بهـمن
25th August 2011, 04:33 AM
معرفی میگوی سفید غربی در آسیا
http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/merguien-150x150.jpg (http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/merguien.jpg)
از سالهای آغازین هزاره سوم میلادی پرورش میگوی سفید غربی در کشورهای آسیایی و امریکای لاتین گسترش یافت به طوری که میگوی ببری سیاه که در دهه ۱۹۹۰ همواره به عنوان گونه برتر بیشترین سهم ( نزدیک به ۵۰ درصد) از کل تولید میگوی پرورشی را به خود اختصاص می داد، جای خود را به میگوی سفید غربی واگذار نمود و چین ، تایلند، ویتنام و برخی دیگر از کشورهای آسیایی که در قرن بیستم گونه بومی ببری سیاه را در سرلوحه کار خود داشتند ظرف مدت کوتاهی به میگوی سفید غربی گرایش پیدا نمودند.
علیرغم توسعه سریع پرورش میگوی سفید غربی ( به عنوان یک گونه غیر بومی) در آسیا، همواره در مورد مزایا و معایب توسعه پرورش این گونه ابهاماتی وجود داشته و مقالات متعددی له یا بر علیه معرفی میگوی سفید غربی به کشورهای آسیایی نگاشته شده است. مقاله حاضر که در قالب سلسله مقالات بر روی پایگاه اینترنتی شیلات قرار خواهد گرفت، یکی از اسناد معتبر است که توسط فائو و با همکاری شبکه آبزی پروران آسیا و اقیانوسیه (ناکا) تالیف و منتشر شده است. اصل سند با عنوان :
Introductions and movement of Penaeus vannamei and Penaeus stylirostris in Asia and the Pacific.
Matthew Briggs, Simon Funge-Smith, Rohana Subasinghe and Michael Phillips
FOOD AND AGRICULTURE ORGANIZATION OF THE UNITED NATIONSREGIONAL OFFICE FOR ASIA AND
THE PACIFIC .Bangkok, ۲۰۰۴
FAO ۲۰۰۴
●معرفی میگوی سفید غربی در آسیا
میزان تولیدات آبزی پروری در سال ۲۰۰۲ میلادی به ۸/۳۹ میلیون تن ، به ارزش ۸/۵۳ میلیون دلار رسید که در مقایسه با سال قبل به ترتیب ۳/۵ و ۷/۰ درصد افزایش را نشان می دهد. سهم سخت پوستان از نظر وزنی تنها ۴/۵ درصد از کل تولید آبزی پروری و از نظر ارزش معادل ۱/۲۰ درصد بوده است. علیرغم شیوع بیماری در امریکای جنوبی و آسیا، در سالهای ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ میزان تولید میگوی پرورشی ۸/۶ درصد رشد داشت اما در سال ۲۰۰۲ میزان تولید آن تنها ۹/۰ درصد افزایش یافت . با این حال میزان افزایش تولید در مقایسه با سایر بخشهای تولید غذا همچنان بالا است. در حالی که در طی دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی رشد سالانه تولید جهانی میگو دو رقمی و به ترتیب معادل ۲۳ و ۲۵ درصد بود، میانگین افزایش تولید در دهه گذشته با ۵ درصد در پائین ترین حد خود قرار داشته است( بانک اطلاعات آماری فائو، ۲۰۰۳).
