شما بگین : << کیفیت زندگی و راههای ارتقای آن >>

[نارون1]

از نقطه نظر شخصي من اصولا" بيشتر عقايد فرد گرايانه دارم، البته نه به معناي اجتماع گريز!، بلکه از اين بعد که براي شروع هر تحولي بر نقش فرد به صورت مستقل تاکيد بيشتري دارم.
در نتيجه از نظر من براي داشتن جامعه اي با کيفيت برتر، بايد افراد جامعه شاخصه هايي را در درجه اول در خود تقويت کنند و سپس سعي کنند اين شاخصه ها را به خانواده خود و اجتماع سرايت دهند، به عنوان مثال چند مورد عرض مي کنم:

نکته اول: خود باوري و خود اتکايي
اينطور فکر کنيم که مسئوليت رفع تمام احتياجات روزمره ما بر عهده خود ما است، نه کسي نسبت به ما تعهدي دارد نه کسي به ما ظلم کرده، نه بي استعداديم، نه خود را با شخصي مقايسه و تحقير کنيم و ....
اشتباه نکنيد! نمي گويم اينطور است يا اين طور بايد باشد. فقط اينطور فکر کنيم!
به اين طريق با مشکلات خيلي بهتر برخورد کرده و احساس رضايت مي کنيم!
اين موجب مي شود که ما هر پيش آمدي را به عنوان يک مبارزه در زندگي تلقي کنيم و سعي و تلاش کنيم تا با تدبير آن پيش آمد را طبق نظر خود تغيير داده يا خود را با آن وفق دهيم.
ولي وقتي دائم غرغر کنيم يا شخصي را مسئول رخ دادن آن پيش آمد بدانيم يا رفع آن را به عهده شخص ديگري بدانيم يا از اين قبيل موارد، بخش اعظمي از انرژي رواني ما صرف چنين افکاري شده و در نهايت نارضايتي در زندگي و خستگي ذهني را به همراه خواهيم داشت.
البته که ما هالو نيستيم و اشتباهات و کوتاهي ديگران را که مسبب خيلي از رخدادها هست را مي دانيم، ولي بايد آنقدر باهوش باشيم که بي سبب با افکار و روش نامناسب ذهنمان را خسته نکنيم.
وقتي از لحاظ فرد گرايانه چنين روشي در زندگي پياده کنيم و به اطرافيان هم اين روش را ياد بدهيم، رفته رفته جامعه رو به سوي بهبود خواهد نهاد.
کساني که با ما رفت و آمد مي کنند را نيز درگير استرس و غرغر و تشويش نمي کنيم و آنها با ما احساس آرامش مي کنند.
البته اگر ريز شويم جاي بحث و ايراد به ايده فوق هست، من فقط خواستم بگويم خوب است اين ايده را به عنوان يک رويکرد کلي مد نظر داشته باشيم.
بعضي مواقع ناراحتي ما از فلان معضل پيش آمده در زندگي به اندازه 10 واحد انرژي از ما مي گيرد در صورتي که اصل معضل فقط 5 واحد انرژي به ما ضرر زده بوده!، و اين امر سطح رضايتمندي و شادابي و پويايي زندگي روزمره مان را تا حد زيادي کاهش خواهد داد.

نکته دوم: شخصيت قائل شدن براي خود
شخصيت قائل شدن نه به معني غرور! بلکه اين حس را داشته باشيم که "من" شخص با اهميتي هستم که ديگران به من احترام مي گذارند، و توقع دارند انسان خوب و مفيدي باشم.
نمي دانم چطور منظورم را برسانم!!!
فرض کنيد شما يک مقام فرهنگي يا مملکتي هستيد که تمام رسانه ها به شما توجه دارند، حال اگر موقع رانندگي تصادف کنيد آيا پياده خواهيد شد و با طرف مقابل دست به يقه خواهيد شد؟ يا سخنان تند بر زبان خواهيد راند؟ .... خير .... چون شخصيت خود را بالاتر از اين حرفها مي دانيد.
اگر افراد جامعه براي خود شخصيت قايل باشند، خيلي از اقدامات پست را از رفتارشان حذف مي کنند و شاهد جامعه اي متين تر وبرتر خواهيم بود.

