هواپیمای اتمی

[Joseph Goebbels]

هواپیمای اتمی :


تلاش برای طراحی هواپیمای هسته ای :
تلاش برای ساخت یکی بمب افکن با نیروی محرک هسته ای در امریکا همزمان با اغاز مطالعات نظری در این باره ، در سال 1946 سازماندهی شد . در این سال ، " نیرو هوایی ارتش " شرکتهای هواپیماسازی داگلاس و نورت امریکن به اضافه گروهی از شرکت های سازنده موتور هواپیما به رهبری شرکت " موتور و هواپیمای فیرچایلد " را مامور انجام یکسری از تحقیقات مستقل تحت برنامه " انرژی هسته ای برای پیشرانه هواپیما " ( nepa ) کرد . در این زمان ، توجه به انرژی هسته ای به این دلیل بود که هر پوند ( 453 گرم ) اورانیوم غنی شده معادل 7/1 میلیون پوند ( 771120 کیلوگرم ) سوخت جت انرژی تولید می کند و علیرغم این واقعیت که موتورهای جت اولیه بسیار ناکارامد بودند ، با این حال ، این میزان انرژی برای به پرواز در امدن یک هواپیمای بمب افکن با سرعت مادون صوت بالا برای طی مسافت 120000 مایل ( 193000 کیلومتر ) کافی بود . در نتیجه ، انرژی هسته ای – از لحاظ نظری – نوید دستیابی به امکاناتی را می داد که بسیار فراتر از استفاده از سوخت های فسیلی بود . به علاوه ، چنین هواپیمایی نیاز به استفاده از پایگاه های ماوراء بحار نداشت . موضوعی بسیار مهم ، بویژه در سال های پایانی دهه 40 ( 20 شمسی ) که سوختگیری هوایی هنوز مراحل ابتدایی خود را طی می کرد .


با اینحال ، انرژی هسته ای علیرغم نوید چنین امکاناتی ، مشکلات فنی عظیمی با خود داشت که حل انها در نهایت غیر ممکن از کار درامد . با اینکه خود سوخت حجمی بسیار کمی داشت ؛ ولی این موضوع در مورد راکتور ، نیروگاه مبدل حرارتی یا سپر محافظ تشعشعی ان صدق نمی کرد . بزرگتریم مشکل در این میان ، محصور کردن تشعشعات مرگبار تولید شده توسط راکتور بود . لذا در طی دوره منتهی با سال 1956 ( 1335 ) ، انواع سپرهای تشعشعی از مواد مختلف ازمایش شدند که از این میان می توان به سپرهایی با لایه هایی از اب و فولاد به علت سادگی و کم حجم بودن اشاره کرد؛ ولی هیچ کدام از انها در عمل ، رضایت بخش از کار در نیامدند .


از سوی دیگر ، با اینکه سرب بهترین محافظت را در مقابل تشعشعات اتمی ارائه داد ، با این حال سپر سربی بسیار سنگین بود . دمای راکتور نیز باعث بروز مشکلات بیشتری شد که یکی از انها ، حفاظت از اورانیوم داخل راکتور در مقابل خوردگی توسط سیال انتقال حرارت بود .


چالش بزرگ مهندسی دیگر ، ان بود که چگونه انرژی گرمایی راکتور را به موتور جت انتقال دهند . موتورهای توربوجت در هواپیماهای سریع ، نیازمند نیروی پیشرانه زیاد به ازای هر پوند یا کیلوگرم جریان هوا به درون موتور در هر ثانیه هستند . در موتور هسته ای ، گرما در بخش جامد راکتور تولید می شود و می بایستی توسط یک سیال به موتور جت منتقل شود . لذا لازم است که بخش های داخلی راکتور گرمای بالاتری از بیشترین دمای سیال انتقال حرارت داشته باشند . وضعیتی متفاوت با موتورهای درون سوز که دمای سطحی می تواند با کمک هوای خنک کننده ، در حدود 500 درجه سانتیگراد سردتر باشد . از سوی دیگر ، نداشتن قطعات متحرک در راکتور یک امتیاز مهم به شمار می رود . زیرا اجزای راکتور در معرض تنش های شدید دینامیکی قرار نمی گیرند . در همین رابطه و به منظور انجام ازمایشات عملی ، نیروی هوایی در نوامبر 1950 ( ابان 1329 ) پیشنهاد کرد که یک بمب افکن b-36 ساخت شرکت کانویر برای ازمایش یک موتور هسته ای تغییر داده شود . سپس ، در ابتدای سال 1951 ( اواخر 1329 ) فعالیت ها در برنامه " انرژی هسته ای برای پیشرانه هواپیما " گسترش یافت و در ماه مارس ( اسفند ) همان سال ، نیرو هوایی قراردادی را با شرکت های بویینگ و لاکهید برای انجام مطالعات درباره بدنه و نیز با شرکت های جنرال الکتریک و پرات اند ویتنی را برای طراحی ، ساخت و ازمایش موتور هوابرد هسته ای امضا کرد . اولین نیازهای نظامی و عملیاتی برای هواپیمای با موتور اتمی توسط روسای ستاد مشترک تهیه و در ماه مارس ( اسفند ) همان سال به پیمانکاران ارائه شد .


