se7en_love
19th August 2011, 12:22 AM
تکواندو
(http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Taekwondo_Fig ht_01.jpg)
دو تکواندوکار در حال مبارزه.
تکواندو (زبان کره‌ای: خط هانگول (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%88%D9%84): خط هانجا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%A7%D9%86%D8%AC%D8%A7) : یک ورزش رزمی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C) کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D9%85%D9 %84%DB%8C&action=edit&redlink=1) کره جنوبی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C) و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C) در سراسر دنیا است.
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87) استخراج و پس از جنگ جهانی دوم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%86%DA%AF_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_ %D8%AF%D9%88%D9%85) با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C) در قالب یک ورزش (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4) رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده‌است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA%D9%87) پذیرفته و شباهت‌هایی نیز با برخی سبک‌های جنوبی کونگ فو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%88%D9%86%DA%AF_%D9%81%D9%88) در آن به چشم می‌خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:
태 «تِ» = ضربه زدن با دست (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%D8%B3%D8%AA)
권 «کوان»= ضربه زدن با پا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%A7)
도 «دُ» = راه و روش
تاریخچه
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D8%A7%DA%AF%D8%AC%D9%88%DA% 86%D9%88%D9%86%DA%AF&action=edit&redlink=1)» و «مویونگ چانگ (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%85%D9%88%DB%8C%D9%88%D9%86%DA% AF_%DA%86%D8%A7%D9%86%DA%AF&action=edit&redlink=1)» در کره شمالی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%B4%D9%85%D8%A7%D9%84%DB%8C) (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%B3%D9%88%D8%A8%D8%A7%DA%A9&action=edit&redlink=1)» و «تکوان (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86&action=edit&redlink=1)» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (حکومت) (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%AF%D9%88%D8%AC%D9%88%D8%B1%DB% 8C%D9%88_%28%D8%AD%DA%A9%D9%88%D9%85%D8%AA%29&action=edit&redlink=1) (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%82%D8%B5) با شمشیر، تیراندازی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8% AF%D8%A7%D8%B2%DB%8C&action=edit&redlink=1)، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D8%AE) روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.در دوران پادشاهی شیلا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%DB%8C%D9%84%D8%A7) (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%87%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9% 86%DA%AF_%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1)» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%A7%D9%BE%D9%86) پایه گذار ورزش «جودو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%88%D8%AF%D9%88)» شد.تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%88&action=edit&redlink=1)» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B4%D8%AA%DB%8C) و چوگان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%86%D9%88%DA%AF%D8%A7%D9%86) نیز بهای زیادی داده می‌شد.روی کار آمدن سلسله یی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%B3%D9%84%D8%B3%D9%84%D9%87_%DB %8C%DB%8C&action=edit&redlink=1) (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D8%A6%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D 9%85)، رواج بودیسم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%D9%88%D8%AF%DB%8C%D8%B3%D9%85) و زدودن افکار کنفوسیوس (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%86%D9%81%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%88%D8%B3) از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%A7%D9%BE%D9%86) در ۱۹۱۰ ادامه داشت.در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB% 8C_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C&action=edit&redlink=1) بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.
تکواندو نوین
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA%D9%87)، کندو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%86%D8%AF%D9%88) و جودو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%88%D8%AF%D9%88) آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%D8%A7%D9%86%DA%AF_%D8%B3%D9 %88_%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1)» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D9%85%D9 %84%DB%8C&action=edit&redlink=1) کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود.[۱] (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%88#cite_no te-0#cite_note-0)
۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
۱۹۷۲ - کوکی وان (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D9%88%DA%A9%DB%8C_%D9%88%D8 %A7%D9%86&action=edit&redlink=1) تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%81%D8%AF%D8%B1%D8%A7%D8%B3%DB% 8C%D9%88%D9%86_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D8% AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1) WTF)
۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7)، تایوان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86) و مکزیک (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%DA%A9%D8%B2%DB%8C%DA%A9) در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
۱۹۷۶ – شورای بین‌المللی ورزشهای نظامی «سیزم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D8%B2%D9%85)» تکواندو را به عنوان یکی از بازیهای خود پذیرفت.