يک مثال بهتر بزنم: شما اگر به بچه خود شخصيت بدهيد و احترام بگذاريد اگر يک موقع کار ناشايستي کرد کافي است به او بگوييد: ديگر دوستت ندارم! در اصل به بچه القا مي کنيد که با اين کار زشت ديگر آن فرد با شخصيت مورد احترام و محبت ما نخواهد بود. و در عمل اين حرف از تنبيه بدني هم براي بچه ناراحت کننده تر خواهد بود.
پس شاخصه "احساس شخصيت کردن" آنقدر در زندگي آرامش بخش است که گرفتن آن از کودک حتي از تنبيه بدني هم بدتر خواهد بود.

نکته سومي که مي خواهم اشاره کنم اهميت هدف گذاري در زندگي است
به عقيده من اين طرز فکر که در زندگي ابتدا يک هدف گذاري انجام شود و بعد تلاش گردد و در پي آن انسان به هدفش برسد يک پروسه اي است که در راستاي رشد آدمي است.
ليکن بايد توجه داشت که اين هدف گذاري ها سير به سوي کمال داشته باشد، يعني هدف دوم از هدف اول رتبه بالاتري داشته باشد.
اشکالي ندارد که هدف هاي ابتدايي پست باشند! به شرط اينکه به مرور بعد از ارضاي آنها انسان به افق دورتري نگاه کند، نه اينکه درجا بزند يا دور خودش بگردد!
يک مثال مي زنم:
اشکالي ندارد که يک نفر جهت خريد يک اتومبيل تلاش کند،
ولي اگر يک اتومبيل خريد و بعد اهداف بعدي اش باز (به طور افراطي) خريد يک رنگ ديگر اتومبيل يا يک مدل ديگر اتومبيل شد (به قول معروف ماشين باز شد)، در اين صورت دارد در هدف گذاري درجا مي زند.
چنين اشخاصي به نظرم به نوعي داراي اختلالاتي هستند، يعني فرد از آن چيزي که هدف اوليه اش بوده ارضاء نمي گردد تا به رتبه بالاتر برود.
با چنين شيوه زندگي کردن در اصل سطح زندگي خود را از هر جهت به سوي مرتبه پستي سوق خواهيم داد که عوارض بدي هم براي خود و هم براي اطرافيان به بار خواهد آورد.
در صورتي که يک روان سالم آن است که وقتي از يک چيز ارضاء شد آن چيز برايش عادي شود و روي يک چيز که در مرتبه کمال بالاتري است ارزش گذاري کند.
بايد سعي کنيم هم خودمان چنين روشي داشته باشيم و هم جامعه را به آن تشويق کنيم.
بعد با پالايش گاه به گاه هدفهاي قبلي سعي کنيم هدفهاي بعدي را بهتر انتخاب کنيم تا زندگي مان ارتقا پيدا کند.
هر چند مدت يک بار فرض کنيم فردا زندگي ما متوقف مي گردد، و بايد بينديشيم که کداميک از زحمات قبلي که در راستاي هدفهاي متفاوت صرف کرده ايم به راستي ارزشش را داشته است.

ببخشيد اگر زياد حرف زدم، اميدوارم مطالبم خارج از موضوع بحث نبوده باشد

با سلام خدمت شما

تشكر ميكنم ، خيلي نكات خوب و مهمي رو بهش اشاره كردين .
اگر هركس مسوليت انتخابها و رفتارهاي خودش رو برعهده بگيره ، چنانچه نقص يا اشتباهي
وجود داشته باشه ديگه فرافكني نميكنه و خودش در صدد رفع و بهبود آن برميآيد و در نهايت
به پيشرفت و موفقيت دست پيدا مي كند .

نكته جالب اينكه شما به استقلال اشاره كردين و آقاي ابراهيمي به وابستگي و هردو از ديدگاههاي
خوبي به موضوع پرداختين و نكات خوبي رو بيان كردين و همين نظرات شما و دوستان باعث مفيد
و هدفمندتر شدن بحث ميشه .

از همگي شما سپاسگزارم ...اميدوارم همچنان شاهد همراهي شما بزرگواران باشيم