در ماه مه ( اردیبهشت ) مجوز فعالیت برای شرکت بویینگ به منظور انجام مطالعات در پروژه ( mx-1847 ) برای یک هواپیمای ترابری و پدافند هوایی که بوسیله یک موتور " فن مجرادار " که از یک " راکتور اب فوق بحرانی " " h-1 " نیرو می گرفت ، صادر شد . این مطالعه در سپتامبر 1953 ( شهریور 1332 ) تکمیل گردید . همزمان با ان ، نیرو دریایی امریکا نیز قراردادی را برای مطالعه در مورد هواپیمای اب نشین با شرکتهای مارتین و کانویر امضا کرد . تمامی این مطالعات به طرح های بسیار جالبی منجر شدند ، ولی هیچ یک از انها به پرواز در نیامدند . در بخش دوم این گزارش به طرح های شرکتهای مختلف هواپیما سازی امریکا در انجام این ماموریت ناممکن برای طراحی یک هواپیمای موثر و قابل استفاده با نیروی محرک هسته ای است .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح های مطالعاتی :


طرح n-34 شرکت نورث روپ :
با اینکه نیرو هوایی امریکا رسما قراردادی با شرکت نورث روپ برای انجام مطالعه و طراحی هواپیمای با موتور اتمی امضا نکرد ، با اینحال به نظر می رسد که شرکت نورث روپ به طور خصوصی مطالعاتی را در مورد هواپیمای با نیروی هسته ای در پروژه بال پرنده n-34 در اوریل 1948 ( فروردین 1327 ) اغاز کرد . در مورد این طرح اطلاعات اندکی در دست است . با این حال ، به موجب همین اطلاعات ، n-34 بر خلاف بمب افکن های بال پرنده b-35 و b-49 ساخت همین شرکت ، دارای بدنه ای مجزا بود که یک سکان عمودی داشت . بال ان دارای زاویه عقب رفتگی در لبه حمله و 35 درجه در خط " ربع وتر " بود و 6 موتور توربوجت در ریشه لبه بال قرار داشتند . هیچ اطلاعی در مورد نوع موتور اتمی و یا ظرفیت حمل بمب این هواپیما در دست نیست ؛ ولی این طرح دارای برجک های توپ کالیبر 60 ( 24/15 میلیمتری ) در دماغه و دم هواپیما بود . پهنای ( فاصله دو نوک بال ) این هواپیما 70 فوت و 8 اینچ ( 54/12 متر ) و طول ان 89 فوت و 8 اینچ ( 33/27 متر ) بود . n-34 در صورت ساخته شدن ، 10 خدمه حمل می کرد .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

هواپیمای x-6 شرکت کانویر :


در اوریل 1952 ( فروردین 1331 ) ، نیرو هوایی امریکا پیشنهاد کرد که یک هواپیمای ازمایشی برای بررسی جنبه های گوناگون قدرت راکتور هسته ای ساخته شود . این موضوع ، منجر به تهیه طرح هایی برای 2 فروند هواپیمای ازمایشی x-6 گردید که قرار بود از موتورهای هسته ای سیکل مستقیم طرح شرکت جنرال الکتریک استفاده کنند . پس از انجام بررسی هایی ، در ماه سپتامبر ( شهریور ) اعلام شد که x-6 نمونه تغییر یافته ای از بمب افکن b-36h خواهد بود .


