موسیقی ناهنجار "خود حیوانی" را در شنونده بر می انگیزد

[نارون1]

[ساینس دیلی - پژوهشکده علوم شناختی:] آیا هیچگاه فکر کرده اید که چرا برخی موسیقی ها تا آن اندازه تاثیرگذار است، برای نمونه، موسیقی صحنه ی دوش حمام در فیلم "سایکو" (روانی) [کارگردان: آلفرد هیچکاک، 1960] که می تواند موی بدنتان را سیخ کند؟

تیمی از پژوهشگران در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس (یو.سی.ال.ای.) برخی راه هایی که موسیقی ناهنجار و تکان دهنده می تواند آنچنان مهیج باشد را مشخص کرده است ، و آنها عقیده دارند که این سازوکارها ارتباط های نزدیکی با فریادهای درماندگی در حیوان ها دارد.



آنها یافته های خود را در آخرین شماره مجله علمی مرور-شده توسط همتایان، "بیولوژی لترز" (نامه های زیست شناسی)، که در 12 جون به صورت آنلاین انتشار یافت طرح کردند.



دانیل بلومستاین، یکی از نویسندگان این مطالعه و رییس بخش بوم شناسی و زیست شناسی تحولی (تکاملی) در یو.سی.ال.ای.، اظهار داشت: "موسیقی که در ویژگی های شنیداری خود با فریادهای درماندگی حیوانات همخوانی دارد توجه انسان را به خود جلب می کند و به صورت یگانه ای برانگیزاننده است."



بلومستاین از صاحبنظران درباره فریادهای درماندگی حیوان ها، به ویژه در میان موش خرما های کوهی است. او و تیمی از پژوهشگران در سال 2010 با مطالعه ای درباره موسیقی متن 102 فیلم کلاسیک در چهار ژانر – ماجراجویی، درام، وحشت، و جنگ – توجه رسانه ها را به خود جلب کردند. آنها دریافتند که موسیقی های متن هر کدام از آن ژانرها ویژگی هایی خاص خود برای شیوه ی بازی با احساسات [تماشاگر را] داشت.

برای نمونه، شماری از فیلم های درام تغییرهای ناگهانی در پسامد (فرکانس)، هم به سوی بالا و هم پایین، داشت. از سوی دیگر، آهنگ متن فیلم های وحشت بیشتر فریاد زنانه (خانم ها) و صداهای ناهنجار را شامل می شد. در برخی از آنها، پژوهشگران حتی توانستند فریاد ضبط شده حیوان ها را ردیابی کنند.


آخرین یافته ها بر زنجیره ای از آزمایش ها قرار دارد که بلومستاین آنها را طراحی و به همراه پیتر کی، یک آهنگساز موسیقی فیلم و تلویزیون ساکن سانتا مونیکا [کالیفرنیا]، و گریگ براینت، یک استادیار ارتباطات در یو.سی.ال.ای.، که تخصص او در ارتباطات کلامی و روان شناسی تحولی است، به اجرا گذاشت. براینت علاوه بر زمینه علمی یک موسیقیدان و مهندس ضبط نیز می باشد.





پژوهشکده علوم شناختی