۱۹۸۳ – کمیته بین‌المللی المپیک (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%85%DB%8C%D8%AA%D9%87_%D8%A8%DB%8C%D9%86% E2%80%8C%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%84%D9%84%DB%8C_%D8%A 7%D9%84%D9%85%D9%BE%DB%8C%DA%A9) «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%D9%87%D8% A7%DB%8C_%D8%A2%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%A6%DB%8C_%D8% B3%D8%A6%D9%88%D9%84&action=edit&redlink=1).
۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%BE%DB%8C%DA%A9_%D8%B3%D8%A6% D9%88%D9%84).
۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%E2%80%8C% D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A2%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%A6%D B%8C_%D9%87%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B4%DB%8C%D9%85%D8 %A7&action=edit&redlink=1) برگزار شد.
کیوروگی
لفظ کره ای کیوروگی به مبارزات جذاب و دیدنی تکواندو اطلاق می شود. مبارزات تکواندو نسبت به سایر رشته های رزمی از سطح حفاظتی ویژه ای برخوردار است و کارشناسان این رشته با بهره گیری از لوازم محافظ، امنیت و سلامتی را برای ورزشکاران به همراه آورده اند. بهره گیری از ساق بند، کاپ، لثه، هوگو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D9%88%DA%AF%D9%88) و کلاه توسط تکواندو کاران در مبارزات باعث شده تا آسیب های ورزشی این رشته در حد صفر باشد و کمترین مصدومیتی متوجه ورزشکاران فعال در تکواندو باشد. حفظ سلامتی در کنار کسب موفقیت در میادین قهرمانی جزء تاکیدات این رشته در بخش کیوروگی که پر متقابل ترین بخش تکواندو است، تلقی می شود. در واقع مبارزات تکواندو به نحوی طراحی شده است که ضریب آسیب دیدگی به حداقل ممکن تقلیل یابد و این امر استقبال کودکان و نوجوانان را در جهت انجام مبارزات تکواندو و رشد در بخش المپیکی تکواندو است افزایش داده است.
مبارزات تکواندو در 3 (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=3&action=edit&redlink=1) راند 2 (http://fa.wikipedia.org/wiki/2) دقیقه ای برگزار می شود و ورزشکاران در این زمان روی تشک مسابقه تکواندو که شیاپ چانگ خوانده می شود به قضاوت یک داور وسط و 4 داور کنار برای کسب امتیاز و پیروزی به مبارزه می پردازند. مسابقات تکواندو در مسابقات تکواندو در سطح جهان از حساسیت بالایی برخوردار است و به همین دلیل همواره با حواشی خاصی همراه بوده است.
پومسه
پومسه یا فرم بخش دیگری از تکواندو می باشد که در آن تکواندو کاران به اجرای تکنیک های این رشته می پردازند. در پومسه تکنیک ها بر اساس روندی که ترکیب شده است به ترتیب مورد اجرا در می آید که و ورزشکاران در یک مسیر مشخص تلاش می نمایند یک رشته تکنیک های استاندارد را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورند. این تکنیک ها به طریقی به اجرا در می آید که به صورت طبیعی نیز کاربرد آن حفظ شود و اثر گذاری آن در برابر یک فرد قابل مشاهده باشد.پومسه خود به دو روش استاندارد و ابداعی تقسیم می شود که در جای خود نیاز به بررسی دارد در پومسه استاندارد، ورزشکاران یک سری تکنیک های مشخص را به صورت متوالی و با نظم مشخص به اجرا در می آورند اما در پومسه ابداعی تکواندو کاران مجاز هستند که روال تکنیکی جدیدی را شکل دهند و از این حیث آزادی عمل و تنوع فرم های اجرایی در پومسه ابداعی بر طرفداران آن می افزاید.تکواندو کار شرکت کننده در پومسه که پومسه رو نیز خوانده می شود فارق از مبارزه طلبی زیبایی های تکواندو را در قالب اجرای فرم های منظم و اصولی به نمایش می گذارند و اصالت این هنر شرقی را در ترکیب نمایان می کند. پومسه نیز با توجه به جذابیت های خاص خود مشتاقان فراوانی را به سمت و سوی خود جلب نموده است که با این وجود کره ای ها همچنان در این بخش حرف اول را می زنند.
