فرضیه سفر در زمان تخیلی از آب درآمد

[Rez@ee]

فیزیک‌دانان هنگ کنگی پس از یک قرن در مطالعه‌ای صحت نظریه انیشتین را تایید و نشان دادند فرضیه سفر در زمان چیزی بیش از یک داستان تخیلی_علمی نیست.


دانشمندان دانشگاه علم و فناوری هنگ کنگ اثبات کردند که یک فوتون واحد یا همان واحد نور از قوانین حرکت جهانی تبعیت می‌کند.

طبق نظریه انیشتین سرعت نور همان قوانین حرکت جهانی را شامل می‌شود. هیچ چیزی در جهان نمی‌تواند سریع‌تر از سرعت نور حرکت کند.

بر اساس گزارش دیسکاوری، نظریه سفر در زمان حدود 10 سال پیش شکل گرفت، درست هنگامی که دانشمندان دریافتند پخش پالس‌های نوری با سرعتی فراتر از سرعت نور در برخی مواد رسانای خاص انجام می‌گیرد.

اما بعدها مشخص شد که این امر بیشتر یک اتفاق بصری است. با این وجود بعضی از دانشمندان همچنان به احتمال وجود یک فوتون واحد که سریع‌تر از سرعت نور حرکت می‌کند، معتقد بودند.

اما در نهایت این مطالعه صحت نظریه انیشتین را تایید و نشان داد فرضیه سفر در زمان چیزی بیش از یک داستان تخیلی_علمی نیست.

[*alien*]

جالب بود

[Haredes]

یادم می آید چندین سال پیش اخبار علمی ـ فرهنگی تلویزیون ـ که آن وقت ها از شیکه ی 2 پخش می شد ـ در یک خبر تصویری اعلام داشت که: دانشمندان .... با شتاب دادن به ... مؤفق به دستیابی به سرعت یک و دو دهم سرعت نور شدند! این خبر همیشه مبنای فکری من بوده است![tafakor]

[Rez@ee]

سفر در زمان



(http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%D9%81%D8%B1+%D8%AF%D8%B1+%D8 %B2%D9%85%D8%A7%D9%86&refresh=1)

مقدمه

یکی از جالبترین افکار بشر ، ایده جابجایی در بعد زمان (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%D9%81%D8%B1+%D8%AF%D8%B1+%D8 %B2%D9%85%D8%A7%D9%86) است. البته اگر از یک بعد دیگر به قضیه نگاه کنیم همه ما مسافر زمان هستیم. همین الان که شما این را می‌خوانید، زمان در حول و حوش و به پیش می‌رود و آینده به حال و حال به گذشته تبدیل می‌شود. نشانه‌اش هم رشد موجودات است. ما بزرگ می‌شویم و می‌میریم. پس زمان در جریان است. آلبرت انیشتین (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%A2%D9%84%D8%A8%D8%B1%D8%AA+%D8% A7%D9%86%DB%8C%D8%B4%D8%AA%DB%8C%D9%86) با ارائه نظریه نسبیت خاص (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D9%86%D8%B3%D8%A8%DB%8C%D8%AA+%D8% AE%D8%A7%D8%B5) نشان داد که این کار از نظر تئوری شدنی است. بر طبق این نظریه اگر شیئ به سرعت نور نزدیک شود گذشت زمان برایش آهسته‌تر صورت می‌گیرد (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%A7%D8%AA%D8%B3%D8%A7%D8%B9+%D8% B2%D9%85%D8%A7%D9%86). بنابراین اگر بشود با سرعت بیش از سرعت نور حرکت کرد، زمان به عقب برمی‌گردد. مانع اصلی این است که اگر جسمی به سرعت نور نزدیک شود جرم نسبی آن به بینهایت میل می‌کند؛ لذا نمی‌شود شتابی بیش از سرعت نور پیدا کرد. اما شاید یک روز این مشکل هم حل شود. برخلاف نویسنده‌ها و خیال پردازها که فکر می‌کنند سفر در زمان باید با یک ماشین انجام شود، دانشمندان بر این عقیده هستند که اینکار به کمک یک پدیده طبیعی صورت می‌گیرد. در این خصوص سه پدیده مد نظر است: سیاهچاله‌های دوار (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87%DA%86%D8%A 7%D9%84%D9%87) ، کرمچاله‌ها و ریسمانهای کیهانی.



http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/d/d9/P00212D.jpg
سیاهچاله ماشینی برای سفر به زمان

