*شکوفه ي اشک(مهرداد اوستا)*

[تووت فرنگی]

وفا نکردي و کردم جفا نديدي و ديدم
شکستي و نشکستم بريدي و نبريدم
اگر ز خلق،ملامت و گر ز کرده ندامت
کشيدم از تو کشيدم شنيدم از تو شنيدم
کي ام؟شکوفه ي اشکي که در هواي تو هر شب
ز چشم ناله شکفتم به روي شکوفه دوديدم
مرا نصيب غم آمد به شادي همه عالم
چرا که از همه عالم محبت تو گزيدم
چو شمع خنده نکردي مگر به روز سياهم
چو بخت جلوه نکردي مگر ز موي سپيدم
به جز وفا و عنايت نماند در همه عالم
ندامتي که نبردم ملامتي که نديدم
نبود از تو گزيري چنين که با رغم دل
ز دش شکوه گرفتم به دوش ناله کشيدم
جواني ام به سمند شتاب ميشد و از پي
چو گرد در قدم او دويدم و نرسيدم
به روي بخت ز ديده ز چهر عمر به گردون
گهي چو اشک نشستم گهي چو رنگ پريدم
وفا نکردي و کردم به سر نبردي و بردم
ثبات عهد مرا ديدي اي فروغ اميدم