موتور سیکل مستقیم جنرال الکتریک از یک راکت بزرگ خنک شونده با هوا به اضافه 4 موتور توربوجت x-40 استفاده می کرد . x-40 ها در زیر بدنه نصب می شدند . به طوریکه هوای ورودی از کمپرسور می توانست از میان هسته راکتور عبور کرده و سپس ، پیش از خروج از موتور ، از میان پره های توربین عبور نماید . این موتور در حدود 160000 پوند ( 72500 کیلوگرم ) وزن داشت که شامل راکتور 97000 پوندی ( 44000 کیلوگرمی ) وسپر محافظ تشعشع برای خدمه بود . انتظار می رفت که وزن برخاست x-6 در حدود 360000 پوند ( 300/63 کیلوگرم ) باشد که به طور تعجب اوری کمتر از وزن عادی b-36 بود . انتظار می رفت که پروازهای ازمایشی این هواپیما در 1957 ( 1336 ) اغاز شود ، ولی برنامه ان در ماه مه 1953 ( اردیبهشت 1332 ) به دلیل قطع بودجه لغو شد . با این حال ، یک فروند b-36 دیگر به هواپیمای nb-36h تبدیل شد و به عنوان هواپیمای ازمایشی هسته ای ( nta ) به کار رفت . این هواپیما چندین پرواز ازمایشی مابین سال های 1955 و 1957 ( 1334 و 1336 ) انجام داد و امکان استفاده از راکتور هسته ای هوابرد مورد ازمایش قرار گرفت ، هر چند که از مولد هسته ای از ان برای نیرو دادن به هواپیما استفاده نشد .


نوع منبع قدرت راکتور مورد استفاده در x-6 ، به عنوان سیکل مستقیم یا باز شناخته میشد که در ان ، گرمای راکتور جایگزین حرارت حاصل از سوزاندن سوخت در محفظه احتراق موتورهای عادی جت می گردید . روش دیگر ، سیکل غیر مستقیم یا بسته نام داشت که در ان ، هوا از گرما به موتور توربوجت استفاده میشد و در نتیجه ، جایگزین و یا حتی مکمل محفظه احتراق موتور جت می گردید . روش دوم ، به طور بالقوه ، ایمن تر و مطمئن تر از سیستم باز بود ؛ ولی در ضمن ، کارایی کمتری داشت و سنگین تر بود . در تمامی طول برنامه هواپیمای با نیروی هسته ای ، بحث های زیادی در مورد اینکه کدامیک از این دو روش گزینه بهتری هستند ، جریان داشت .


در اوریل 1957 ( فروردین 1333 ) ، کار بر روی هواپیمای با موتور اتمی ، زمانی که نیرو هوایی امریکا یک نیاز فوری برای برنامه پیشرانه هسته ای هواپیما ( anp ) را منتشر کرد ، به طور قابل توجهی افزایش یافت . در اواخر ان سال ، نیرو هوایی برنامه سیستم تسلیحاتی -125 a ( ws-125 a ) برای یک بمب افکن با حداکثر سرعت 2 ماخ ( 2 برابر سرعت صوت ) را اغاز و در ماه مارس 1955 ( اسفند 1333 ) ، نیازهای عمومی عملیاتی -81 (gor-81 ) را برای سیستم تسلیحاتی -125a منتشر کرد که شامل نیاز برای یک هواپیما با شعاع عمل رزمی 11000 ناتیکال مایل (20350 کیلومتر ) بود که از این میان ، 1000 ناتیکال مایل ( 1850 کیلومتر ) ان می بایستی در ارتفاع 60000 فوت ( 18300 متر ) و با سرعت 2 ماخ انجام میشد .
در پی انجام رقابت ، شرکت کانویر با مدل 25/2 ( model 25/2 ) و لاکهید با model cl-293 به عنوان پیمانکاران مطالعه سیستم انتخاب شدند . ولی هر دو شرکت ، در پایان مطالعه خود گزارش کردند که نیازهای اصلی ws-125 a قدری فراتر از توان تکنولوژی – در ان زمان – است . در همان زمان ، شرکت جنرال الکتریک با مشارکت لاکهید ، تیمی را برای اغاز توسعه موتور سیکل مستقیم xma-1 تشکیل داد . این در حالی بود که شرکت پرات اند ویتنی نیز با همکاری لاکهید ، کار بر روی موتور سیکل غیر مستقیم nj-2 را اغاز کرد . برنامه nj-2 در ماه اوت 1957 ( مرداد 1336 ) لغو شد .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح بمب افکن ارتفاع زیاد بویینگ :


در 22 ژانویه 1954 ( 2 بهمن 1332 ) ، نیرو هوایی ، نتایج یک مطالعه مستقل در برخورد در مورد بمب افکن ارتفاع زیاد از بویینگ را – که در نوامبر 1952 ( ابان 1331 ) با عنوان mx-2145 اغاز شده بود – دریافت کرد . اهمیت این گزارش در ان بود که برای اولین بار ، پیشرانه هسته ای هواپیما با نیازهای ویژه نیرو هوایی امریکا مرتبط میشد . بویینگ معتقد بود که مناسب ترین شیوه برای پاسخ گویی به ماموریت های استراتژیک دهه 60 میلادی ( 40 شمسی ) ، یک بمب افکن سرنشی دار با موتور هسته ای است که قادر به پرواز به سوی هدف با سرعت مادون صوت بوده و سپس با استفاده از موتورهای اضافی با سوخت شیمیایی ، بتواند با سرعت مافوق صوت به سمت هدف یورش ببرد .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح ws-125 شرکت کانویر :


