیم
بر نمی آید ز ما بیچارگان کاری دگر
در مسیر وصل حق بر حق توکل می کنیم
گر رسد امید ما را یک دم از درگاه دوست
لحظه ها را قفل در دور تسلسل می کنیم
دور چون از سادگی هامان به آسانی گذشت
بعد از آن ما هم دگر میل تجمل می کنیم
زین سبب هر دم ز دل هامان مصفا می شویم
شهر مستان را سراسر غرق سنبل می کنیم
با نوازش بر قلم هر صفحه را جان می دهیم
هر ورق را پر ز نقش فاخر گل می کنیم
چون هزاران در بهاران نغمه ها سر می دهیم
واقعیت را ملون چون تخیل می کنیم
آن زمان بر عرش وی همچون ملک پر می کشیم
دوری از اندیشه سست تنزل می کنیم
گفته ها مان از لطافت گه مسجع می شوند
شعر ها مان را فقط وقف تغزل می کنیم
گر شکر می ریزد از هر لفظ مان آگاه باش
بر کلام نغز حافظ ما توسل می کنیم
گر چه اندر شعر، ما یک عضو و حافظ پیکر است
قدر فهم خویشتن تقلید کاکل می کنیم

[بهـمن]

عمری است در طلب کام خود به رهیم ...

عمری است در طلب کام خود برهیم
آیا شود که از این ورطه ما برهیم
گویند کیفر جرم است و آیت عدل
ولله که پاک و زلالیم و بی گنهیم
جان بر لبیم و گرفتار و خون به جگر
ترسم به صبر عمر را ز کف بدهیم
درد آشناییم و سر گشته در همه عمر
بیدار تا به صبح از طلوع مهیم
با آه شعله ور و اشک و ناله مان
چون شبروان پریشان به هر نگهیم
ما را بگفت شفیقی که این محک است
ما هم عیار نماییم و سر بنهیم
ما شاهدان الستیم و شاعر درد
بر عهد خویش مانده ایم و سر برهیم
با پشتوانه ی یک کوله بار امید
چشم انتظار به لطفی ز بارگهیم

[بهـمن]

شب

از شب نهراسید که شب آرام است
در شب دل هر طالب خلوت رام است
در صبح به جز نور کدامین لطف است
در روز که بر نوع بشر چون دام است
گر در شب تاریک یکی سرقت کرد
در روز دو صد دزد به هر یک بام است
گر روز به دنبال گهر می کردی
رو مسلک نو گیر که فکرت خام است

[بهـمن]

عقل بر دار می شود

امشب به سینه اندوه، پروار می شود
هر ذره اش همانند خروار می شود
گویی به قصد جانم تمامی دردها
امشب به روح خسته ام آوار می شود
امشب منم به حالی که بر آرزوی صبح
هر یک ستاره مانند دیوار می شود
دور از گذشته ام ،از آینده هم، به چشم
حتی زمان حال مرا تار می شود
ای چرخ دهر مانند من شعر در تب است
از جور توست که واژه بیمار می شود
شعرم نه مانند خود که هذیان سروده ای است
وه وه عجب شبی ،عقل بردار می شود

[بهـمن]

توصیف یک شاعر

در اتاقی کوچک و تاریک و مملو از کتاب
شاعری بنشسته تنها با هزاران فکر ناب
گاه گاهی لب به فنجان می زند ، فنجان تلخ
نیمه شب را می کند طی، فارغ از چنگال خواب
در کنار چشم هایش اشک و خون خشکیده است
در سکوتش موجی از غم در کلامش اضطراب
روی میزش ضبط صوتی کهنه اما نغمه خوان
با زبانی دور از ما دلنشین چون بانگ آب
مهلتی اندک برایش مانده تا فریاد صبح
تا سراید شعری از شب ، آسمانی پر شهاب
عاقبت شعرش به پایان می رسد با مرگ شب
با سکوتی از رضایت می سپارد تن به خواب

[بهـمن]

می بارم ...

آسمان را نهفته ام در چشم
کهکشانی ستاره می بارم
گر چه لب را به خنده بخشم گاه
یک تلنگر دوباره می بارم
عمری از من بر فت و در فکرم
از چه با هر اشاره می بارم
صبح و شب در ستیز با عقلم
هم که بر مرگ چاره می بارم
با ترحم نظر مکن بر من
چونکه با این نظاره می بارم
بگذر از من که طالعم درد است
من که با هر اشاره می بارم
خسته از التهاب پاییزم
از سر تب بهاره می بارم
می گدازم تو را به داغ تبم
آتشم من شراره می بارم

[بهـمن]

ماه

امشب ز نور ماه پر از درد می شوم
غمگین و دلشکسته و رخ زرد می شوم
امشب ز بغض و ناله ی این ماه نیمه جان
با اشک نا چکیده هم آورد می شوم
ای آسمان بر آتش جانم ببار باز
گویا فقط ز اشک تو من سرد می شوم
با این چنین سرودنم امشب ز حال ماه
از جمع صاحبان خرد طرد می شوم
امشب ز ابر های پر از اشک آسمان
آواز خوان چو عاشق شب گرد می شوم