دیوان اشعار نیما یوشیج

[*FATIMA*]

پدرم


صبحدم کز شعف خنده ی مهر

می جهم من ز بستر خود ،

همه خوابند و بیاسوده به چهر

که من انده زده ام بر در خود .

می گشایم در از این تنگ مکان

به سوی تازه نسیم جانبخش

گویی او راست خبرها به زبان ،

هر خبر در دل من درمانبخش

من و آن تازه نسیم دلکش

می گشاییم سوی هم آغوش

همچو دو مست ، ولی من آتش ،

او به دل سرد و بیفتاده ز جوش

رفته است او ز دل ابر سیاه

از بر قله ی کهسار سفید

جسته ام من ، سخنم هست گواه ،

از خیالات غم انگیز پلید

آی مهمان من دلخسته

ای نسیم ، ای به همه ره پویا

مانده تنها چو من اما رسته

با دگرگونه زبانی گویا .

او هم آنسان که تو سرمست و رها

بود با ساحت کوهستان شاد

همچو تو از همه ی خلق جدا

سیر می کرد به هر سوی آزاد .

او هم آن گونه که تو چابک پی

می شد از قله ی این کوه به زیر

لیک پوینده به پشت سر وی

دو پسر چه دو پسر چست و دلیر

دل ما بود و امید دلجو

چون می آمد به ده آن دلبر ده

تیره شب بود و جهان رفته فرو

در خموشی هراس آورده .

در همه رهگذر دره و دشت

هر چه جز آتش چوپان ، خاموش

باد در زمزمه ی سرد به گشت

ده فرو بسته بر این زمزمه ، گوش

من مسلح مردی می دیدم

سبلت آویخته ، بر دست عصا

نقش لبخندش بر لب هر دم

که می آمد تن خسته سوی ما .

مادرم جسته می افروخت چراغ

سایه ای می شد گویی در قیر ،

بسته بود اسبی آیا در باغ

یا فرود آمده دیوار به زیر ؟

تا دم صبح به چشم بیدار

صحبت از زحمت ره بود و سفر

ما همه حلقه زنانش به کنار

او به هر دم به رخ ماش نظر .

بود از حالت هر یک جویا

پهلوان وار نشسته به زمین .

مهربان با همه اهل دنیا

سخنانش خوش و گرم و شیرین .

او هم آن گونه که تو زودگذر

رفت و بنهاد مرا در غم خود

روی پوشید و سبک کرد سفر

تا بفرسایدم از ماتم خود

من ولی چشم بر این ره بسته

هر زمانیش ز ره می جویم

تا می آیی تو به سویم خسته

با دل غمزده ام می گویم :

کاش می آمد . از این پنجره ، من

بانگ می دادمش از دور بیا

با زنم عالیه می گفتم : زن !

پدرم آمده در را بگشا .


​لاهیجان . بهمن ماه 1318