فرقی نمیکنه محیط مجازی باشه یا واقعی باید یاد بگیریم
با وجدان بودنو با انصاف بودنو
با صداقت بودنو.....
باید یاد بگیریم همو بازی ندیم
باید دربرابر هم مسئول باشیم
گاهی وقتا فقط با یکی هست که احساس تنهایی نمیکنی
اگر اون بره
حتی با خودتم غریبه
میشی .....پس فرقی نمیکنه
محیط مجازی باشه یا واقعی
باید یاد بگیریم
انسانیت و مسئولیت پذیری
و وفاداریو
باید یاد بگیریم همیشه خودمون باشیم چه تو دنیای واقعی چه تو دنیای مجازی .....
من خودم شخصا ترجیع میدم زندگی عادیمو بکنم و به ازدواج فکر نمیکنم
تا وقتی یه نفر بیاد خواستگاری
اگه خونوادم قبول کردن من راجبش فکر میکنم
اینجوری از لحاظ روحی و روانی خیلی راحتترم
همه چی به شناخت بستگی داره و اینکه دونفر چقدر صادق اند در گفتارشون
ولی اگه همه چی دروغ باشه همه ی احساسات و عواطفتون به بازی گرفته میشه (مخصوصا دخترا)
تمام چیزی که اسمشو گذاشتین عشق زیر سوال میره
توی دنیای مجازی همه چی که مجازی اون انگشتایی که دارن تایپ میکنن اون نگاهایی که به مانیتوره دورغ نیست مجازی نیست اون قلب اون نفس همش واقعیه
پس اگه چنین تصمیمی گرفتید بدونید اگه دروغ بگید اول خودتون زیر سوال رفتین
البته چنین تصمیم هایی ندرتا گرفته میشه چون شناخت های نتی نسبی و بعضی اوقات اصلا اتفاق نمی افته
ویرایش توسط sevda_sj : 15th July 2013 در ساعت 10:54 PM
میدونم عقیده من تو جامعه الن خیلی نامتعارفه
و شاید حرفام به نظرتون بیاد ی دختر سنتی هستم
ولی واقعیت محیطیه که من توش زندگی میکنم و اصلا نمیخام شعار بدم
ولی من خیلی به این عقیده دارم که پسر مظهر نیاز و دختر مظهر ناز
اگه من پسر بودم طبق فطرتم مسلما دنبال همسر ایندم میگشتم
ولی دخترم و مظهر ناز
پس دنیای مجازی برا ازدواج قبول ندارم
برای ازدواج من تایید خونوادم حرف اول میزنه
خونوادمم باید ببینن . بشناسن . خوشو خونوادشو . اداب و رسومشونو و ...
توی نت همه اینا نمیشه دید و شناخت
پس من با ازدواج مجازی و رابطه عاشقانه مجازی کاملا مخالفم
دوستان طبق شرایط خودشون نظراتشون متفاوت و محترمه
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
علاقه مندی ها (Bookmarks)