هان مادانگ
(شکستن اجسام سخت – دفاع شخصی – پومسه ایروبیک) هان مادانگ که به آن تکواندو همگانی نیز می گویند، رویکرد متفاوتی با کیوروگی و پومسه را پی می گیرد و بدین لحاظ بخشی مجزا را شامل می شود. در هان مادانگ که فلسفه آن همگانی نمودن ورزش از طریق توسعه آن در کوچکترین جوامع یا خانواده است تلاش می شود تا سایر جذابیت های فنی تکواندو در قالبی خاص به مخاطبین ارائه شود. در رقابت های هان مادانگ بر خلاف مبارزه و فرم به جای اینکه بیشتر به کسب نتیجه توجه شود، بر افزایش تعاملات فرهنگی نژادی و قومی تأکید می شود تا باعث تقویت اتحاد و دوستی میان اقشار مختلف مردم گردد.
هان مادانگ به بخش های مختلف همچون هوشین سول یا دفاع شخصی و کیوک پا یا شکستن اجسام سخت تقسیم می گردد که البته پومسه ابداعی و پومسه ایروبیک نیز جزء این بخش ها می باشند. دفاع شخصی کاربردی که در هان مادانگ آموزش داده می شود امنیت هر ورزشکار را تأمین می کند و این امکان را فراهم می کند تا آخرین دستاورد های دفاع شخصی رادر قالبی ساده ارائه نمود. در کیوک پا یا شکستن اجسام سخت نیز روش های تسلط قدرت هر فرد بر اجسام سخت همچون چوب و سنگ آموزش داده می شود معیار کسب برتری در کیوک پا حجم شکستن اجسام است که شرکت کنندگان مسابقات در شرایط برابر به اجرای آن می پردازند. این بخش سایر علاقمندان را به تکواندو جذب خود می کند و از این لحاظ اهمیت فوق العاده بالایی برای اهالی این رشته دارد. در هان مادانگ پومسه به صورت استاندارد، ابداعی و ایروبیک به نمایش گذاشته می شود. در پومسه ایروبیک تکنیک های زیبای تکواندو همراه با موزیک و حرکات ایروبیک صحنه های زیبا و جذابی را خلق می کند که در همگانی و فراگیر نمودن تکواندو می تواند نقش مهم و بسزایی ایفا نماید.
آسیب های ورزش رزمی تکواندو
در رشته رزمی تکواندو که ورزشکاران باید با انگشتان پای خود به ضربه گیر حریف ضربه وارد کند و در عوض با گارد دستانش جلوی ضربه های حریف را بگیرد، بیش از هر عضو دیگر ساعد، مچ و انگشتان دست و همچنین زانو، ساق و انگشتان پا در معرض آسیب دیدگی قرار می گیرند.البته احتمال کشیدگی و گرفتگی عضلات ران و کتف نیز وجود دارد، اما عمده مصدومیت هایی که برای ورزشکاران تکواندو کار ایجاد می شود مربوط به مفاصل و استخوان های دست و پا هستند.
آموزش فرم و اهداف ان
اهداف جسمانی یا فیزیکی: کسب آمادگی جسمانی و تناسب اندام. امکان تمرین تکنیکها بدون حریف. تمرین در شرایط مختلفحملات و دفاع ها. هماهنگی بیشتر عصب و عضله.
اهداف فکری:بهبود توانایی تمرکز فکر. بهبود توانایی پردازش تکنیکها. گسترش خلاقیت. بهبود قدرت تصمیم گیری در شرایط گوناگون.
اهداف روحی: کسب آرامش روحی و روانی. افزایش اعتماد به نفس. ایجاد انضباطفردی و گروهی.
تکواندو هنری خشن و پر قدرت است، بدون فرم تکواندو کاران تنها روحیه جنگ آوری و مبارزه را می آموزند. بنابراین می توان فرم را وسیله ای جهت توازن روحی تکواندو کاران دانست. فرم متعادل کننده آموزش هنر رزمی تکواندو می باشد و همانطور که گفته شد تکواندو بدون فرم ارزشهای انسانی و فلسفی خود را از دست می دهد.