سیاهچاله‌ها اگر یک ستاره چند برابر خورشید باشد و همه سوختش را بسوزاند، از آنجا که یک نیروی جاذبه قوی دارد لذا جرم خودش در خودش فشرده می‌شود و یک حفره سیاه (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87%DA%86%D8%A 7%D9%84%D9%87) رنگ مثل یک قیف درست می‌کند که نیروی جاذبه (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B4) فوق العاده زیادی دارد طوری که حتی نور هم نمی‌تواند از آن فرار کند. اما این حفره‌ها بر دو نوع هستد. یک نوعشان نمی‌چرخند لذا انتهای قیف یک نقطه است. در آنجا هر جسمی که به حفره مکش شده باشه نابود می‌شود. اما یک نوع دیگر سیاهچاله نوعی است که در حال دوران است و برای همین ته قیف یک قاعده داره که به شکل حلقه است. مثل یک قیف واقعی است که ته آن باز است. همین نوع سیاهچاله است که می تواند سکوی پرتاب به آینده یا گذشته باشد. انتهای قیف به یک قیف دیگر به اسم سفیدچاله می‌رسد که درست عکس آن عمل می‌کند. یعنی هر جسمی را به شدت به بیرون پرتاب می‌کند. از همین جاست که می‌توانیم پا به زمانها و جهانهای دیگر (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%D9%87%D8%A 7%DB%8C+%D9%85%D9%88%D8%A7%D8%B2%DB%8C) بگذاریم.
کرم چاله ماشینی برای سفر به زمان

کرم چاله: یک سکوی دیگر گذر از زمان است که می‌تواند در عرض چند ساعت ما را چندین سال نوری جابجا کند. فرض کنید دو نفر دو طرف یک ملافه رو گرفته‌اند و می‌کشند. اگر یک توپ تنیس بر روی ملافه قرار دهیم یک انحنا در سطح ملافه به سمت توپ ایجاد می‌شود. اگر یک تیله به روی این ملافه قرار دهیم به سمت چاله‌ای که آن توپ ایجاد کرده است می‌رود. این نظر انیشتین است که کرات آسمانی (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%D9%85+%D8% A2%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C) در فضا و زمان انحنا ایجاد می‌کنند؛ درست مثل همان توپ روی ملافه. حالا اگر فرض کنیم فضا به صورت یک لایه دوبعدی روی یک محور تا شده باشد و بین نیمه بالا و پایین آن خالی باشد و دو جرم هم اندازه در قسمت بالا و پایین مقابل هم قرار گیرند، آن وقت حفره ای که هر دو ایجاد می کنند می تواند به همدیگر رسیده و ایجاد یک تونل کند. مثل این که یک میانبر در زمان و مکان ایجاد شده باشد. به این تونل می‌گویند کرم چاله. این امید است که یک کهکشانی که ظاهرا میلیونها سال نوری (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%D8%A7%D9%84+%D9%86%D9%88%D8% B1%DB%8C) دور از ماست، از راه یک همچین تونلی بیش از چند هزار کیلومتر دور از ما نباشد. در اصل می‌شود گفت کرمچاله تونل ارتباطی بین یک سیاهچاله و یک سفیدچاله است و می‌تواند بین جهانهای موازی (http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%D9%87%D8%A 7%DB%8C+%D9%85%D9%88%D8%A7%D8%B2%DB%8C) ارتباط برقرار کند و در نتیجه به همان ترتیب می‌تواند ما را در زمان جابجا کند.



http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/8/8d/wormholes.jpg
ریسمان های کیهانی ماشینی برای گذر به زمان

آخرین راه سفر در زمان ریسمانهای کیهانی است. طبق این نظریه یک سری رشته هایی به ضخامت یک اتم در فضا وجود دارند که کل جهان را پوشش می‌دهند و تحت فشار خیلی زیادی هستند. اینها هم یک نیروی جاذبه خیلی قوی دارند که هر جسمی را سرعت می‌دهند و چون مرزهای فضا - زمان را مغشوش می‌کند، لذا می‌شود از آنها برای گذر از زمان استفاده کرد.
نقدی برای بررسی سفر به زمان

چند اشکال در این کار است، اول اینکه اصلا نفس تئوری سفر در زمان یک پارادوکس است. پارادوکس یا محال نما یعنی چیزی که نقض کننده (نقیض) خودش در درونش است. یک مثال دیگر این است که اگر من در زمان به عقب برگردم، به تاریخی که هنوز بدنیا نیامده بودم، پس چطور می‌توانم آنجا باشم. یا مثلا اگر برگردم و پدربزرگ خودم را بکشم پس من چطور بوجود آمده‌ام؟ یک راه حلی که برای این مشکل پیدا شده است، نظریه جهانهای موازی است. طبق این نظریه امکان دارد چندین جهان وجود داشته باشد که مشابه جهان ماست، اما ترتیب وقایع در آنها فرق می‌کند. پس وقتی که به عقب بر می‌گردیم در یک جهان دیگر وجود داریم نه در جهانی که در آن هستیم. طبق این نظریه بینهایت جهان موازی وجود دارد و ما هر دست کاری که در گذشته انجام بدهیم یک جهان جدید پدید می‌آید.

