فخرالدین اسعد گرگانی

نامـﮥ دهم


دلی پُر از آتش و جانی پُر از دود
تنی چون موی و رخساری زر اندود

برم هر شب سحرگه پیشِ‌ دادار
بمالم پیشِ او برخاك رخسار

خروشِ‌ من بدرّد پشتِ ایوان
فغانِ من ببندد راهِ كیوان

چنان گریم كه گرید ابرِ آذار
جنان نالم كه نالد كبكِ كهسار

چنان جوشم كه جوشد بحر از باد
چنان لرزم كه لرزد سرو و شمشاد

به اشك از شب فرو شویم سیاهی
بیاغارم زمین تا پشتِ ماهی


چنان از حسرتِ دل بركشم آه
كجا ره گم كند بر آسمان ماه

ز بس كز دل كشم آهِ جهان سوز
ز خاور بر نیارد آمدن روز

ز بس كز جان بر آرم دودِ اندوه
ببندد ابرِ تیره كوه تا كوه

بدین خواری بدین زاری بدین درد
مژه پُر آب و روریِ زرد و پُر گرد

همی گویم: خدایا،‌كردگارا
بزرگا، كامگارا، بردبارا

تو یارِ بی دلان و بی كسانی
همیشه چارۀ بیچارگانی

نیارم گفت رازِ خویش با كس
مگر با تو كه یارِ من تویی بس

همی دانی كه چون خسته روانم
همی دانی كه چون بسته زبانم

تو دِه جانِ مرا زین غم رهایی
تو بردار از دلم بندِ جدایی

دلِ آن سنگدل را نرم گردان
به تابِ مهربانی گرم گردان


به یاد آور دلش را مهرِ دیرین
پس آنگه در دلش كن مهرِ شیرین

یكی زین غم كه من دارم بر او نِه
كه باشد بارِ او از هر كِهی مِه

به فضل خویش وی را زی من آور
و یا زیدر مرا نزدیكِ او بر

همی تا باز بینم رویِ ‌آن ماه
نگه دارش ز چشم و دستِ بدخواه

به جز مهرِ منش تیمار منمای
به جز عشقِ منش آزار مفزای

و گر رویش نخواهم دید ازین پس
مرا بی رویِ‌ او جان و جهان بس

هم اكنون جانِ‌ من بستان بدو دِه
كه من بی جان و آن بت با دو جان بهْ

نگارا، چند نالم؟ چند گویم؟
به زاری چند گریم؟ چند مویم؟

نباشد گفته بر گوینده تاوان
چو باشد اندك و سودش فراوان

بگفتم هر چه دیدم از جفایت
ازین پس خود تو می دان با خدایت


اگر كردارِ تو با كوه گویم
بموید سنگِ او چون من بمویم

ببخشاید مرا سنگ و، دلت نه
به گاهِ مردمی سنگ از دلت بهْ

مرا چون سنگ بودی این دلِ مست
دلت پولاد گشت و سنگ بشست!