با دستیابی به فن آوری تکثیر و پرورش انبوه انواع مختلف میگو مانند میگوی ژاپنی ، میگوی ببری سیاه ، میگوی سفید غربی و میگوی آبی که توسط محققین فرانسوی در تاهیتی انجام پذیرفت ، پرورش میگو به شیوه جدید در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل سالهای دهه ۱۹۷۰ آغاز شد. در این هنگام در کشور چین میگوی چینی به شیوه نیمه متراکم و میگوی ببری سیاه در استخرهای کوچک به شیوه متراکم پرورش می یافتند و NMFS تحقیقات در زمینه پرورش میگو را در امریکای شمالی آغاز نمود.در این دوره پرورش میگوهای پنائیده در کشورهای قاره امریکا بر گونه های بومی متمرکز شده بود: P.setiferus، P. aztecus ،P. occidentalis در پاناما و هندوراس و P. aztecus و P. duorarum در مناطق جنوبی ایالات متحده ، P. Brasiliensis و P. Schmitti در برزیل و P. stylirostris در پاناما پرورش می یافتند. اما نتایج پرورش میگوی سفید غربی در سال ۱۹۷۲ از سایر گونه ها بهتر بود. در سال ۱۹۷۴ دولت برزیل واردات میگوی سفید غربی را ممنوع کرد . در همین سال پرورش میگوی آبی در پاناما آغاز شد.
علی رغم رشد مطلوب و سهولت تکثیر این گونه با استفاده از شیوه قطع پای چشمی ، تکثیر این جانور در تمام طول سال ممکن نبود . نتایج بهتر میگوی سفید غربی موجب شد تا مولد سازی و تکثیر مولدین وحشی این گونه بیشتر مورد توجه قرار گیرد. با موفقیت در تولید غذای مورد نیاز مولدین،امکان قطع پایه چشمی و تکثیر میگوی سفید غربی در تمام طول سال میسر گردید و در سال ۱۹۷۸ میگوی سفید غربی جایگزین میگوی آبی شد ( روزنبری ۲۰۰۱).از اواسط دهه ۱۹۷۰ ماهیگیران و مراکز تکثیر مقدار زیادی بچه میگو را عرضه نمودند که موجب افزایش میزان تولید میگوی پرورشی گردید به طوری که در سال ۱۹۷۵ مقدار آن به ۲۲۶۰۰ تن رسید. در این زمان مزارع پرورش میگوی سفید غربی به شیوه گسترده در اکوادور و تولید میگوی چینی به روش نیمه متراکم در چین و تایوان به طور انبوه آغاز شده بود و پرورش میگوی ببری سیاه در تایلند د رنقطه شروع قرار داشت.
در دهه بعد میزان تولید میگوی پرورشی به ۲۰۰۰۰۰ تن رسید که ۷۵ درصد آن در شرق و جنوب شرقی آسیا تولید شد. در سال ۱۹۸۸ با افزایش تولید در چین، تایوان ، اکوادور، اندونزی، تایلند و فیلیپین میزان تولید به سرعت افزایش یافت و به ۵۶۰۰۰۰ تن رسید( روزنبری ۲۰۰۱).در سالهای ۱۹۸۹- ۱۹۸۷ اولین کاهش شدید در تولید میگوی پرورشی به دلیل آلودگی، استرس و افزایش حساسیت به عوامل بیماریزا -به خصوص ویروسها- در تایوان اتفاق افتاد و طی آن میزان تولید میگوی ببری سیاه از ۷۸۵۰۰ تن به ۱۶۶۰۰ تن رسید. در پی این کاهش کارشناسان و فن آوری چینی در سرتاسر دنیا به ویژه تایلند ، پراکنده شدند که در نتیجه آن تعداد مزارع کوچک پرورش میگوی ببری سیاه در این کشور به سرعت افزایش یافت و تایلند را از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۰ در صدر کشورهای تولید کننده میگوی پرورشی قرار داد.در سال ۱۹۸۹ به دلیل بیماری و متعاقب آن مرگ امپراتور و در نتیجه توقف مصرف میگو در کشور ژاپن – بزرگترین بازار میگو در آن زمان- قیمت میگوی پرورشی به شدت تنزل یافت و برای میگوی پرورشی آسیا از ۵/۸ دلار به ۵/۴ دلار رسید.