[*پدر بزرگ]

در دنياي علم هيچ چيزي غير ممكن نيست شايد فعلا نظريه اي قبول يا رد شود اما قطعي نيست

[*پدر بزرگ]

ايا سفر زمان سالها قبل انجام شده است سال1928

در فیلم سیرك چارلی چاپلین (1928) صحنه ای وجود دارد كه در آن به نظر میرسد یك زن با كت و كلاه تیره در حال صحبت كردن با موبایل است .
بیا اینم عکسهایی از فیلم (البته توی فیلم کاملا واضحه که داره صحبت میکنه):

http://www.img4up.com/up2/9428144412474362.jpg

http://www.img4up.com/up2/11321607352218.jpg

http://www.img4up.com/up2/108701653310064.jpg
عکس یک زن موبایل دار در فیلم چارلی چاپلین!



طی هشت روزی که جوج کلارک این قمست از فیلم را بر روی یوتیوب گذاشته است، بیش از یک و نیم میلیون نفر از این ویدیو دیدن کرده اند.

یک مسافر زمان در پشت صحنه فیلم “سیرک” چارلی چاپلین شناسایی شد.


به گزارش نیک نما به نقل از خبرگزاری انتخاب، جورج کلارک، یک فیلمساز ایرلندی فایلی ویدیویی بر روی اینترنت قرار داده است که نشان دهننده یک مسافر زمان است. این تصویر نشان می دهد که یک زن در حال صحبت کردن با تلفن همراه است. این فیلم توسط چارلی چاپلین در سال ۱۹۲۸، سالها قبل از اینکه تلفن همراه اختراع شده باشد، ساخته شده است.

طی هشت روزی که جوج کلارک این قمست از فیلم را بر روی یوتیوب گذاشته است، بیش از یک و نیم میلیون نفر از این ویدیو دیدن کرده اند.

این فیلمساز ایرلندی در حال دیدن پشت صحنه ی ه فیلم “سیرک” چارلی چاپلین را می دیده است که ناگهان با این تصویر مواجه شده است.

وی می گوید: من داشتم فیلم را تماشا می کردم که متوجه شدم در ۳۰ ثانیه اول ، یک خانمی در حال قدم زدن است، در حالی که دستش بر روی گوشش انطور که امروز مردم موبایل به دست می گیرند، است.

جورج کلارک می افزاید: من دوباره فیلم را به عقب برگدانده و نگاه کردم. و

وی می افزاید: به نظر می اید که او در حال صحبت کردن با موبایل است سپس، تصویر را بزرگتر کردم و فیلم را به صورت ارام پلی کردم. در ان زمان، کسان دیگر را هم اوردم که همه یک واکنش داشتند.

این فیلمساز ایرلندی می گوید: همه می گفتند “به نظر میاد که این خانم در حال صحبت کردن با موبایل است”.

وی می افزاید: هیچ کس تا به حال توضیحی برای این تصویر نداشته است. این تصویر، معمایی است که فکر می کنم، نتوانیم از ان سر در بیاریم
منبع:iranled.com

[*پدر بزرگ]

