غزل چشم

[تووت فرنگی]

دو دلم اول خط نام خدا بنویسم
یا که رندی کنم و نام تو را بنویسم
همه یک گفتم و دینم همه یکتایی بود
با کدامین قلم امروز دوتا بنویسمای که با حرف تو هر مسئله ای حل شدنیست
به خدا خود تو بگو نام که را بنویسم
صاحب قبله و قبله دو عزیزاند ولی
خوشتر آن است من از قبله نما بنویسمآسمان مثل تو احساس مرا درک نکرد
باز غم نامه به بیگانه چرا بنویسم
تا به کی زیر چنین سقف سیاه و سنگین
قصه ی درد به امید دوا بنویسمقلمم جوهرش از جوش و جراحت باقیست
پست باشم که پی نان و نوا بنویسمبارها قصد خطر کردم و گفتی ننویس
پس من این بغض فرو خورده کجا بنویسم
بعد یک عمر ببین دست و دلم می‌لرزد
که من و تو به هم آمیزم و ما بنویسممن و تو چون تشن و جانند مخواه و مگذار
این دو را باز همین طور جدا بنویسم
شعر من با تو پر از شادی و شیرین کامیست
باز حتی اگر از سوگ و عزا بنویسمبا تو از حرکت دستم برکت می‌بارد
فرق هم نیست چه نفرین چه دعا بنویسم
از نگاهت به رویم پنجره ای را بگشای
تا درآن منظره ی روح گشا بنویسمعشق آن روز که این لوح وقلم دستم داد
گفت هر شب غزل چشم شما بنویسم

[BaAaroOoN]

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم گرم گلویش در گلویم سخت بفشارد
بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را...!
نه اینکه همه شعرای عشقولانه میذارن،خواستم سنت شکنی کرده باشم...
امیدوارم به خاطر این کار،منو مثل منصور حلاج به دار مجازات نیاویزید!!!!!!!!!!!!!

[aleyasin]

بنویس نام مرا در کف دستت ای دوست / تا به هنگام قنوتت نبری از یادم

[بلدرچین]

قشنگ بودش اما اگریکمی بیشتر بررسیش کنید بهتره...ممنونم

[lindaya]

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم گرم گلویش در گلویم سخت بفشارد
بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را...!
نه اینکه همه شعرای عشقولانه میذارن،خواستم سنت شکنی کرده باشم...
امیدوارم به خاطر این کار،منو مثل منصور حلاج به دار مجازات نیاویزید!!!!!!!!!!!!!

این شعر یا متن متعلق به دکتر علی شریعتی هست.

[BaAaroOoN]

خیلی خوشحالم کردین از اینکه دقت کردین که این شعر مال کیه.از اینکه یه نفر مطلبی که میذارمو با دقت بخونه واقعا خوشحالم کردی شمااین گلم تقدیم به شما

[shabhayebarare]

ای که جادو می کنی با چشم مست
برق چشمت طاقتم در هم شکست

تاشدم شوریده ای زیباپسند
باز شاهی آمد و بر سر نشست

دخت خورشیدی برآید شاد و چست
بند درد و رنج ها خواهد گسست

نازنینم خوش بخوان تا وقت هست
وقت دیگر نایدت هرگز به دست

زندگی با مهربانی دلکش است
بی محبت چیستم جز خاک پست

مدح قدرت گفته را توحید نیست
این نباشد جز مرام بت پرست

شادم از عشقت که بر دل نقش شد
این چنین گنجی که را آید به دست

ای که یادت درد و هم درمان بود
عاشقت هرگز نباشدخودپرست

در دلم جاوید بادا یاد تو
تا ابد مستم من از روز الست

[shabhayebarare]

ای چشم تو دلفریب و جادو

در چشم تو خیره چشم آهو


در چشم منی و غایب از چشم

زان چشم همی‌کنم به هر سو


صد چشمه ز چشم من گشاید

چون چشم برافکنم بر آن رو


چشمم بستی به زلف دلبند

هوشم بردی به چشم جادو


هر شب چو چراغ چشم دارم

تا چشم من و چراغ من کو


این چشم و دهان و گردن و گوش

چشمت مرساد و دست و بازو


مه گر چه به چشم خلق زیباست

تو خوبتری به چشم و ابرو


با این همه چشم زنگی شب

چشم سیه تو راست هندو


سعدی بدو چشم تو که دارد

چشمی و هزار دانه لولو

[hedii]

چشمم که به چشم آن پری چشم افتاد
از چشم پری به چشم من چشم افتاد
رفتم که ز چشم او بدوزم چشمی
چشمی شد و بر دو چشم من چشم افتاد

[mozhgan.z.1368]

شبی بمردمک چشم، طعنه زد مژگان که چند بی سبب از بهر خلق کوشیدن همیشه بار جفا بردن و نیاسودن همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن ز نیک و زشت و گل و خار و مردم و حیوان تمام دیدن و از خویش هیچ نادیدن چو کارگر شده‌ای، مزد سعی و رنج تو چیست بوقت کار، ضروری است کار سنجیدن ز بزم تیره‌ی خود، روشنی دریغ مدار که روشنست ازین بزم، رخت برچیدن جواب داد که آئین کاردانان نیست بخواب جهل فزودن، ز کار کاهیدن کنایتی است درین رنج روز خسته شدن اشارتی است درین کار شب نخوابیدن مرا حدیثی هوی و هوس مکن تعلیم هنروران نپسندند خود پسندیدن نگاهبانی ملک تن است پیشه‌ی چشم چنانکه رسم و ره پاست ره نوردیدن اگر پی هوس و آز خویش میگشتم کنون نبود مرا دیده، جای گردیدن بپای خویش نیفکنده روشنی هرگز اگر چه کار چراغ است نور بخشیدن نه آگهیست، ز حکم قضا شدن دلتنگ نه مردمی است، ز دست زمانه نالیدن مگو چرا مژه گشتم من و تو مردم چشم ازین حدیث، کس آگه نشد بپرسیدن هزار مسله در دفتر حقیقت بود ولی دریغ، که دشوار بود فهمیدن ز دل تپیدن و از دیده روشنی خواهند ز خون دویدن و از اشک چشم، غلتیدن ز کوه و کاه گرانسنگی و سبکباری ز خاک صبر و تواضع، ز باد رقصیدن سپهر، مردم چشمم نهاد نام از آن که بود خصلتم، از خویش چشم پوشیدن هزار قرن ندیدن ز روشنی اثری هزار مرتبه بهتر ز خویشتن دیدن هوای نفس چو دیویست تیره دل، پروین بتر ز دیو پرستی است، خودپرستیدن