مطالعه جدید شواهد قانع کننده ای را ارائه می دهد که یک تکنیک مشتق شده از تلاش های کانکتومیکس در مقیاس بزرگ نادرست بوده و اساسا معیوب است.

ساخت نقشه جامعی از تمام اتصالات عصبی در مغز انسان یک هدف بلند پروازانه بوده که متکی بر بسیاری از ابزارها و تکنیک ها است.
یک روش مهم مورد استفاده در این تلاش ها، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی پراکنده (dMRI) بوده است، این روش نوعی MRI ساختاری است که جریان آب در مغز را اندازه گیری می کند. مفهوم dMRI این است که که جریان آب در امتداد بسته های ماده سفید نسبت به اطراف آنها راحتر به جریان در می آید. زمانی که دانشمندان مسیر انتشار در هر voxel از مغز را اندازه گیری و voxel ها را گردآوری کردند، آنها tractography را بکار بردند (روشی که تصاویری را تولید می کند که ارتباطات دور و مارپیچ بین مناطق مغز را به تصویر می کشد).
دقت Tractography در نمودار اتصالات دوربرد در مغز به شدت در جامعه تصویربرداری مورد بحث قرار گرفته است، این مطالعه جدید در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.
در این مطالعه جدید Thomas و همکارانش با استفاده از مغز میمون رزوس در شرایط آزمایشگاهی از tractography و چهار روش تصویربرداری مختلف استفاده کردند. نویسندگان، این نتایج را با داده هایی که قبلا با استفاده از ردیاب های آکسونی (استاندارد طلایی دقت تشریحی از طریق تصویربرداری) بدست آمده بود مقایسه کردند.
با تجزیه و تحلیل توانایی tractography dMRI برای تشخیص اتصالات صحیح (حساسیت) و برای جلوگیری از آنهایی که غلط هستند (ویژگی)، گروه نتوانست در بین این چهار روش برنده ای داشته باشد. به طور کلی هیچ کدام دقیق نبودند، هر چه آنها حساس تر شوند ویژگی آنها کمتر است.
به گفته Carlo Pierpaoli (نویسنده ارشد NICHD) دقت از منطقه ای به منطقه دیگر تغییر می کند. این واقعا مانع توانایی ما برای پیدا کردن پارامترهای بهینه در مسیرهای ناشناخته است.
David Van Essen (محقق اصلی در پروژه Connectome انسان از دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس) اشاره کرد که در مطالعه جدید، tractography بر پایه تصویربرداری توزیع با محدودیت های جایگزینی روبرو است که یک رویکرد برای تجزیه و تحلیل ارتباطات راه دور بین نواحی ماده خاکستری در مغز پستانداران عالی می باشد.
Van Essenبه عنوان یک نصیحت اضافه کرد که مقایسه، تنها دو تزریق ردیاب را ایجاد کرده است و بر پایه آزمایش برای وجود یا عدم وجود اتصالات و نه قدرت آنها می باشد. از آنجا که قدرت اتصال می تواند دامنه بسیاری از دستورات را شامل شود برای اندازه گیری مهم است.
نتایج جدید محققانی مانند Partha Mitra (از آزمایشگاه Cold Spring Harbor در نیویورک) را شگفت زده نکرد. چیزی که قابل توجه بود این است که تجزیه و تحلیل انتقادی در این مناطق کم و فاطه زیادی در بین آنهاست. او گفت: اندازه گیری MR مبتنی بر انتشار بر پایه ارائه اطلاعات فنوتیپی در مورد ساختار بافت و نه تعیین اتصال عصبی می باشد.
منبع:

Thomas C, Ye FQ, Irfanoglu MO, Modi P, Saleem KS, Leopold DA, Pierpaoli C. Anatomical accuracy of brain connections derived from diffusion MRI tractography is inherently limited. Proc Natl Acad Sci U S A. 2014 Nov 18; 111(46):16574-9. doi: 10.1073/pnas.1405672111. Epub 2014 Nov 3.


منبع : vimb