زمان از ديدگاه نظريه نسبيت

ما در هر لحظه از عمرمان ، سفر در زمان را تجربه می‌كنیم، در واقع هر لحظه و هر ثانیه از عمر ما در حال تبدیل شدن از "حال" به "آینده" است و زندگی ما هرآن، بین گذشته و حال و آینده غوطه‌ور است. آنچه هم اكنون "حال" می‌نامیم، اندك زمانی بعد به گذشته تبدیل می‌شود و ما به آینده‌ای كه در انتظارش بودیم وارد می‌شویم. آینده بسرعت به گذشته تبدیل می‌شود و حال تنها یك حسّ لحظه‌ای زودگذر است. پس ماهیت شناور زمان در هر لحظه ما را به مسافری مطیع و بی اراده تبدیل می‌كند كه هرآن پیرتر شدن و گذران عمر را تجربه می‌كند. امّا سئوالی كه عمیقاً ذهن بسیاری از متفكّرین، فلاسفه و دانشمندان را به خود مشغول كرده است این است كه «آیا می‌توان با آهنگی سریعتر از گذر متداول و معمول زمان به آینده سفر كرد؟ یك ساعت بعد هر كدام از ما، بی آنكه خود بخواهیم یك ساعت بعد در آینده‌مان را تجربه می‌كنیم ( آینده نسبت به زمان حال ) ؛ اما آیا می‌توانیم پس از گذشت یك ساعت خود را در 10 سال آینده ببینیم؟
پیش از قرن بیستم پاسخ به سئوال فوق تنها از نظر فلسفی قابل بحث و تحلیل بود. بیشتر فلاسفه و حتّی دانشمندانی چون نیوتن معتقد بودند كه زمان چون رودخانه‌ای جاری و ساری است كه ماهیت و ذاتی مستقل از واقعیتهای فیزیكی دارد و همواره رو به آینده در حركت است. بعبارتی از دید نیوتن یك «ساعت مطلق» وجود دارد كه مستقل از هر واقعیت دیگری با آهنگی یكنواخت و ثابت گذشت زمان را نشان می‌دهد. وقتی آلبرت انشتین در سال 1925 برای اوّلین بار نظریه عجیب و پیچیده خود، نظریه نسبیت خاص را ارائه كرد، دیدگاههای بسیاری از فیزیكیدانان و حتّی فلاسفه درباره واقعیتهای جهان هستی تغییر كرد.

[*پدر بزرگ]

http://lightright.persiangig.ir/000_al%2520en.bmp
آلبرت انشتين(۱۸۷۹-۱۹۵۵)

مطابق با نظریه نسبیت خاص بسیاری از كمیتهایی كه آنها را "مطلق" فرض می‌كردیم ( نظیر طول، جرم و زمان ) در واقع نسبی هستند. براساس این تئوری ساعتهایی كه سریعتر حركت می‌كنند، نسبت به ساعتهایی كه كندتر حركت می‌كنند، كندترند و و با آهنگ كندتری گذر زمان را نشان می‌دهند(اتّساع زمان). نكته اینجاست كه هر یك از ناظرینی كه در دستگاههای لخت به ساعت خود می‌نگرند، گذر زمان را كاملاً عادی و با آهنگ متداول و معمولِ همیشگی حسّ می‌كنند. نظریه نسبیت همانطور كه از نامش نیز پیداست، كندتر شدن و یا تندتر شدن ساعتها را بصورت نسبی مطرح می‌كند. ساعتها انواع گوناگوني دارند: ساعتهای ديجيتالی، ساعتهای مكانيكی، ساعتهای اتمی و يا حتی ساعتهای زيستی. اما نكته مهم اين است كه مستقل از اين كه ساعت ما از چه نوعی باشد، هميشه ساعت سريعتر كندتر كار می‌كند!
از دید انشتین زمان مفهومی است كه بشدّت با مكان گره خورده است! جهان انشتین چهار بعدی است! سه بعد مكان و بعد زمان كه با هم واقعیتی چهار بعدی بنام فضا-زمان را بوجود می‌آورند. بر اساس نظریه نسبیت خاص زمان نه تنها مطلق نیست بلكه زمان صرفاً آن چیزی است كه ابزارهای اندازه‌گیری زمان، یعنی ساعتها اندازه‌گیری می‌كنند.

[*پدر بزرگ]