علاوه بر این پس از سالها ثبات نسبی میزان تولید میگو در حدود ۲ میلیون تن با افزایش تولید میگوی پرورشی میزان عرضه با ۲۵ درصد افزایش روبرو شد و پایین بودن میزان تقاضا به کاهش قیمتها کمک نمود.صنعت پرورش میگو در سالهای بعد با بحرانهای دیگری و از جمله بیماریهای ویروسی مواجه شد. در اولین بحران میزان تولید میگو در کشور چین به دلیل بروز بیماری ویروسی لکه سفید از ۲۰۷۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۲ به ۶۴۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۴-۱۹۹۳ تنزل یافت و با بروز بیماری سر زرد و لکه سفید در تایلند، فیلیپین و اندونزی در اوایل دهه ۱۹۹۰ این بحران ادامه پیدا کرد. در اکوادور و امریکای مرکزی نیز با بروز بیماری ویروسی تائورا در اواسط دهه ۹۰ و بیماری لکه سفید از سال ۱۹۹۹ این ماجرا ادامه یافت.در اوایل دهه ۱۹۹۰ پرورش میگوی ببری سیاه در ویتنام، هند و بنگلادش بطور قابل توجهی گسترش یافت.
در آمریکای جنوبی، هندوراس ، مکزیک و کلمبیا پرورش میگو در سامانه نیمه متراکم بر اساس میگوی سفید غربی و میگوی آبی توسعه یافت. از اوایل تا اواسط دهه ۱۹۹۰ میزان تولید میگوی پرورشی در حدود ۷۰۰۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰۰ تن ثابت ماند. به دلیل بروز بیماریهای لکه سفید و سر زردی در آسیا و تائورا در آمریکای جنوبی دوره میزان تولید میگو در برخی از کشورها با کاهش مواجه شد در حالی که در بعضی دیگر این صنعت توسعه یافت . با گسترش صنعت و مهار بیماری های ویروسی میگوی ببری سیاه در آسیا، امکان طی کردن چرخه کامل زندگی میگوی سفید غربی در اسارت و گسترش استفاده از لاین های به گزینی شده و اهلی شده این میگو در آمریکای جنوبی و گسترش پرورش این میگو در آسیا میزان تولید میگوی پرورشی مجددا با افزایش روبرو گردیده است.به طور کلی میگوهای دریایی همچنان اصلی ترین گروه از سخت پوستان پرورشی به شمار می روند. سه گونه اصلی، یعنی میگوی ببری سبز، میگوی چینی و میگوی سفید غربی، ۷۵ درصد تولید میگوی پرورشی را تشکیل می دهند.
در سال ۲۰۰۲ در رده بندی آبزیان پرورشی میگوی ببری سیاه از نظر میزان تولید در رده سیزدهم قرار داشته است اما از نظر ارزش با ۳۳۷۱ میلیون دلار پس از ماهی کپور نقره ای در رده دوم جای گرفته است.میزان تولید میگوی پرورشی در سال ۲۰۰۲ معادل ۴۸/۱ میلیون تن بود که ۴۹ درصد از کل تولید جهانی میگو را تشکیل داده است ( فائو ۲۰۰۲، چمبرلین ۲۰۰۳) . در طی سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ در حد ۶۰۰۰۰۰ تن ثابت باقی مانده اما با توجه به افزایش میزان تولید میگوی چینی و میگوی سفید غربی ، سهم میگوی ببری سیاه از کل تولید میگوی پرورشی از ۶۳% در سال ۱۹۹۴ به ۴۰ درصد در سال ۲۰۰۲ تنزل یافته است. با توجه به گسترش سریع مزارع پرورش میگوی سفید غربی در آسیا و بالاخص چین و تایلند پیش بینی می شود که در سال ۲۰۰۳ تولید این گونه در آسیا به ۵۰۰۰۰۰ تن خواهد رسید.برآوردها نشان می دهدکه میزان تولید میگوی پرورشی به طور متوسط ۱۲ تا ۱۵ درصد در سال افزایش خواهد یافت.