در مطالعات ws-125 a ، شرکت کانویر اعلام کرد که 600000 پوند ( 272000 کیلوگرم ) ، حداکثر وزن ناخالص واقع بینانه برای هواپیمای اتمی است ؛ زیرا افزایش وزن به بیش از این میزان ، هیچ افزایش چشمگیری را در شعاع عمی رزمی و یا ارتفاع پروازی باعث نخواهد شد . در طرح پیشنهادی کانویر برای برنامه ws-125 a ، از 4 موتور جت هسته ای و 2 موتور توربوجت شیمیایی ( متعارف ) استفاده میشد تا نیروی مورد نیاز را تامین کرده ، سرعت و ارتفاع پیمایش و حداکثر سرعت و ارتفاع پرواز هجومی را که شباهت بسیاری با ارقام ارائه شده از سوی لاکهید داشت – تامین کند . در این طرح پیشنهادی ، شعاع عمل نفوذی معادل 390 ناتیکال مایل ( 725 کیلومتر ) پیش بینی میشد که با استفاده از 2 موتور توربوجت با سوخت شیمیایی اضافی ، به 560 ناتیکال مایل ( 1085 کیلومتر ) افزایش می یافت .



ضمن انکه با کاهش ارتفاع پرواز از 60000 فوت ( 18300 متر ) به 55000 فوت ( 16775 متر ) ، این میزان به 662 ناتیکال مایل ( 1227 کیلومتر ) می رسید .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح cl-293 شرکت لاکهید :


در سال 1955 ( 1334 ) دو طرح بدنه را با عنوان پروژه cl-293 پیشنهاد کرد که هر دو انها دارای 5 خدمه بودند . یکی از این دو طرح ، از موتور سیکل مستقیم ac-107 جنرال الکتریک نیرو می گرفت و دیگری از موتور سیکل غیر مستقیم پرات اند ویتنی که اصطلاحا گوی اتشین نامیده میشد ، استفاده می کرد . طرح اول ، مبتنی بر 4 موتور توربوجت هسته ای و 4 موتور توربرجت با سوخت شیمیایی بود و وزن ان در موقع برخاستن از زمین ، در حدود 527000 پوند ( 239000 کیلوگرم ) تخمین زده میشد . این هواپیما برای پرواز پیمایشی در ارتفاع 30000 فوت ( 9150 متر ) و سرعت 0/9 ماخ طراحی شده و سرعت نفوذی ان ، 2/5 ماخ در ارتفاع حدود 63000 فوت ( 19200 متر ) بود و توانایی حمل 10000 پوند ( 4500 کیلوگرم ) مهمات را داشت و پاسخگوی حداقل نیاز های تصریح شده نیرو هوایی و حتی فراتر از ان نیز بود – به جز شعاع نفوذی 1000 ناتیکال مایلی ( 1850 کیلومتر ) .


در واقع ، شعاع عمل نفوذی ان ، فقط 219 ناتیکال مایل ( 406 کیلومتر ) بود .



طرح دیگر این شرکت با همان عنوان و با استفاده از موتور با چرخش سوخت شرکت پرات اند ویتنی 622800 پوند ( 282500 کیلوگرم ) وزن داشت و قادر به پرواز پیمایشی در همان ارتفاع با همان سرعت ، ضمن حمل 10000 پوند مهمات بود . سرعت نفوذی این مدل ، 2/5 ماخ در ارتفاع 61000 فوت ( 18600 متر ) بود . شعاع عمل نفوذی 312 ناتیکال مایلی ( 578 کیلومتری ) این مدل ، علی رغم برتر بودن ان نسبت به طرح پیشین ، هنوز هم بسیار کمتر از میزان 1000 ناتیکال مایلی تعیین شده توسط نیرو هوایی بود . برای حل این مشکل ، هر دو طرح پیشنهادی می توانستند یک موشک هوا به سطح با برد 700 ناتیکال مایل ( 1300 کیلومتر ) را حمل کنند.


هم کانویر و هم لاکهید ، طرح های بازبینی شده خود را در اوایل 1956 ارائه کردند . اخرین طرح لاکهید ، مجهز به راکتور nj-2 و دارای وزن برخاستن 603900 پوند ( 273930 کیلوگرم ) بود و تنها با استفاده از نیروی هسته ای ، توانایی انجام پرواز پیمایشی در ارتفاع 28000 فوت ( 8535 متر ) با سرعت 0/9 ماخ را داشت . شعاع عمل پرواز نفوذی ان به 500 ناتیکال مایل ( 925 کیلومتر ) در ارتفاع 55000 فوت ( 16750 متر ) با سرعت 2/5 ماخ می رسید . ولی محاسبات مرکز مطالعاتی " رایت " نیرو هوایی حکایت از ان داشت که مقادیر واقعی ، کمتر از تخمین های لاکهید است . به موجب این محاسبات ، ارقام واقعی برای شعاع عمل نفوذی پرواز ، 320 ناتیکال مایل ( 595 کیلومتر ) در ارتفاع 47000 فوت ( 14300 متر ) و سرعت نفوذی ، 2 ماخ بودند .