فرم چیست؟
تکواندو هنری رزمی و ورزشی است که روش دفاع از خود را به هنرجو آموزش میدهد و به هنرجویان یاد میدهد که چگونه از دستها و پاهای خود برای دفاع کردن استفاده کنند. تکواندو از سه کلمه مجزای، "ته" به معنای پریدن ضربه زدن و خرد کردن با پا. "کوان" به معنای دفاع کردن، ضربه زدن و تخریب کردن با دست. "دو"، به معنای راه و روش تشکیل شده است. اگر چه معنای تکواندو روشی برای مبارزه با پا و دست است ولی محتوای آموزشی و فرهنگی تکواندو بر مبنای "دو" که راه و روش زندگیست بنیانگذاری شده تا جایی که محل تمرین تکواندو را "دوجانگ" یعنی محل زندگی نامگذاری کردند. اصول اخلاقی تکواندو یا همان "چونگ شین" عبارت اند از: احترام، بردباری و صبر، کنترل نفس، شرافت، روحیه سرسختی و شکست ناپذیری، انجام وظایف در مقابل پدر و مادر، اتحاد و یگانگی ملتهاست.
اطلاعات عمومی :
تکواندو به معنای پریدن و شکستن سریعترین راه ممکن به وسیله دست و پا می باشد . از خصوصیات این ورزش سرعت ، دقت عمل ، هماهنگی در فعالیت ، انعطاف بدن ، درک و یاد گیری سریع فنون می باشد . تکواندو روح نظم و ترتیب را در شخص القا می کند و بطور کلی تکنیک دفاع از خود را به انسان می آموزد . در این ورزش فنون استفاده از حرکات خاص برای بکار گیری پاها و وارد نمودن ضربه های موثر آموخته می شود و لذا ممکن است ضربات سهمگین به حریف مقابل وارد نمود . بطور کلی حملات بر روی سه نقطه اصلب بدن متمرکز می گردد : صورت (الگول) ، تنه(مومتونگ) ، و قسمت نیم تنه یا پایین تنه (آرا) . ضربات فنی فقط در نقاط تعیین شده مجاز زده می شود . استفاده ازمشت با روشهای مختلفی انجام می شود و دفاع به وسیله تمام قسمتهای دور مچ انجام می گیرد . در ضربات پا از قسمتهای مختلف پاشنه و کف پا استفاده می شود . شکستن تخته و یا آجر از جمله آموزشهایی است که به منظور آزمایش قدرت و سرعت عمل کار آموزان به کار می رود . در این آموزش ، تسلط بر چرخش مفاصل در هنگام شکستن تخته و … ضروری است مسابقات تکواندو در وزنهای مختلف برگزار می شود و وزن کشی ورزشکاران در روز مسابقه صورت می گیرد . مسابقه در سه راند سه دقیقه ای با یک استراحت یک دقیقه ای بین راند ها انجام می شود . محوطه مبارزه ورزش تکواندو فضای مربع شکل با ابعاد ۸ × ۸ متر می باشد که در داخل یک تشک ۱۲ × ۱۲ متر قرار می گیرد . به این ترتیب یک محوطه به عرض ۲ متر در اطراف منطقه مبارزه به وجود می آید که موسوم به منطقه قرمز یا محوطه خطر می باشد . در صورت لزوم محوطه مسابقه را ممکن است بر روی سکویی به ارتفاع ۵۰ الی ۶۰ سانتیمتر مستقر نمود و برای جلوگیری از آسیب مبارزین باید لبه خارجی محوطه مسابقه را با شیب کمتر از ۳۰ درجه به کف سالن متصل نمود .در سالن تکواندو محل استقرار تماشاچیان ممکن است در چهار سوی محوطه مسابقه در نظر گرفته شود ، اگرچه بهترین موقعیت دید در طرفین طولی محوطه بازی میسر است . فاصله تماشاچیان از محوطه بازی باید حد اقل ۴ الی ۵ متر پیش بینی شود .