منبع:آفتاب (http://www.aftab.ir/articles/science_education/agriculture_fishery/c3c1139227609_shrimp_p1.php)
http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/merguien-150x150.jpg (http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/merguien.jpg)
از سالهای آغازین هزاره سوم میلادی پرورش میگوی سفید غربی در کشورهای آسیایی و امریکای لاتین گسترش یافت به طوری که میگوی ببری سیاه که در دهه ۱۹۹۰ همواره به عنوان گونه برتر بیشترین سهم ( نزدیک به ۵۰ درصد) از کل تولید میگوی پرورشی را به خود اختصاص می داد، جای خود را به میگوی سفید غربی واگذار نمود و چین ، تایلند، ویتنام و برخی دیگر از کشورهای آسیایی که در قرن بیستم گونه بومی ببری سیاه را در سرلوحه کار خود داشتند ظرف مدت کوتاهی به میگوی سفید غربی گرایش پیدا نمودند.
علیرغم توسعه سریع پرورش میگوی سفید غربی ( به عنوان یک گونه غیر بومی) در آسیا، همواره در مورد مزایا و معایب توسعه پرورش این گونه ابهاماتی وجود داشته و مقالات متعددی له یا بر علیه معرفی میگوی سفید غربی به کشورهای آسیایی نگاشته شده است. مقاله حاضر که در قالب سلسله مقالات بر روی پایگاه اینترنتی شیلات قرار خواهد گرفت، یکی از اسناد معتبر است که توسط فائو و با همکاری شبکه آبزی پروران آسیا و اقیانوسیه (ناکا) تالیف و منتشر شده است. اصل سند با عنوان :
Introductions and movement of Penaeus vannamei and Penaeus stylirostris in Asia and the Pacific.
Matthew Briggs, Simon Funge-Smith, Rohana Subasinghe and Michael Phillips
FOOD AND AGRICULTURE ORGANIZATION OF THE UNITED NATIONSREGIONAL OFFICE FOR ASIA AND
THE PACIFIC .Bangkok, ۲۰۰۴
FAO ۲۰۰۴
●معرفی میگوی سفید غربی در آسیا
میزان تولیدات آبزی پروری در سال ۲۰۰۲ میلادی به ۸/۳۹ میلیون تن ، به ارزش ۸/۵۳ میلیون دلار رسید که در مقایسه با سال قبل به ترتیب ۳/۵ و ۷/۰ درصد افزایش را نشان می دهد. سهم سخت پوستان از نظر وزنی تنها ۴/۵ درصد از کل تولید آبزی پروری و از نظر ارزش معادل ۱/۲۰ درصد بوده است. علیرغم شیوع بیماری در امریکای جنوبی و آسیا، در سالهای ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ میزان تولید میگوی پرورشی ۸/۶ درصد رشد داشت اما در سال ۲۰۰۲ میزان تولید آن تنها ۹/۰ درصد افزایش یافت . با این حال میزان افزایش تولید در مقایسه با سایر بخشهای تولید غذا همچنان بالا است. در حالی که در طی دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی رشد سالانه تولید جهانی میگو دو رقمی و به ترتیب معادل ۲۳ و ۲۵ درصد بود، میانگین افزایش تولید در دهه گذشته با ۵ درصد در پائین ترین حد خود قرار داشته است( بانک اطلاعات آماری فائو، ۲۰۰۳).
