(آيه 10)
«بندهاى را به هنگامى كه نماز مىخواند» آيا مستحق عذاب الهى نيست؟ (عبدا اذا صلى).
در احاديث آمده است: «ابو جهل» از اطرافيان خود سؤال كرد: آيا محمّد در ميان شما نيز (براى سجده) صورت به خاك مىگذارد؟
گفتند: آرى! گفت: سوگند به آنچه ما به آن سوگند ياد مىكنيم، اگر او را در چنين حالى ببينم با پاى خود گردن او را له مىكنم! به او گفتند: ببين، او در آنجا مشغول نماز خواندن است! ابو جهل
حركت كرد تا گردن پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را زير پاى خود بفشارد، ولى هنگامى كه نزديك آمد عقب نشينى كرده و با دستش گوئى چيزى را از خود دور مىكرد! به او گفتند: اين چه وضعى
است كه در تو مىبينيم؟
گفت: ناگهان ميان خودم و او خندقى از آتش ديدم و منظرهاى وحشتناك و همچنين بال و پرهائى مشاهده كردم! در اينجا پيغمبر خدا صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «قسم به كسى كه جانم در
دست اوست اگر به من نزديك شده بود فرشتگان خدا بدن او را قطعه قطعه مىكردند و عضو عضو او را مىربودند»!- اينجا بود كه آيات فوق نازل شد.
(آيه 11)
در اين آيه براى تأكيد بيشتر، مىافزايد: «به من خبر ده اگر اين بنده (نمازگزار) به راه هدايت باشد» (ا رايت ان كان على الهدى).
(آيه 12)
«يا مردم را به تقوا فرمان دهد» (او امر بالتقوى).
آيا نهى كردن او سزاوار است؟ و آيا مجازات چنين كسى جز آتش دوزخ مىتواند باشد؟!
(آيه 13)
«به من خبر ده اگر (اين طغيانگر كه رهروان راه حق را از نماز و هدايت و تقوا باز مىدارد) حق را انكار كند و به آن پشت نمايد» آيا مستحق مجازات الهى نيست؟ (ا رايت ان كذب و تولى).
منبع : http://www.qurangloss.ir/thread577.html
علاقه مندی ها (Bookmarks)