(http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Taekwondo_Fig ht_01.jpg)
دو تکواندوکار در حال مبارزه.
تکواندو (زبان کره‌ای: خط هانگول (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%88%D9%84): خط هانجا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%A7%D9%86%D8%AC%D8%A7) : یک ورزش رزمی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C) کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D9%85%D9 %84%DB%8C&action=edit&redlink=1) کره جنوبی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C) و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C) در سراسر دنیا است.
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87) استخراج و پس از جنگ جهانی دوم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%86%DA%AF_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_ %D8%AF%D9%88%D9%85) با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C) در قالب یک ورزش (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4) رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده‌است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA%D9%87) پذیرفته و شباهت‌هایی نیز با برخی سبک‌های جنوبی کونگ فو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%88%D9%86%DA%AF_%D9%81%D9%88) در آن به چشم می‌خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:
태 «تِ» = ضربه زدن با دست (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%D8%B3%D8%AA)
권 «کوان»= ضربه زدن با پا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%A7)
도 «دُ» = راه و روش
تاریخچه
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D8%A7%DA%AF%D8%AC%D9%88%DA% 86%D9%88%D9%86%DA%AF&action=edit&redlink=1)» و «مویونگ چانگ (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%85%D9%88%DB%8C%D9%88%D9%86%DA% AF_%DA%86%D8%A7%D9%86%DA%AF&action=edit&redlink=1)» در کره شمالی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B1%D9%87_%D8%B4%D9%85%D8%A7%D9%84%DB%8C) (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%B3%D9%88%D8%A8%D8%A7%DA%A9&action=edit&redlink=1)» و «تکوان (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86&action=edit&redlink=1)» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (حکومت) (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%AF%D9%88%D8%AC%D9%88%D8%B1%DB% 8C%D9%88_%28%D8%AD%DA%A9%D9%88%D9%85%D8%AA%29&action=edit&redlink=1) (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%82%D8%B5) با شمشیر، تیراندازی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8% AF%D8%A7%D8%B2%DB%8C&action=edit&redlink=1)، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D8%AE) روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.در دوران پادشاهی شیلا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%DB%8C%D9%84%D8%A7) (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%87%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9% 86%DA%AF_%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1)» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%A7%D9%BE%D9%86) پایه گذار ورزش «جودو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%88%D8%AF%D9%88)» شد.تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%88&action=edit&redlink=1)» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%B4%D8%AA%DB%8C) و چوگان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%86%D9%88%DA%AF%D8%A7%D9%86) نیز بهای زیادی داده می‌شد.روی کار آمدن سلسله یی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%B3%D9%84%D8%B3%D9%84%D9%87_%DB %8C%DB%8C&action=edit&redlink=1) (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D8%A6%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D 9%85)، رواج بودیسم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%D9%88%D8%AF%DB%8C%D8%B3%D9%85) و زدودن افکار کنفوسیوس (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%86%D9%81%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%88%D8%B3) از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%A7%D9%BE%D9%86) در ۱۹۱۰ ادامه داشت.در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB% 8C_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C&action=edit&redlink=1) بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.
تکواندو نوین
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA%D9%87)، کندو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%86%D8%AF%D9%88) و جودو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%88%D8%AF%D9%88) آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%D8%A7%D9%86%DA%AF_%D8%B3%D9 %88_%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1)» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4_%D9%85%D9 %84%DB%8C&action=edit&redlink=1) کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود.[۱] (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%88#cite_no te-0#cite_note-0)
۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
۱۹۷۲ - کوکی وان (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%DA%A9%D9%88%DA%A9%DB%8C_%D9%88%D8 %A7%D9%86&action=edit&redlink=1) تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%81%D8%AF%D8%B1%D8%A7%D8%B3%DB% 8C%D9%88%D9%86_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D8% AA%DA%A9%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%88&action=edit&redlink=1) WTF)
۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7)، تایوان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86) و مکزیک (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%DA%A9%D8%B2%DB%8C%DA%A9) در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
۱۹۷۶ – شورای بین‌المللی ورزشهای نظامی «سیزم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D8%B2%D9%85)» تکواندو را به عنوان یکی از بازیهای خود پذیرفت.
