شعرهای تنهایی

[ارمين]

اُرد بزرگ : شگفتا ، مي بينم ماتم سرا ، بزمگاهيست و بزمگاه ، ماتم سراي ديگر .
داويد هيوم : خوشبختي مانند پروانه اي است ، اگر او را دنبال کنيد از شما فرار مي کند ولي اگر آرام بنشينيد روي سر شما خواهد نشست .
فردريش نيچه :آن که بر فراز بلندترين کوه رفته باشد ؛ خنده مي زند بر همه نمايش هاي غمناک و جدي بودن هاي غمناک.
اُرد بزرگ : نوا زنده است يا مرده؟ رنگ ها بخشي از پيکره زنده اند يا مرده ؟ ! آذين بند ، پرده و پيرهن... آنها چگونه؟ !!!
اگر کسي در اين پرسش ها بنگرد خواهد ديد همه آنها داراي روان و نيرو هستند . يک نواي زيبا مي تواند شما را از خود بي خود کند ، رنگي ويژه مي تواند شما را آرامش و يا به خشم آورد و پديده هاي بي جاني ، همچون نامه ، پرده و پيرهن ... به هزار زبان با شما گفتگو مي کنند ، همه آنها در حال ستايش دمادم زندگي اند ...
ژان روستان : من اگر در بهشت باشم ولي به من بگويند تو حق نداري جهنم را به اين بهشت ترجيح بدهي از آن بهشت بيرون مي روم .
اُرد بزرگ : بدترين گونه اندرز ، همان رو راست پند دادن است .
فردوسي خردمند : اين جهان سراسر افسانه است جز نيکي و بدي چيزي باقي نيست .
ژرژ هربرت: يک مادر خوب به صد استاد و آموزگار مي ارزد.
اُرد بزرگ : قهرمان هاي آدمهاي کوچک ، برسان آنها زود گذرند .
داويد وايت : تا بدبختي را نشناسيم هيچوقت راه بدست آوردن و نگه داشتن خوشبختي را ياد نمي گيريم .
اُرد بزرگ : حرکت جانوران ريز هم بي چهار چوب نيست .
ژان داويد: راز بزرگ زندگي در شکيبايي است و نبايد به خاطر يک آينده ي مبهم زمان حال را بر خود تلخ کرد.
اُرد بزرگ : جدايي دو همسر مي تواند بافت يک دودمان بزرگ را از هم بپاشد .