بسیار محتمل به نظر می رسید که cl-293-64 یکی از اخرین طرح های تهیه شده در این مطالعه باشد . راکتور nj-2 دارای توانی معادل 320 مگاوات بود که به 6 موتور که به صورت پهلو به پهلو در میانه بدنه در زیر ریشه بال نصب شده بودند ، نیرو می داد . این هواپیما دارای یک ارابه فرود با 4 چرخ برای هر یک از بازوهای ارابه اصلی بود ارابه فرود دماغه ان ، 2 چرخ داشت .


تلاش بعدی لاکهید برای پاسخگویی به نیاز ws-125 a در نوامبر 1956 ( ابان 1335 ) ارائه شد و شامل یک بمب افکن کوتاه پرواز مجهز به فقط موتورهای اتمی از نوع سیکل مستقیم و یا غیر مستقیم بود . با وزن 400000 پوند ( 181400 کیلوگرم ) ، این هواپیما دارای 2 راکتور هسته ای بود که به 4 موتور جت نیرو می داد . سرعت پیمایش ان ، 9/0 ماخ ( 85/0 ماخ با راکتور سیکل غیر مستقیم ) در ارتفاع 35000 فوت ( 10670 متر ) بود . از موتورهای با سوخت شیمیایی میشد برای برخاستن ، فرود و در شرایط اضطراری استفاده کرد . در موقع پرواز در ارتفاع سطح دریا ، شعاع عمل رزمی این هواپیما 1000 ناتیکال مایل ( 1850 کیلومتر ) بود . دفتر ws-125 a نیرو هوایی امریکا این طرح را به دلیل انکه توسعه ان به یک هواپیمای عملیاتی نبود ، رد کرد . هیچ تصویر و یا ترسیمی از این هواپیما در دست نیست .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[حسین متقی]

حرفی ندارم فقط مجله صنایع هوایی
موفق باشید

[Joseph Goebbels]

مدل -25 و مدل -25 پیشرفته شرکت کانویر :


در پروژه ws-125 a شرکت کانویر ، مدل -25 بود که در 16 اوریل 1956 ( 27 فروردین 1335 ) ارائه شد .وزن ناخالص این مدل در حین برخاستن ، 537000 پوند ( 260000 کیلوگرم ) و شعاع عمل نفوذی ان ، 455 ناتیکال مایل ( 845 کیلومتر ) در ارتفاع 55000 فوت ( 16750 متر ) با سرعت 2/5 ماخ تخمین زده می شد . نیروی محرکه این مدل ، ترکیبی از 2 راکتور ac-110 جنرال الکتریک بود که هر کدام به 2 موتور توربوجت نیرو می داد . به اضافه دو موتور توربوجت با سوخت شیمیایی ساخت شرکت پرات اند ویتنی مجهز به پس سوز ، هر یک با حداکثر 29000 پوند ( 13155 کیلوگرم معادل 128/9 کیلونیوتن ) . از این موتورهای شیمیایی برای برخاستن از زمین ، اوجگیری ، پرواز نفوذی مافوق صوت و فرود استفاده میشد ؛ ولی انها در مرحله پرواز پیمایشی خاموش می شدند .


شرکت کانویر تعدادی تغییر در طرح را پیشنهاد کرد که شعاع عمل نفوذی این هواپیما را به 1000 ناتیکال مایل ( 1850 کیلومتر ) افزایش دهد . این تغییرات شامل امکان تا کردن نوک بال ها برای دستیابی به شکل بهینه ائرودینامیکی در حین مراحل پیمایش و پرواز نفوذی ، تغییر پیشرانه و استفاده از طرح دماغه دید غیر مستقیم ( استفاده از پریسکوپ و یا تصاویر تلویزیونی ) به منظور حذف شیشه جلوی کابین بودند .