۱۹۸۳ – کمیته بین‌المللی المپیک (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%85%DB%8C%D8%AA%D9%87_%D8%A8%DB%8C%D9%86% E2%80%8C%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%84%D9%84%DB%8C_%D8%A 7%D9%84%D9%85%D9%BE%DB%8C%DA%A9) «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%D9%87%D8% A7%DB%8C_%D8%A2%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%A6%DB%8C_%D8% B3%D8%A6%D9%88%D9%84&action=edit&redlink=1).
۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%BE%DB%8C%DA%A9_%D8%B3%D8%A6% D9%88%D9%84).
۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%E2%80%8C% D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A2%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%A6%D B%8C_%D9%87%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B4%DB%8C%D9%85%D8 %A7&action=edit&redlink=1) برگزار شد.
کیوروگی
لفظ کره ای کیوروگی به مبارزات جذاب و دیدنی تکواندو اطلاق می شود. مبارزات تکواندو نسبت به سایر رشته های رزمی از سطح حفاظتی ویژه ای برخوردار است و کارشناسان این رشته با بهره گیری از لوازم محافظ، امنیت و سلامتی را برای ورزشکاران به همراه آورده اند. بهره گیری از ساق بند، کاپ، لثه، هوگو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D9%88%DA%AF%D9%88) و کلاه توسط تکواندو کاران در مبارزات باعث شده تا آسیب های ورزشی این رشته در حد صفر باشد و کمترین مصدومیتی متوجه ورزشکاران فعال در تکواندو باشد. حفظ سلامتی در کنار کسب موفقیت در میادین قهرمانی جزء تاکیدات این رشته در بخش کیوروگی که پر متقابل ترین بخش تکواندو است، تلقی می شود. در واقع مبارزات تکواندو به نحوی طراحی شده است که ضریب آسیب دیدگی به حداقل ممکن تقلیل یابد و این امر استقبال کودکان و نوجوانان را در جهت انجام مبارزات تکواندو و رشد در بخش المپیکی تکواندو است افزایش داده است.
مبارزات تکواندو در 3 (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=3&action=edit&redlink=1) راند 2 (http://fa.wikipedia.org/wiki/2) دقیقه ای برگزار می شود و ورزشکاران در این زمان روی تشک مسابقه تکواندو که شیاپ چانگ خوانده می شود به قضاوت یک داور وسط و 4 داور کنار برای کسب امتیاز و پیروزی به مبارزه می پردازند. مسابقات تکواندو در مسابقات تکواندو در سطح جهان از حساسیت بالایی برخوردار است و به همین دلیل همواره با حواشی خاصی همراه بوده است.
پومسه
پومسه یا فرم بخش دیگری از تکواندو می باشد که در آن تکواندو کاران به اجرای تکنیک های این رشته می پردازند. در پومسه تکنیک ها بر اساس روندی که ترکیب شده است به ترتیب مورد اجرا در می آید که و ورزشکاران در یک مسیر مشخص تلاش می نمایند یک رشته تکنیک های استاندارد را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورند. این تکنیک ها به طریقی به اجرا در می آید که به صورت طبیعی نیز کاربرد آن حفظ شود و اثر گذاری آن در برابر یک فرد قابل مشاهده باشد.پومسه خود به دو روش استاندارد و ابداعی تقسیم می شود که در جای خود نیاز به بررسی دارد در پومسه استاندارد، ورزشکاران یک سری تکنیک های مشخص را به صورت متوالی و با نظم مشخص به اجرا در می آورند اما در پومسه ابداعی تکواندو کاران مجاز هستند که روال تکنیکی جدیدی را شکل دهند و از این حیث آزادی عمل و تنوع فرم های اجرایی در پومسه ابداعی بر طرفداران آن می افزاید.تکواندو کار شرکت کننده در پومسه که پومسه رو نیز خوانده می شود فارق از مبارزه طلبی زیبایی های تکواندو را در قالب اجرای فرم های منظم و اصولی به نمایش می گذارند و اصالت این هنر شرقی را در ترکیب نمایان می کند. پومسه نیز با توجه به جذابیت های خاص خود مشتاقان فراوانی را به سمت و سوی خود جلب نموده است که با این وجود کره ای ها همچنان در این بخش حرف اول را می زنند.
