صورت های فلکی یک سال شمسی

[s@ba]

بهمن : دلو

صورت فلكی دلو ( Aquarius )

دهمین صورت فلکی بزرگ آسمان و از صورتهای فلکی دایره البروجی ، پائیزی بوده و درآن هنگام تقریباً در سر سو مقداری متمایل به جنوب و در جنوب غربی مربع فرس اعظم قرار دارد .دَلْو یا به اصطلاح اروپاییان «آبیار» یکی از قدیمی ترین صورتهای فلکی است. برابر افسانه ها ، او در بابل قدیم بر منطقه ی وسیعی از آسمان که آن را «دریا» می خواندند فرمانروایی می کرد.

.

در این منطقه از آسمان بسیاری از صورتهای فلکی که با آب- این ماده ی حیاتی برای آدمیان- ارتباط داده می شوند از قبیل حوت جنوبی، دلفین، مار آبی ، جدی ، قیطس و رودخانه یا اریدانوس جمع هستند. مردم این صورتهای فلکی را سرچشمه ی تمام زیست می پندارند ، که خورشید در دوران نزول باران از میان آنها عبور می کند. یونانیان باستان بر این باور بودند که این طوفان ، مجازات خدایان برای بشریت گناهکار و فاسد بوده است. برابر افسانه های یونان، تنها دو انسان از این بلای طبیعی جان سالم به در بردند. این زوج «دویکالیون» و «پیورها» نام داشتند. آنها نیز مانند نوح با استفاده از کشتی خود نجات دادند و چون طوفان نشست و آبها فروکش کردند ، آنها در برابر خود زمین را ویران و خالی از انسان یافتند. آنها برای اینکه دوباره زمین را مسکونی کنند، از سوی زئوس مأموریت یافتند که سنگهایی را پشت سر خود پرتاب کنند، که از این سنگها انسانهایی جدید از زمین برمی خاستند. می گویند پس از آن «دویکالیون» از سوی خدایان به صورت فلکی «دَلْو » تبدیل شد. در بسیاری از نقشه های ستارگان آسمان «دلو» به صورت «گانی مد» جوان نشان داده می شود، که می بایست به عنوان ساقی خداوندان المپ انجام وظیفه می کرد و به این لحاظ سبویی در دستان خود نگاه می دارد.

یكی از صورتهای فلكی دایرةالبروج دلو می باشد كه شكلی است باستانی در آسمان و تحت نامهای گوناگون در آسمان شناخته می شود. این صورت فلكی نمایشگر مردی است كه از كوزه ای آب می ریزد. در بسیاری از اسطوره ها و افسانه ها، این چهره گویای سیل و طوفانی جهانی، پیش از داستان سیل كتاب مقدس بوده است.

ستاره آلفای این صورت فلكی به نام سعد الملك نامیده شده و دقیقا بر روی استوای سماوی قرار می گیرد. این ستاره قدر 3، درخشانترین كوكب از این صورت فلكی كم فروغ است. و 680 سال نوری از ما قرار دارد.

یك خوشه ستاره ای قابل توجه به نام M2 با قدر 7 در چند درجه ای شمال ستاره بتا، در این صورت فلكی وجود دارد. در همان نزدیكی 2 سحابی سیاره ای مستقراند. سحابی بزرگتر به شماره NGC7293، كه به نام "سحابی حلزونی" معروف است در جنوب غرب ستاره "ساق" (دلتای دلو) قرار دارد. سحابی NGC7009 از قدر 8 كه به لحاظ ظاهرش به "سحابی زحل" معروف شده، در جنوب شرقی ستاره "سعد بالع" (اپسیلون دلو) قرار گرفته است

[s@ba]

اسفند : حوت

افسانه حوت ( PISCES )

این صورت فلکی در اوائل آبانماه در بهترین وضعیت رصدی قرار می گیرد. در نقشه ها بصورت دو ماهی ترسیم شده اند که با طنابی به هم متصل هستند .خورشید در زمان عبور از نقطه اعتدال بهاری یعنی شروع بهار در محدوده این صورت فلکی قرار می گیرد .پرنورترین ستاره این صورت فلکی رشاء نام دارد که در زبان عربی به معنای گره می باشد.این گره در طنابی که دو ماهی را در برگرفته وجود دارد.

.

صورت فلکی حوت هیچ ستاره پرنور دیگری ندارد ، به نحوی که بسیاری از ساکنان شهرهای بزرگ هیچ گاه این صورت فلکی را مشاهده نمی کنند . بابلیان باستان ستارگان این صورت فلکی را به صورت مادر و پسری نمایش می دادند ، که خود را به شکل ماهی در آورده اند . یونانیان نیز داستان کاملا" مشابهی در این مورد دارند . " آفرودیت " ( Aphrodite ) ، الهه عشق و پسرش " اروس " ( eros ) تحت تعقیب مردی به نام " تیتونوس " ( tithonos ) بودند ، که سرنوشت عجیبی داشت : او هر چند که فناناپذیر بود ، ولی مانند انسانهای معمولی پیر می شد . " تیتونوس " ، که رومیان او را به صورت غول نفرت آوری مجسم می کردند ، در پی آفرودیت – که رومیان او را " ونوس " می نامیدند – و پسر کوچکش بود .

پیش از آن که تیتونوس بتواند به آنها برسد ، مادر و پسر به دریا پریدند و خود را به شکل دو
ماهی در آوردند . پس از آن این ماهی ها از سوی خدایان به آسمان انتقال یافتند و به وسیله نوار پهنی با یکدیگر مرتبط شدند . این طریقه ارتباطی به عنوان نمود و نشانی از عشق مادری به شمار می آید .

صورت فلکی حوت برای مسیحیان پیشین نیز اهمیت ویژه ای داشت . دوران مسیحیت حدود 2000 سال قبل آغاز گردید ، یعنی زمانی که نقطه اعتدال بهاری از برج حمل به برج حوت انتقال یافت .

بابلیان باستان ستارگان این صورت فلکی را به صورت مادر و پسری نمایش می دادند، که خود را به شکل ماهی درآورده اند. یونانیان نیز داستان کاملاً مشابهی در این مورد دارند. «آفرودیت» ، الاهه ی عشق و پسرش «اروس» تحت تعقیب مردی به نام «تیتو نوس» بودند، که سرنوشت عجیبی داشت: او هرچند که فناناپذیر بود، ولی مانند انسانهای معمولی پیر می شد. «تیتو نوس»، که رومیان او را به صورت غول نفرت آوری مجسم می کردند، در پی آفرودیت- که رومیان او را «ونوس» می نامیدند- و پسر کوچکش بود. پیش از آنکه تیتو نوس بتواند به آنها برسد، مادر و پسر به دریا پریدند و خود را به شکل دو ماهی در آوردند. پس از آن این ماهی ها از سوی خدایان به آسمان انتقال یافتند و به وسیله ی نوار پهنی با یکدیگر مرتبط شدند. این طریقه ی ارتباطی به عنوان نمود و نشانی از عشق مادری به شمار می آید. صورت فلکی حوت برای مسیحیان پیشین نیز اهمیت ویژه ای داشت. دوران مسیحیت حدود 2000 سال قبل آغاز گردید، یعنی زمانی که نقطه ی اعتدال بهاری از برج حمل به برج حوت انتقال یافت. عیسی مسیح (علیه السلام) ، در دوران ابتدایی مسیحیت با این صورت فلکی ارتباط داده می شد.