مدل -25 پیشرفته در 15 اوت 1956 ( 25 مرداد 1335 ) پیشنهاد شد . این مدل دارای نوک بالهای تا شونده و دماغه متحرک ( همانند xb-70 و کنکورد ) بود . وزن ناخالص ان به 620000 پوند ( 281000 کیلوگرم ) افزایش یافت . انتظار می رفت که این هواپیما بتواند با استفاده از نیروی اتمی با سرعت 0/9 ماخ در ارتفاع 20000 فوت ( 6100 متر ) پرواز کند . شعاع عمل نفوذی این هواپیما ، 575 ناتیکال مایل ( 1065 کیلومتر ) در ارتفاع 50000 فوت ( 15250 متر ) با سرعت 2 ماخ براورد می شد . بررسی های رسمی نیرو هوایی بزودی نشان داد که احتمال کمی وجود داشت که این مدل بتواند حداقل نیازهای عملیاتی این نیرو را براورد کند .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح CL-236 Blackjack :


در ژوئیه 1956 ( تیر 1335 ) ، لاکهید اندیشه جدیدی را با نام مستعار بلک جک پیشنهاد کرد . این طرح ، یک سیستم تسلسحاتی دو قسمتی حامل و محمول بود و از یک هواپیمای با موتور فقط اتمی به عنوان هواپیمای حامل و یک هواپیمای تهاجمی با موتور شیمیایی به عنوان هواپیمای محمول تشکیل میشد . هواپیمای حامل ، یک هواپیمای مادون صوت بود ، در حالیکه هواپیمای تهاجمی می توانست مافوق صوت باشد . فقط یک تصویر از هواپیمای حامل CL-236-40 در دست است که نشان دهنده هواپیمایی بدنه باریک بود ، جز در ناحیه ریشه بال ها که موتور هسته ای NJ-2 و 3 موتور مرتبط با ان به صورت پهلو به پهلو در هر طرف بدنه جای می گرفتند . هوای مورد نیاز این موتورها از راه ورودی های بزرگ هوا در طرفین بدنه تامین میشد . این هواپیما دارای یک دم بزرگ به شکل حرف T بود . وزن ناخالص بلک جک 337770 ( 153212 کیلوگرم ) تخمین زده می شد ؛ ولی در بروشور ان اعلام شده بود که وزن این نمونه ، 350000 پوند ( 158760 کیلوگرم ) است .



با جدا کردن پرواز پیمایشی هسته ای از پرواز نفوذی ، زمانی که هواپیمای حامل به تنهایی پرواز می کرد ، برد ان به عنوان بمب افکن کوتاه پرواز برد بلند با سرعت پیمایش 0/9 ماخ در ارتفاع 20000 فوت ( 6100 متر ) دو برابر می شد . هواپیمای محمول با نیروی پیشرانه متعارف ، مافوق صوت بود و بخش تهاجمی مافوق صوت ماموریت را بر عهده داشت که شامل شعاع عمل نفوذی 830 ناتیکال مایل ( 1540 کیلومتر ) در ارتفاع 55000 فوت ( 16765 متر ) و سرعت 2/5 ماخ بود . وزن این این هواپیما در حدود 260000 پوند ( 118000 کیلوگرم ) تخمین زده می شد . بیش از 40 طرح برای شکل احتمالی این هواپیما بررسی شد و لاکهید تلاش قابل توجهی را برای این پروژه انجام داد . این شرکت ، مطالعه طراحی پر حجمی را به نیروی هوایی ارائه کرد ؛ ولی دفتر پروژه WS-125 A هر نوع فعالیت بیشتر بر روی ان را در پایان ژوئیه متوقف کرد و اعلام کرد که طرح بلک جک فاقد جذابیت خاصی است .



ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

طرح nb-36h شرکت کانویر :


در این میان ، هواپیمای nb-36h شرکت کانویر اولین پرواز خود را در 20 ژوئیه 1955 ( 29 تیر 1334 ) با موفقیت انجام داد . این هواپیما حامل چیزی بود که " راکتور ازمایشی سپر حافظتی هواپیما " ( astr ) نام داشت . این راکتور هیچ نیروی پیشرانه ای تولید نمی کرد و فقط برای بررسی مشکل تشعشعات هسته ای و طراحی سپر محافظ این تشعشعات به کار می رفت . اولین پرواز ازمایشی nb-36h با راکتور ازمایش سپر حفاظتی هواپیما در شرایط بحرانی در 17 سپتامبر ( 26 شهریور ) انجام شد . این هواپیما اخرین پرواز خود را در پی 47 سورتی پروازی در اوریل 1957 ( فروردین 1336 ) انجام داد که شامل 21 مورد " پرواز داغ " ( راکتور فعال ) بود . پروازهای nb-36h نشان دادند که خطر اندکی در مورد نشت مواد و تشعشعات رادیو اکتیو در شرایط عادی وجود دارد ، ولی سوال در این باره که در صورت سقوط هواپیما چه اتفاقی می افتد ، باقی ماند .



