آفتاب گردان
آفتاب گردان گیاهی است بلند و یکساله که منشأ اولیه آن پرو یا مکزیک است و می تواند به ارتفاع دو متر برسد . گاهی به صورت خودرو می روید ولی غالباً کاشته می شود . ساقه اش مستقیم و محکم و اندکی پرز دار است . برگ هایش پهن و تقریباً همیشه متناوب و شکل آن بیضوی و دندانه دار و زبر است . گل ها به رنگ زرد روشن بصورت کلاپرک منفرد و درشت که گاهی قطر آن به پنجاه سانتیمتر می رسد ، در انتهای ساقه جمع می شود و در ماه های تابستان تا اوایل پاییز باز می شود .
قسمت مورد استفاده : گل ، برگ ، دانه و گاهی ساقه .
ترکیب : ترکیبات گلیکوزیدی ، ترکیبات فلاونوئیدی مثل کوئرستین ، اسید سولانتیک ، صمغ ، ماده رنگی زرد ، مواد قلیایی ، روغن ، قند
خواص : آرام بخش ، تب بر و مقوی معده
موارد مصرف : تب ، اختلالات عصبی ، سنگینی معده .
آفتابگردان که ابتدا برای زینت باغچه ها کاشته می شد ، امروزه به صورت بی سابقه ای به خاطر روغنش کشت می شود و به عنوان روغن خوراکی در صنایع غذایی کاربرد دارد حتی انواع نامرغوب آن نیز مصارف صنعتی دارد . روغن آفتابگردان برای بیماران مبتلا به تصلب شرایین تجویز می شود و از تنتور گل های تازه و ساقه له شده اش به عنوان تب بر استفاده می گردد . همچنین دم کرده دانه های خرد شده در آب خاصیت ادرار آوری دارد .
طریقه مصرف : استعمال داخلی دم کرده = مقداری دانه آفتابگردان را به مدت ده دقیقه در آب جوش دم کنید دو تا سه فنجان از این دم کرده را به عنوان ادرار آور ، ملین یا برای تسکین ناراحتی های عصبی می توان به مصرف رساند
منبع : گیاهان دارویی و معطر کوهستانی
نوشته
زیبا درخشان
دکتر محمد شاهقلی
علاقه مندی ها (Bookmarks)