با دستیابی به فن آوری تکثیر و پرورش انبوه انواع مختلف میگو مانند میگوی ژاپنی ، میگوی ببری سیاه ، میگوی سفید غربی و میگوی آبی که توسط محققین فرانسوی در تاهیتی انجام پذیرفت ، پرورش میگو به شیوه جدید در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل سالهای دهه ۱۹۷۰ آغاز شد. در این هنگام در کشور چین میگوی چینی به شیوه نیمه متراکم و میگوی ببری سیاه در استخرهای کوچک به شیوه متراکم پرورش می یافتند و NMFS تحقیقات در زمینه پرورش میگو را در امریکای شمالی آغاز نمود.در این دوره پرورش میگوهای پنائیده در کشورهای قاره امریکا بر گونه های بومی متمرکز شده بود: P.setiferus، P. aztecus ،P. occidentalis در پاناما و هندوراس و P. aztecus و P. duorarum در مناطق جنوبی ایالات متحده ، P. Brasiliensis و P. Schmitti در برزیل و P. stylirostris در پاناما پرورش می یافتند. اما نتایج پرورش میگوی سفید غربی در سال ۱۹۷۲ از سایر گونه ها بهتر بود. در سال ۱۹۷۴ دولت برزیل واردات میگوی سفید غربی را ممنوع کرد . در همین سال پرورش میگوی آبی در پاناما آغاز شد.
علی رغم رشد مطلوب و سهولت تکثیر این گونه با استفاده از شیوه قطع پای چشمی ، تکثیر این جانور در تمام طول سال ممکن نبود . نتایج بهتر میگوی سفید غربی موجب شد تا مولد سازی و تکثیر مولدین وحشی این گونه بیشتر مورد توجه قرار گیرد. با موفقیت در تولید غذای مورد نیاز مولدین،امکان قطع پایه چشمی و تکثیر میگوی سفید غربی در تمام طول سال میسر گردید و در سال ۱۹۷۸ میگوی سفید غربی جایگزین میگوی آبی شد ( روزنبری ۲۰۰۱).از اواسط دهه ۱۹۷۰ ماهیگیران و مراکز تکثیر مقدار زیادی بچه میگو را عرضه نمودند که موجب افزایش میزان تولید میگوی پرورشی گردید به طوری که در سال ۱۹۷۵ مقدار آن به ۲۲۶۰۰ تن رسید. در این زمان مزارع پرورش میگوی سفید غربی به شیوه گسترده در اکوادور و تولید میگوی چینی به روش نیمه متراکم در چین و تایوان به طور انبوه آغاز شده بود و پرورش میگوی ببری سیاه در تایلند د رنقطه شروع قرار داشت.
در دهه بعد میزان تولید میگوی پرورشی به ۲۰۰۰۰۰ تن رسید که ۷۵ درصد آن در شرق و جنوب شرقی آسیا تولید شد. در سال ۱۹۸۸ با افزایش تولید در چین، تایوان ، اکوادور، اندونزی، تایلند و فیلیپین میزان تولید به سرعت افزایش یافت و به ۵۶۰۰۰۰ تن رسید( روزنبری ۲۰۰۱).در سالهای ۱۹۸۹- ۱۹۸۷ اولین کاهش شدید در تولید میگوی پرورشی به دلیل آلودگی، استرس و افزایش حساسیت به عوامل بیماریزا -به خصوص ویروسها- در تایوان اتفاق افتاد و طی آن میزان تولید میگوی ببری سیاه از ۷۸۵۰۰ تن به ۱۶۶۰۰ تن رسید. در پی این کاهش کارشناسان و فن آوری چینی در سرتاسر دنیا به ویژه تایلند ، پراکنده شدند که در نتیجه آن تعداد مزارع کوچک پرورش میگوی ببری سیاه در این کشور به سرعت افزایش یافت و تایلند را از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۰ در صدر کشورهای تولید کننده میگوی پرورشی قرار داد.در سال ۱۹۸۹ به دلیل بیماری و متعاقب آن مرگ امپراتور و در نتیجه توقف مصرف میگو در کشور ژاپن – بزرگترین بازار میگو در آن زمان- قیمت میگوی پرورشی به شدت تنزل یافت و برای میگوی پرورشی آسیا از ۵/۸ دلار به ۵/۴ دلار رسید.
