جستارهای فلسفی

[ارغنون]

بی‌نام و نشان
اشو

از همان کودکی به ما می‌آموزند که در دنیا برای خود، اسم و رسمی به هم بزنیم. معروف و مشهور شویم، به موفقیت دست یابیم. وزیر یا نخست‌وزیر شویم. برنده‌ی جایزه‌ی نوبل و شخصی استثنایی شویم. خلاصه این‌که برای خود کسی شویم. همه‌ی کودکان با پندار کسی بودن، مسموم می‌شوند. درحالی‌که در واقعیت، ما هیچ‌کس هستیم و این واقعیت، بی‌نهایت زیباست! یک هیچ‌کس بودن، چنان نشاط آور و چنان سرمست‌کننده است که نمی‌توانی حتی تصورش را بکنی!
شهرت، هیچ‌چیز به‌بار نمی‌آورد. بازیچه‌ای احمقانه، کودکانه و خام است. تعریف من از موفقیت، چیزی است که حتی مرگ نیز نتواند آن را زایل کند. هر چیزی که مرگ بتواند آن را از تو بگیرد، نه موفقیت واقعی، بلکه یک بازیچه است.
از این لحظه، یک هیچ‌کس شو و از هیچ‌کس بودن و احساس رهایی‌ای که به بار می‌آورد، لذت ببر. بی‌نام و نشان شو تا نشاط را ببینی! هیچ نگرانی و دلواپسی وجود ندارد، چون هیچ «خودی» وجود ندارد.


برگرفته از کتاب:
اشو؛ پرواز در تنهایی؛ برگردان مجید پزشکی؛ چاپ دوم؛ اصفهان: انتشارات هودین 1385.

منبع