هان مادانگ
(شکستن اجسام سخت – دفاع شخصی – پومسه ایروبیک) هان مادانگ که به آن تکواندو همگانی نیز می گویند، رویکرد متفاوتی با کیوروگی و پومسه را پی می گیرد و بدین لحاظ بخشی مجزا را شامل می شود. در هان مادانگ که فلسفه آن همگانی نمودن ورزش از طریق توسعه آن در کوچکترین جوامع یا خانواده است تلاش می شود تا سایر جذابیت های فنی تکواندو در قالبی خاص به مخاطبین ارائه شود. در رقابت های هان مادانگ بر خلاف مبارزه و فرم به جای اینکه بیشتر به کسب نتیجه توجه شود، بر افزایش تعاملات فرهنگی نژادی و قومی تأکید می شود تا باعث تقویت اتحاد و دوستی میان اقشار مختلف مردم گردد.
هان مادانگ به بخش های مختلف همچون هوشین سول یا دفاع شخصی و کیوک پا یا شکستن اجسام سخت تقسیم می گردد که البته پومسه ابداعی و پومسه ایروبیک نیز جزء این بخش ها می باشند. دفاع شخصی کاربردی که در هان مادانگ آموزش داده می شود امنیت هر ورزشکار را تأمین می کند و این امکان را فراهم می کند تا آخرین دستاورد های دفاع شخصی رادر قالبی ساده ارائه نمود. در کیوک پا یا شکستن اجسام سخت نیز روش های تسلط قدرت هر فرد بر اجسام سخت همچون چوب و سنگ آموزش داده می شود معیار کسب برتری در کیوک پا حجم شکستن اجسام است که شرکت کنندگان مسابقات در شرایط برابر به اجرای آن می پردازند. این بخش سایر علاقمندان را به تکواندو جذب خود می کند و از این لحاظ اهمیت فوق العاده بالایی برای اهالی این رشته دارد. در هان مادانگ پومسه به صورت استاندارد، ابداعی و ایروبیک به نمایش گذاشته می شود. در پومسه ایروبیک تکنیک های زیبای تکواندو همراه با موزیک و حرکات ایروبیک صحنه های زیبا و جذابی را خلق می کند که در همگانی و فراگیر نمودن تکواندو می تواند نقش مهم و بسزایی ایفا نماید.
آسیب های ورزش رزمی تکواندو
در رشته رزمی تکواندو که ورزشکاران باید با انگشتان پای خود به ضربه گیر حریف ضربه وارد کند و در عوض با گارد دستانش جلوی ضربه های حریف را بگیرد، بیش از هر عضو دیگر ساعد، مچ و انگشتان دست و همچنین زانو، ساق و انگشتان پا در معرض آسیب دیدگی قرار می گیرند.البته احتمال کشیدگی و گرفتگی عضلات ران و کتف نیز وجود دارد، اما عمده مصدومیت هایی که برای ورزشکاران تکواندو کار ایجاد می شود مربوط به مفاصل و استخوان های دست و پا هستند.
آموزش فرم و اهداف ان
اهداف جسمانی یا فیزیکی: کسب آمادگی جسمانی و تناسب اندام. امکان تمرین تکنیکها بدون حریف. تمرین در شرایط مختلفحملات و دفاع ها. هماهنگی بیشتر عصب و عضله.
اهداف فکری:بهبود توانایی تمرکز فکر. بهبود توانایی پردازش تکنیکها. گسترش خلاقیت. بهبود قدرت تصمیم گیری در شرایط گوناگون.
اهداف روحی: کسب آرامش روحی و روانی. افزایش اعتماد به نفس. ایجاد انضباطفردی و گروهی.
تکواندو هنری خشن و پر قدرت است، بدون فرم تکواندو کاران تنها روحیه جنگ آوری و مبارزه را می آموزند. بنابراین می توان فرم را وسیله ای جهت توازن روحی تکواندو کاران دانست. فرم متعادل کننده آموزش هنر رزمی تکواندو می باشد و همانطور که گفته شد تکواندو بدون فرم ارزشهای انسانی و فلسفی خود را از دست می دهد.