برنامه ws-125 a در دسامبر 1956 ( اذر 1335 ) لغو شد و معلوم گردید که هم از لحاظ مقدورات پروازی و هم زمان بندی ، غیر واقع بینانه بود است . با این حال ، به هر دو شرکت کانویر و لاکهید گفته شد که در سطح متوسط به تحقیقاتشان برای یک هواپیمای تزمایشی ولی با ملاحظات عملیاتی ادامه دهند . لذا به منظور تداوم کار ، " فرماندهی استراتژیک هوایی " ( sac ) برنامه ای را برای یک " هواپیمای پرواز مداوم اخطار پرتاب موشکی و نفوذگر ارتفاع پایین " ( camal ) اغاز کرد .


سپس ، نیرو هوایی ، " نیازعمومی عملیاتی -172 " (gor-172 ) را برای توسعه برنامه " هواپیمای پرواز مداوم اخطار پرتاب موشکی و نفوذگر ارتفاع پایین " منتشر کرد و شرکتهای کانویر و لاکهید پیشنهادات خود را ارائه کردند . کانویر در ماه مارس 1959 ( اسفند 1337 ) در این رقابت پیروز شد ؛ ولی ثابت گردید که این یک پیروزی گذرا است . زیرا برنامه " هواپیمای پرواز مداوم اخطار پرتاب موشکی و نفوذگر ارتفاع پایین " در ماه ژوئیه ( تیر ) لغو شد .



در ماه سپتامبر ( شهریور ) همان سال ، نیرو هوایی امریکا پیشنهاد کرد که برنامه های " پیشرانه هسته ای هواپیما " و بمب افکن 3 برابر xb-70 والکایری در یکدیگر ادغام شوند و در ماه دسامبر ( اذر ) ، بمب افکن xb-70 با موتور هسته ای رسما پیشنهاد شد . قرار بود که این هواپیما از موتور هسته ای nj-18 ساخت پرات اند ویتنی نیرو بگیرد ، ولی برنامه ان نیز در اوریل 1960 ( فروردین 1339 ) لغو گردید .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

مدل 54 شرکت کانویر :


معلوم شده که هواپیمای مادون صوت پیشنهادی مدل -54 کانویر ، یک طرح دارای کانارد ، با بالهای رو به عقب و سکان های عمودی در دو نوک بال ، در بالا و پایین ان بود . این هواپیما دارای 134 فوت و 2/5 اینچ ( 40/90 متر ) پهنا ، 170 فوت و 5 اینچ (51/94 متر ) طول ، 5000 فوت مربع ( 465 متر مربع ) سطح بال و 650 فوت مربع ( 60/45 متر مربع ) مساحت کانارد بود . وزن کلی این هواپیما 573000 پوند ( 260000 کیلوگرم ) و سرعت پیمایش ان در حدود 0/9 ماخ در ارتفاع 30000 فوت ( 9150 متر ) بود . خدمه در نزدیکی دماغه هواپیما قرار می گرفتند و کانارد در پشت سر انها قرار داشت . دو موتور هسته ای xma-1a به صورت پهلو به پهلو در عقب بدنه قرار داشتند و هر کدام ، دو موتور جت فاقد پس سوز را نیرو می دادند . به نظر می رسد که نمونه ای نیز با 6 موتور اضافی با سوخت شیمیایی از نوع j-75 در مقرهای مستقل در زیر بال نیز در دست طراحی بود .



هیچ سلاح پدافندی برای این هواپیما پیشنهاد نشده بود ؛ ولی در ضمن ، این هواپیما دارای تعدادی انتن دفاعی برای اخلال الکترونیک بود و پرتاب کننده های چف و شراره را حمل می کرد . یک رادار جستجو و تجهیزات ناوبری و بمباران دماغه این هواپیما پیش بینی شده بود .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما /ش10

[Joseph Goebbels]

مدل NX-2 شرکت کانویر :


پروژه " هواپیمای پرواز مداوم اخطار پرتاب موشکی و نفوذگر ارتفاع پایین " شرکت کانویر با عنوان NX-2 ادامه یافت و ترتیباتی نیز برای انجام ازمایشات پروازی در فوریه 1960 ( بهمن 1338 ( اغاز شد . دو مدل برای انجام استفاده به عنوان نمونه ازمایشی پیشنهاد شدند : یک نمونه با استفاده از موتور " سیکل باز هوای مستقیم " ( XNJ-40E ) جنرال الکتریک با موتور جت " X-211 " ( j-78 ) و دیگری با موتور " سیکل غیر مستقیم " یا سیکل بسته ( NJ-18 ) ساخت شرکت پرات اند ویتنی با استفاده از فلز مایع ( به احتمال زیاد فلز سدیم ) به عنوان مایع انتقال حرارت . در هر دو طرح ، راکتورهای هسته ای در انتهای بدنه قرار داشتند ، در حالیکه 4 خدمه هواپیما در نزدیکی دماغه ، در حدود 100 فوت ( 30 متر ) جلوتر از منبع قدرت رادیواکتیو هواپیما مستقر شده و بوسیله حدود 1000 پوند ( 450 کیلوگرم ) سپر تشعشعاتی محافظت می شدند .