باطلنمای دوقلوها
برای اینكه آنچه كه گفتیم ملموستر باشد به مثال معروف و متداولی می‌پردازیم كه به "پاردوكس ( باطل نمای ) دوقولوها"(twins paradox) معروف است. فرض كنید كه از بین دو برادر دوقلو، بخت با یكی از آنها یار بوده و برای شركت در یك مأموریت تحقیقاتی فضایی انتخاب شده است. دو برادر در بیست سالگی یكدیگر را در آغوش می‌گیرند و خداحافظی می‌كنند. برادر فضانورد داستان ما با سرعتی معدل 5/99% سرعت نور سفر خود را آغاز می‌كند. این سفر قرار است برای فضانوردان سفینه فوق مدرن ما پنج سال طول بكشد؛ بنابراین طی این سفر برادر فضانورد ما پنج بار شمعهای كیك تولّدی راكه همسفرهای فضاییش برایش تدارك دیده‌اند فوت می‌كند و پنج سال پیرتر می‌شود. او در حالیكه بیست و پنج ساله است به زمین برمی‌گردد و به محض ورود به محوطه‌ای كه برای استقبال از فضانوردان تدارك دیده شده است، در میان انبوه جمعیت مشتاقانه برادر دوقلویش را جستجو می‌كند. امّا فضانورد ما كه پس از پنج سال غوطه‌ور بودن در خلا، هربار به امید بازگشت به وطن و دیدن اعضای خانواده‌اش، بویژه برادرش، غم غربت را تحمّل كرده است، با صحنه‌ای غم انگیز و دراماتیك روبرو می‌شود: او بجای برادر جوان و سرزنده‌اش، پیرمرد 70 ساله ‌ای با موهای سفید می‌بیند كه خسته و فرسوده به عصایش تكیه داده و منتظر برادر دو قلویش است!
خوب حالا اجازه بدهید از جنبه‌های دراماتیك داستان بگذریم و كمی علمی تر مسئله را مورد بررسی قرار دهیم. فرض كنید بخشی از داستان اینگونه تغییر كند كه برادرهای داستان ما هر كدام بتوانند گذر زمان دیگری را مشاهده كنند. بدین معنی كه هر كدام از آنها بوسیله یك صفحه نمایشگر روند حركت عقربه‌های ساعت و رویدادهای محیطی دیگری را زیر نظر بگیرد. اگر برادرهای داستان ما توجّهی به این صفحه نمایشگر نداشته باشند، زندگی با آهنگ یكنواخت همیشگی‌اش برای آنها جاری است و هیچ چیز عجیب نیست؛ درست مثل همان رود جاری و ساری كه نیوتن بدان معتقد بود. امّا اگر برادر فضانورد به صفحه نمایش نگاه كند، ملاحظه می‌كند كه ساعت برادر زمینی‌اش با سرعت سرسام‌آوری در حال حركت است! انگار كه فیلم تند شده است! اگر او امكان مشاهده زندگی روزمره هم‌سیاره‌ایهایش را نیز داشته باشد، با فیلمی روبرو می‌شود كه حدوداً 10 بار تند شده است! مردم را می‌بیند كه سراسیمه در خیابانها حركت می‌كنند! و روزها و شبهایی كه به سرعت از پی یكدیگر می‌آیند و می‌روند!
امّا برادر زمینی چه می‌بیند؟ زمانیكه برادر ساكن در زمین، از صفحه نمایشگر به ساعت برادر فضانوردش می‌نگرد در كمال تعجّب حركت بسیار كند عقربه‌های ساعت را ملاحظه می‌كند! انگار كه صحنه‌های كند شده فیلمهای اَكشن را مشاهده می‌كند! سرعت نفس كشیدن، باز و بسته شدن دهان برادرش حین صحبت كردن، راه رفتن او و ... غیره همگی به شكل اعجاب آوری كند شده‌اند. حدودا 10 برابر كندتر!

بنابراین بنظر می‌رسد كه سفر به آینده با سرعتی بیش از آنچه متدوال و معمول است براساس نظریه نسبیت خاص امكانپذیر است! اما به یك نكته اساسی توجه داشته باشید: سفینه داستان ما برای اینكه بتواند با چنین سرعت سرسام آوری حركت كند نیاز به منبع انرژی عظیمی دارد.

[*پدر بزرگ]

ذر زمان در فضا-زمان خميده

نظیر آنچه گفتیم در میدانهای جاذبه عظیم نیز روی می‌دهد. براساس نظریه نسبیت عام، در نزدیكیهای اجرام وزین و یا بعبارتی در مناطقی كه فضا-زمان بشدت تحت تاثیر گرانش خمیده می‌شود، زمان نسبت به مناطقی كه كمتر تحت تاثیر جاذبه هستند، كندتر سپری می‌شود. بعنوان مثال اگر فردی كه ساكن یك ستاره نوترونی است ( البته با این فرض كه بشود روی چنین مكانی زیست )، با استفاده از دوربینهای مستقر در زمین روند زندگی ساكنان كره زمین را زیر نظر بگیرد، همانند برادر دوقلوی مستقر دز سفینه سریع السیر داستان ما، گذر سریع زمان روی كره زمین را تجربه خواهد كرد.
بنابر این بنظر می‌رسد سفر به آینده بصورت یكطرفه (بدون بازگشت به حال و یا گذشته ) با سرعتی بیش از سرعت گذر عادی زمان امكانپذیر است و به پارادوكس خاصی منجر نمی‌شود. اما آیا سفر به گذشته نیز بدون اینكه هیچ تناقضی روی دهد امكانپذیر است؟