سوار کاری و ارتباط با اسب می تواند برای کودکان مبتلا به اوتیسم ( Autism ) مفید باشد

[poune]

پزوهشگران می گویند نتایج تحقیقات جدید نشان می دهد کودکانی که به اوتیسم ( Autism ) مبتلا هستند، احتمالا بتوانند با یک برنامه سوارکاری ملایم تا حدی به درمان بیماری خود کمک کنند.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، براساس نتایج حاصل از بررسی محققان آمریکایی، یک برنامه سوار کاری هفته ای برای اولین بار برای کودکان مبتلا به اوتیسم انجام شد.
در این برنامه، کودکان هفته ای یکبار به نزد پزشک مربوطه می روند و او مدت زمان سوارکاری و چگونگی آن را توضیح می دهد. در این روش بیمار همراه با یک سوارکار ماهر به سوارکاری می پردازد.
در این رابطه محققان اظهار داشتند: به نظر می آید این روش به دلیل ارتباط عمیقی که با اسب و اسب سوارکاری برقرار می کنند بسیار کارآمد و موثر باشد.
براساس این گزارش، سوارکاری باعث می شود تا اعتماد به نفس کودکان و مهارت های گفتاری آنها بهبود یابد.
این امر به دلیل این که اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم معمولا حرف نمی زنند، بسیار مفید است.
همچنین سوارکاری و ارتباط با اسب به کودک، نحوه ارتباط بدون کلامی را نیز یاد می دهد و می تواند به کودک نشان دهد هر حرکتی که او انجام می دهد، عکس العملش را بلافاصله می بیند.
اوتیسم ( Autism ) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی ، کلامی غیر طبیعی مشخص می شود . علائم این اختلال در سال های اول عمر بروز می کندو علت اصلی آن ناشناخته است.
این بیماری که یک اختلال فراگیر رشد است ، عبارت است از فقدان پاسخگویی به دیگران و تاخیر شدید در رشد زبان ، کودکان مبتلا به اوتیسم ، در معاشرت بین فردی و روابط اجتماعی با دیگران مشکل اساسی داشته و رفتارهای خود ویرانگرانه و رفتارهای خود تحریکی از خود بروز می‌دهند.
از مجموعه وسیع رفتارهایی که در اوتیسم دیده می‌شود سه خصوصیت کلیدی را می‌توان عنوان کرد: نقص کیفی در تعامل اجتماعی ، نقص شدید در برقراری ارتباط و الگوهای رفتار محدود ، تکراری و کلیشه‌ای. سن شروع قبل از سه سالگی است تکرار کلمات و جملات دیگران یک مثال برجسته از مشکلات رایج ارتباطی در کودکان اوتیستیک است.
این اختلال در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی ، اجتماعی ، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد.
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد . در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می شود.
در این افراد حرکات تکراری ( دست زدن ، پریدن ) پاسخ های غیر معمول به افراد ، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممکن است در حواس پنجگانه ( بینایی ، شنوایی ، لامسه ، بویایی و چشایی ) نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم ، اختلال در ارتباط است.
۵۰ % از کودکان اوتیستیک قادر نیستند از زبان به عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با سایرین استفاده نمایند. عدم به کار بردن ضمیر “من” از ویژگی های کلامی این کودکان است. از مسائل دیگر تکلمی، تکرار کلمات و جملات اطرافیان است.