یه مسئله ای مطرحه تو پزشکی اونم اینه که به بیماران لاعلاج بگیم که مشکلشون قابل برطرف شدن نیست یا نه؟
از یه طرف این حق بیماره که بدونه مشکلش چیه و از طرف دیگه ممکنه بیمار روحیه اش رو از دست بده و مثلا اگه قراره 6 ماه زنده باشه اون 6 ماه هم از دست میره
یه عده این سر طیف رو قبول دارن یه عده اون سر رو ولی اون چیزی که منطقی تر به نظر می رسه اینه که سعی بشه بر اساس واقعیت با بیمار برخورد بشه ، اگه بر اساس علم روز پزشکی امیدی به ادامه زندگیش نیست خیلی نباید بهش امید داد چون در این صورت اگر خدایی نکرده بعد از چند وقت مشکلی براش پیش بیاد خانواده بیمار شاکی میشن که مریض ما مشکلی نداشته و شما کم کاری کردید
بر عکسش هم درست نیست این که یه پزشک بیمار رو درک نکنه
یه نکته رو هم بگم :
تو پزشکی میگن یه پزشک نباید با بیمارش Sympathy یا همدردی داشته باشه بلکه باید Empathy داشته باشه یعنی درکش کنه و تلاشش رو بکنه که حتی الامکان کمکش کنه چون اگه قرار باشه با هر بیماری همدردی کنه بعد از یه مدتی خودش دچار مشکلات روحی میشه
و همین طور نباید به بیمارش به چشم پدر و مادر و فرزند و این ها نگاه کنه چون ممکنه احساساتش روی وظیفه اش تاثیر بذاره و از طرف دیگه هم ممکنه تاثیرگذاری لازم رو روی بیمار نداشته باشه
علاقه مندی ها (Bookmarks)