NX-2 دارای بدنه ای مشابه با " هواپیمای پرواز مداوم اخطار پرتاب موشکی و نفوذگر ارتفاع پایین " ، ولی با بال دارای زاویه عقب رفتگی کمتر بود . کانارد ان نیز به سمت جلوی دماغه منتقل شده و سکان های عمودی نیز تقریبا به طور کامل در بالای دو نوک بال قرار داشتند .


هر یک از 3 یا 4 موتور جت هسته ای با توجه به نوع راکتور در انتهای بدنه نصب می شدند . نمونه سیکل باز هوای مستقیم ، دارای 3 موتور " X-211 " ( J-87 ) بود که به صورت پهلو به پهلو نصب می شدند به اضافه یک مقر در زیر هر بال برای یک موتور توربوجت سوخت شیمیایی J-75 به منظور استفاده در موقع برخاستن از زمین .


هواپیمای مادون صوت NJ-18 دارای 4 موتور توربوجت NJ-85 بود که به صورت دو به دو و پهلو به پهلو با راکتور هسته ای و مبدل های حرارتی در میانشان قرار داشتند .


هواپیمای مادون صوت NX-2 برای انجام 125 ساعت پرواز مداوم با سرعت 575 مایل ( 925 کیلومتر ) بر ساعت طراحی شده بود . پهنای این هواپیما ، 164 فوت و 4 اینچ ( 50/09 متر ) ، طول ان 160 فوت و 6 اینچ ( 48/92 متر ) و سطح بال ان 5000 فوت ( 465 متر ) مربع بود .


ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10

[Joseph Goebbels]

بمب افکن اتمی مدل -26 شرکت داگلاس :


شواهدی در دست است که یک تیم طراحی از شرکت داگلاس ، مطالعه ای را در زمینه بمب افکن با انرژی هسته ای انجام داد که مدل -26 نامیده میشد . تصاویر ، ماکت شرکت سازنده را نشان می دهد و این مدل نشان دهنده هواپیمایی با بدنه ای بسیار طویل برای تامین حداکثر فاصله میان خدمه و راکتور هسته ای بود . زیرا از شدت پرتوهای گاما با افزایش فاصله به شدت کاسته می شود . لذا این روش توسط بسیاری از شرکت های دست اندرکار این برنامه برای کاستن از وزن سپر محافظ تشعشعی استفاده شد .
مدل -26 از 2 موتور جت نیرو می گرفت و نوک بالهای ان به سمت پایین متمایل بود . مشخصه این پروژه بوسیله مقاله ای که در یکی از نشریات تخصصی در سپتامبر 1960 ( شهریور 1340 ) مغشوش شد . زیرا در ان شماره ، تصویری از مدلی بسیار شبیه به این مدل با عنوان " رهگیر 3 برابر شرکت هیوز " به چاپ رسید . با این حال ، این طرح نشان دهنده هواپیمایی با ابعاد بسیار بزرگ و بدنه بسیار باریک بود . این امر ، نشان دهنده توانایی محدود ان برای مانور های پروازی به عنوان یک جنگنده رهگیر بود و تقریبا به طور یقین نشان دهنده یک بمب افکن است .

[Joseph Goebbels]

لغو برنامه :


جان اف کندی ، رییس جمهور وقت امریکا گزارش بودجه دفاعی به کنگره را در تاریخ 28 مارس 1961 ( 8 فروردین 1340 ) ارائه کرد . در مورد هواپیمای هسته ای ، وی اعلام کرد که تقریبا 15 سال وقت و حدود 1 میلیارد دلار برای ان هزینه شده است ، ولی " احتمال دستیابی به هواپیمایی قابل استفاده نظامی در اینده قابل پیش بینی هنوز بسیار بعید است . " لذا کندی که احساس می کرد زمان " گرفتن تصمیمات قاطع " فرا رسیده است . وی به کنگره پیشنهاد کرد که کل برنامه لغو گردد . این کار ، یک میلیارد دلاری را هنوز برای ازمایشات مرحله پروازی مورد نیاز بود ، صرفه جویی می کرد و در نتیجه ، برنامه " برنامه پیشرانه هسته ای هواپیما " لغو شد .


پایان .
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10