علاوه بر این پس از سالها ثبات نسبی میزان تولید میگو در حدود ۲ میلیون تن با افزایش تولید میگوی پرورشی میزان عرضه با ۲۵ درصد افزایش روبرو شد و پایین بودن میزان تقاضا به کاهش قیمتها کمک نمود.صنعت پرورش میگو در سالهای بعد با بحرانهای دیگری و از جمله بیماریهای ویروسی مواجه شد. در اولین بحران میزان تولید میگو در کشور چین به دلیل بروز بیماری ویروسی لکه سفید از ۲۰۷۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۲ به ۶۴۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۴-۱۹۹۳ تنزل یافت و با بروز بیماری سر زرد و لکه سفید در تایلند، فیلیپین و اندونزی در اوایل دهه ۱۹۹۰ این بحران ادامه پیدا کرد. در اکوادور و امریکای مرکزی نیز با بروز بیماری ویروسی تائورا در اواسط دهه ۹۰ و بیماری لکه سفید از سال ۱۹۹۹ این ماجرا ادامه یافت.در اوایل دهه ۱۹۹۰ پرورش میگوی ببری سیاه در ویتنام، هند و بنگلادش بطور قابل توجهی گسترش یافت.
در آمریکای جنوبی، هندوراس ، مکزیک و کلمبیا پرورش میگو در سامانه نیمه متراکم بر اساس میگوی سفید غربی و میگوی آبی توسعه یافت. از اوایل تا اواسط دهه ۱۹۹۰ میزان تولید میگوی پرورشی در حدود ۷۰۰۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰۰ تن ثابت ماند. به دلیل بروز بیماریهای لکه سفید و سر زردی در آسیا و تائورا در آمریکای جنوبی دوره میزان تولید میگو در برخی از کشورها با کاهش مواجه شد در حالی که در بعضی دیگر این صنعت توسعه یافت . با گسترش صنعت و مهار بیماری های ویروسی میگوی ببری سیاه در آسیا، امکان طی کردن چرخه کامل زندگی میگوی سفید غربی در اسارت و گسترش استفاده از لاین های به گزینی شده و اهلی شده این میگو در آمریکای جنوبی و گسترش پرورش این میگو در آسیا میزان تولید میگوی پرورشی مجددا با افزایش روبرو گردیده است.به طور کلی میگوهای دریایی همچنان اصلی ترین گروه از سخت پوستان پرورشی به شمار می روند. سه گونه اصلی، یعنی میگوی ببری سبز، میگوی چینی و میگوی سفید غربی، ۷۵ درصد تولید میگوی پرورشی را تشکیل می دهند.
در سال ۲۰۰۲ در رده بندی آبزیان پرورشی میگوی ببری سیاه از نظر میزان تولید در رده سیزدهم قرار داشته است اما از نظر ارزش با ۳۳۷۱ میلیون دلار پس از ماهی کپور نقره ای در رده دوم جای گرفته است.میزان تولید میگوی پرورشی در سال ۲۰۰۲ معادل ۴۸/۱ میلیون تن بود که ۴۹ درصد از کل تولید جهانی میگو را تشکیل داده است ( فائو ۲۰۰۲، چمبرلین ۲۰۰۳) . در طی سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ در حد ۶۰۰۰۰۰ تن ثابت باقی مانده اما با توجه به افزایش میزان تولید میگوی چینی و میگوی سفید غربی ، سهم میگوی ببری سیاه از کل تولید میگوی پرورشی از ۶۳% در سال ۱۹۹۴ به ۴۰ درصد در سال ۲۰۰۲ تنزل یافته است. با توجه به گسترش سریع مزارع پرورش میگوی سفید غربی در آسیا و بالاخص چین و تایلند پیش بینی می شود که در سال ۲۰۰۳ تولید این گونه در آسیا به ۵۰۰۰۰۰ تن خواهد رسید.برآوردها نشان می دهدکه میزان تولید میگوی پرورشی به طور متوسط ۱۲ تا ۱۵ درصد در سال افزایش خواهد یافت.
منبع:آفتاب (http://www.aftab.ir/articles/science_education/agriculture_fishery/c3c1139227609_shrimp_p1.php)