فرم چیست؟
تکواندو هنری رزمی و ورزشی است که روش دفاع از خود را به هنرجو آموزش میدهد و به هنرجویان یاد میدهد که چگونه از دستها و پاهای خود برای دفاع کردن استفاده کنند. تکواندو از سه کلمه مجزای، "ته" به معنای پریدن ضربه زدن و خرد کردن با پا. "کوان" به معنای دفاع کردن، ضربه زدن و تخریب کردن با دست. "دو"، به معنای راه و روش تشکیل شده است. اگر چه معنای تکواندو روشی برای مبارزه با پا و دست است ولی محتوای آموزشی و فرهنگی تکواندو بر مبنای "دو" که راه و روش زندگیست بنیانگذاری شده تا جایی که محل تمرین تکواندو را "دوجانگ" یعنی محل زندگی نامگذاری کردند. اصول اخلاقی تکواندو یا همان "چونگ شین" عبارت اند از: احترام، بردباری و صبر، کنترل نفس، شرافت، روحیه سرسختی و شکست ناپذیری، انجام وظایف در مقابل پدر و مادر، اتحاد و یگانگی ملتهاست.
اطلاعات عمومی :
تکواندو به معنای پریدن و شکستن سریعترین راه ممکن به وسیله دست و پا می باشد . از خصوصیات این ورزش سرعت ، دقت عمل ، هماهنگی در فعالیت ، انعطاف بدن ، درک و یاد گیری سریع فنون می باشد . تکواندو روح نظم و ترتیب را در شخص القا می کند و بطور کلی تکنیک دفاع از خود را به انسان می آموزد . در این ورزش فنون استفاده از حرکات خاص برای بکار گیری پاها و وارد نمودن ضربه های موثر آموخته می شود و لذا ممکن است ضربات سهمگین به حریف مقابل وارد نمود . بطور کلی حملات بر روی سه نقطه اصلب بدن متمرکز می گردد : صورت (الگول) ، تنه(مومتونگ) ، و قسمت نیم تنه یا پایین تنه (آرا) . ضربات فنی فقط در نقاط تعیین شده مجاز زده می شود . استفاده ازمشت با روشهای مختلفی انجام می شود و دفاع به وسیله تمام قسمتهای دور مچ انجام می گیرد . در ضربات پا از قسمتهای مختلف پاشنه و کف پا استفاده می شود . شکستن تخته و یا آجر از جمله آموزشهایی است که به منظور آزمایش قدرت و سرعت عمل کار آموزان به کار می رود . در این آموزش ، تسلط بر چرخش مفاصل در هنگام شکستن تخته و … ضروری است مسابقات تکواندو در وزنهای مختلف برگزار می شود و وزن کشی ورزشکاران در روز مسابقه صورت می گیرد . مسابقه در سه راند سه دقیقه ای با یک استراحت یک دقیقه ای بین راند ها انجام می شود . محوطه مبارزه ورزش تکواندو فضای مربع شکل با ابعاد ۸ × ۸ متر می باشد که در داخل یک تشک ۱۲ × ۱۲ متر قرار می گیرد . به این ترتیب یک محوطه به عرض ۲ متر در اطراف منطقه مبارزه به وجود می آید که موسوم به منطقه قرمز یا محوطه خطر می باشد . در صورت لزوم محوطه مسابقه را ممکن است بر روی سکویی به ارتفاع ۵۰ الی ۶۰ سانتیمتر مستقر نمود و برای جلوگیری از آسیب مبارزین باید لبه خارجی محوطه مسابقه را با شیب کمتر از ۳۰ درجه به کف سالن متصل نمود .در سالن تکواندو محل استقرار تماشاچیان ممکن است در چهار سوی محوطه مسابقه در نظر گرفته شود ، اگرچه بهترین موقعیت دید در طرفین طولی محوطه بازی میسر است . فاصله تماشاچیان از محوطه بازی باید حد اقل ۴ الی ۵ متر پیش بینی شود .